Σχεδόν πέντε μήνες και κάτι μετά την επαναλειτουργία τους, τα μπαρ -και όχι μόνο- ξαναβάζουν λουκέτο για ένα μήνα (υποτίθεται), μαζί με όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες που ανακόπτονται με το νέο γενικό lockdown. Θα πω ψέματα αν ισχυριστώ πως τα απολαύσαμε πραγματικά όλο αυτό το διάστημα: οι αποστάσεις, οι περιορισμοί, η αποστειρωμένη ατμόσφαιρα και η δεδομένη αίσθηση ανελευθερίας που έχει επιβάλει η πανδημία στις ζωές μας, δεν ταιριάζει καθόλου στην κουλτούρα των μπαρ όπως την θυμόμασταν. Και η αλήθεια είναι πως η καλοκαιρινή τους εκδοχή που ζήσαμε, δεν συγκρίνεται με τη χειμερινή, που θα πρέπει μάλλον να ξεχάσουμε για φέτος, όταν ο χαμηλός φωτισμός, η σωστή μουσική στη σωστή ένταση, οι συζητήσεις στη μπάρα, τα ζεστά βλέμματα και η παρηγοριά του αλκοόλ αναγάγουν τις ώρες παραμονής σε κάποιο μπαρ της πόλης, σε μία ύψιστη, αστική εμπειρία. Σε αυτό το κλίμα πένθους και για να μην ξεχάσουμε τα όσα όλα έντονα συμβαίνουν ανάμεσα στους τοίχους των μπαρ (ή και να μην θυμηθούμε, όπως θα δείτε), ακολουθούν 7 τραγούδια,  που σχετίζονται λιγότερο ή περισσότερα άμεσα μαζί τους, για κάθε μια από τις μέρες της εβδομάδας που δεν τα τιμήσαμε, μέχρι να κάτσουμε ξανά σε μία μπάρα και να τα ζήσουμε μαζί. Cheers.

 

Elliott Smith - "Between The Bars" (1997)

Δεν υπάρχει σοβαρή λίστα για τραγούδια που αφορούν μπαρ, που να μην περιλαμβάνει ένα από τα σπουδαιότερα τραγούδια που είχε γράψει ο αμερικανός μουσικός. Σε αυτό, ο Elliott Smith θίγει λυρικά το πρόβλημα εθισμού του στο αλκοόλ, καθώς φαίνεται να είναι αυτό που του τραγουδάει ψιθυριστά, προστάζοντάς τον να γυρίζει τα μπαρ όλη τη νύχτα και να πίνει για να ξεχάσει όλες τις εκδοχές του εαυτού του που ήταν κάποτε. Οπότε, μην σας ξεγελάει ο τίτλος, δεν είναι η εύθυμη μπαρότσαρκα της παρέας, αλλά αυτή ενός μοναχικού ανθρώπου που με κάθε γουλιά που κατεβάζει προσπαθεί να ξορκίσει το παρελθόν του.

 

Pulp - "Bar Italia" (1995)

To Bar Italia είναι ένα αληθινό μπαρ στο Soho του Λονδίνου, εκεί «που πηγαίνουν και άλλοι σπασμένοι άνθρωποι», όπως τραγουδάει ο Jarvis Cocker στο κομμάτι που κλείνει το αριστουργηματικό Different Class. Οι ήρωες του τραγουδιού περπατούν μέσα στο χάραμα, λιώμα μετά από μία μάλλον ξέφρενη νύχτα, στα στενά του Soho. Όπως έχει γραφτεί, το “Bar Italia” είναι μία φλεγματική κριτική στην post-rave κουλτούρα της Βρετανίας, αποτυπώνοντας ακριβώς εκείνη τη στιγμή που θες να γυρίσεις σπίτι, ανάμεσα στη ξέφρενη νύχτα και το “comedown”, και όλα μοιάζουν μπερδεμένα. 

