Η ώρα είναι 19:30 και οι ουρές έξω από τη Μονή Λαζαριστών φτάνει ως το τέλος του δρόμου. Επικρατεί ένας πανζουρλισμός που δεν έχω ξαναζήσει σε αυτόν τον χώρο. Σίγουρα είναι με διαφορά η μεγαλύτερη headline συναυλία των Blind Guardian στη βόρεια Ελλάδα, και ο κόσμος ήταν κοντά στις 3.000. Αν αναλογιστεί κανείς, αρχικά πως είναι Δευτέρα, και επιπλέον πως οι Guardian έρχονται στην Ελλάδα από δύο τρεις φορές ανά ημερολογιακό έτος, τότε μια τέτοια μαζική προσέλευση γεννάει κάποια ερωτήματα.
Ashes of Ares
Τα ερωτήματα αυτά λοιπόν έχουν απάντηση, και αυτή η απάντηση έχει όνομα και επίθετο.
Η ώρα είναι 19:45 και στη σκηνή ανεβαίνουν οι Ashes of Ares. Μπορεί να μην το είδα, καθώς η ουρά προχωρούσε αργά και σταθερά, όμως ακούγαμε πεντακάθαρα τον κόσμο να ωρύεται μπρος στην όψη ενός ανθρώπου που με τη φωνή του σε μεγάλο βαθμό όρισε τη δεκαετία του 90'. Το σετ τους ξεκίνησε με δυο κομμάτια από το νέο δίσκο, με τίτλο New Messiahs, ο οποίος κυκλοφόρησε πριν μερικούς μήνες από την ελληνική Rock of Angels Records (ROAR). Ακούσαμε το ομότιτλο και το "Two Graves", όσο ακόμα παλεύαμε με τα πακτωμένα πλήθη για μια θέση σε σημείο με ορατότητα, η οποία κατοχυρώθηκε αισίως μέχρι να τελειώσει το πρόγευμα και να περάσουμε στο κυρίως. Από τις πρώτες νότες του "Dark Saga" έγινε αμέσως κατανοητό πως αυτή η βραδιά θα έμενε στην ιστορία. Το καταλάβαμε εμείς από το κοινό, και το κατάλαβε και ο ίδιος ο Barlow ακούγοντας σύσσωμη την κατάμεστη Μονή Λαζαριστών να τραγουδάει κάθε στίχο και να κάνει vocalize κάθε μελωδία. Όταν ο Matt με την παρέα του ανακοίνωσαν πως στα πλαίσια των 30ων γενεθλίων του The Dark Saga, θα γίνει ένα mini tour με τους Ashes of Ares το οποίο θα περιλαμβάνει τη χώρα μας, η ανταπόκριση ήταν κάτι παραπάνω από θερμή. Προφανώς και είναι ενας δίσκος που αγαπήθηκε όσο λίγοι. Είναι concept album, βασισμένο στον χαρακτήρα Spawn, δημιούργημα του σκιτσογράφου Todd McFarlane. Ο ήρωας είναι ο Al Simmons, ένας πρώην μισθοφόρος που δολοφονείται, επιστρέφει από την κόλαση ως Spawn και ανακαλύπτει ότι η ψυχή του ανήκει σε σκοτεινές δυνάμεις. Είναι μια αφήγηση γύρω από τη μάχη του ανθρώπου με τα εσωτερικά του σκοτάδια, τις ενοχές, τη λύτρωση και την ψυχή που παλεύει. Μουσικά, είναι πιο συγκρατημένο και μελωδικό από τους προκατόχους του, και πιο κοντά στην μετέπειτα πορεία των Iced Earth. Είναι ο πρώτος τους δίσκος που ξεκάθαρος πρωταγωνιστής είναι o Barlow, παρά οι συνθέσεις του Schaffer, και είναι και ένας από τους λόγους που πιστεύω πως επιλέχθηκε να ξαναπάρει σάρκα και οστά (ένα χρόνο νωρίτερα από την επέτειο). Κρίνοντας και από τα sold out της Αθήνας και της Λάρισας στα οποία θα εμφανίζονται μόνοι τους, δεν υπάρχει αμφιβολία για το θέλγητρο και το pull που έχει ένα τέτοιο γεγονός. Ακούσαμε με την σειρά, ένα προς ένα τα κομμάτια του δίσκου. Το "I Died For You" έφερε ρίγος και συγκίνηση, το "Violate" άνοιξε ένα πιτ που ξέχασε