Πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή της Beth Gibbons μου είχε πει ένα αγόρι ελάχιστα μεγαλύτερο από εμένα που είχε έρθει από την Αμερική και όλα τα ήξερε, «ετοιμάσου Γεωργάτου γιατί θα θυμάσαι τα πάντα από αυτή τη στιγμή». Καθόμασταν στο πεζούλι έξω από τον Βαβουλά στην Κηφισιά και γκρίνιαζα, γιατί η Μαρία είχε αργήσει για το παγοδρόμιο, όταν μου φόρεσε τα ακουστικά και μου είπε «σταμάτα ρε γαμώ το για λίγο και άκου». Κοιτούσα μία τα μαύρα σκισμένα All Star του και μία τα Wendy’s απέναντι, όταν άκουσα το "Roads" για πρώτη φορά. Τα μαλλιά μου ήταν μπλεγμένα από τον μανιασμένο αέρα, σχεδόν σαν αυτόν που φυσάει στην εισαγωγή του "Mysteries", φορούσα ένα μπλε ξεθωριασμένο Robe Di Kappa μπλουζάκι κι ένα άσπρο τζιν και ξέχασα πόσο ήθελα να πάμε στο παγοδρόμιο. «Κατάλαβες τι χάνουμε που μένουμε εδώ; Φαντάσου τώρα ότι αυτή κάπου παίζει ζωντανά».
Πέρασαν 29 χρόνια και η Beth Gibbons έφτασε στον Λυκαβηττό (κάποιοι την είχαμε απολαύσει με τους Portishead στο Rockwave Festival στη Φρεαττύδα το 1998) να επιβάλει τη σιωπή που είχαμε ανάγκη. Μια σιγή σχεδόν μυσταγωγική με μοκέτα διαλείμματα χειροκροτημάτων που δεν ξεμάκραιναν πολύ, από σεβασμό και πόθο να συνεχιστεί η τελετή. Δίπλα της μια 7μελής ορχήστρα-έκπληξη με μουσικούς-πολυοργανίστες που ακολουθούσε σχεδόν με ιεροπρέπεια κάθε φωνητικό της ελιγμό-λυγμό και έφερνε ψήγματα των επιρροών της από την αγγλική folk, τη jazz και το progressive rock.
Πριν από αυτήν με χιούμορ και ενθουσιασμό, δίπλα σε έναν ήλιο πορτοκαλί στο ίδιο ύψος με αυτόν, ιδιαίτερα επικοινωνιακός και άμεσος, ο Bill Ryder-Jones, ο ιδρυτής των The Coral, έχοντας στις αποσκευές του ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του 2024 (lechyd Da), φάνηκε να απολαμβάνει κάθε στιγμή του σετ, να χαίρεται ιδιαίτερα και να ξαφνιάζεται με τους ανθρώπους στα βραχάκια, την ανταπόκριση και τα ρυθμικά παλαμάκια του κοινού σε ένα θέατρο ήδη σχεδόν γεμάτο. Διπλά του η εγκυμονούσα και προσωπική του φίλη Evelyn από τους Pet Snake σε τσέλο και δεύτερη φωνή μαγεμένη από τον Λυκαβηττό δυσκολευόταν να πιστέψει ότι μένουν άνθρωποι εδώ. Το highlight της διακριτικής εμφάνισης του το "If Tomorrow Starts Without Me" που τραγούδησε με αγγελική φωνή σχεδόν a capella κι εγώ ορκίζομαι ότι άκουσα κάπου μια συγχορδία από την εισαγωγή του "There She Goes" των The La’s. Λιτή και ουσιαστική εμφάνιση έβαλε κι αυτή το λιθαράκι της με τις μελαγχολικές, τρυφερές, χαμηλότονες συνθέσεις του Bill Ryder-Jones στη μυσταγωγική ατμόσφαιρα που άρχισε να χτίζεται νωρίς.