 

The Housemartins - "Happy Hour" (1986)

Το πρώτο μεγάλο χιτάκι των πρώιμα indie βρετανών Housemartins (έφτασε μέχρι το νούμερο 3 στα βρετανικά singles charts), βασίζεται ουσιαστικά σε ένα λογοπαίγνιο με τη έκφραση "happy hour". Έτσι, ο Paul Heaton, τραγουδιστής του γκρουπ, εξηγεί το πόσο happy hour θα ήταν γι' αυτόν, αν δεν ήταν έξω με το σεξιστικό αφεντικό και τους συναδέλφους του κατά το happy hour κάποιου bar, το χρονικό εκείνο διάστημα συνήθως από τις 6 ως τις 8 που τα μπαρ σερβίρουν πιο φθηνά τα ποτά τους. Τι να πω, δεν περνάνε όλοι καλά όταν ξεκινούν να πίνουν από νωρίς.

 

Lana Del Rey - "Bartender" (2019)

Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως η Lana Del Rey βρίσκει τον έρωτα σε αυτό το τραγούδι με έναν αληθινό μπάρμαν, αλλά μάλλον το κάνει κυρίως για να παίξει πολύ έξυπνα με τη λέξη bartender, επαναλαμβάνοντας το tender (τρυφερά), αλλά και για να δείξει πως, πλέον, έχει αλλάξει και δεν πέφτει έτσι εύκολα για άνδρες που θα τη ποτίσουν λίγο αλκοόλ. Εμένα, πάντως, πριν προσέξω τους στίχους, το κομμάτι μου έφερνε στο μυαλό όλα τα μυστικά και τις συζητήσεις που ακούν οι άνθρωποι πίσω από τις μπάρες των μπαρ.

 

Tom Waits - "The Piano Has Been Drinking (Not Me)" (1976)

Υπάρχει ένας αστικό μύθος που λέει πως αν πεις τις λεξεις Tom και Waits τρεις φορές συνεχόμενα, η ανάσα σου αρχίζει να ζέχνει bourbon. Αστειεύομαι, φυσικά, αλλά η περσόνα και τα τραγούδια του Tom Waits είναι τόσο συνυφασμένα με τον κόσμο των μπαρ και του αλκοόλ, που στο άκουσμά τους, το μυαλό μεταφέρεται κατευθείαν σε κάποιο κακόφημα, αστικό bar. Στο συγκεκριμένο κομμάτι, παριστάνει έναν τελειωμένο πότη που τραγουδάει ασυναρτησίες, γκρινιάζει ασταμάτητα και του φταίνε τα πάντα, αντί να κοιτάξει τα δικά του χάλια. Ο αμερικάνος παραμυθάς έχει τον τρόπο του να μας θυμίζει με τη φωνή του την ευλογία αλλά και την κατάρα των μπαρ.

 

Bill Callahan - "The Sing" (2013)

Αχ, τα μπαρ των ξενοδοχείων (δεν έχω κάτσε ποτέ εν τω μεταξύ), εκεί που μπορείς να κάθεσαι όλη μέρα αμέριμνος, ατάραχος, σιωπηλός, έχοντας κοιμισμένους ανθρώπους για συντροφιά και ψελλίζοντας μόνο δύο λέξεις όλη μέρα, «μπύρα» και «ευχαριστώ», όπως τραγουδάει με τη βαρύτονη φωνή του ο Bill Callahan. Ο αμερικανός τραγουδοποιός απαθανατίζει εδώ, όπως ξέρει πολύ καλά, μία σκηνή απόλυτης γαλήνης και συνύπαρξης με ξένους σε ένα μπαρ, αναγάγοντάς την σχεδόν σε μία πράξη θρησκευτικής ευβλάβειας. 

 

Αρλέτα - «Το Μπαρ το Ναυάγιο» (1991)

Η ιστορία πίσω μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της μακαρίτισσας Αρλέτας λέει πως το τραγούδι έχει εμπνευστεί από μία αληθινή συνάντηση της ερμηνεύτριας με ένα μοναχό του Άγιου Όρους. Το «Ναυάγιο», ένα αληθινό μπαρ που βρισκόταν στην Πετρούπολη, μετουσιώνεται σε έναν τόπο εξομολογήσεων και εξιλέωσης, μέσα από τη «Θεία Κοινωνία», προσδίδοντας έτσι τελετουργικές και θρησκευτικές διαστάσεις σε αυτή τη βραδιά στο μπαρ το Ναυάγιο.

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured