Πότε λόγιος, πότε λαϊκός, πότε εκλεπτυσμένος, πότε ωμός, χαράσσει ξανά indie folk συγγένειες με τη (συμμετέχουσα) Fiona Apple, τον Sufjan Stevens και τη «συμμορία» των Handsome Family...

Ο γνωστός αραχνοΰφαντος, στοιχειωμένος, βυθισμένος σε σκέψεις και αφημένος στο επαναληπτικό ambience κόσμος, είναι κι εδώ πανταχού παρών. Και μάλιστα στα πολύ καλά του...

Άλμπουμ-νησίδα για την indie κουλτούρα, το οποίο σε 10 χρόνια μπορεί και να το θυμόμαστε ως μία από τις τελευταίες αναπνοές αυτού του ξεπεσμένου είδους...

Το black metal αναμιγνύεται εδώ με τη gospel/spiritual κληρονομιά, σε ένα πρωτότυπο μα εν τέλει ανολοκλήρωτο ηχητικό πείραμα, που δείχνει μια ενδεχόμενη κατεύθυνση για το μέλλον...

(Μάλλον) επιθυμώντας να μας αποχαιρετήσει γενόμενος ο disc jokey της καρδιάς μας, ρίχνει φως στο «πατάρι» του αμερικάνικου songbook, έχοντας ως πλοηγό το σαρωτικό αποτύπωμα του Frank Sinatra...

Επιλέγοντας να τα διατηρήσει όλα ωμά κόντρα σε μια εποχή που τα θέλει όλα εκλεπτυσμένα, σκιαγραφεί έναν περιθωριακό ανδρικό κόσμο γεμάτο unregistered όπλα, ναρκωτικά, πουτάνες και κυνηγητά με περιπολικά...

Δύσκολος μα περιπετειώδης δίσκος, ιδιαίτερα εξερευνητικός σε επίπεδο φόρμας και μεθοδολογίας, μα και πολύ πλούσιος συναισθηματικά...

Προοριζόμενο για δεύτερους ρόλους, ηχεί με μια μακρινή οικειότητα, λειτουργώντας σαν μια θολή ανάμνηση των εξαιρετικών μουσικών που έβγαλε το Λος Άντζελες της δεκαετίας του 1960...

Δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό άλμπουμ, είναι όμως εμφανώς λουστραρισμένο και σιωπηλά συγκρατημένο. Απουσιάζει τόσο η αιχμηρότητα των δύο πρώτων δίσκων τους, όσο και η εγκεφαλικότητα του τρίτου...

Κρυστάλλινες, αειθαλείς μελωδίες, σπιτίσια παραγωγή που εκμηδενίζει την απόσταση με τον ακροατή και εικονοπλαστικές ιστορίες ενότητας, συμπαράστασης, ονειροπόλησης...

Παρά τις 1990s εμμονές του και κάποια στιχουργικά ατοπήματα, εδώ έχουμε ένα ποπ άλμπουμ ανέμελο, ευχάριστο, με δυνατές μελωδίες και λαμπερή ηχητική περιβολή...

Μυσταγωγικό, μελαγχολικό και κατωφερές άλμπουμ, γεμάτο συναισθηματικά ιντερλούδια βραδείας καύσεως και αναφορές σε Joni Mitchell, Kate Bush και Tori Amos...

Μετά τη νεο-αναβίωση των ψυχεδελικών 1960s, ας υποδεχτούμε επισήμως και μια 1980s νεο-αναβίωση, προσαρμοσμένη στα ακόμη πιο σκοτεινά, γκρίζα και ενίοτε δυστοπικά σύγχρονα αστικά περιβάλλοντα...

Ανά στιγμές νομίζεις πως ακούς τους Asia να συνεργάζονται με τους INXS, αποδεικνύοντας ότι ο Αμερικανός τραγουδοποιός μας δουλεύει κανονικότατα. Όμως το ευχαριστιόμαστε με την ψυχή μας...

Ρομαντικές μπαλάντες ζηλευτής ζεστασιάς, από τις οποίες δεν λείπει μια κάποια τσαχπινιά, αρκετή για να τις ξεκολλάει από τα μέλια όταν χρειάζεται...

Χωρίς να ξεφεύγει από τα μέχρι στιγμής δεδομένα του, ο Νορβηγός συνθέτης και πιανίστας παραδίδει έναν όμορφο δίσκο για το Θείο και τον Έρωτα –ή, αν θέλετε, για τον Έρωτα για το Θείο...

Ο ρομαντισμός, η φυσιολατρική πνευματικότητα και η πηγαία συναισθηματικότητα κάνουν την επιστροφή των Νορβηγών να στέκεται πολύ ψηλότερα από τα περισσότερα γεννήματα των reunions

Τίμια τραγούδια γεμάτα περήφανες μνήμες από τα έξαλλα 1990s, που προσφέρονται για ολονύχτιες, μοναχικές αυτοκινητάδες...

Οργισμένη, υπερσύγχρονη electro pop, ένας εξαιρετικός δίσκος ευθύβολης και δριμείας διαμαρτυρίας απέναντι στα σύγχρονα κακώς κείμενα της Αμερικής και του κόσμου μας...

Οι σπουδαίες στιγμές, απουσιάζουν. Πάντως ο Cave δεν τραγουδάει σαν «καμένος» από τη μοίρα, αλλά ως ένας άνθρωπος που θέλει να εξωραΐσει τη λύπη του και να την περάσει στην αιωνιότητα...