Ο Δημήτρης Τσούπρος έψαξε και ξεχώρισε μερικούς από τους πιο εμβληματικούς δίσκους του extreme metal που έμειναν μετέωροι στον χρόνο και δεν γνώρισαν ποτέ sequel. 

Το techno έχει δύο πνευματικές πατρίδες: το Ντιτρόιτ και το Βερολίνο. Η μία πόλη του έδωσε ψυχή ενώ η άλλη το αγκάλιασε και το έκανε διάσημο στον κόσμο, μεταμορφώνοντάς το σε παγκόσμιο φαινόμενο.

5 δίσκοι από 5 δεκαετίες, για να τους ακούσεις μονορούφι αυτόν τον Αύγουστο και να τους κρατήσεις μαζί σου σαν καλοκαιρινό soundtrack μιας ζωής.

Πατέρας, αδερφός ή καλοπροαίρετος απατεώνας;  Ο Peter Guralnick επιστρέφει με μια τριακονταετή έρευνα που επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία της πιο αμφιλεγόμενης σχέσης στη μουσική, εκείνης του Elvis Presley με τον μάνατζέρ του.

Η μουσική μπορεί να μας ταξιδεύει, αλλά μπορεί και να χρηματοδοτεί πολέμους. Τι σημαίνει να πατάς «play» γνωρίζοντας ότι τα κέρδη της αγαπημένης σου πλατφόρμας επενδύονται σε στρατιωτική τεχνολογία; Nalyssa Green, Melentini, Tony Bluebird και Vox Populi μιλούν για το δίλημμα να μείνουμε ή να φύγουμε από το Spotify, και για το πώς η επιλογή αυτή αγγίζει την τέχνη, την ηθική και την πολιτική στάση κάθε ακροατή.

Oι συντάκτες του Avopolis πάνε διακοπές και πακετάρουν μουσική, εικόνες και λέξεις για τις θερινές ώρες. Σε αυτό το επεισόδιο, η Εύη Παπαγιάννη ταξιδεύει στην ιρανική έρημο με το "Φύγαμε!" του Πανά Παναχί, βυθίζεται στη σκοτεινή γοητεία της "Ώρας του Λύκου" του Μπέργκμαν και διαβάζει ιστορίες άγριων γυναικών και αιχμηρά δοκίμια για την τέχνη. Στα ακουστικά της, δίσκοι που υφαίνουν ταυτότητα, αντίσταση και συναίσθημα, με τον εσωστρεφή λυρισμό του Blood Orange να συνομιλεί με την εκρηκτική φαντασία των Deltron 3030.

Όγδοος μήνας και ο Άγγελος Κυρούσης τραβά από τη δισκοθήκη του 8 jazz δίσκους που ηχογραφήθηκαν κάποιον παρελθοντικό Αύγουστο.

Oι συντάκτες του Avopolis πάνε διακοπές και πακετάρουν μουσική, εικόνες και λέξεις για τις θερινές ώρες. Σε αυτό το επεισόδιο η Άννα Γεωργάτου πάει "Καζαμπλάνκα", βλέπει "The Studio" και τη "Δίκη ενός Σκύλου", διαβάζει Virgina Woolf, Munir Hachemi και την ιστορία του αμερικανικού πανκ και ακούει Dionysians, Jeff Buckley και Lou Reed.

Δεν φόρεσε παραμάνες, ούτε έβρισε τη βασίλισσα. Αλλά ο Dylan, με τη φωνή που έμοιαζε με ραδιόφωνο σε στατικό θόρυβο και στίχους πιο κοφτερούς κι από ξυράφι, ήξερε πως το τραγούδι μπορεί να γίνει ένα πολύ ζεστό όπλο.

Σαν σήμερα γεννήθηκε το αιώνιο σκοτάδι: Το "Bela Lugosi’s Dead" των Bauhaus αλλάζει για πάντα τον ήχο της νύχτας.