Πάσχοντας δραματικά σε εμπνεύσεις, μπερδεύει την ανανέωση με το μπότοξ και επιδίδεται σε ένα κυκλοθυμικό παιχνίδι με το παρελθόν του, ως super star της απαστράπτουσας πρώτης εποχής του MTV...

Άλμπουμ με τα πάνω και τα κάτω του, που όμως περιέχει άφθονο καλοπαιγμένο hard rock, με το βλέμμα στις μεγάλες αμερικάνικες αρένες...

Μια συμπαγής δουλειά, με το βλέμμα στραμμένο στις 1990s δόξες τους, γεμάτη βαριά riffs, speed-αριστά και thrashy περάσματα, αλλά και μελωδικά ρεφρέν...

Δεν ακούγονται όσο μυστηριώδεις νομίζουν. Μάλλον τα σημάδια που άφησε πίσω της η αφηνιασμένη αμαξοστοιχία των Daft Punk ακολουθούν, με κομμάτια που στην ακμή της clubbing κουλτούρας θα τα λέγαμε «μπανάλ»...

Παγιδεύεται στην επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ και επαναλαμβάνεται, δεν αποτυγχάνει όμως να κρατήσει ψηλά τη symphonic metal φήμη των Ολλανδών...

Modular synth περιβάλλον ντελικάτο και διαλογικό, με ιδιοσυγκρασιακή ματιά πάνω στα κύματα του Ειρηνικού Ωκεανού και απόηχοι από τη μινιμαλιστική, σπειροειδή γραφή του Terry Riley...

Ένα προσεγμένο άλμπουμ εκ μέρους των Φινλανδών goth 'n' rollers, δουλεμένο από ώριμους μουσικούς με σχεδόν 25 χρόνια καριέρας και έναν έμπειρο παραγωγό...

Πηγαία μελωδικότητα, αναφορές στα βαριά χαρτιά της soul των 1970s και μια διάχυτη «πινκφλοϋδική» ντόπα. 10 τραγούδια που ρέπουν προς το σκοτάδι, μα βρίσκουν αρκετές διαφορετικές αποχρώσεις για να το περιγράψουν...

Διακατέχονται για πρώτη φορά από άγχος να «ανήκουν» στον 21ο αιώνα, με αποτέλεσμα να σερβίρουν έναν δίσκο αξιοπερίεργο, που περισσότερο κάνει μια δήλωση, παρά αποτελεί ολοκληρωμένη πρόταση...

Πότε θυμίζοντας την Joni Mitchell, πότε την (ύστερη) Loretta Lynn, η Αμερικανίδα τραγουδοποιός φτιάχνει έναν ακόμα καλό δίσκο με ιστορίες από τη Μέση Ηλικία, με όπλο τους στίχους και τις αφοπλιστικές της ερμηνείες...

Σκληρός μα και πιασάρικος την ίδια στιγμή, γεμάτος πανέμορφες μελωδίες, είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους των Αμερικανών, αλλά και ένα άκουσμα πολύ αντιπροσωπευτικό του τι εστί progressive metal...

Εξωγήινο όπως και το άπειρο του σύμπαντος, χαρακτηρίστηκε δίκαια ως «το δικό τους Discreet Music», με τα τοπία να αποφεύγουν τα κλισέ και τις (αναλογικές) ambient κοινοτοπίες...

Συνεχίζει να λοξοκοιτάει στα τρόπαια της Madonna, αλλά συνεχίζει την ίδια στιγμή να καταγράφει και μια αυτόφωτη pop ντίβα, που αρνείται να τρώει από τα έτοιμα...

Οι μέρες της κατανυκτικής μεγαλοπρέπειας έχουν περάσει για τη μεγαλύτερη black metal μπάντα των δύο τελευταίων δεκαετιών. Πλέον η μεγαλοπρέπεια είναι καταστροφική, σαν τη μοιραία αποκάλυψη της πραγματικής όψης του Δία στη Σεμέλη...

Μια επιτηδευμένα πολύπλοκη κακοφωνία θορύβου με jazz rock περάσματα, νουάρ διάθεση και ηλεκτρονικά μοτίβα, καταλήγει σε έναν προσβάσιμο δίσκο, που στέκει ως ο καλύτερος του σκληρού ήχου για τη φετινή χρονιά...

Μακριά από κάθε ανάγκη για καινοτομία, δηλώνουν την απεριόριστη λατρεία τους για τους Celtic Frost με άξεστα riffs, αγροτική τραχύτητα και λασπερές θίνες από μπάσο και τύμπανα...

Ένα άλμπουμ ταμάμ για easy listening καταστάσεις, αλλά χωρίς κάτι να το ξεχωρίζει από τη γλυκανάλατα ήπια ατμόσφαιρα που κατακλύζει τα «εναλλακτικά» μας ραδιόφωνα και στέκια...

Όλα άψογα και με γούστο παιγμένα, όπως πάντα. Υποψιάζεσαι όμως ότι δεν ίδρωσε κανείς για να σκεφτεί τα τι, τα πώς και τα γιατί, αφήνοντας έτσι τα πάντα στον αυτόματο πιλότο...

Αποδοκιμάζει το ποπ φτιασίδωμα, ξεσκονίζει τα soul βινύλια, διαβάζει τις βιογραφίες της Nina Simone και του Curtis Mayfield και ανακαλύπτει ξανά την R&B αισθαντικότητα των 1960s...

Με την αντιφατική μέθοδο του οριοθετημένου αυτοσχεδιασμού και με χρήση φυσικών οργάνων δίπλα στα κυρίαρχα synths, οι Αμερικανοί φτιάχνουν ένα ανθρώπινα ζεστό και εσωτερικό άλμπουμ...