Τετάρτη βράδυ, 10 Σεπτέμβρη. Η Κατερίνα έρχεται από το σπίτι για να ετοιμαστούμε παρέα. Λέμε τα νέα των διακοπών. Δεν ήταν ένα εύκολο καλοκαίρι, ή τουλάχιστον, δεν ήταν όσο ανέμελο είχαμε ανάγκη. Στο δρόμο προς την Τεχνόπολη έχουμε τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά, καθώς φαίνεται πως, παρά τις θερμές ακόμη ημέρες, στην ατμόσφαιρα υπάρχει μία υποψία φθινοπώρου. Μελαγχολώ κι αναρωτιέμαι αν ο Κωνσταντίνος Βήτα, με τη ζωντανή του εμφάνιση θα σημάνει τη λήξη της καλοκαιρινής σεζόν, ή την έναρξη της επόμενης.
Δεν ξέρω τι να περιμένω, μα είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν θα ακούσω τα αγαπημένα μου "Μεσάνυχτα". Είμαι βέβαιη όμως πως θα βρεθώ μπροστά σε έναν από τους πιο ξεχωριστούς δημιουργούς της ελληνικής ηλεκτρονικής μουσικής, που από αρχές του ’90 με τους Στέρεο Νόβα σύστησαν στο κοινό έναν νέο, αστικό ήχο συνδυάζοντας την ηλεκτρονική παραγωγή με την ποιητική παρατήρηση της καθημερινότητας. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος συνέχισε μόνος, ανοίγοντας τον ήχο του προς μινιμαλιστικές και ατμοσφαιρικές κατευθύνσεις, με έργα που ισορροπούν μεταξύ εσωστρέφειας και δημόσιας εξομολόγησης, με τελευταία κυκλοφορία του το πολύ καλό περσινό άλμπουμ Το Χέρι.
Στο προαύλιο της Τεχνόπολης ο κόσμος μας φαίνεται μάλλον λίγος, αλλά παρατηρώ γρήγορα την ηλικιακή και αισθητική ποικιλομορφία του, που κάνει κάπως δύσκολο τον προσδιορισμό του κοινού ως συγκεκριμένο. Υποπτεύομαι πως μας ενώνει η κοινή αγάπη για τον καλλιτέχνη, που επιβεβαιώνεται από την πρώτη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Βήτα και οι συνεργάτες του ανεβαίνουν στη σκηνή στις 21:20. Ο ίδιος παραμένοντας στο σκοτάδι. Ξεκινά το σετ του μελωδικά με τις "3000 Μέρες" από το μακρινό 1994. Στην πανέμορφη “Αυλή” από το δίσκο Ομόνοια έρχεται στο κέντρο της σκηνής και παίρνει στα χέρι του την κιθάρα. Οι απλωμένες ενορχηστρώσεις των κομματιών και τα μπλε φώτα με κάνουν να αισθάνομαι πως βρίσκομαι για λίγο ακόμη δίπλα στη θάλασσα, ξεχνάω πως έχω γυρίσει στην πόλη και πως ηδη τα deadlines έχουν μαζευτεί. "Χρυσαλλίδα" και "Χαζό Παιδί", μας κάνουν να σιγοτραγουδάμε. Κοιτάζω γύρω μου και η Τεχνόπολη έχει πια γεμίσει, όχι ασφυκτικά μα νιώθω το “μαζί” που διαπερνά εμάς από τις πρώτες σειρές ως πίσω, στο βάθος. Μετά τα "Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα" ο Κάπα Βήτα μας λέει πως έχει τρακ και χαμογελάω, γιατί σκέφτομαι τη μουσική που έχει γράψει όλα αυτά τα χρόνια ως μέρος της δισκογραφίας του, για τις παραστάσεις του θεάτρου, για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 - κι όμως,αισθάνεται συστολή μπροστά σε μερικές εκατοντάδες “μικρούς”. Ακολουθούν τα κομμάτια "Το σήμα" και "Ένα Κλεμμένο Ποδήλατο". Η Κατερίνα έχει προσέξει το φεγγάρι που έχει σκάσει μύτη, κι εγώ αναβιώνω εντός μου όλα τα νυχτερινά ταξίδια, τα απογεύματα στην πόλη, “τα όνειρα που κάνω όταν είμαι ξύπνια στο σκοτάδι”.
Στη "Λουίζα" τα λικνίσματά μας γίνονται πιο γεωμετρικά, κι έπειτα τα συναισθήματα γίνονται μεγάλα με τα "Το 'Ονομα Σου Είναι η Αγάπη". Ανάμεσα στα αγαπημένα μου "Η Νύχτα" από το άλμπουμ Άργος και "Πλειάδες" από το πιο πρόσφατο Το Χέρι συζητάμε για την καθαρτική δύναμη που έχει η μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα, για όλες τις φορές που κάπως μας συνόδευσε, για το φετινό καλοκαίρι και το περσινό καλοκαίρι και πως, απόψε, χορεύουμε και πάλι αφήνοντας πίσω μας τις πίκρες.
Και πράγματι, αυτό είναι μάλλον το πιο μαγικό στοιχείο της βραδιάς, που παραμένει ακόμη μαζί μου όσο γράφω αυτές τις γραμμές. Ο τρόπος που ο Κάπα Βήτα, μελαγχολικά, ποιητικά, ίσως λιγάκι περισσότερο ρομαντικά απ’ ό,τι είναι τα πράγματα, τα περιγράφει πάντα με τόση ομορφιά, και τα τα ερμηνεύει με ειλικρίνεια που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Κι επίσης, ο ίδιος δείχνει να διασκεδάζει πραγματικά στις ζωντανές εμφανίσεις του, με τις ρυθμικές του κινήσεις, που συνεχίζονται και αυτή τη φορά στα τραγούδια "Καλλιόπη", "Όλα Πριν Γίνουν", "Αχτίδα", "Νέα Μόδα", "Κάτοψη", "Κύκλωπας" - σε μία, κατά γενική ομολογία, πολύ προσεγμένη setlist, που ξεκίνησε απαλά μα κατέληξε σε ένα αποκαλοκαιρινό πάρτι, σε ένα τελευταίο χορό, σε λίγο ακόμη θερινή αναπνοή.
Με το ρολόι να δείχνει 23:00 και αφού έχουμε ακούσει το "Όλο Αυτό Που Ποτέ", o Κωνσταντίνος Βήτα μας ευχαριστεί με ολοφώτεινο πρόσωπο και αναφωνεί "Αθήνα μου, αγάπη μου!". Που, μεταξύ μας, αν δεν υπήρχαν καλλιτέχνες όπως εκείνος να μιλούν για την πόλη με τόση αγάπη, κανείς μας δεν θα μπορούσε να την αντέξει. Επιστρέφοντας στο σκοτάδι, μας αποχαιρετά με τη "Δύση", αλλά εκείνος και η μπάντα έρχονται και πάλι στη σκηνή απαντώντας στην απαίτηση για λίγο ακόμη και στο συλλογικό αίτημα για να ακουστεί "Το Πάρτυ", όχι όμως και "Το Κύμα", παρά ολοκληρώνει την εμφάνισή του με "Το Τυχερό Αστέρι".
Στο στίχο “Για σένα είναι η πρώτη βροχή του χειμώνα” κοιταζόμαστε ξανά με την Κατερίνα - αυτή ήταν σίγουρα η συναυλιακή λήξη της θερινής σεζόν, κι αυτό το live ήταν οπωσδήποτε η συναισθηματική ολοκλήρωση του καλοκαιριού, επιτρέποντας πια μέσα μας χώρο για όσα νέα έρχονται.
