Πλησιάζουμε ήδη στο τελευταίο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη, και στις παρέες έχουμε απαγορεύσει τις ευχές για καλό χειμώνα, ενώ ακόμη τα αγαπημένα μας δερμάτινα και τα μποτάκια βρίσκονται εγκλωβισμένα στις ντουλάπες. Παρ' όλα αυτά, μου λείπουν οι συναυλίες εσωτερικού χώρου με τους κοκκινισμένους ενισχυτές και το μαύρο περφέκτο μου, κι έτσι αποφάσισα να σου γράψω για δύο εγχώρια άλμπουμ αυτής της χρονιάς, που δείχνουν πώς το ελληνικό indie συνεχίζει να πειραματίζεται με τον ήχο των χορδών, άλλοτε άγρια και αυθόρμητα, άλλοτε μεθοδικά και ατμοσφαιρικά, μα πάντοτε με στόχο να ανανεώσει την κιθαριστική γλώσσα του σήμερα.
HΞX – III
Αν εξαιρέσουμε διαχρονικά hits όπως τα "All I want for Christmas is you", "Last Christmas" και λοιπά χριστουγεννιάτικα, είναι γνωστό πως η μουσική δεν είναι εποχική. Κι επίσης, είναι γνωστό πως, ενίοτε, δεν βρίσκεις εσύ τη μουσική, παρά σε βρίσκει εκείνη. Κάτι τέτοιο συνέβη με εμένα και τον τρίτο δίσκο των HΕX, III, το οποίο κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο που μας πέρασε ψηφιακά και σε βινύλιο από την Patari records.
Το sloppy – όπως το προσδιορίζουν οι ίδιοι - rock ‘n’ roll τους στο δίσκο αυτό ωριμάζει, έχοντας περάσει τέσσερα χρόνια προεργασίας. Το άλμπουμ ανοίγει με το "Shoelaces" στο οποίο οι κιθάρες πλέκονται και τα φωνητικά που φανερώνουν εξαρχής το πλαίσιο. Αυτή τη φορά ο ήχος είναι διαυγέστερος, η ενέργεια ωμή κι η επίγευση pop. Στο “Towers” η μπάντα χτίζει έναν συμπαγή ήχο που μένει στο αυτί με το chorus, ενώ το "Try" αποδεικνύει πώς οι HΞX μπορούν να παίξουν με τις φόρμες του power pop χωρίς να χάσουν το κιθαριστικό τους νεύρο.
Το "Dogs" κινείται πιο κοντά σε post-punk υφές, αλλά οι κιθάρες και το ρεφρέν το ξαναφέρνουν στη rock ‘n’ roll σφαίρα. Ακολουθεί το "Breaking Fever", όπου ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα συνομιλούν με φωνές μόνο σε αυτό το λιτό, αλλά με καθαρό συναισθηματικό φορτίο, κομμάτι.
Στο "Θηρίο" η μπάντα κάνει το μεγάλο άνοιγμα με ελληνικό στίχο, ηπειρώτικες αναφορές και ψυχεδελικό περιβάλλον, που καταλήγουν σε ένα από τα πιο ξεχωριστά κομμάτια της δισκογραφίας τους μέχρι τώρα. Το “Sassy” ξεκινά ήρεμα και χτίζει προς μια εκρηκτική κορύφωση, αποδεικνύοντας ότι οι HEX ξέρουν να χειρίζονται τις δυναμικές.
Το “Internet” ξαναφέρνει psych pop χρώματα και μια πιο ανάλαφρη διάθεση, ενώ το πολύ όμορφο "Arrhythmia" λειτουργεί σαν το σπιντάτο ξέσπασμα του δίσκου. Το άλμπουμ κλείνει κυκλικά, χωρίς περιττές φλυαρίες, δίνοντας την αίσθηση ότι τα δέκα αυτά τραγούδια είναι προσεκτικά δεμένα για να σχηματίσουν ένα ολοκληρωμένο σύνολο.
Το III, συνολικά, έχοντας και τις acoustic στιγμές του, και τις ‘90s στιγμές του, αποτυπώνει μια μπάντα που δεν αρκείται στην αναβίωση, αλλά χρησιμοποιεί τα εργαλεία του garage και του psych για να μιλήσει για το rock ‘n’ roll του τώρα. Οι HEX ακούγονται πιο ώριμοι, πιο σίγουροι, χωρίς να χάνουν τον αυθορμητισμό που τους χαρακτηρίζει από το ξεκίνημα. Ένας δίσκος που μοιάζει με την ίδια την πόλη που τον γέννησε, ακατέργαστος, χαοτικός, αλλά ταυτόχρονα γεμάτος απρόσμενες στιγμές ομορφιάς.
