Τα λοξά του τραγούδια έρχονται λες από ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο η Judy Garland δεν πήρε ποτέ υπερβολική δόση βαρβιτουρικών, μα έζησε και τα 1990s και μπήκε στο στούντιο με παραγωγό τη Björk...

Αν και άνιση δουλειά, συντηρεί τη ραφιναρισμένη ομορφιά του παρελθόντος και όσα κατέκτησαν 9 χρόνια πριν με το αριστούργημά τους The Seldom Seen Kid...

Εσωτερικό, ακραίο και αρκετά έξυπνο metal εκ μέρους των Αμερικανών, οι οποίοι βρίσκονται εδώ στα σύνορα του τεχνικού thrash, κουβαλώντας death βαλίτσες και υπερβατικό black διαβατήριο...

Ενδοσκοπικό, μελαγχολικό, με ethnic πινελιές εδώ κι εκεί, είναι ένα άνισο άλμπουμ, γεμάτο στιγμές ξεχωριστού ενδιαφέροντος μα και άλλες, που περνούν και δεν αγγίζουν...

Δισκογραφικό ντεμπούτο που διαθέτει φαντασία, ζωντάνια, ευχέρεια να αλλάζει πρόσωπα, μα κι έναν κάπως ποπ αέρα, χωρίς όμως να καταφεύγει σε ευκολίες...

Ερμηνευτικώς υποστηρίζει στο φουλ όσα καταθέτει, ο δίσκος όμως είναι χλωμός, αφήνοντας ισχνές εντυπώσεις στο τέλος της ακρόασης...

Αμείλικτο black metal αμερικανικής κοπής, με αποστεωμένα riffs και ψήγματα σχεδόν industrial «λαμαρινιάς», που όμως κάπου χάνεται στις στροβιλικές του διαδρομές...

Στηριγμένος στο πιάνο του και στα όσα αγαπά από τη μεγάλη ρομαντική παρακαταθήκη της λόγιας Δυτικοευρωπαϊκής μουσικής, «φωτίζει» ουσιαστικά και συγκινητικά την ποίηση του Λαπαθιώτη...

Φέροντας τη μνήμη του David Bowie και της kosmiche παράδοσης, τα απόκοσμα drones του Αμερικανού συνθέτη φτιάχνουν ένα σκιώδες άλμπουμ, για μια σκιώδη εποχή...

Για πολλούς, η μπάντα δεν υπάρχει πια δίχως τα αδέλφια Cavalera. Για όσους επιμένουν ν' ακούν και στην Kisser εποχή, όμως, συνεχίζουν το ποιοτικό σερί που ξεκίνησαν με το Dante XXI το 2006...

Το πιο στρωτό και καθησυχαστικό άλμπουμ του, τον βρίσκει εντούτοις μπερδεμένο: ενώ ξεφεύγει από τη μανιέρα του, διστάζει να αγκαλιάσει το mainstream...

Κάπου πέτυχαν, κάπου αστόχησαν οι συγκεκριμένες μελοποιήσεις σε Κωστή Παλαμά, ευτύχησαν όμως να έχουν έναν ερμηνευτή που έδωσε ζωή ακόμα και στις πιο πεζές μελωδικές οδούς...

Ξερό, νευρόσπαστο, «κρατσανιστό» black metal, σε έναν δίσκο σαν παλιό δερματόδετο γριμόριο με κιτρινισμένες σελίδες και σκούρο μελάνι, το κάθε άνοιγμα του οποίου προβάλει παράλογες σκιές στον τοίχο...

Η αστερόσκονη, η παρακμιακή ηδονή, καθώς και οι νευρώσεις των 1970s, βρίσκονται όλα διάσπαρτα, σε βάρος όμως του σαφούς αποτυπώματος της ίδιας της μπάντας...

Κάνουν μια ηχητική στροφή προς το progressive που φαίνεται να δυσαρέστησε κάποιους οπαδούς, χάρη στην οποία δίνουν όμως την καλύτερή τους δουλειά μέχρι σήμερα...

Ο πρώτος τους δίσκος με αποκλειστικά blues υλικό, έχει ως ατού τον ορεξάτο Richards και το έκφυλο coolness με το οποίο ο Jagger εκφέρει στίχους όπως «call the plumber darling, must be a leak in my drain»...

Αργόσυρτο doom/death metal 1990s κοπής, με μελωδικές (στα όρια του ρομαντικού) κιθαριστικές κορυφώσεις, και με πλήκτρα που ξέρουν ακριβώς πώς να σιγοντάρουν την εκφορά των στίχων...

Καταιγιστικά και ολοζώντανα ηλεκτρονικά, αιχμηρή ποίηση και σοφά άκαμπτη απαγγελία, δίνουν έναν δίσκο δοσμένο με τσαγανό και ειλικρίνεια...

Απομακρύνεται από τη ζώνη ασφαλείας του και φτιάχνει έναν τολμηρό και εύστροφο δίσκο-σταυροδρόμι, που πετυχαίνει να είναι τζαζ και χιπ χοπ ταυτόχρονα...

Με το πιάνο ως κυρίαρχο όργανο και με μια ισχυρή αίσθηση ερμηνευτικής αυτοπεποίθησης, στήνει ένα άλμπουμ συμφωνικού metal που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τις δουλειές της με τους Nightwish...