Ο Scott Stapp (των Creed) παίρνει τη θέση του μακαρίτη Scott Weiland, όλα είναι σωστά, δεν προκύπτει όμως και κάτι κατ' ανάγκη καλύτερο του πρώτου δίσκου...

Αφήνει πίσω τα σπουδαία ερωτοτράγουδα του I Love You Honeybear για έναν λαβύρινθο εγωμανίας και ανούσιων προκλήσεων, όπου όμως αραδιάζει αριστοτεχνικά αλήθειες πανανθρώπινες και διαχρονικές...

Μια καλοφτιαγμένη βουτιά νοσταλγίας στα 1990s, με ψυχρές κιθάρες, που όμως δεν φτάνουν στα κακοτράχαλα τοπία της παγωμάρας: σαν να κοιτάζεις τον χειμώνα μέσα από τη ζεστασιά του σπιτιού...

Τόσους δίσκους μετά, το τιμόνι των Καναδών εξακολουθεί να κρατά ο ακατάσχετος φορμαλισμός και η συνταγογραφημένη εξέλιξη των στιχουργικών και μελωδικών δρόμων...

Είναι δύσκολο να αποδεχτείς ότι ένας 75χρονος καταφέρνει να φτιάξει ένα γάργαρο συνονθύλευμα τόσο συγγενικό στον Fennesz, γεμάτο lap steel κιθάρες και ιδιόρρυθμα glitch κουμπιά...

4 χρόνια μετά το αμφιλεγόμενο Reflektor, μοιάζουν αμετανόητοι στη διάθεσή τους για χορό, ενώ παράλληλα κριτικάρουν την εποχή της απεριόριστης πληροφορίας και της όλο και μικρότερης συναισθηματικής εμπλοκής με αυτήν...

Κρυστάλλινα ποτήρια με prosecco, παγωτό φιστίκι στα στενά του λιμανιού του Positsano και τηλεφωνικές (ερωτικές) εξομολογήσεις στην ατελείωτη αμμουδιά του παραθεριστικού κέντρου Passoscuro...

Πανάλαφρα ηλεκτρονικά αναπτύγματα «κεντημένα» σε μοντέρνο soul καμβά γεννάνε μερικά καλοκαιρινά τραγούδια-στολίδια, θυμίζοντάς μας ότι το lounge δεν χρειάζεται να είναι το καταφύγιο των άμουσων...

Παρά τα όσα ενθουσιώδη γράφονται και είναι από μόνα τους αντικείμενα μελέτης, αυτό το γενικώς καλό μα όχι πάντα ενδιαφέρον άλμπουμ απέχει εμφανώς από τις πολύκροτες δουλειές που υπόγραψε στο παρελθόν ο δημιουργός του...

Ένα φωτεινό μα δύστροπο σύνολο, που ξεχειλίζει από οργανωμένο χάος και ιδιόρρυθμες δονήσεις, ξεκινώντας τη «σπορά» για σοδειές που ακόμα ούτε καν φανταζόμαστε...

Αποχαιρέτησε τα εγκόσμια με έναν δίσκο-χρονοκάψουλα, όχημα μεταφοράς πίσω στη δική του νιότη, αλλά και στα πρώτα χρόνια ζωής του rock 'n' roll...

Εξαιρετικά άνισος δίσκος, ο οποίος ανατρέπει τελικά την αρχική απογοήτευση, διασώζοντας ένα reunion που κανείς δεν ζήτησε, ειδικά από τη στιγμή που δεν ζει πια η ταλαντούχα Lisa "Left Eye" Lopes...

Μαυρομεταλλικό πείσμα με νορβηγική καταγωγή, μεγαλειώδης θεατρικότητα και προμηθεϊκή λύσσα αιωρούνται πάνω από μια ετερόκλητη έκταση παραμυθένιων απολαύσεων...

Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του 2017, αποτυπώνει όμως γλαφυρά τις ανησυχίες της «loveless generation», παρελαύνοντας αριστοτεχνικά ανάμεσα σε ανασφάλειες, κραιπάλες και ερωτικές καραμπόλες...

Παραμένει χαρισματική, αυθεντική και πολυδιάστατη. Αλλά το πραγματικά σπουδαίο τραγούδι δεν έρχεται ποτέ, ίσως γιατί λείπει εδώ ο αυθορμητισμός που έκανε τόσο καψωμένο το electro punk των Gossip...

Ένας δίσκος-σχόλιο πάνω στην αστική αποξένωση του 21ου αιώνα, με τον Kevin Martin να «σβήνει» ευφυώς στα ηλεκτρονικά του τα φιδωτά riffs του Dylan Carlson και την αψιά αίσθηση από τα drones του...

Δίχως επιφανή καλεσμένο αυτή τη φορά, οι πολυπράγμονες χαμαιλέοντες παραδίδουν ένα έξυπνα στημένο άλμπουμ, όχι όμως και κομμάτια με κάποια ιδιαίτερη σπίθα...

Ο Greg Dulli είναι 52 ετών, μεγαλώνει σαν το παλιό καλό κρασί και εδώ, παρέα με τους συνοδοιπόρους του, εξαϋλώνει κάθε αμφιβολία που είχε μείνει 3 χρόνια πριν περί του απαραιτήτου της επανασύνδεσης της μπάντας...

Στον 9ο δίσκο τους, απογειώνουν ξανά τον μύθο τους χάρη στη φωνή της Sarah Cracknell και στα ολοστρόγγυλα τραγούδια με τα μικρά κουπλέ και τη μεγάλη καρδιά...

Το γνωστό χειμαρρώδες, στομφώδες και οριακά νεκρομελανιασμένο μέταλλό τους είναι και πάλι εδώ, όμως όλη αυτή η υπερβολική αγριάδα δεν καταλήγει τελικά πουθενά...