Μπορεί να μην λειτουργούν όλα, ωστόσο η Σήλια Τσιούφη μπαίνει στη δισκογραφία με ένα φιλόδοξο άλμπουμ καλαίσθητης art pop, γεμάτο σύγχρονες ηλεκτρονικές ανησυχίες, τζαζ ευαισθησίες και grunge απολήξεις...

Ο κιθαρίστας που μάθαμε από τους Τρύπες συνεχίζει να εκπλήσσει, αναζητώντας τώρα την ουσιαστική συνύπαρξη του ηλεκτρικού του ήχου με λούπες, εφέ και samples, έχοντας ως φόντο μια παράσταση σύγχρονου χορού...

Καταπιάνονται με νέα κόλπα, σε μια απόπειρα προσέγγισης της φινετσάτης dance σκηνής της Γαλλίας. Το πείραμα, ωστόσο, πετυχαίνει μόνο σε σποραδικές στιγμές...

Άχρονη house, ατμοσφαιρική IDM, αναμνήσεις techno διαταραχών και γενναίες δόσεις απόκοσμων φωνητικών χαρακτηρίζουν τη νέα συλλογή της Nutty Wombat, που μας συστήνει 10 Ελληνίδες και Κύπριες δημιουργούς του τώρα...

Παραμένει ένα από τα δυνατά χαρτιά του εγχώριου χιπ χοπ, χαραμίζει όμως μεγάλο μέρος της δυναμικής του σε γλυκουλίνικες low bap μανιέρες και στην τυποποιημένη επίκληση μιας μαυροκόκκινης συντροφικότητας...

Χτυπάει στο σέικερ των pedals του τον έρωτα και την πίκρα, τα νεύρα και τον ρομαντισμό, φτιάχνοντας ένα κοκτέιλ όπου η κληρονομιά των Smiths συναντάει τον κατάλογο της Sarah Records...

Ένα tribute album που αποκαλύπτει, προτείνει και ρισκάρει, χρησιμοποιώντας το «τιμώμενο» έργο ως αφορμή και ξεκίνημα για νέες γαίες...

Αν και περισσότερο διαχειρίζεται, παρά προτείνει, αποδεικνύεται δίσκος επί της ουσίας λαϊκός, με τραγούδια κατασταλαγμένα και με αμεσότητα στον στίχο...

Συγκέντρωση έργων για το θέατρο, το σινεμά και τον χορό σε ένα σύνολο ήσυχο και ήμερο, το οποίο διαθέτει μεν ενδιαφέρουσες στιγμές, αλλά χαρακτηρίζεται και από απουσία έξαψης...

Απογοητευτικό σημείο εκκίνησης για μια νέα φωνή για την οποία όσοι ασχολούνται με το ελληνικό τραγούδι ρώτησαν φέτος σε κάποια φάση «ποια είναι αυτή;», ακούγοντάς τη στο ραδιόφωνο...

Συνεργασία θρυλική για τα ελληνικά δρώμενα, με διπολική ωστόσο υπόσταση, καθώς στην πράξη ο περίφημος κιθαρίστας των Sonic Youth ίσως να μη συνεισφέρει όσα υπόσχεται στη μαρκίζα...

Το διεθνές πρόσωπο του ελληνικού τραγουδιού, σε έναν δίσκο που θυμίζει ότι πολλά ωραία πράγματα εδώ στην ανατολική Μεσόγειο φτιάχτηκαν με βάση τα όσα μας ενώνουν και όχι τα όσα (ορθώς ή παραλόγως) μας χωρίζουν...

Ο σουρεαλισμός του The Boy και τα συνθετικά κύματα των 1980s μπλέκονται με την παλέτα του Σταύρου Ξαρχάκου, ενώ λαϊκές φόρμες περασμένες από πιάνο και θέρεμιν ανακατεύονται με μπόλικη pop νοσταλγία...

Ψάχνεις με το κιάλι να βρεις κάτι που θα θυμάσαι σε 3,4,5 χρόνια, μέσα σε έναν δίσκο όπου κυριαρχεί μια μεσοβέζικη κατάσταση, στην οποία τίποτα δεν είναι τραγικά κακό και τίποτα καταφανώς καλό...

Ο δίσκος που υπήρξε ένα από τα πλέον συζητημένα θέματα της ελληνικής metal σκηνής τον τελευταίο καιρό αποδεικνύεται γενναίο βήμα προς τα μπροστά, με σωστότερες αναλογίες και πιο εύστοχο προσανατολισμό...

Επικίνδυνα κοντά στις αναφορές του (ιδιαίτερα στους Depeche Mode) και στιχουργικά καθηλωμένο στο κάπως φλου της εγχώριας αγγλόφωνης παραγωγής, διαθέτει εντούτοις ιδιαίτερα ποιοτικές μουσικές ιδέες...