Ένα ντεμπούτο από το Ηράκλειο της Κρήτης, που δεν κρύβει τα millennial alternative rock μυστικά του, αλλά σερβίρει τον μουσικό και συναισθηματικό του κόσμο στο πιάτο.

Στον πρώτο της δίσκο, η μούσα του Φοίβου Δεληβοριά αφήνει τη φωνή της να μας συστήσει σε έναν κόσμο που παραμένει αέναος αλλά δεν έχει βρει το λιμάνι του.

 Η μπάντα συνεχίζει να (εξ)ελίσσεται ανάμεσα στις επιρροές της και προσθέτει καλοδεχούμενα στοιχεία όπου το black metal της το έχει ανάγκη.

 Στην εγχώρια nu jazztronica λέμε ναι.

 O γλυκός ρομαντισμός που λείπει από τη θεότρελη εποχή μας, μέσα από χαλαρές και ευχάριστες μελωδίες.

Γιατί, τι χρειάζεται το Πάσχα αν όχι το κλαρίνο του Τάσου Χαλκιά;

To εγχώριο, ηλεκτρονικό/jazz ντουέτο κυκλοφορεί τον δεύτερο δίσκο του που είναι τόσο lounge, όσο και hardcore. Πώς να μην είναι, άλλωστε, όταν περιέχει συνεργασία με τον Γιώργο Μαζωνάκη...

Πέρα από την κοιλάδα με τις indie κούκλες, όλα ακούγονται γνώριμα σε παστέλ αποχρώσεις.

Πίσω από τη Θύρα των ΜΑΣ βρίσκεται το χιούμορ, ο πειραματισμός και η ανάγκη για εξερεύνηση.

Ο Γιώργος Καρανικόλας κυκλοφορεί με τη μπάντα του έναν δίσκο που επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο το "It's only rock 'n' roll but I like it".

O Γιάννης Βεσλεμές αφήνει πίσω του το(ν) Felizol, για να παραδώσει ένα σκοτεινό EP.

Παρά την ανάγκη έξτρα προπόνησης, ο «πρωταθλητής» Τζίμης Πολιούδης κατάφερε να βρίσκεται «στο σωστό μέρος, τη σωστή στιγμή» και να λούσει με ταλέντο τις ευκολίες του ιδιώματός του.

Το αξιόπιστο όχημα των Mechanimal επιστρέφει με μια μηχανή αυξημένης γυναικείας ισχύος που κάνει ό,τι υπόσχεται ο τίτλος.

Ένα ντεμπούτο που με όχημα το φλάουτο μπορεί να μας ταξιδέψει από την Αθήνα στις Σέρρες και πάλι πίσω, χαζεύοντας τοπία.

Μια συλλογή ηχητικών πειραματικών θραυσμάτων, με ατημέλητη ρυμοτομία αλλά συγκινησιακή δύναμη.

Θεσσαλονίκη-Αθήνα, ένα "post romantic indie punk" δρόμος.

Ένας συμπαγής δεύτερος δίσκος, συντονισμένος στον κιθαριστικό χωροχρόνο της συχνότητας του αμερικανικού MTV των 90s.

...Μέχρι εκεί που δείχνουν τον electro pop-rock δρόμο για την επόμενη ολοκληρωμένη δουλειά του Τζίμη Πολιούδη με αυτό το alter ego.

Γεμάτος υψηλές dark συγκινήσεις. Μια άρτια επιστροφή στις ρίζες τους. Ή αλλιώς, ο καλύτερος δίσκος της μέχρι στιγμής καριέρας των Selofan.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο μουσικός δομεί έναν ήχο που ξεγλιστράει σε μια αέναη κίνηση γύρω από συγχωνευμένους μουσικούς χρόνους.