Ο Mo Chara (κατά κόσμον Liam Óg Ó hAnnaidh), μέλος του πολιτικά αιχμηρού ιρλανδικού rap τρίο Kneecap, κατηγορείται για «τρομοκρατική ενέργεια» από τη Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου, επειδή φέρεται να κρατούσε μια σημαία υπέρ της Χεζμπολά κατά τη διάρκεια συναυλίας στο O2 Forum του Κεντίς Τάουν, τον Νοέμβριο του 2024. Η κατηγορία αυτή, όπως αναφέρει το BBC, συνοδεύεται από έναν ομιχλώδη φάκελο «ερευνών» για διαδικτυακά βίντεο, στα οποία η ομάδα φέρεται να κάνει δηλώσεις υπέρ της Χαμάς και κατά Βρετανών βουλευτών.
Αξίζει να σημειωθεί πως το συγκρότημα έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι «δεν υποστήριξε ποτέ, και δεν υποστηρίζει, ούτε τη Χαμάς ούτε τη Χεζμπολά». Ωστόσο, η κατηγορία παραμένει. Και το ερώτημα επανέρχεται: πότε ακριβώς η πολιτική γνώμη μετατρέπεται σε αδίκημα;
Αυτό που βιώνουν σήμερα οι Kneecap είναι μια ευρύτερη απόπειρα φίμωσης. Από τις αντιδράσεις στο Coachella 2025, όπου εξέφρασαν ανοιχτά την αλληλεγγύη τους στην Παλαιστίνη με αντικατοχικά και αντισιωνιστικά μηνύματα, μέχρι την ακύρωση συναυλιών τους στη Γερμανία και την ακύρωση συνεργασιών τους με αμερικανικές εταιρείες, το συγκρότημα αντιμετωπίζει έναν οργανωμένο μηχανισμό λογοκρισίας.
Ανάμεσα στους πιο φανατικούς επικριτές τους: η Sharon Osbourne, η οποία ζήτησε να ανακληθούν οι βίζες τους· ένα αίτημα που περισσότερο θυμίζει πολιτική εκκαθάριση παρά καλλιτεχνική διαφωνία.
Απέναντι σε αυτό το κύμα καταστολής, υπήρξαν όμως και φωνές υποστήριξης: οι Massive Attack αντέδρασαν μέσω Instagram, στηλιτεύοντας την εμμονή των Αρχών με τα λόγια των Kneecap αντί για την ίδια τη γενοκτονική τραγωδία που εκτυλίσσεται στη Γάζα. Η δισκογραφική τους, Heavenly Recordings, δημοσίευσε ανοικτή επιστολή υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης, με υπογραφές από συγκροτήματα όπως οι Pulp, Fontaines D.C., Primal Scream, IDLES, The Pogues και άλλους.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι αν συμφωνεί κανείς με τις δηλώσεις των Kneecap, αλλά αν θεωρούμε ακόμη αυτονόητη την ύπαρξη πολιτικής τέχνης, ειδικά όταν αυτή στρέφεται κατά της καταστολής, της κατοχής, του κρατικού βιασμού.
Σε έναν κόσμο όπου οι βόμβες πέφτουν πάνω σε σχολεία και νοσοκομεία, είναι τουλάχιστον κυνικό να θεωρείται πιο επικίνδυνο ένα πανό ή μια δήλωση πάνω στη σκηνή. Αυτό δεν είναι «αντιμετώπιση τρομοκρατίας», είναι μια συντονισμένη προσπάθεια αποπολιτικοποίησης της μουσικής και εξευτελισμού της διαφωνίας.
