Πανηγυρική η επιστροφή των Αμερικανών στο black metal, με έναν δίσκο που ισορροπεί άρτια μεταξύ του Cascadian ύφους και των παγωμένων οραμάτων των νορβηγικών 1990s...

Μακριά από τη στείρα παλαιοντολογία, ο Χρυσός Θεός του ροκ της δεκαετίας του 1970 επιμένει να εμπνέεται από τα Ομιχλώδη Όρη του Τόλκιν καθώς εξερευνά τη βρετανική folk και τα αμερικάνικα blues...

Ο Paul Epworth κουρδίζει τους πάλαι ποτέ χυμαδόρους του Faris Badwan για την κατάκτηση των μεγάλων σταδίων, εκείνοι όμως ξεχνούν να γράψουν και κανά τραγούδι της προκοπής...

O James Murphy στο πιο εξομολογητικό άλμπουμ της καριέρας του, γίνεται ο rock star που θα σου ανοιχτεί για τα συναισθηματικά του πάνω από ένα ποτό στην άκρη της μπάρας...

Όσο αντιπαθής κι αν έχει καταφέρει να γίνει, τραγουδάει υπέροχα, ίσως καλύτερα από ποτέ, και παρουσιάζει υλικό που θα μπορούσε να έχει γραφτεί την εποχή του (What's The Story) Morning Glory?...

Είναι μια τραμπάλα θαυμασμού και πλήξης η εμπειρία ακρόασης του 3ου (και πολυαναμενόμενου) άλμπουμ της παρέας του Robin Pecknold, που ταξιδεύει πλέον μακριά από το "Mykonos"...

13 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση, ο Dean Wareham το ρίχνει στα ορχηστρικά και στις διασκευές, επιτυγχάνοντας μια θαυμάσια Αισθηματική Αγωγή, έστω κι αν το κάνει με σπόντα γαλλικού μπιλιάρδου...

Η παρέα του Josh Homme φτάνει αναπόφευκτα(;) στον πιο «χορευτικό» της δίσκο, απουσιάζουν όμως οι γερές μελωδίες και οι πραγματικά σπουδαίοι στίχοι...

Pop δωματίου που μοιάζει να ακούγεται από φθαρμένες κασέτες VHS, αλλά και παρέλαση psych ονειρώξεων εγκλωβισμένων στα τέλη των 1960s...

Η τρομπέτα του, με τις εντάσεις της και με τη γνωστή της δυναμική, αλλά και 4(!) κιθαρίστες, γίνονται ξεναγοί μας σε έναν φόρο τιμής στις καθοριστικές επιρροές του σπουδαίου Αμερικανού τζαζίστα...

Ένας παρεΐστικος δίσκος, ιδανικός για εκείνα τα άδεια, βαριεστημένα απογεύματα στο σπίτι, όταν ακόμη και η μετακίνηση από την πολυθρόνα στο κρεβάτι μοιάζει με …υπερατλαντικό ταξίδι

Χωρίς άγχος να το παίξει τζόβενο ή αιώνιος Doggfather, θυμίζει με στυλ στη χιπ χοπ πρωτοπορία της εποχής μας ότι δεν πρέπει να λησμονεί να είναι (και) διασκεδαστική...

Αναζητούν νέες διόδους επικοινωνίας με το κοινό, αλλά, όσο αφήνονται στην κατανυκτική τους ενδοσκόπηση, τόσο δυσκολότερο γίνεται να κουβαλήσεις μαζί σου τα καινούρια τους τραγούδια...

Ακόμα μία δουλειά που δείχνει γιατί οποιαδήποτε συζήτηση για το σύγχρονο τοπίο της ελληνικής τραγουδοποιίας που δεν τον περιλαμβάνει, είναι καταδικασμένη να θεωρηθεί κολοβή...

Ανακύκλωση ιδεών σε βαθμό απογοητευτικό ακόμα και για τέτοιους βετεράνους, ευτυχώς όμως το ιστορικό γκρουπ βρίσκει και τους τρόπους να παραμείνει ζωντανό...

Τίμιο και καλοδουλεμένο άλμπουμ αναβίωσης, που βρίσκει την εγχώρια μπάντα στα πιο μυαλωμένα της, έστω κι αν δεν είναι παρά μία ακόμα ακίνδυνη ματιά προς το παρελθόν...

Ψίθυροι αναδυόμενοι μέσα από τη σιωπή και παλινδρομούσες ψαλμωδίες φτιάχνουν μια αποτρόπαια ματιά στο τι συμβαίνει κατά «τη σκοτεινή νύχτα της ψυχής», όπως την περιέγραψε ο Άγιος Ιωάννης του Σταυρού...

Με εκπληκτικές pop πιρουέτες που δίνουν στο ρετρό στοιχείο τη σαγήνη του διαχρονικού, μετατρέπεται όποτε θέλει από Αθώα Δεσποινίδα σε Κίνδυνο σε Καψερή Femme Fatale ταινίας του Τζον Χιούστον...

Μας κουράρει για το σύγχρονο, μαζικό τραύμα με 15 κεντημένα στο χέρι τραγούδια και ταυτόχρονα αυτοψυχαναλύεται για το συναισθηματικό τέλμα του γάμου της...

Σαρωτικοί, σχεδόν αυταρχικοί, χρησιμοποιούν την post-punk κληρονομιά για να κηρύξουν ενάντια στην έλευση ενός σύγχρονου Μεσαίωνα, τόσο για την Αμερική, όσο και για την υπόλοιπη ανθρωπότητα...