Το διεθνές πρόσωπο του ελληνικού τραγουδιού, σε έναν δίσκο που θυμίζει ότι πολλά ωραία πράγματα εδώ στην ανατολική Μεσόγειο φτιάχτηκαν με βάση τα όσα μας ενώνουν και όχι τα όσα (ορθώς ή παραλόγως) μας χωρίζουν...

Ο σουρεαλισμός του The Boy και τα συνθετικά κύματα των 1980s μπλέκονται με την παλέτα του Σταύρου Ξαρχάκου, ενώ λαϊκές φόρμες περασμένες από πιάνο και θέρεμιν ανακατεύονται με μπόλικη pop νοσταλγία...

Ψάχνεις με το κιάλι να βρεις κάτι που θα θυμάσαι σε 3,4,5 χρόνια, μέσα σε έναν δίσκο όπου κυριαρχεί μια μεσοβέζικη κατάσταση, στην οποία τίποτα δεν είναι τραγικά κακό και τίποτα καταφανώς καλό...

Ο δίσκος που υπήρξε ένα από τα πλέον συζητημένα θέματα της ελληνικής metal σκηνής τον τελευταίο καιρό αποδεικνύεται γενναίο βήμα προς τα μπροστά, με σωστότερες αναλογίες και πιο εύστοχο προσανατολισμό...

Επικίνδυνα κοντά στις αναφορές του (ιδιαίτερα στους Depeche Mode) και στιχουργικά καθηλωμένο στο κάπως φλου της εγχώριας αγγλόφωνης παραγωγής, διαθέτει εντούτοις ιδιαίτερα ποιοτικές μουσικές ιδέες...

Ήσυχος δίσκος με σκοτεινή στιχουργική, ο οποίος εκπροσωπεί μια νεολαιίστικη ελλαδικότητα που πίνει τσίπουρα στα ρημαγμένα Εξάρχεια, αντιπαλεύει την καταναλωτική μανία, κλείνεται στον κόσμο της και συνθέτει για τον κόσμο όλον...

Βελτιώνουν την παραγωγή, μειώνουν τα ανδρικά φωνητικά και επενδύουν σε σφιχτοδεμένα κομμάτια-σφηνάκια, γεμάτα punk ψυχή και ουσιώδες τεχνικό παίξιμο...

Έχουν τις βάσεις, τον παλμό και την ανησυχία, αλλά έρχονται τόσο κοντά στις διεθνείς αναφορές τους, ώστε θολώνει ο κρίσιμος παράγοντας «ταυτότητα»...

Ένα πολύ τίμιο, συχνά απολαυστικό κι ενίοτε εντυπωσιακό άλμπουμ, που αποτυπώνει την ομώνυμη παράσταση της περσινής σαιζόν ως μια καλλιτεχνική κατάθεση με αρκετό ενδιαφέρον...

Σύμπραξη θριαμβευτικά ενστικτώδης, που καταφέρνει να προσπεράσει το έλλογο δείχνοντας πώς ο αφηρημένος μοντερνισμός μπορεί να συνυπάρξει με παραδόσεις που χάνονται στο βάθος των αιώνων...

USB στικάκι γεμάτο με ντόπια ηλεκτρονικά διαμάντια, όπου συναντούνται εγνωσμένης αξίας ονόματα (ION, Joalz, drog_A_tek κ.ά.) με καλλιτέχνες που αξίζει να ακουστούν ευρύτερα...

Παραμένει ακμαία φωνή και προς τιμήν της ανακατεύεται ξανά με την τραγουδοποιία, ωστόσο θέλησε να χωρέσει πολλά και ετερόκλητα στη νέα της δουλειά, αδικώντας τη...

Ο Φλώρος Φλωρίδης και 4 ακόμα ικανοί αυτοσχεδιαστές περνούν μέσα από τα παιξίματά τους τα νήματα που έπιασαν από κάπου και τα νήματα που προεκτείνουν προς κάπου, αλλά και την ικανότητά τους να αντιδρούν στο απρόοπτο...

Μπορεί το αθηναϊκό δίδυμο να μη διαθέτει ακόμη τη στόφα του σημαντικού ή του επείγοντος, αλλά στο πρώτο τους ΕΡ διαγράφεται θράσος, ανάγκη για εκφραστική ελευθερία και ηχητική ακρίβεια...

Στη γνώριμη downtempo παλέτα του, ο Αθηναίος παραγωγός εξελίσσει τα cinematic beats του αγγίζοντας εντυπωσιακά επίπεδα τεχνικής, τα οποία αξίζουν και με το παραπάνω τη διεθνή προσοχή που απολαμβάνει τελευταία...

Δίσκος-καταπέλτης, έρχεται από το underground να σαρώσει όλο το ελληνικό τραγούδι της εποχής μας, φέρνοντας ξανά στο προσκήνιο (με χιπ χοπ μορφή) τις ποιότητες που έκαναν μεγάλους τους σπουδαίους του παρελθόντος...