Υποχθόνια black metal riffs συνυπάρχουν με «ανεβαστικές» ποπ μελωδίες, post-rock δάνεια και τζαζ περάσματα, σε ένα ανάλαφρο ταξίδι με τάσεις αυτοσαρκασμού και καμουφλαρισμένη «μαυρίλα»...

Ένα διαδραστικό έργο που, βάζοντας τον ακροατή σε θέση συνδημιουργού, αμφισβητεί κάμποσες από τις προδιαγραφές των δισκογραφημάτων τις οποίες θεωρούμε αυτονόητες εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια...

Παρά τις ωραίες 1980s πινελιές και τις σκόρπιες έξυπνες ιδέες, η μελαγχολικώς παραιτημένη ερμηνεία και οι αργές, κατατονικές στροφές οδηγούν το άλμπουμ σε αδιέξοδο...

Αν και άνιση δουλειά, συντηρεί τη ραφιναρισμένη ομορφιά του παρελθόντος και όσα κατέκτησαν 9 χρόνια πριν με το αριστούργημά τους The Seldom Seen Kid...

Εσωτερικό, ακραίο και αρκετά έξυπνο metal εκ μέρους των Αμερικανών, οι οποίοι βρίσκονται εδώ στα σύνορα του τεχνικού thrash, κουβαλώντας death βαλίτσες και υπερβατικό black διαβατήριο...

Ενδοσκοπικό, μελαγχολικό, με ethnic πινελιές εδώ κι εκεί, είναι ένα άνισο άλμπουμ, γεμάτο στιγμές ξεχωριστού ενδιαφέροντος μα και άλλες, που περνούν και δεν αγγίζουν...

Ερμηνευτικώς υποστηρίζει στο φουλ όσα καταθέτει, ο δίσκος όμως είναι χλωμός, αφήνοντας ισχνές εντυπώσεις στο τέλος της ακρόασης...

Αμείλικτο black metal αμερικανικής κοπής, με αποστεωμένα riffs και ψήγματα σχεδόν industrial «λαμαρινιάς», που όμως κάπου χάνεται στις στροβιλικές του διαδρομές...

Φέροντας τη μνήμη του David Bowie και της kosmiche παράδοσης, τα απόκοσμα drones του Αμερικανού συνθέτη φτιάχνουν ένα σκιώδες άλμπουμ, για μια σκιώδη εποχή...

Για πολλούς, η μπάντα δεν υπάρχει πια δίχως τα αδέλφια Cavalera. Για όσους επιμένουν ν' ακούν και στην Kisser εποχή, όμως, συνεχίζουν το ποιοτικό σερί που ξεκίνησαν με το Dante XXI το 2006...

Το πιο στρωτό και καθησυχαστικό άλμπουμ του, τον βρίσκει εντούτοις μπερδεμένο: ενώ ξεφεύγει από τη μανιέρα του, διστάζει να αγκαλιάσει το mainstream...

Ξερό, νευρόσπαστο, «κρατσανιστό» black metal, σε έναν δίσκο σαν παλιό δερματόδετο γριμόριο με κιτρινισμένες σελίδες και σκούρο μελάνι, το κάθε άνοιγμα του οποίου προβάλει παράλογες σκιές στον τοίχο...

Η αστερόσκονη, η παρακμιακή ηδονή, καθώς και οι νευρώσεις των 1970s, βρίσκονται όλα διάσπαρτα, σε βάρος όμως του σαφούς αποτυπώματος της ίδιας της μπάντας...

Κάνουν μια ηχητική στροφή προς το progressive που φαίνεται να δυσαρέστησε κάποιους οπαδούς, χάρη στην οποία δίνουν όμως την καλύτερή τους δουλειά μέχρι σήμερα...

Ο πρώτος τους δίσκος με αποκλειστικά blues υλικό, έχει ως ατού τον ορεξάτο Richards και το έκφυλο coolness με το οποίο ο Jagger εκφέρει στίχους όπως «call the plumber darling, must be a leak in my drain»...

Αργόσυρτο doom/death metal 1990s κοπής, με μελωδικές (στα όρια του ρομαντικού) κιθαριστικές κορυφώσεις, και με πλήκτρα που ξέρουν ακριβώς πώς να σιγοντάρουν την εκφορά των στίχων...

Καταιγιστικά και ολοζώντανα ηλεκτρονικά, αιχμηρή ποίηση και σοφά άκαμπτη απαγγελία, δίνουν έναν δίσκο δοσμένο με τσαγανό και ειλικρίνεια...

Απομακρύνεται από τη ζώνη ασφαλείας του και φτιάχνει έναν τολμηρό και εύστροφο δίσκο-σταυροδρόμι, που πετυχαίνει να είναι τζαζ και χιπ χοπ ταυτόχρονα...

Με το πιάνο ως κυρίαρχο όργανο και με μια ισχυρή αίσθηση ερμηνευτικής αυτοπεποίθησης, στήνει ένα άλμπουμ συμφωνικού metal που μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τις δουλειές της με τους Nightwish...

Τα πελώρια riffs των Ελβετών θυμίζουν βουνοπλαγιές και απέραντες ακτές, χτίζοντας μια αίσθηση μύθου που εν μέρει δικαιολογεί το hype γύρω από το όνομά τους...