Σκιαγραφεί τόσο την κοχλάζουσα απογοήτευση για το τώρα της Ελλάδος, όσο και το σήμερα της εγχώριας queer σκηνής, η οποία ζει και ανασαίνει μέσα σε μια κοινωνία βαθιά μικροαστική, διεκδικώντας την ορατότητά της τόσο με νίκες, όσο και με ήττες...
Οι Γάλλοι βασίζονται και πάλι σε riffs κελαρυστά, αστραφτερά και παγωμένα σαν διαστημικά synths, με σαφή προτίμηση στη μελωδία, εκπλήσσουν όμως στα φωνητικά, καθώς τα μεταχειρίζονται ως υπόνοιες ψιθύρων στη μίξη...
Υπάρχει δρόμος βελτίωσης σε flow και σε στίχους, ωστόσο εδώ η τέχνη του ράπερ από την Ξάνθη γνωρίζει μια πρώτη άνθιση, αφήνοντας την εντύπωση ότι ίσως τον δούμε να εξελίσσεται σε μία από τις σημαντικές φωνές των σημερινών 20άρηδων...
Μεταξένια η R'n'B παραγωγή και υγρά τα ρεφρέν, αλλά ενώ αρχικά νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με μια σύγχρονη απόγονο της Sade και της Tracy Chapman, τελικά ο δίσκος δεν σου επικοινωνεί τίποτα βαθύ και σημαντικό...
Το στιχουργικό αποτέλεσμα του δίσκου ηχεί αλλοπρόσαλλο σε κάποιες στιγμές, όμως το ήρεμο ταλέντο του Παναγιώτη Μελίδη βρίσκεται πάντα εκεί, κάνοντας παιχνίδι και τραγούδι τις διαχρονικές αγωνίες του σύγχρονου ανθρώπου...
Κάνουν μια σοβαρή προσπάθεια να παρουσιάσουν κάτι πιο ουσιαστικό και κατορθώνουν πράγματι να ανορθώσουν τη βαλτωμένη τους εικόνα, παρότι οι στίχοι του Chris Martin καταγράφονται αδύναμοι απέναντι στα βαθυστόχαστα πολιτικοκοινωνικά που επιδιώκουν να θίξουν...
Ξαναγυρνάει στο κλίμα του οριακού Endless Summer (2001), διαλέγει όμως ένα πιο εγκεφαλικό μονοπάτι προσέγγισης, μένοντας (σχεδόν) αδιάφορος για την «ευφορία» και για τη «μελαγχολία» που πολλοί έχουν συνδέσει με τη μουσική του...
Αποτυπώνονται ως μέρος μιας ελευθεριακής παράδοσης που συνδυάζει τη φαντασία με τη μαχητική πολιτική στάση, παραδίδοντας ατόφιο, καλογραμμένο black metal, με στίχους επικριτικούς για κάθε είδους εξουσιαστικές λογικές...
Αν και δεν τα καταφέρνουν πάντα στα τραγούδια που επιλέγουν να διασκευάσουν, παραδίδουν έναν δίσκο που έχει τη σφραγίδα τους, με τον οποίον ψαχουλεύουν εκ νέου την αξία των αναφορών τους...
Σε εκκλησιαστική έξαψη, μεταμορφώνεται σε ενάρετο μαύρο Ρεπουμπλικάνο που ξεκινά μουσική σταυροφορία για τον Ιησού. Παρά ταύτα, το ταλέντο του εξακολουθεί να ξεπηδά από παντού, μαζί με καταιγιστικές επιμέρους ιδέες...
Ανασύρει υλικό από τα συρτάρια του, φτιάχνοντας έναν δίσκο με καταπραϋντική δύναμη και αίσθηση βαθιάς οικειότητας, ο οποίος πετυχαίνει κάτι από την «πνευματική ενότητα» που αναζητούσε κάποτε ο Albert Ayler (αν και με πολύ διαφορετικά μέσα)...
Διαστέλλουν τον ήχο τους και επικεντρώνουν στη νεομυθολογική αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπινης ιστορίας και εξωγήινων επικυρίαρχων, φτιάχνοντας έναν δίσκο που κρύβει θησαυρούς στις μη ευκλείδειες πτυχώσεις των 36 λεπτών του...
Η ηλεκτρονική πλευρά των 1970s/1980s και ο ρομαντισμός των αναλογικών synths ξαναζούν στο ευθύβολο και φροντισμένο άλμπουμ του αθηναϊκού διδύμου, το οποίο καταθέτει έναν συμπαθητικό φόρο τιμής στο παρελθόν που αγαπά...
Αν και το άλμπουμ κινείται ουσιαστικά στον αυτόματο πιλότο, μένοντας στο οικείο hard rock ύφος τους, υπάρχουν στιγμές που πείθουν ότι ο Dave Coverdale και η (νυν) παρέα του, ακόμα το έχουν...
Κάποιες φορές ο δίσκος παλινδρομεί επικίνδυνα στην άγονη νοσταλγία, ωστόσο 13 χρόνια μετά την τελευταία τους εμφάνιση ο Dustin Reske αποδεικνύει ότι διαθέτει ακόμα και φοβερές ιδέες και λαχταριστές μελωδίες...
5 χρόνια μετά το LP1, δεν κάνει ακριβώς τον δίσκο που περιμέναμε. Επανεπιβεβαιώνει όμως σε μεγάλο βαθμό το πολύπλευρο ταλέντο, την οραματική ικανότητα και την εργατικότητά της...
Φορτσάτος από τη σαρωτική επιτυχία του "Old Town Road", κρατά την country ως συνισταμένη ενώ παίζει τα κατά βάση Bruce Springsteen και Bob Dylan χαρτιά του. Δεν καταφέρνει πολλά, δείχνει όμως γιατί έχει πια υπερβεί (εδώ και αρκετά χρόνια) το αστείο με το "Achy Breaky Heart"...
Χωρίς να είναι ερμηνεύτρια ικανή να αφήσει βαθύ αποτύπωμα, φτιάχνει έναν δίσκο γεμάτο καλλίγραμμα τραγούδια, που καταφέρνουν και απηχούν τόσο το εναλλακτικό rock της Siouxsie, όσο και τη γλυκάδα της Dusty Springfield...
Αξιοποιεί το εκτόπισμά του, φτάνοντας σε ένα άλμπουμ στέρεα τοποθετημένο στην ιστορική του συνθήκη, το οποίο απηχεί δημιουργικά τις μελαγχολικές κοιλάδες του Marvin Gaye και τις γκρουβάτες κιθάρες του Jimi Hendrix...
