Τι Ακούσαμε τον Οκτώβριο;

Με τα μερικά ή ολικά lockdown να πλανώνται σαν σύννεφο πάνω από τις πόλεις της Ευρώπης, οι μουσικοί συνεχίζουν να κυκλοφορούν νέες δουλειές, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο αξιοπρόσεκτες. Εμείς συνεχίζουμε να ακούμε δίσκους και εδώ συγκεντρώνουμε τους 10+1 που μας τράβηξαν, ο καθένας για το δικό του λόγο, λίγο παραπάνω την προσοχή τον μήνα που μόλις πέρασε.

Έτσι, λοιπόν, τον Οκτώβριο…

 

...βρήκαμε τους Idles να κάνουν (σχεδόν) οτιδήποτε, πέρα από το να μας εκπλήξουν...

Idles - Ultra Mono
(Partisan)

 

«Το Ultra Mono δεν είναι πραγματικά κακό, ούτε πραγματικά καλό. Είναι όμως αφόρητα αναμενόμενο, καταφεύγοντας τεμπέλικα σε δοκιμασμένες συνταγές. Είναι ένας δίσκος που ακόμη κι αν προσπαθούσε να γραφτεί αλλιώς, πιθανότατα θα ακουγόταν και πάλι ίδιος, μιας και θα ήταν δύσκολο να απελευθερωθεί από την προβλεψιμότητα στην οποία τον υπέταξαν οι δημιουργοί του». 

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Ελένης Τζαννάτου εδώ.

 

...από την άλλη, ο Matt Berninger μας κέρδισε, ακόμη κι αν δεν μας εξέπληξε

Matt Berninger - Serpentine Prison
(Book’s Records)

 

«Το πιο εύκολο για μια κριτική είναι η αποδόμηση με βάση τα ελαττώματα και για τον αναγνώστη η απλοϊκή απάντηση στο αιώνιο ερώτημα "είναι καλό ή όχι". Μάλλον άχρηστα όλα αυτά σε ένα άλμπουμ που περιβάλλει με αγάπη (και εκπλήξεις στην ενορχήστρωση) ακόμα και τις δυο - τρεις αδύναμες στιγμές, αλλά περιέχει κυρίως διαμαντάκια, σερβιρισμένα με ιδανική ισορροπία folk μελαγχολίας και soul ζεστασιάς (εδώ χτυπάει καμπανάκι Lambchop), που φτιάχνουν αυτά τα άλμπουμ ανεπιτήδευτης απλότητας και γλυκόπικρης μαγείας που δεν θα αλλάξουν τη ζωή σου, αλλά θα συντροφεύσουν πολλά ήρεμα κυριακάτικα πρωινά αλλά και τα (πιο δύσκολα) ήσυχα βράδια». 

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Τάσου Βογιατζή εδώ.

 

Καθίσαμε στη φωτιά με τον Thurston Moore

Thurston Moore - By The Fire
(Daydream Library)

 

«Εν τέλει, το By The Fire είναι ένα άλμπουμ που συνδυάζει επιτυχημένα τα διάφορα, εκφραστικά πρόσωπα του δημιουργού του και δικαιολογεί την εξαντλητική του διάρκεια. Τελικά, εκτιμάς την διάθεση του Moore να πάει εκεί που τον τραβάει το απελευθερωμένο ένστικτο του. Γιατί συνήθως, αυτό είναι ένα μέρος όπου το ροκ φτάνει στις κορυφές του».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.

 

Πετάξαμε σε χαμηλές πτήσεις με τον Sufjan Stevens...

Sufjan Stevens - The Ascension
(Asthmatic Kitty)

 

«Το The Ascension αποδεικνύεται κάπως χαμηλή πτήση για τον Sufjan Stevens του Illinois, του Michigan και του Seven Swans. Παρόλα αυτά, καταφέρνει και στέκεται με αξιοπρέπεια δίπλα στους προηγούμενους σταθμούς της δισκογραφίας του, ως μια εμπνευσμένη πρόταση με μοναδικό ηχόχρωμα, εξαιρετική αισθητική και αρκετές αξιόλογες κορυφές».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άρη Καζακόπουλου εδώ.

 

...και ακούσαμε τους πιο ευθύβολους Fleet Foxes ως τώρα

Fleet Foxes - Shore
(ANTI-)

 

«Η οργιώδης δημιουργικότητα που ανέδειξε τους Fleet Foxes στo μάλλον κορυφαίo indie folk σχήμα της τελευταίας 15ετίας (μαζί με Bon Iver, φυσικά) έχει πια καταλαγιάσει, αφήνοντας χώρο για μια πιο laid back προσέγγιση, απαλλαγμένη από κάθε άγχος για εντυπωσιασμό. Απόρροια αυτού είναι μια τραγουδοποιία πιο ευθύβολη από ποτέ, με απλούστερες συνθετικές φόρμες, πιο ανάλαφρη διάθεση και μεγαλύτερη προσβασιμότητα».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άρη Καζακόπουλου εδώ.

