Αν και βασίζονται σε γνώριμα υλικά, πετυχαίνουν να φτιάξουν κάτι το πρωτοποριακό: έναν άκρως παράδοξο και ιλιγγιώδη δίσκο, με αλλόκοτα υβρίδια κιθάρας, τυμπάνων και απόκοσμης φωνής...

Δεν μένει στις μνήμες των Hüsker Dü που κουβαλάει το όνομά του, αλλά παίζει δυνατό, ηλιόλουστο ροκ σε ενεστώτα χρόνο, με τις κιθάρες να τσιτώνουν και τα κρουστά να παφλάζουν στα αυτιά σου...

Το "Tokyo" μπορεί να είναι η πιο διαυγής pop στιγμή τους, όμως ο νέος δίσκος μένει κατά τα λοιπά να λιμνάζει στη στασιμότητα και στο προβλέψιμο...

Αν και τρόμαξε την εταιρεία του με τη στροφή στα synths, ο Αμερικανός τραγουδοποιός δεν οδηγείται σε κάποια τρέχουσα εκδοχή της electronica, αλλά στα όσα «έπαιζαν» στο πεδίο τον καιρό που ανδρωνόταν μουσικά...

Σε γοητεύει αρχικά με τις «αλκυονίδες» μελωδίες και τη μοναχική του ευαισθησία, γρήγορα όμως βαραίνει η μονότονη μεταχείριση της φωνής και μια αισθητική συνυφασμένη με την φεγγαρολουσμένη γενιά των ψυχοπονιάρηδων...

Κρατούν το πλουραλιστικό τους φάσμα, αλλά λειαίνουν με pop νυστέρι τις πιο εξεζητημένες πτυχές τους, όσο ο Jack Barnett ισορροπεί φωνητικά ανάμεσα στην αγορίστικη επιθετικότητα και στον άγουρο ρομαντισμό...

Αν και έχει ως αιχμή μια διασκευή στο "Limit To Your Love" που αφουγκράζεται ωραία τη μελαγχολία του James Blake, ο δίσκος πραγματεύεται μια πολύ μοντέρνα εκδοχή της τζαζ, διαθέτοντας κάμποσες καλές ιδέες...

O Coti K. συνεχίζει να αντλεί με άσβεστη δίψα από το αγγλοσαξονικό αρχέτυπο του singer/songwriter, προσφέροντας ευφορικό λυρισμό και γλυκόπικρες παραινέσεις...

Καθισμένος μόνος στο πιάνο, ο Αθηναίος συνθέτης αναδεικνύει την ομορφιά που μπορεί να υπάρχει στο απλό και στο προφανές, με έναν τρόπο που τον φέρνει κοντά στον Ludovico Einaudi...

Χωρίς να ανατρέπουν την εικόνα τους ή να γίνονται κατάλληλοι για όσους βρήκαν την αλήθεια μόνο στους Sex Pistols, βουτάνε σε όσα τους ενέπνευσαν, επιδεικνύοντας μια φρεσκάδα και μια μανία που είχαμε καιρό να δούμε...

Στα 60 του, πλέον, βρίσκεται και πάλι στο #2 της Βρετανίας, με έναν μέτριο ωστόσο δίσκο, που ισορροπεί μεταξύ της rock ταυτότητάς του και των συνεργασιών με Ed Sheeran και Jennifer Lopez...

Μετά από 18 χρόνια σιωπής, οι παλαίμαχοι Βραζιλιάνοι χρησιμοποιούν τα ελληνικά ως γλώσσα με κρυπτικούς φθόγγους, αναβιώνοντας δημιουργικά και μελετημένα έναν κολασμένο, τελετουργικό ήχο...

Αποτυπώνει με απαράμιλλη γλύκα την ψυχοσύνθεση μιας νέας κοπέλας που ψάχνει μέσω του έρωτα το ποια είναι, επαναφέροντας ταυτόχρονα κάτι από τη χαμένη τιμή της κλασικής indie τραγουδοποιίας...

Γήινα χρώματα, αγορίστικη καθαρότητα και κοριτσίστικη «εναλλακτική» ευαισθησία, σε τραγούδια που δεν κάνουν κανέναν κόπο να ξεφύγουν από τη ζώνη ασφαλείας των δημιουργών τους...

Αν και δεν προσφέρει κάτι διαφορετικό σε σχέση με όσα έχουμε ακούσει κατά την τελευταία δεκαετία, αποδεικνύεται ένα όμορφο, πομπώδες και συμπαγές άλμπουμ –ίσως αυτό που θα έπρεπε να είχε διαδεχθεί το Aealo...

Δίσκος κατάλληλος μόνο για millennials που χρησιμοποιούν τη λέξη κατάθλιψη με την πρώτη στραβή και αντιμετωπίζουν κάθε νέα τραγωδία στον πλανήτη με «σκέψεις και προσευχές» σε Instagram stories...

Το συγκρότημα από τη Χιλή έχει στήσει εικόνισμα στους Slayer σε αυτό του το ντεμπούτο, χτίζει ωστόσο εύληπτα τραγούδια χωρίς να ιδρώνει, στα οποία ανά πάσα στιγμή συμβαίνει κάτι το ενδιαφέρον...

Ο δίσκος συστήνει μία από τις καλύτερες γυναικείες φωνές που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια, σε αφήνει όμως με λίγα πράγματα σε επίπεδο τραγουδιών, παρά τις εμφανώς γερές του βάσεις...

Χωρίς να πρόκειται για κάτι το ρηξικέλευθο, είναι μια φωτεινή αναλαμπή της «σκέτης» ποπ, στην οποία η 25χρονη Αμερικανίδα παρουσιάζεται με εξομολογητική διάθεση και με όλα της τα χαρτιά ανοιχτά...

Αν και οι θορυβικές δομές επιμένουν να συνθλίβουν την τέρψη της μελωδίας, ο ακροατής μπορεί να ξεκολλήσει ψήγματα ποπ ζάχαρης, αν βαρεθεί να καταδύεται στις ηλεκτρονικές δίνες του Loke Rahbek...