Βαθμολογία : 7
Royal Arch – Love & Terror
Έχοντας ήδη αφήσει καλές εντυπώσεις με τα singles τους τα τελευταία δύο χρόνια, με το ντεμπούτο άλμπουμ τους Love & Terror οι Αθηναίοι Royal Arch έρχονται αντιμέτωποι με τη μεγάλη δοκιμασία: πώς στέκεται ένας δίσκος ολόκληρος, πώς φτιάχνει κανείς ένα ενιαίο αφήγημα πέρα από μεμονωμένα τραγούδια. Και μέσα από αυτόν καταφέρνουν να αποδείξουν ότι η τοπική σκηνή μπορεί να παράγει άλμπουμ με διεθνείς προδιαγραφές, με μια προσεγμένη, καλοστημένη κυκλοφορία που μαρτυρά μεθοδικότητα και αισθητική συνέπεια.
Από το εναρκτήριο "Root Of Your Downfall" ο ακροατής μπαίνει σε έναν κόσμο σκοτεινής κομψότητας, όπου οι κιθάρες χτίζουν ένα δραματικό υπόστρωμα και τα φωνητικά κρατούν τον ρυθμό σε μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο πάθος και τη μελαγχολία. Το "Night after night" ξεχωρίζει με την ενέργεια και τις κιθάρες του, δείχνοντας την ικανότητα της μπάντας να γράφει κομμάτια που μένουν στο μυαλό. Στο “Glittering Light” το συγκρότημα φωτίζει το πιο μελωδικό του πρόσωπο, σχεδόν σαν μια στιγμή ανάπαυλας μέσα σε έναν κατά βάση σκοτεινό δίσκο. Το "Teenage Dream", κινείται σε πιο κινηματογραφικό, ατμοσφαιρικό ύφος, με μία 00s αίσθηση, ενώ στο "Breathing", η αύξηση του ρυθμού και η ενεργητική μελωδία δημιουργούν ένα κομμάτι που σχεδόν σε καλεί να κινηθείς μαζί του. Το "Coma", το κομμάτι που προσωπικά ξεχώρισα, συνεχίζει με μια πιο ονειρική, shoegaze / indie αίσθηση, όπου η μπάντα δείχνει πόσο προσεγμένη είναι η δομή κάθε τραγουδιού και πόσο καλά ισορροπούν οι στιγμές έντασης με πιο ήρεμες παύσεις.
Λίγο πριν το τέλος έρχεται το ρυθμικό “No Grace”, στο οποίο φαίνεται η δυναμική της μπάντας, αυτή ακριβώς που τους έφερε στη σκηνή πλάι σε καλλιτέχνες όπως οι Nick Cave and the Bad Seeds, Florence and the Machine, Fontaines D.C., Nothing But Thieves, Editors και Jake Bugg, ενώ το κλείσιμο έρχεται με το επίσης shoegaze-y (πλην του υπέροχου, fuzzy χάους) "I could be God".
Ο ήχος του Love & Terror πατάει γερά στο μεταίχμιο ανάμεσα στο shoegaze και το post-punk revival, με εμφανείς αναφορές σε Interpol, Editors ή ακόμη και στο μελαγχολικό ρομαντισμό των Chameleons. Κι όμως, η μπάντα δεν αρκείται σε στείρα αντιγραφή ενός κατά τ’ άλλα χιλιοπαιγμένου είδους, αξιοποιώντας τα προαναφερθέντα στοιχεία για να στήσει μια ηχητική ταυτότητα που είναι συνεκτική και σύγχρονη. Η παραγωγή του πολύπειρου Alex Bolpasis και το mastering του Nick Townsend του Infrasonic studio στο Los Angeles δίνουν στο άλμπουμ τον καθαρό, στιβαρό ήχο που χρειάζεται, χωρίς να χαθεί η οργανική ενέργεια των συνθέσεων.
Το άλμπουμ ακούγεται ως ενιαίο σύνολο, με ροή που δεν κουράζει και με κομμάτια που έχουν το καθένα τον ρόλο του. Η ακρίβεια στη λεπτομέρεια είναι εμφανής σε όλο το μήκος του, από τις δυναμικές εναλλαγές μέχρι τις μικρές μελωδικές ιδέες που προσθέτουν βάθος. Είναι, με λίγα λόγια, μια δουλειά που αποδεικνύει αγάπη για το είδος και σοβαρή διάθεση για δημιουργία. Κι αν κάτι μπορεί να ειπωθεί για το μέλλον, είναι ότι οι Royal Arch έχουν τώρα την ευκαιρία να αφήσουν ακόμη πιο έντονο το προσωπικό τους αποτύπωμα. Για την ώρα, το Love & Terror είναι ένα άλμπουμ που στέκεται γερά, καλαίσθητο και, οπωσδήποτε, γεμάτο όμορφα τραγούδια.
Βαθμολογία: 7
