Δίσκος βασισμένος σε μια περιπετειώδη, διεστραμμένη μελωδικότητα, που μπλέκει αστικούς, βιομηχανικούς θορύβους με την αρχέγονη σεξουαλικότητα της samba και τον ρομαντισμό της bossa nova...

Σύγχρονη pop με (έντονες) ηλεκτρονικές ανησυχίες και αναφορές στη Grimes και στους Moderat, από μία ανήσυχη, δημιουργική και ανοιχτόμυαλη μουσικό...

Μπορούν ακόμα να αντλήσουν από μέσα τους την ορμή της νιότης, βάζοντάς σε στη μπρίζα με μουσικές φτιαγμένες να τραγουδιούνται δυνατά και εν χορώ...

Μια σκοτεινότερη του συνηθισμένου gothic κυκλοφορία, με «βαριά» την αίσθηση της αγγλικής ομίχλης να σέρνεται πάνω από γοτθικά μνήματα, μα ανώριμη συνθετική αντίληψη...

Οι μελωδίες του παραμένουν ακαταμάχητες στη μετάδοση μιας μητροπολιτικής ευδαιμονίας, τον καταπίνει όμως το φάντασμα ενός λοβοτομημένου Paul Simon, που παίζει με ψευδοντίσκο τρικ και tropicalia τερτίπια...

Μία ακόμα δόση από απέριττα και καλογραμμένα τραγούδια, από μια μπάντα που δεν αποζητά την ηχητική περιπέτεια, μα εμμένει στη συναισθηματική ασφάλεια της indie pop...

Η απειλή του παρελθόντος δίνει τη θέση της στη νωχελικά παραμυθένια διάσταση, σε έναν δίσκο με metal αναφορές, μα με εμφανή την επιρροή του παραγωγού Twiggy Ramirez, μπασίστα του Marilyn Manson...

Ο Αμερικανός που βρίσκεται στάνταρ στις αναφορές για την εντυπωσιακή μετεξέλιξη του hip hop, παραδίδει εδώ ένα ικανοποιητικό σύνολο, αντιπροσωπευτικό της ιδιοσυγκρασίας και του ήχου του...

Αν και τα τραγούδια διαμαρτυρίας τους θα αφυπνίσουν μόνο τους απαίδευτους, οι θρύλοι της synth pop χαλάνε με το άλλο χέρι τις φράτζες των νεορομαντικών και αρπάζουν απ' τον γιακά όσους απολιτίκ καίγονται μονίμως για «1980s reunion»...

Παρά τις περίτεχνες ενορχηστρώσεις, παρά τις μελωδικές εκλάμψεις, παρά τη γενικότερη γοητεία του ηχητικού οικοδομήματος, η μετά 40 έτη επιστροφή δεν αποβαίνει γόνιμη...

Φρεσκάρουν τον ήχο τους παραδειγματιζόμενοι από τη σόλο πορεία του Jamie Smith, μοιάζουν όμως να βαράνε σημειωτόν -απλά με λίγο πιο παιχνιδιάρικη υπόκρουση...

Εύπεπτο, σύγχρονο black metal, όσο γυαλισμένο χρειάζεται, ένα ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά της παράκτιας Μασσαχουσέτης, εκεί όπου η ανθρώπινη φύση δεν έχει αποκλειστικά χερσαίο χαρακτήρα...

Ambient pop ηχητικά τοπία και μπόλικος μινιμαλισμός, σε ένα εγχείρημα ενδιαφέρον, που θα ήταν όμως πιο πετυχημένο αν είχε συμμαζευτεί σε διάρκεια...

Στην πιο αντιπροσωπευτική του δουλειά των τελευταίων χρόνων, ο απρόβλεπτος Καλιφορνέζος προσφέρει έναν απολαυστικό «οδηγό τσέπης» για το ρετρό βασίλειό του...

Τραγούδια μουδιαστικής πλήξης παπαριασμένα στην «υγιεινή» αντίληψη περί αρμονίας, ερμηνευμένα με εκνευριστικό ύφος πεφωτισμένης χίπισσας...

Τελικά αυτό το ρημάδι το “Choose Life”, θα είναι πάντα επίκαιρο...

Συνεχίζουν να ηχογραφούν με ρυθμούς καφενείου, συνεχίζουν όμως και να βγάζουν ποιοτική μουσική -φέτος με μια διάθεση για περισσότερο πειραματισμό...

Αποδεικνύουν μεν γιατί παραμένουν γοητευτικοί, εξακολουθούν όμως να τρώνε από τα έτοιμα, μην αποφεύγοντας τις εύκολες «ατμόσφαιρες» με τις οποίες τριπάρουν όσοι αρέσκονται στα chill out remixes των νυχτερινών ραδιοφώνων...

Λείπουν ακόμα κάποια «χιλιόμετρα» εμπειρίας, όμως το ντεμπούτο αυτών των Σκωτσέζων ασχολείται με τη λιγδερή και διαβρωμένη πλευρά της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αρθρώνοντας σκεπτόμενο πολιτικό στίχο...

Το ντεμπούτο του νέου σχήματος του James Cargill αναμένεται να προσελκύσει όσους θαυμαστές των Broadcast θέλουν να αναμοχλεύσουν τα παλιά, ο κόσμος του όμως είναι ιδιότυπος και χωρίς pop «καρδιά»...