Το πραγματικά πετυχημένο ηχόχρωμα αυτού του δίσκου έρχεται να μας πείσει να ξανα-ματα-ξεσκονίσουμε το ρεμπέτικο παρελθόν: από τη δική μας σκοπιά, αλλά με τους δικούς του όρους...

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να περάσεις καλά με το νέο άλμπουμ του βολιώτικου γκρουπ, που όμως μάλλον τίμια συντήρηση δυνάμεων κάνει, σε μια χρονική στιγμή που περιμέναμε να μας τινάξουν τα μυαλά στον αέρα...

Φεγγαράδες με γλυκιά και κομματάκι νοσταλγική διάθεση εναλλάσσονται με μεταγραφές από το διεθνώς διάσημο παρελθόν, σε έναν δίσκο που δεν διακυβεύει μεν τη μίνιμουμ ποιότητά του, μα δεν προσφέρει κάτι παραπάνω...

Μπορεί να έχει τα ζητήματά του ο νέος τους δίσκος, όμως επαναφέρει το χιπ χοπ ως καυλωμένη τέχνη ανελεύθερων παιδιών, κόντρα στον κάθε 6ix9ine και στους ράπερς του υπαρξιακού τίποτα με τα πολλά YouTube views...

Με τη συνδρομή του αείμνηστου Mark Shelton των Manilla Road, οι Αθηναίοι παραδίδουν μια δουλειά που μυρίζει σελίδες παλιών εκδόσεων fantasy βιβλίων και απηχεί επικές ταινίες των 1980s σαν τον Κόναν και το Εξκάλιμπερ...

Παρότι καλοστημένο, με αξιόλογη παραγωγή και με καλές στιγμές, μοιάζει ανήμπορο να ξεφύγει από μια πολύπλοκη, ελιτίστικη pop, η οποία περισσότερο εκβιάζει τον εντυπωσιασμό, παρά τον κερδίζει...

Μπορεί να μην λειτουργούν όλα, ωστόσο η Σήλια Τσιούφη μπαίνει στη δισκογραφία με ένα φιλόδοξο άλμπουμ καλαίσθητης art pop, γεμάτο σύγχρονες ηλεκτρονικές ανησυχίες, τζαζ ευαισθησίες και grunge απολήξεις...

Ο κιθαρίστας που μάθαμε από τους Τρύπες συνεχίζει να εκπλήσσει, αναζητώντας τώρα την ουσιαστική συνύπαρξη του ηλεκτρικού του ήχου με λούπες, εφέ και samples, έχοντας ως φόντο μια παράσταση σύγχρονου χορού...

Καταπιάνονται με νέα κόλπα, σε μια απόπειρα προσέγγισης της φινετσάτης dance σκηνής της Γαλλίας. Το πείραμα, ωστόσο, πετυχαίνει μόνο σε σποραδικές στιγμές...

Άχρονη house, ατμοσφαιρική IDM, αναμνήσεις techno διαταραχών και γενναίες δόσεις απόκοσμων φωνητικών χαρακτηρίζουν τη νέα συλλογή της Nutty Wombat, που μας συστήνει 10 Ελληνίδες και Κύπριες δημιουργούς του τώρα...

Παραμένει ένα από τα δυνατά χαρτιά του εγχώριου χιπ χοπ, χαραμίζει όμως μεγάλο μέρος της δυναμικής του σε γλυκουλίνικες low bap μανιέρες και στην τυποποιημένη επίκληση μιας μαυροκόκκινης συντροφικότητας...

Χτυπάει στο σέικερ των pedals του τον έρωτα και την πίκρα, τα νεύρα και τον ρομαντισμό, φτιάχνοντας ένα κοκτέιλ όπου η κληρονομιά των Smiths συναντάει τον κατάλογο της Sarah Records...

Ένα tribute album που αποκαλύπτει, προτείνει και ρισκάρει, χρησιμοποιώντας το «τιμώμενο» έργο ως αφορμή και ξεκίνημα για νέες γαίες...

Αν και περισσότερο διαχειρίζεται, παρά προτείνει, αποδεικνύεται δίσκος επί της ουσίας λαϊκός, με τραγούδια κατασταλαγμένα και με αμεσότητα στον στίχο...

Συγκέντρωση έργων για το θέατρο, το σινεμά και τον χορό σε ένα σύνολο ήσυχο και ήμερο, το οποίο διαθέτει μεν ενδιαφέρουσες στιγμές, αλλά χαρακτηρίζεται και από απουσία έξαψης...

Απογοητευτικό σημείο εκκίνησης για μια νέα φωνή για την οποία όσοι ασχολούνται με το ελληνικό τραγούδι ρώτησαν φέτος σε κάποια φάση «ποια είναι αυτή;», ακούγοντάς τη στο ραδιόφωνο...