Στην πιο ζωντανή του εκδοχή εδώ και πολύ καιρό, τραγουδάει πράγματα που φαίνεται να τον αφορούν άμεσα, δίνοντας στην πορεία και μερικούς από τους πιο άμεσους στίχους του...

Το side project του Ice T δεν μπορεί πια να ξεσηκώσει, ούτε καν να ενοχλήσει. Η οργή του είναι τοποθητημένη ως συνοδευτική ανώδυνων κωλοδάχτυλων προς πάσα κατεύθυνση...

Από τα μεγαλύτερα (μουσικά) εξαγώγιμα προϊόντα της χώρας μας, επέστρεψαν με έναν μεστό και γεμάτο δίσκο, συστήνοντάς μας με επιτυχία τον Γερμανό Henning Basse ως νέο τραγουδιστή...

Βρίσκουν ξανά τρόπο να παίξουν με το μυαλό σου μέσω της παράξενης, ρευστής και αταξινόμητης μουσικής τους, που αυτή τη φορά «λειτουργεί» υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Stephen O'Malley...

Ευρισκόμενος σε μεγάλα κέφια, παραδίδει μαθήματα τραγουδιστικής γραφής και βάζει τα γυαλιά σε διάφορους πολυδιαφημισμένους συναδέλφους του...

Eπιστρέφει με μαύρο χιούμορ και βασανισμένες folk ιστορίες, που θυμίζουν αποδημητικά πουλιά τα οποία δεν αντέχουν άλλο να παριστάνουν τα κατοικίδια στα μπαλκόνια αστικών διαμερισμάτων...

Οι Νορβηγοί επιστρέφουν μετά από 8 έτη σιωπής με Tim Burton ατμόσφαιρα σε ιλουστρασιόν δυστοπία, κατανυκτική κλεισούρα και κιθάρες με ήχο τσιτσιριστό, γεμάτο κόκκο...

Υπάρχουν ενδιαφέρουσες ιδέες και αρκετά να θαυμάσεις στην πρώτη σόλο δουλειά του Κίμωνα Χαραλάμπους (τη φωνή του, πρώτα-πρώτα), λείπει όμως η απογείωση...

Ψυχαγωγούν πλέον μόνο τον εαυτό τους, με ένα installation που εκπέμπει σήμα ζωής και ακούγεται σαν μπάσταρδο τέκνο του Flying Lotus και του Paul McCartney...

Στίχοι αιχμηροί, με φαντασία και ξεκάθαρο πολιτικό βάρος, αλλά και beats ικανά να βάλουν τα πράγματα σε κίνηση κι από μόνα τους, σε έναν δίσκο «πρώτης γραμμής» για το φετινό χιπ χοπ...

Κομψή ποπ γραφή, που επιτρέπει στους hip Unknown Mortal Orchestra να περπατήσουν ακομπλεξάριστα δίπλα στον Ντέμη Ρούσσο των 1970s και στους Fleetwood Mac της κλασικής εποχής να τα πουν επί τροχάδην με τους Toro Y Moi...

Η βαρβαρική ξεραΐλα των Graveland διασταυρώνεται με τις δασικές ιαχές των πρώιμων Behemoth, σε έναν δίσκο που βυθίζεται εντός ενός βαλτικού παγανισμού...

Μια απαραίτητη επιστροφή, που θυμίζει τα χρόνια όταν λέγαμε «alternative» και συνεννοούμασταν, δίχως να νιώθουμε προδομένοι από χαζοκιθάρες που βολοδέρνουν στον μουσικό τύπο αποσπώντας ανόητους διθυράμβους...

Ένας παράξενος συνδυασμός μελαγχολίας και ελπίδας, μοναξιάς και συντροφικότητας, ματαιώσεων και υποσχέσεων. Χωρίς εκρήξεις πικρίας, μα και δίχως την έξαψη του ακράτητου ενθουσιασμού...

Ένα συμπαγές, ακομπλεξάριστα ροκ άλμπουμ, το οποίο οφείλει τα μέγιστα στην αμερικανική, παλιομοδίτικη κληρονομιά που σμιλεύτηκε εκεί γύρω στα τέλη των 1960s-αρχές των 1970s...

Δίσκος βασισμένος σε μια περιπετειώδη, διεστραμμένη μελωδικότητα, που μπλέκει αστικούς, βιομηχανικούς θορύβους με την αρχέγονη σεξουαλικότητα της samba και τον ρομαντισμό της bossa nova...

Η εγχώρια μπάντα που πόσταραν κάποτε και οι xx δίνει έναν όμορφο indie δίσκο με ηλεκτρονικές παρεμβολές, που ψάχνει τις βαθύτερες ανάγκες κάτω από τις γλυκόπικρες στιγμές της καθημερινής ζωής...

Αν και δεν υπάρχουν καραμπινάτες κακοτεχνίες, ο δίσκος πάσχει από τραγούδια που ανακυκλώνουν χωρίς πηγαιότητα τα ερωτικά, υπαρξιακά και λοιπά θέματα που πλέον έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές...

Σύγχρονη pop με (έντονες) ηλεκτρονικές ανησυχίες και αναφορές στη Grimes και στους Moderat, από μία ανήσυχη, δημιουργική και ανοιχτόμυαλη μουσικό...

Άλμπουμ περιπλανώμενο, γοητευτικό και «τυχοδιωκτικό», σε φυσική αλληλουχία με τις αστικές νευρώσεις, που γεμίζει με αυτοπεποίθηση το κενό μεταξύ των Κόρε.Ύδρο. και του The Boy...