Όγδοος μήνας και ο Άγγελος Κυρούσης τραβά από τη δισκοθήκη του 8 jazz δίσκους που ηχογραφήθηκαν κάποιον παρελθοντικό Αύγουστο.

Oι συντάκτες του Avopolis πάνε διακοπές και πακετάρουν μουσική, εικόνες και λέξεις για τις θερινές ώρες. Σε αυτό το επεισόδιο η Άννα Γεωργάτου πάει "Καζαμπλάνκα", βλέπει "The Studio" και τη "Δίκη ενός Σκύλου", διαβάζει Virgina Woolf, Munir Hachemi και την ιστορία του αμερικανικού πανκ και ακούει Dionysians, Jeff Buckley και Lou Reed.

Δεν φόρεσε παραμάνες, ούτε έβρισε τη βασίλισσα. Αλλά ο Dylan, με τη φωνή που έμοιαζε με ραδιόφωνο σε στατικό θόρυβο και στίχους πιο κοφτερούς κι από ξυράφι, ήξερε πως το τραγούδι μπορεί να γίνει ένα πολύ ζεστό όπλο.

Σαν σήμερα γεννήθηκε το αιώνιο σκοτάδι: Το "Bela Lugosi’s Dead" των Bauhaus αλλάζει για πάντα τον ήχο της νύχτας.

Η σιωπή ράγισε. Η μουσική παίρνει ξανά θέση, κι οι καλλιτέχνες επιστρέφουν εκεί όπου ανήκουν: στην πλευρά της διαμαρτυρίας, της σύγκρουσης, της ζωής.

Αν η μουσική είναι για σένα τρόπος ζωής και όχι απλώς playlist διακοπών, τότε υπάρχουν νησιά που δεν προσφέρουν μόνο ήλιο και θάλασσα, αλλά κάτι βαθύτερο: κοινότητες, φεστιβάλ, αυθόρμητα jams και βραδιές όπου το κύμα γίνεται ρυθμός.

Πριν γίνει το πιο αναγνωρίσιμο πρόσωπο του horror punk, το κρανίο των Misfits περιπλανήθηκε σε ασπρόμαυρες κινηματογραφικές ταινίες. Από το "Crimson Ghost" του 1946 μέχρι τα δερμάτινα μπουφάν των fans, το λεγόμενο "fiend skull" είναι μια μάσκα που γελάει ειρωνικά μπροστά στο copyright και την ίδια την ιδέα του τι σημαίνει να είσαι αυθεντικά... νεκροζώντανος.

Κάθε μήνα ο Δημήτρης Τσούπρος επιλέγει και μας παρουσιάζει τους τρεις δίσκους που ξεχώρισε από το ευρύ φάσμα του ακραίου metal. Εδώ ο απολογισμός του μήνα που μας πέρασε.

Σε μια εποχή που η jazz δεν ήταν απλώς μουσική, αλλά τρόπος να δραπετεύεις από τον χρόνο και τη βαρύτητα, οι Shake Keane και Michael Garrick έκαναν το Λονδίνο να ακούγεται σαν Νέα Υόρκη με βρετανικό accent.

Από το 1938 στις σελίδες των Action Comics, και τις πρώτες μάχες ενάντια στην Κου Κλουξ Κλαν ο "Άνθρωπος από Ατσάλι" ήταν πάντα εκεί: στην κουλτούρα, στο συλλογικό φαντασιακό, και στους στίχους της pop μουσικής σαν σύμβολο αμφιθυμίας, αντίστασης και προστασίας του καλού.