Συναυλιακά τραγούδια, αψεγάδιαστη παραγωγή και επιμέρους στιγμές στις οποίες μπορείς να «ψαρώσεις» με κάποιο riff του Peterson, με τα ντραμς του Hoglan ή με κάποιο σόλο του Skolnick

Στα singles που κυκλοφόρησαν πριν περίπου μισό αιώνα από τη Sansu, πρωταγωνιστεί η γρέζα και πληθωρική φωνή μιας τραγουδίστριας που λόγω συγκυριών και μόνο δεν κατάφερε να γίνει σταρ τεραστίων διαστάσεων...

Μινιμαλιστικές trip hop πινελιές, παράξενα φωνητικά εφέ και ηλεκτρονικοί ήχοι ντύνουν το νεφελώδες όραμα του περιπετειώδους soulman, που μας καλεί να συντονιστούμε με το ζαλισμένο σύμπαν του...

Κελαρυστές κιθάρες, φωτεινά και ζεστά χρώματα (τονικά και οπτικά), prog αναπτύξεις και ένα συναίσθημα αιώρησης ανάμεσα στο ονειρικό και στο πραγματικό...

Ένα γελοίο και ταυτόχρονα βαρετό τσίρκο κακογουστιάς, ανύπαρκτων συνθέσεων, αποκρουστικής στιχουργίας και ακατάσχετης βωμολοχίας...

Κατάλληλο για να θωπεύσει κανείς μακρυμάλλικες μνήμες από μπάρες με δυνατές κιθάρες, αλλά και ως δώρο Χριστουγέννων στο κορίτσι που αγαπημένος της καλλιτέχνης θα είναι φορέβα ο Σωκράτης Μάλαμας...

Στο πρώτο του προσωπικό άλμπουμ σε 30 χρόνια καριέρας, ο «νονός» του power metal λαμβάνει το συναισθηματικό bonus από τον ενθουσιασμό που σκόρπισε η είδηση του reunion με τους Helloween και τον Michael Kiske...

Μέσα από τις υψηλές του απαιτήσεις σε διάρκεια αλλά και χαρακτήρα, σου ζητά να εστιάσεις στις συνθέσεις, να μπεις στο συνεχώς εναλλασσόμενο μονοπάτι τους και τελικά να βγεις έχοντας αποκομίσει το κέρδος της συμπόρευσης...

Ο μόχθος του είχε εξ αρχής να κάνει με την Ομορφιά, τη μετατροπή του κάρβουνου σε διαμάντι. Παραμένει ίδιος, έστω κι αν εκφράστηκε τώρα με ακαταλαβίστικες λέξεις και την αρωγή της τεχνολογίας...

Λυρικό, μαχητικό, άξεστο και παραμυθένιο, το επικό metal των Αμερικανών αποκρυσταλλώνει τον διάλογο μεταξύ οργής και ευαισθησίας, πολιτισμού και άγριας φύσης...

Με την προσθήκη του Dave Lombardo των Slayer στα τύμπανα, οι θρυλικοί Καλιφορνέζοι χτυπάνε τα ηχεία με over the top εκρήξεις, σαν γκαζωμένη (αλλά όχι εκτροχιασμένη) αμαξοστοιχία...

Είναι το πιο ενδιαφέρον δημιούργημα του πολύχρωμου τραγουδοποιού εδώ και καιρό, χάρη κυρίως σε αυτά που υπόσχεται, παρά σε όσα κατά πλειονότητα περιέχει...

Με τις κιθάρες να αποκτούν έναν πιο bluesy ήχο λόγω της παρουσίας του Doug Aldrich, γράφουν μερικά ακόμα τραγούδια προορισμένα να λάμψουν στις συναυλίες...

Ήρεμα σημεία μετατρέπονται ξαφνικά σε κοσμοδρόμια, από τα οποία εκτοξεύονται ριπές ταχύτατου αστρικού τρόμου προς το ουράνιο ναδίρ, σε έναν δίσκο που μοιάζει με μεγαλεπήβολο κοσμικό ξόρκι...

Ακομπλεξάριστη ηλεκτρονική ποπ με ακαταμάχητη νοστιμιά, η οποία δεν συμβιβάζει τη συναισθηματική της ευφυία χάριν της ευθυμίας που τη διέπει...

Στιλιστικά κρυστάλλινο, αισθητικά συνεκτικό, αφηγηματικά πυκνό και ηχητικά βυθιστικό, πετυχαίνει τον ιδανικό συγκερασμό εγκεφαλικότητας και συναισθηματισμού...

Ανάμεσα στους οπαδούς, υπάρχει το εξής κοινό μυστικό: όταν ο Jonathan Davis έχει τα ψυχολογικά του, έχουμε και ένα καλό άλμπουμ από τη μπάντα...

Μέσα από τον χαλασμό ενός δίσκου αποπροσανατολισμένου, ξεπηδάνε τραγούδια που σε κάνουν να πιστέψεις και πάλι στο όραμα της καλλιτέχνιδας...

Πρεσβεύει τη «σπουδαγμένη» και σωστή dance μουσική για τη γενιά του smartphone, μα θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο αν ο Γάλλος πρωτοπόρος σταματούσε να κοιτά από τον θρόνο του εκεί ψηλά...

Μια δαμασμένη εν μέσω μαθηματικών εξισώσεων ηλεκτρική παραφωνία με αδυσώπητα ογκώδη ήχο, που ψέγει την ανηλεή επίθεση της Ανοησίας και της Αμάθειας στον σύγχρονό μας κόσμο...