O νεαρός Αμερικανός με τη ζεστή, παρηγορητική φωνή εμπνέεται από τις καταβολές του και τους ύπνους του κάτω από τους έναστρους ουρανούς της άγριας υπαίθρου, ώστε να βάλλει κατά της μανίας μας με την ιδιοκτησία...

Γήινες περιπλανήσεις μιας ακουστικής κιθάρας σε ηλεκτρονικό περιβάλλον, συνεισφορά σε μια γόνιμη «συζήτηση» μεταξύ διακριτών μουσικών αναφορών...

Δίσκος γεμάτος με γλυκά, καλοσυνάτα τραγούδια, που περιφρονούν τα κλισέ και εκφέρονται με ακαταμάχητη θηλυκότητα, με τα οποία και μας ρίχνει εν τέλει, παρόλο που του τα έχουμε μαζεμένα...

Παρότι λεπτεπίλεπτα υφασμένη και διεξοδικώς ρυμοτομημένη, αυτή η Ουτοπία υπακούει σε ένα σολιψιστικό όραμα, αφήνοντάς σε σιωπηλό και άπραγο μάρτυρα της ευτυχίας της Ισλανδής δημιουργού...

Δίσκος που βγάζει νόημα σε εκείνες τις ελαφρώς μεθυσμένες επιστροφές στο σπίτι λίγο πριν το ξημέρωμα, όταν η σκέψη ισορροπεί επικίνδυνα ανάμεσα στην απόλυτη διαύγεια και την αυτοκαταστροφική θολούρα...

Αυτή τη φορά τους διαφεύγει το σπουδαίο, αλλά το μπασταρδεμένο τους χιπ χοπ δεν παύει να είναι από τα πιο ενδιαφέροντα «παιδιά» του ανακατεμένου 21ου αιώνα...

Αλαφροΐσκιωτες δοξασίες της Σλοβακίας με σκοτεινή, παραμυθένια χροιά συναντούν τους μεταλλικούς προπάτορες, σε ένα άκρως επιτυχημένο κοντράστ μεταξύ βουκολικού χαρακτήρα και speed metal αλητείας...

Τραγουδάει σαν να χαριεντίζεται ηδονικά σε μεταξωτά σεντόνια, κρύβει τις φωνητικές αδυναμίες με γνωστά τρικ και φαίνεται να έχει τα πάντα γραμμένα σε σκονάκι, ακόμα και πού θα γελάσει «αυθόρμητα»...

Πάνω σε ένα 1980s υπόβαθρο πασαλείβονται διάφορες τάσεις της πειραματικής pop των καιρών μας, από μια καλλιτέχνιδα που έχει μεν όραμα και ιδέες, μα δεν βρίσκει πάντα πώς να κάνει δικά της τα πολυποίκιλα ερεθίσματά της...

Επιστρέφουν με μια πρόταση για το intelligent black metal του σήμερα, που δίπλα στην κλινικότητα και τη δυσαρμονία του στοιχίζει τροπικά φλάουτα, art rock επιρροές και αιθέριες στιγμές με γυναικεία φωνητικά...

Αν και διασώζεται τελικά η αξιοπρέπεια, η διάθεση για χαλαρές, σέξι ατμόσφαιρες, φέρνει τον τραγουδοποιό σε μια θέση περίεργη: οι μελωδίες  προκύπτουν μάλλον αδύναμες και η στιχουργία προσχηματική...

Θέλει να πείσει τους fans να «σκεφτούν πέρα από την πίστα» και εαυτόν ότι μπορεί να τα καταφέρει και πέρα από μια σούπερ tech house βραδιά στο Pacha...

Ένα τοπίο μαύρο με κυρίαρχη την αιθέρια φωνή της Αμερικανίδας, στο οποίο όμως μπορείς να καταδυθείς, να αφεθείς, και να εγκολπωθείς από αυτό, σαν εντός μήτρας...

Η «Lana Del Rey του black metal» διασχίζει το ρευστό σύνορο που χωρίζει τους Wolves In The Throne Room από τη Marissa Nadler, φτάνοντας σε έναν διευρυμένο folk ήχο με έντονη τη σφραγίδα των παραδόσεων της Σκανδιναβίας...

Τη στιγμή που έχει πάνω του όλη την προσοχή του κοινού, βγάζει έναν δίσκο που ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, αφού ο έρωτας δύο ...μυγών σχηματίζει μια παράλληλη αφήγηση για απολύτως σύγχρονα θέματα...

Αν και περιέχει μερικούς από τους πιο καυστικούς στίχους του, χάνεται σε αναμασήματα εμμονών που έχουν αρχίσει να γίνονται προβλέψιμες...

Χωρίς τίποτα απολύτως το εναλλακτικό, οι Ουαλοί παίζουν την ηρωική και «αγορίστικη» μουσική τους με το σθένος 20άρηδων, έχοντας ως μεγάλο τους ατού τη φωνή του Kelly Jones...

Κρίσιμο κβαντικό άλμα προς τα εμπρός για την τραγουδοποιό από το Τενεσί, με έναν δίσκο που παίζει με τις αποχρώσεις και τις ατμόσφαιρες και διέπεται από ζωογόνο ανεμελιά...

Στον κόσμο του Stranger Things και των ατελείωτων 1980s αναβιώσεων, η τωρινή VHS synnth pop του Αμερικανού μουσικού ακούγεται πιο «μέσα στα πράγματα» από ποτέ...

Αν και ίσως απογοητεύσει όσους τους ήθελαν πιο μεταλλικούς, το διπλό αυτό άλμπουμ σφραγίζει τη βρετανική μπάντα ανάμεσα στους καλύτερους σημερινούς μεταπράτες των Pink Floyd και των Yes...