Το «σκοτεινό μισό» των OutKast χάνει εδώ κι εκεί το credit της φρεσκάδας που διεκδικεί, πάντως δεν αποτυγχάνει να αφήσει το στίγμα του στην εποχή της πρωτοκαθεδρίας του Kendrick Lamar...

Αν και κινείται στα πλαίσια ενός κουρασμένου ήχου, το διεθνές σχήμα του «δικού μας» Μάριου Ηλιόπουλου βρίσκεται σε δαιμονιώδη φόρμα, παραδίδοντας έναν εξαιρετικό νέο δίσκο...

Απομακρύνονται όλο και περισσότερο από το black metal, φλερτάροντας πλέον με τη σπηλαιώδη ψυχεδέλεια -το τελικό ωστόσο αποτέλεσμα σκοντάφτει κάπου μεταξύ νωχελικού περιπάτου και βορβορώδους καλπασμού...

Πολυπρισματικό άλμπουμ, με τραγούδια λουσμένα στην αστερόσκονη μα και στο χώμα, που τη μία σε ρίχνουν στο κρύο τσιμέντο και την άλλη σε ακουμπούν σε ροζ βελούδο...

Πιστή στις εμμονές της, πεισματάρα και βαθιά γνώστρια όλων εκείνων με τα οποία καταπιάνεται, βλέπει επιτέλους το έργο της να ξεχωρίζει αισθητά και να δικαιώνεται...

Επίπεδα τραγούδια, χαοτικά ιντερλούδια και μια θάλασσα από συνεργασίες υπονομεύουν τα σκόρπια εδώ κι εκεί ψήγματα έμπνευσης του Damon Albarn, το ντεπόζιτο του οποίου μάλλον άδειασε έτσι όπως καλπάζει από το ένα side project στο άλλο...

Δέσμιο ενός φτωχού indie folk στυλ και των βαρετών φωνητικών του Phil Elverum, βγαίνει ασπροπρόσωπο χάρη στη βαθιά συναισθηματική καταγραφή του πώς ο Θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου διαλύει μια γνώριμη καθημερινότητα...

Πάνω σε τζαμαϊκανή βάση, χτίζει ατμοσφαιρικούς κόσμους και επικά τοπία, αξιοποιώντας τη συννεφιασμένη παράδοση που διατρέχει το αστικό και αγροτικό φάσμα της Βρετανίας...

Η φωνή της Debbie Harry παραμένει καθαρή και απολαυστική, αλλά η όποια φρεσκάδα του δίσκου ακυρώνεται, καθώς δεν βρίσκει μελωδίες να πατήσει...

Ένα ανερχόμενο ευρωπαϊκό ταλέντο στο πιάνο επισκέπτεται τις μαζούρκες του Σοπέν, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα ανάγνωση, εν μέρει βασισμένη και στη βιωματική σχέση που έχει μαζί τους...

Βαριέσαι από τη μία με την υπερβολική προσκόλληση στα δεδομένα μιας μεσήλικης 1980s pop με μελετημένες rock εξάρσεις, θαυμάζεις από την άλλη την αβίαστη μελωδικότητα και τα καθάρια φωνητικά του Andrew Roachford...

Ασάφεια και έλλειψη οράματος για τους Βέλγους, που κλυδωνίζονται από τη μετριότητα καθώς προσπαθούν να συνδυάσουν το occult με τον τραχύ νορβηγικό metal ήχο, έχοντας ως φόντο τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία...

22 χρόνια μετά, δεν λαθεύουν εκφραστικά στον τρόπο με τον οποίον φτιάχνουν τις ατμόσφαιρες και τους παχύρρευστους θορύβους τους. Χάνονται όμως σε ασπόνδυλες αναπτύξεις και σε ξεψυχισμένα φωνητικά...

Μπορεί να σκοντάφτει εδώ κι εκεί, είναι όμως ένας πραγματικά ενδιαφέρον (και συχνά απρόσμενος) δίσκος, που εξερευνά με ευφυΐα το μεσοδιάστημα μεταξύ λόγιας και pop κουλτούρας...

Δεν εκπλήσσει μουσικά ο γκρινιάρης Pink Floyd με τον πρώτο του δίσκο εδώ και 25 χρόνια, βρίσκεται όμως σε φόρμα και τα λόγια του αποδεικνύονται σταράτα...

Φαίνεται απίστευτο ότι έβγαλαν έναν δίσκο ατόφιας synth pop, τραγουδώντας για έναν εκπίπτοντα κόσμο, μέσω της εξίσου εκπίπτουσας ποπ κουλτούρας, η οποία από καιρό τρώει τις σάρκες της...

Ένα «μαύρο» άκουσμα πραγματικά διασκεδαστικό, που μπορεί να ενώσει τους πιουρίστες των αμερικάνικων τζαζ ρυθμών με το κοινό του Pharrell Williams...

Εδώ οι χαρακτηριστικές τους κιθάρες, εδώ και τα ρετροφουτουριστικά τους πλήκτρα: δεν λείπει η σπίθα από το νέο άλμπουμ της παρέας του Jason Lytle, απουσιάζει όμως η φωτιά...

Επιθετική electro pop με χαρισματικό πρωταγωνιστή τον Samuel T. Herring, η οποία γράφτηκε για νεορομαντικές ψυχές που δεν τις εξέφρασε ποτέ η άτεχνη ωμότητα του punk...

Δίσκος δίχως την παραμικρή έκπληξη, μα με περίσσια εμπιστοσύνη στο τι μπορούν να πετύχουν οι κελαρυστές ακουστικές κιθάρες και τα χαλαρά, καθησυχαστικά φωνητικά...