Ο αεικίνητος Λευτέρης Μουμτζής κρύβεται πίσω από τις ψυχεδελικές δονήσεις, τις progressive rock πινελιές και την εξευγενισμένη stoner «βρωμιά» αυτής της κυπριακής μπάντας, που κάπου όμως χάνεται στον ορυμαγδό συγκροτημάτων με παρόμοια αναβιωτικό ήχο...

Εξερευνητικές διαδικασίες και καταμετρήσεις χάους σε μια επαρχιακή πόλη στα μέσα της δεκαετίας του 1980, στις οποίες ο θορυβώδης, οργιαστικός αυτοσχεδιασμός συνηπήρξε με πιο εσωστρεφείς στιγμές...

Δεν είναι κακή δουλειά, είναι όμως μέτρια. Ένας δίσκος που ενώ έχει τα «υλικά» για κάτι καλύτερο, για διάφορους λόγους δεν φτάνει σε αυτό...

Δυναμικές ερμηνείες και τραγούδια για όλα τα γούστα, ορισμένα μάλιστα με «βαριές» υπογραφές. Λείπει όμως η αίσθηση μιας συγκεκριμένης ταυτότητας, που πλέον κρίνεται απαραίτητη...

Δίσκος πέρα από τα συνηθισμένα, που κάνει την έκπληξη ακριβώς γιατί ακόμα και τα όσα περιμένεις καθώς το βάζεις να παίξει, είναι εν τέλει αλλιώς...

Ένας δίσκος με τον οποίον πρωτίστως περνάς καλά, μα την ίδια στιγμή δείχνει και το πώς μια τοπική μουσική καταφέρνει να διαχειριστεί την ενσωμάτωση του υπερ-τοπικού, χωρίς να χάσει την κρίσιμη διάκριση μεταξύ ταυτότητας και (ευπρόσδεκτης) ετερότητας...

Δίσκος «παλαιάς κοπής», βρίσκει τον συνθέτη να ξαναβάζει σε τροχιά τα κεκτημένα με τη βοήθεια τριών όμορφων νέων φωνών, ικανών τόσο για επιδόσεις, όσο και για συναισθηματικές αποτυπώσεις...

Πρώτη δισκογραφική κατάθεση για το σχήμα του Νίκου Τσιλογιάννη, που περιπλανιέται στο ευρύ χωράφι της αυτοσχεδιαστικής τζαζ, χωρίς όμως να γίνεται χαώδες ως άκουσμα...

Απολαμβάνουμε τα μικρά θαύματα που μπορεί να συμβούν όταν μια ομάδα καλών μουσικών αναπνέει τον ίδιο αέρα και συντονίζεται σε κοινές ανάσες -με το πιάνο του Κώστα Ζουλιάτη να δίνει τις βασικές κατευθύνσεις...

Μια δουλειά με ποιητική αφετηρία, η οποία διαθέτει βάθος και ουσία που σπάνια συναντάμε στο σημερινό δισκογραφικό τοπίο...

Αν και δεν πετυχαίνει σε όλα του, ο δίσκος περιέχει κάμποσα τραγούδια υγιέστατα, όμορφα, που μιλούν με ανθρωπιά και ειλικρινές βλέμμα...

Η εμπειρία του να ζεις σε μία σύγχρονη και αντιφατική μεγαλούπολη σαν την Αθήνα, μέσα από ένα ψυχεδελίζον post-punk πρίσμα με κάμποση τσογλανιά...

Χωρίς να πρόκειται για κάποιο ιδιαίτερο τόλμημα, δίνει μια πιο ποπ πλευρά των δύο καταξιωμένων τραγουδιστών, επενδύοντας σε καλά τραγούδια...

Δίσκος ενίοτε όμορφος, κάποτε συναρπαστικός, αλλά μάλλον άνισος, αφού το στίγμα προσωπικότητας συχνά εξαφανίζεται στο φόντο...

Στην πρώτη του ολοκληρωμένη προσπάθεια, το εγχώριο γκρουπ φτιάχνει ένα κρυπτικό δημιούργημα, βαθιά ριζωμένο και αφοσιωμένο στο metal, που φαίνεται όμως να θέλει να απορρίψει την ακαμψία του είδους...

Άνιση δουλειά με αρκετές αβαρίες, μα και με ορισμένα θαυμάσια τραγούδια για την Αθήνα όσων ανθρώπων ζουν δίχως προοπτική, ευρισκόμενοι «δύο νοίκια πίσω και μπροστά η ΔΕΗ/με το ψυγείο άδειο και καθόλου χαρτί»...