να κλείσει και το "The Hunter" ήταν όπως περίμενα εξ αρχής το απόλυτο highlight ολοκλήρου του σετ, με το κοινό να τραγουδάει πάνω και από τον ίδιο τον Barlow. Ας σταθούμε λίγο σε αυτόν τον άνθρωπο. Εν τάχει, έκανε δύο περάσματα από τους Iced Earth, το 1994-2003 και έπειτα από το 2007-2011 και ηχογράφησε με την μπάντα 5 δίσκους. Δεν μετράω το Alive In Athens, αν και έχει σοβαρό case για καλύτερο live album όλων των εποχών, χωρίς κανένα απολύτως πατριωτικό συναίσθημα από πίσω. Μετά την οριστική του αποχώρηση, δημιούργησαν με τον έτερο πρώην Iced-Earthικό Freddie Vidales τους Ashes of Ares, και 4 δίσκους μετά η ιστορία είναι γνωστή. Πάνω στη σκηνή έμοιαζε λίγο μαγκωμένος στην αρχή, πράγμα φυσιολογικό καθώς πέρασαν χρόνια από την τελευταία φορά που έπαιξε σε τόσο μεγάλο ΚΑΙ παθιασμένο πλήθος. Έδωσε λοιπόν σε αυτό το απαιτητικό κοινό ακριβώς αυτό για το οποίο πλήρωσαν και πολλά περισσότερα. Μια μαγική φωνή, που μοιάζει να μην πέρασε μισή μέρα από το 1996. Δεν ξέρω τι έκανε στο backstage που πηγαινοερχόταν αλλά λογικά ανανέωνε κάποιο ελιξίριο νεότητας, δεν εξηγείται αλλιώς. Κατανοώ πως τα μπάσα φωνητικά γερνάνε πιο gracefully, όμως ο άνθρωπος πέρα από αυτό τσίριζε και ράγιζε τζάμια χωρίς να ιδρώσει καν. Ειλικρινά του έβγαλα το καπέλο. Η τριάδα "Vengeance Is Mine", "Scarred" και "Slave To The Dark" θέρισε τα πάντα στο πέρασμα της. To "Question of Heaven" αγκαλιάστηκε από τον κόσμο όπως ήταν αναμενόμενο, και η κορύφωση του "Dantes Inferno" που έπαιξε σαν ένα μικρό treat πιστεύω πως προκάλεσε μόνιμη βλάβη στις φωνητικές μου χορδές και στα αυτιά του μπροστινού μου που με άκουγε να ουρλιάζω. Την συναυλία έκλεισε με το "This Is My Hell", το πρώτο single της μπάντας, και με την δεύτερη έκπληξη της βραδιάς: την άνοδο του Gus G στη σκηνή για μια διασκευή στο "Breaking The Law" των Priest. Ο Barlow αστειευόμενος είπε πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να τον πείσει να μοιραστεί την σκηνή με έναν μπάτσο, κάτι που σέβομαι στο έπακρο. Συνολικά από τον Barlow και τους Ashes of Ares πήρα πολύ περισσότερα από όσα θα ζητούσα και περίμενα. Είδα στη σκηνή μουσικούς με υπόσταση και κύρος, και έλαβα έναν από τους καλύτερους US power δίσκους τέλεια παιγμένο. Η αιρετική μου άποψη είναι πως προτιμώ αυτήν την εκδοχή, παρά να ακούσω τους "πραγματικούς" Iced Earth, με οποιοδήποτε lineup και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ελπίζω του χρόνου να κάνουν το ίδιο για το Burnt Offerings, ακόμη και εταιροχρονισμένα.
Μετά από μια τέτοια θριαμβευτική εμφάνιση κανένας δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του headliner. Θυμάμαι να λέω σε αρκετές συναυλίες πως o guest έσβησε το main event, και καμιά φορά είναι και λογικό. Όταν το κοινό έχει ήδη ξελαρυγγιαστεί πόση ενέργεια να μείνει μετά; Θέλει το load management του. Και εδώ όλα φάνηκαν να κινούνται προς αυτήν την κατεύθυνση, όμως...
