45 χρόνια μετά την πρώτη τους κυκλοφορία, τα μαγκριτικά αυτά πλάσματα μοιάζουν να έχουν την ίδια με τότε ανησυχία και όρεξη να επικοινωνήσουν τη δουλειά τους...

Παρότι καλοστημένο, με αξιόλογη παραγωγή και με καλές στιγμές, μοιάζει ανήμπορο να ξεφύγει από μια πολύπλοκη, ελιτίστικη pop, η οποία περισσότερο εκβιάζει τον εντυπωσιασμό, παρά τον κερδίζει...

Ο αλαζόνας Kanye West θα μπορούσε να πάρει μερικά μαθήματα από αυτόν τον πιτσιρικά από την Ατλάντα, με τον μαστουρωμένο νιχιλισμό και την καλή ισορροπία ανάμεσα στην αδρεναλίνη και στη σκοτεινιά...

Τα γράφουμε στα μούσια μας όλα, πάρτε τραγούδια για μπύρες, ουίσκι και χορό στις συναυλίες μας...

Αναπαριστούν επιτυχώς εκείνο τον άτεχνο μα μανιασμένο πρωτο-thrash metal ήχο που τους καθιέρωσε, όμως η αυθεντική ζωώδης εντύπωση μετατρέπεται πλέον σε στυλ...

Πρόσκληση καταβύθισης σε μια μουσική που χρειάζεται κόπο για να παρακολουθήσεις όπως της αξίζει, αποδεικνύεται όμως ικανή για βαθιά υπαρξιακή αναστάτωση...

Ο κάποτε μπροστάρης των Beta Band επιστρέφει με ένα άλμπουμ καταδικασμένο θαρρείς σε μία τετράγωνη, μονότονη και άνοστη συμβατικότητα...

Δαμάζουν τα καρδιοχτύπια τους και μαθαίνουν να τα απολαμβάνουν, καλώντας μας συνάμα να κάνουμε το ίδιο, ώστε να περιπλανηθούμε κι εμείς στο ηλεκτρονικό βασίλειο που έχουν οικοδομήσει την τελευταία πενταετία...

Είναι μεγάλο πράγμα ότι σύνδεσαν την ηλεκτρική κιθάρα με την επικαιρότητα της δικής τους γενιάς, όμως το ντεμπούτο καταγράφεται ως ένα άσφαιρο άλμπουμ, με «ιδέες» εκνευριστικά ξεσηκωμένες από τους Led Zeppelin...

Από κομμάτια που λειτούργησαν σαν soundtrack για σεξ στις τουαλέτες των clubs της Γκρενόμπλ και της Μόσχας, έφτασε τώρα να εξερευνά το σκοτάδι της, ψάχνοντας απαντήσεις σε πανάρχαια ερωτήματα...

Μπορεί να μην λειτουργούν όλα, ωστόσο η Σήλια Τσιούφη μπαίνει στη δισκογραφία με ένα φιλόδοξο άλμπουμ καλαίσθητης art pop, γεμάτο σύγχρονες ηλεκτρονικές ανησυχίες, τζαζ ευαισθησίες και grunge απολήξεις...

Από τα καλύτερα νεκρομεταλλικά πράγματα που έχουν κυκλοφορήσει τελευταία: ένα άλμπουμ σκοτεινού και αεικίνητου death metal, ρωμαλέο, τρανταχτό και γεμάτο με thrash παραφυάδες...

Χωρίς πλέον λυμένη γραβάτα, γίνεται ο παράνομος jazz crooner με τη μπλαζέ μελαγχολία, που ακόμα είναι ικανός να κάνει τις γυναίκες στο κοινό να δαγκώσουν με λαγνεία τα καλαμάκια των κοκτέιλ τους...

Ο κιθαρίστας που μάθαμε από τους Τρύπες συνεχίζει να εκπλήσσει, αναζητώντας τώρα την ουσιαστική συνύπαρξη του ηλεκτρικού του ήχου με λούπες, εφέ και samples, έχοντας ως φόντο μια παράσταση σύγχρονου χορού...

Καταπιάνονται με νέα κόλπα, σε μια απόπειρα προσέγγισης της φινετσάτης dance σκηνής της Γαλλίας. Το πείραμα, ωστόσο, πετυχαίνει μόνο σε σποραδικές στιγμές...

Άλμπουμ επηρεασμένο από τη synth pop της δεκαετίας του 1980, χωρίς ευδιάκριτο χιτάκι, που όμως θα θυμίσει στους παλιότερους ημέρες που πήγαιναν στο βίντεο κλαμπ να ζητήσουν τη νέα ταινία του Michael J. Fox...

Άχρονη house, ατμοσφαιρική IDM, αναμνήσεις techno διαταραχών και γενναίες δόσεις απόκοσμων φωνητικών χαρακτηρίζουν τη νέα συλλογή της Nutty Wombat, που μας συστήνει 10 Ελληνίδες και Κύπριες δημιουργούς του τώρα...

Παραμένει ένα από τα δυνατά χαρτιά του εγχώριου χιπ χοπ, χαραμίζει όμως μεγάλο μέρος της δυναμικής του σε γλυκουλίνικες low bap μανιέρες και στην τυποποιημένη επίκληση μιας μαυροκόκκινης συντροφικότητας...

Επιφανειακά ίσως μοιάζει με άκακη απόπειρα ποπ αναβίωσης, αλλά επί της ουσίας πρόκειται για μια αριστοτεχνική χορευτική ρουτίνα επί πολιτικής πατίνας –για ένα άλμπουμ από εκείνα που πυροδοτούν γόνιμες συζητήσεις...

Το πρώτο άλμπουμ του βρετανικού τρίο επικαλείται την αισθητική των Raincoats και των Sleater-Kinney, βασιζόμενο στη δύναμη της ηχητικής αμεσότητας, της στιχουργικής ωμότητας και της συναισθηματικής ειλικρίνειας...