Αποχαιρέτησε τα εγκόσμια με έναν δίσκο-χρονοκάψουλα, όχημα μεταφοράς πίσω στη δική του νιότη, αλλά και στα πρώτα χρόνια ζωής του rock 'n' roll...

Εξαιρετικά άνισος δίσκος, ο οποίος ανατρέπει τελικά την αρχική απογοήτευση, διασώζοντας ένα reunion που κανείς δεν ζήτησε, ειδικά από τη στιγμή που δεν ζει πια η ταλαντούχα Lisa "Left Eye" Lopes...

Μαυρομεταλλικό πείσμα με νορβηγική καταγωγή, μεγαλειώδης θεατρικότητα και προμηθεϊκή λύσσα αιωρούνται πάνω από μια ετερόκλητη έκταση παραμυθένιων απολαύσεων...

Προσγειώνεται στο κεφάλι μας φλεγόμενος, μαινόμενος, (εξ)οργισμένος, διεκδικώντας τη δική του σπιθαμή γης, την ίδια όμως στιγμή ξοδεύεται και σε ένα άσκοπο νταηλίκι...

Με τον χαρακτηριστικό ήχο του σιτάρ, χτίζει μια περίτεχνη γέφυρα από από την ινδική χερσόνησο στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, μα και έναν δίσκο με πνευματική και συναισθηματική διαύγεια...

Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του 2017, αποτυπώνει όμως γλαφυρά τις ανησυχίες της «loveless generation», παρελαύνοντας αριστοτεχνικά ανάμεσα σε ανασφάλειες, κραιπάλες και ερωτικές καραμπόλες...

Ο αεικίνητος Λευτέρης Μουμτζής κρύβεται πίσω από τις ψυχεδελικές δονήσεις, τις progressive rock πινελιές και την εξευγενισμένη stoner «βρωμιά» αυτής της κυπριακής μπάντας, που κάπου όμως χάνεται στον ορυμαγδό συγκροτημάτων με παρόμοια αναβιωτικό ήχο...

Παραμένει χαρισματική, αυθεντική και πολυδιάστατη. Αλλά το πραγματικά σπουδαίο τραγούδι δεν έρχεται ποτέ, ίσως γιατί λείπει εδώ ο αυθορμητισμός που έκανε τόσο καψωμένο το electro punk των Gossip...

Ένας δίσκος-σχόλιο πάνω στην αστική αποξένωση του 21ου αιώνα, με τον Kevin Martin να «σβήνει» ευφυώς στα ηλεκτρονικά του τα φιδωτά riffs του Dylan Carlson και την αψιά αίσθηση από τα drones του...

Δίχως επιφανή καλεσμένο αυτή τη φορά, οι πολυπράγμονες χαμαιλέοντες παραδίδουν ένα έξυπνα στημένο άλμπουμ, όχι όμως και κομμάτια με κάποια ιδιαίτερη σπίθα...

Εξερευνητικές διαδικασίες και καταμετρήσεις χάους σε μια επαρχιακή πόλη στα μέσα της δεκαετίας του 1980, στις οποίες ο θορυβώδης, οργιαστικός αυτοσχεδιασμός συνηπήρξε με πιο εσωστρεφείς στιγμές...

Ο Greg Dulli είναι 52 ετών, μεγαλώνει σαν το παλιό καλό κρασί και εδώ, παρέα με τους συνοδοιπόρους του, εξαϋλώνει κάθε αμφιβολία που είχε μείνει 3 χρόνια πριν περί του απαραιτήτου της επανασύνδεσης της μπάντας...

Στον 9ο δίσκο τους, απογειώνουν ξανά τον μύθο τους χάρη στη φωνή της Sarah Cracknell και στα ολοστρόγγυλα τραγούδια με τα μικρά κουπλέ και τη μεγάλη καρδιά...

Δεν είναι κακή δουλειά, είναι όμως μέτρια. Ένας δίσκος που ενώ έχει τα «υλικά» για κάτι καλύτερο, για διάφορους λόγους δεν φτάνει σε αυτό...

Δυναμικές ερμηνείες και τραγούδια για όλα τα γούστα, ορισμένα μάλιστα με «βαριές» υπογραφές. Λείπει όμως η αίσθηση μιας συγκεκριμένης ταυτότητας, που πλέον κρίνεται απαραίτητη...

Δίσκος πέρα από τα συνηθισμένα, που κάνει την έκπληξη ακριβώς γιατί ακόμα και τα όσα περιμένεις καθώς το βάζεις να παίξει, είναι εν τέλει αλλιώς...

Το γνωστό χειμαρρώδες, στομφώδες και οριακά νεκρομελανιασμένο μέταλλό τους είναι και πάλι εδώ, όμως όλη αυτή η υπερβολική αγριάδα δεν καταλήγει τελικά πουθενά...

Ένας δίσκος με τον οποίον πρωτίστως περνάς καλά, μα την ίδια στιγμή δείχνει και το πώς μια τοπική μουσική καταφέρνει να διαχειριστεί την ενσωμάτωση του υπερ-τοπικού, χωρίς να χάσει την κρίσιμη διάκριση μεταξύ ταυτότητας και (ευπρόσδεκτης) ετερότητας...

Το «σκοτεινό μισό» των OutKast χάνει εδώ κι εκεί το credit της φρεσκάδας που διεκδικεί, πάντως δεν αποτυγχάνει να αφήσει το στίγμα του στην εποχή της πρωτοκαθεδρίας του Kendrick Lamar...

Αν και κινείται στα πλαίσια ενός κουρασμένου ήχου, το διεθνές σχήμα του «δικού μας» Μάριου Ηλιόπουλου βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, παραδίδοντας έναν εξαιρετικό νέο δίσκο...