Blind Guardian
...Όμως μιλάμε για τους Blind Guardian. Την κατ εξοχήν συναυλιακή μπάντα, και μια μπάντα που έχει λάβει και έχει δώσει διαχρονικά τόση πολλή αγάπη στο ελληνικό κοινό που ντρέπομαι που αμφέβαλλα έστω και ένα λεπτό για αυτό που θα ακολουθούσε. Οι Blind Guardian είναι μια από τις μπάντες που όρισαν την μετεφηβεία μου. Αν και γρήγορα τα ακούσματα μου έφυγαν από αυτόν τον "παραδοσιακό" ήχο, οι Guardian παρέμειναν πιστός συνωδυπόρος μαζί μου σε όλα τα στάδια της ζωής μου. Δεν χρειάζομαι δηλαδή παραπάνω αφορμές για να πάω σε μια συναυλία τους και να περάσω καλά. Ήταν γραφτό όμως αυτό το βράδυ της 29ης Σεπτεμβρίου να εξελιχθεί σε ένα πραγματικό ταξίδι στην καρδιά της φαντασίας, της επικής αφήγησης και της ακατάβλητης ενέργειας που κουβαλάει εδώ και δεκαετίες αυτή η μπάντα. Η εισαγωγή από το Beyond the Red Mirror έστησε το σκηνικό σαν να ανοίγει θεατρική αυλαία. Το "The Ninth Wave", ένα φαινομενικά anticlimactic κομμάτι, έδωσε το spark που χρειαζόμασταν για να πιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε με τους Ashes of Ares. Γιατί αν κάτι ξέρουν να κάνουν άψογα οι Blind Guardian είναι ένα πράγμα : τα κολοσσιαία ρεφραίν που γράφουν. Δεν έχει υπάρξει πιο sing-along-able μπάντα και αμφιβάλλω αν ποτέ υπάρξει. Η συνέχεια με το "Blood of the Elves" έφερε το πιο πρόσφατο άλμπουμ, The God Machine, στο προσκήνιο. Ένας καταπληκτικός δίσκος, που πέρα από την θετικότατη εντύπωση που μου έκανε, ως έχει, ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση μου κάνει το πόσο στιβαρά μπορούν τα κομμάτια του να σταθούν σε ένα set δίπλα στα κλασσικά. Προφανώς φυσικά δεν περιμένω να χαίρουν την ίδιας αποδοχής. Όπως ήταν αναμενόμενο τετραψήφιος αριθμός ατόμων φώναζε μαζί με τον Hansi τον θρήνο του Fëanor στο "Nightfall". Ένα πράγμα που μου κάνει εντύπωση με τους Blind Guardian είναι το αστείρευτο μεράκι τους. Μεράκι στο παίξιμο, όλοι πάντα με χαμόγελα στα χείλη, μεράκι στην αναγνώριση του κοινού και μεράκι για τα ίδια τους τα δημιουργήματα. Σε κάθε εισαγωγή και σε κάθε προλόγισμα επόμενου κομματιού ο Hansi έπαιρνε τον χρόνο να μοιράζεται με το κοινό την σημασία του, τις θεματικές ή και τον λόγο για τον οποίο γράφτηκε. Είτε μιλάει για την τραγωδία του Fëanor, είτε για το ταξίδι του Elric of Melnibone, είτε για τον κόσμο του Neil Gaiman είτε μας ταξιδεύει στο Avalon. Καμιά φορά θα τύχει και κανένα cheesy αστειάκι, αλλά δεν μας πειράζει, δεν μπορούν να είναι όλοι Mikael Akerfeldt. Το νόημα παραμένει ίδιο, οι άνθρωποι αυτοί αγαπούν αυτό που κάνουν και εγώ αγαπώ αυτούς τους ανθρώπους. Και μιας και αναφέρθηκα σε θεματικές, ας πιάσουμε την αγαπημένη τους. Τη Μέση Γη. Με χαροποίησε ιδιαίτερα η εκτενής εκπροσώπηση που είχε το Nightfall In Middle Earth. Αρχικά επειδή είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχουν γραφτεί ποτέ, και δεύτερον γιατί είναι ένα εκπληκτικό adaptation στον φαντασιακό κόσμο του Tolkien. Έτσι γίνεται Amazon, κρατήστε σημειώσεις! Πέρα από το ομότιτλο, ακούσαμε το "Time Stands Still (At The Iron Hill)", προς μεγάλη μου έκπληξη το "Into The Storm" και φυσικά το "Mirror Mirror" που δεν μπορεί ποτέ να λείπει. Ο νέος δίσκος τιμήθηκε επίσης με το εκπληκτικό "Violent Shadows" και το "Secrets of the American Gods". Δεν μπορώ να περιγράψω το τι συνέβη στο "Majesty". Μετά από μια σύντομη εισαγωγή και αναφορές στη βροχή μας πηγαίνει πίσω στο 1988, μία εποχή που ο ήχος τους ακουγόταν πολύ διαφορετικός. Πιο ωμός, πιο κοντά στο speed/heavy και πιο κοντά στο πρώτο Iron Maiden παρά στην μετέπειτα εξέλιξη τους. Αυτήν την ενέργεια λοιπόν, σχεδόν 40 χρόνια μετά την μετέδωσαν στο έπακρο. Από την άλλη όμως, το "And Then There Was Silence" που ακολούθησε για μένα είναι η πεμπτουσία της λέξης majestic. Μια 14λεπτη γιορτή της κληρονομιάς μιας μπάντας που ξέρει όσο καμία άλλη να γράφει ύμνους, κάτω από τη βροχή που ξεκίνησε μόλις να πέφτει σαν από manifestation. Περιττό επίσης να αναφέρω πως δεν έχω ζήσει ποτέ καλύτερη εκτέλεση του "The Bard's Song (In The Forest)" στη ζωή μου, και σε αυτό δεν ευθύνεται καν η μπάντα... αλλά ο κόσμος. Από τον πρώτο έως και τον τελευταίο στίχο, περίπου 3000 άνθρωποι αγκαλιασμένοι με τα κορμιά και τις φωνές τους γέμισαν τη Μονή Λαζαριστών με το κομμάτι που αποδεικνύει πως η μαγεία πολλές φορές κρύβεται στην απλότητα. O Hansi και η υπόλοιπη μπάντα κάποια στιγμή απλά έμειναν να κοιτούν εμβρόντητοι, και άφησαν το τιμόνι στον κόσμο. Αγκαλιάστε τους ανθρώπους που αγαπάτε και τραγουδήστε μαζί τους, δεν υπάρχει πιο καθαρτική εμπειρία από αυτήν. Η βροχή δυνάμωσε, και κάποιες τεχνικές δυσκολίες έφεραν μια μικρή παύση. Κι όμως, το κοινό δεν άφησε ούτε στιγμή να χαθεί. Αυθόρμητα, σαν μια σπίθα σε ξερά χόρτα που έγινε πυρκαγιά, το κοινό σύσσωμο, χωρίς κανέναν να το ζητήσει ξεκίνησε να τραγουδά το ρεφρέν του "Valhalla", με χιλιάδες φωνές να γεμίζουν το κενό. Η έκπληξη της μπάντας προφανώς και πάλι ήταν έκδηλη, και πιστεύω πως ο Hansi εννοούσε στο έπακρο πως αυτό ήταν ένα από τα καλύτερα κοινά για το οποίο είχε ποτέ την τύχη να παίξει. Μέσα σε λίγα λεπτά τα προβλήματα είχαν λυθεί. Ένα κομμάτι θυσιάστηκε, πιθανότατα το "Sacred Worlds" ή το "Lost In The Twillight Hall", αλλά η ενέργεια δεν έπεσε ούτε στιγμή, μιας και ο κόσμος συνέχιζε ασταμάτητα το τραγούδι υπό τον ήχο μονάχα των σταγόνων της βροχής. Το encore ήρθε αισίως με την "κανονική" εκτέλεση του "Valhalla", τo "Mirror Mirror", το "Lord Of The Rings" και το μαγευτικό κλείσιμο αυτής της υπέροχης ιστορίας με το "And The Story Ends".
Συνολικά το σετ ήταν ότι ακριβώς θα ήθελα και ακόμα περισσότερο. Φυσικά έλειπαν πολλά κομμάτια που θα ήθελα να ακούσω, όμως αυτό είναι μια παραδοχή που θα έχω πάντα. Μιλάμε για ένα συγκρότημα που αν βάλω στο shuffle και πάρω 15 κομμάτια θα φτιάξω ένα τέλειο σετ. Προσωπικά δεν θα ξανακάνω το λάθος να προσπεράσω συναυλία τους.
Για όσ@ θεωρήσατε πως τους έχετε δει αρκετές φορές, πως "έλα μωρέ πάλι Blind Guardian;". "Καλά cover band θα πάμε να δούμε;", ΠΑΡΤΕ FOMO ΓΙΑ 4 ΓΕΝΙΕΣ! ΦΙΛΑΚΙΑ!