 

Καταλήξαμε στο ότι οι Future Islands συνεχίζουν να χτίζουν ακάθεκτα το brand name τους

Future Islands - As Long As You Are
(4AD)

 

«Αυτό που γίνεται φανερό από το As Long as You Are είναι πως οι Future Islands μπορούν και εμβαθύνουν σε αυτό που κάνουν. Προχωρούν προς ένα πιo ώριμο στάδιο, φροντίζουν καλύτερα τις λεπτομέρειες, έχουν τον έλεγχο του συνόλου, όμως δεν δείχνουν και καμία διάθεση να ξεφύγουν από το πλαίσιο που έχουν ήδη δημιουργήσει, προτιμώντας να διοχετεύουν τις άλλες μουσικές τους ανησυχίες σε προσωπικά μουσικά πρότζεκτ, διατηρώντας σαφές, ξεκάθαρο και εύκολα αναγνωρίσιμο το brand name του γκρουπ».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Μάκη Μηλάτου εδώ.

 

Βρήκαμε τη μικρή αδερφή των Sleaford Mods

Billy Nomates - Billy Nomates
(Invada)

 

«Πάντα με πανκ αποφασιστικότητα και με σημείο αναφοράς την ταξική πάλη και την πατριαρχική καταπίεση, τα κομμάτια της Nomates δεν ακτινοβολούν μάταιο πεσιμισμό και την ατελέσφορη απογοήτευση, αλλά ακολουθούν μια διαδρομή ενδοσκοπική και απροσδόκητα αφηγηματική». 

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Γιάννη Καντέα-Παπαδόπουλου εδώ.

 

Φάγαμε ένα ακόμη χτύπημα από το 2020

Bon Jovi - 2020
(Island)

 

«Οι Bon Jovi επιστρέφουν δισκογραφικά μετά από τέσσερα χρόνια και το μέτριο This House Is Not for Sale, με έναν ακόμα μέτριο δίσκο που δυστυχώς υποκύπτει στην έλλειψη ιδεών και αναλώνεται σε πολύ γνώριμες μελωδίες, πολύ «εύκολα» ρεφρέν, ελάχιστο hard rock, πολύ southern american, ημιακουστικό, ραδιοφωνικό pop rock και μπόλικη κοινωνική γαρνιτούρα. Σε αυτό το τελευταίο ειδικά, οι Bon Jovi, ενώ παίρνουν την θέση που όλοι αναμένουμε από τους rock ήρωες μας, φαίνεται να το πράττουν με μια καρτ-ποστάλ αισθητική [...]».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Αλέξανδρου Τοπιντζή εδώ.

 

Είπαμε αντίο στις live εμφανίσεις του Keith Jarrett με μια τέτοια

Keith Jarrett - Budapest Concert
(ECM)

 

«Στο Κονσέρτο της Βουδαπέστης συνυπάρχουν αυτοσχεδιασμοί και αυστηρότητα, τζαζ, ποπ και σύγχρονη κλασική μουσική, μελαγχολία, λυρισμός και φως, μικρές ή μεγαλύτερες σουίτες που πιστοποιούν πως ο Keith Jarrett είναι ένας από τους που σπουδαίους -εν ζωή- μουσικούς και η ακρόαση μίας συναυλίας του, ειδικά τώρα που είναι πια αδύνατον να τον δει κάποιος ζωντανά, είναι μία μυσταγωγική εμπειρία».

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Μάκη Μηλάτου εδώ.

 

Πήγαμε στο «Παγκράτι, Βράδυ»...

The Callas - Είμαι Ένα Ξενοδοχείο
(Inner Ear)

 

«[...] παραδίδουν ένα δίσκο που δεν εμπνέει ούτε αληθινή σύνδεση με το τοπικό στοιχείο, αλλά ούτε κάποιο πραγματικό ηχητικό άνοιγμα προς κάποιο άλλο τόπο. Τελικά, το Είμαι Ένα Ξενοδοχείο κλείνει με το ομότιτλο κομμάτι, το οποίο θα μπορούσε άνετα υπό μία άλλη συνθήκη να ήταν ένα αβάσταχτο λαϊκό άσμα ποτισμένο στο παράπονο που θα έπαιζε λίγο πριν κλείσει ο Αρχάγγελος, αλλά εδώ ακούγεται “εξευρωπαϊσμένο” και συνετισμένο, σαν να πέρασε από πολλά φίλτρα πριν ηχογραφηθεί». 

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του Άγγελου Κλειτσίκα εδώ.

 

...και επιθυμήσαμε τις dark ολονυχτίες που θα αργήσουν να ‘ρθουν

Strawberry Pills - Murder To A Beat
(Inner Ear)

 

«(Οι συνθέσεις) εμφανίζουν έναν εκπληκτικά ομοιογενή δυναμισμό, καταφέρνοντας παράλληλα να εκπροσωπήσουν σχεδόν όλο το φάσμα του dark ιδιώματος, με ειλικρινή αφομοίωση επιρροών και αξιοσημείωτη τεχνική επάρκεια, αν και σε ένα είδος που δεν απαιτεί τόσο μουσικούς βιρτουόζους όσο ενστικτώδεις αισθηματίες». 

Διαβάστε ολόκληρη την κριτική της Τάνιας Σκραπαλιώρη εδώ.