Η ίδια λεπτεπίλεπτη φιγούρα με το χαρακτηριστικό μαλλί -εικόνα που έχουμε όλοι χαραγμένη μέσα μας από τα εντυπωσιακά βίντεο του 1997 από το Roseland Ballroom στη Νέα Υόρκη, σχεδόν σαν το Unplugged των Nirvana μέσα μας - και τις λεπτές γραμμές στο πρόσωπο που αποτυπώνουν κάθε συναίσθημα καθήλωσε για μια ώρα και κάτι 4.000 καρδιές, κάποιες τις έλιωσε, άλλες τις ράγισε.
Σαν να ξεκινάει θεατρική παράσταση και να μπαίνει σε ρόλο, η Beth Gibbons στατική ως προς το σώμα, ποτέ, όμως, ως προς τη φωνή και την ψυχή έπιασε το μικρόφωνο με τον δικό της χαρακτηριστικό τρόπο και τραγούδησε στο Δημοτικό θέατρο του Λυκαβηττού. Φωνή που έσπαγε περισσότερο από τις εκτελέσεις των δίσκων, βαθιά συναισθηματική, εκφραστική, με αύρα κινηματογραφική.
Φωνή-δυναμό που φορτίζει μπαταρίες καρδιών με ξεχασμένα συναισθήματα, "στοιχειωτική", βαθιά εκφραστική, ψίθυρος-κραυγή.
Στίχοι καθαροί για να τους μάθεις ακόμα κι εσύ που δεν τους ξέρεις και να τους τραγουδήσεις στη στιγμή, σπουδή στην απώλεια και ξόρκι της. Μελαγχολία κι αισιοδοξία μαζί να τα νιώσεις συγχρόνως στο πετσί σου που μυρίζει λάδι καρύδας ακόμα από το μπάνιο της Κυριακής, που ξεχνάς, όμως, ήδη, γιατί η Beth Gibbons με αυτή τη φωνή, αυτούς τους στίχους και αυτή την μπάντα σταματά τον χρόνο και το γύρισμα της γης και μέσα από τις ανάσες της και τις λέξεις σε κάνει να τα αφήσεις όλα κάτω στο χώμα του Λυκαβηττού και μέσα σε μια κατάσταση ύπνωσης να μείνεις μόνο στο τώρα και το εδώ.
Σκηνικό λιτό με κυρίαρχο στοιχείο τις επιβλητικές κουρτίνες που άλλαζαν χρώμα διαδοχικά ακολουθώντας τα εντυπωσιακά φώτα που κάποτε σε τύφλωναν και περισσότερο μετέτρεπαν τη φιγούρα της Beth Gibbons σε ένα αφηρημένο αερικό, παρά πρόσδιδαν ευκρίνεια στην μορφή της, μπάντα σχεδόν κλασική με δύο βιολιά, κανονάκι, σαξόφωνο, πλήκτρα, κιθάρες, φλάουτο, τύμπανα, drums, marimba και άπειρη συγκέντρωση, λεπτομέρεια και ακρίβεια. Ελάχιστα λόγια ανάμεσα στα κομμάτια, το πρώτο "Thank You" κατέφθασε στο τέταρτο κομμάτι, κοινό σε πλήρη σιγή με επευφημίες ζωηρές στο encore και ξεσπάσματα οπαδικά μόνο εκεί, και αναφωνήσεις τύπου «Έλα ρε Μπεθ».
Setlist με πρωταγωνιστή όπως ήταν αναμενόμενο το υπέρτατο Lives Outgrown του 2024 και ανάμεσα τα σπαραξικάρδια "Roads", "Mysteries", το σέξι "Glory Box" και το μυστηριώδες "Tom The Model" από το ένδοξο παρελθόν των Portishead. Αξιομνημόνευτες στιγμές ο βρώμικος, πιο "μπουκωμένος" ήχος στο "Rewind", το "All We Have Is Here And Now" που σιγομουρμούριζε ένας κατάμεστος Λυκαβηττός και ο απογειωτικός συγχρονισμός των δύο βιολιών στο "Floating on a Moment", το βιολί στο "For Sale", οι καθαροί στίχοι στο "Lost Changes" “Love changes, things change, Is what changes things, Time changes, Life changes, Is what changes things”, το παρατεταμένο κλείσιμο στο "Oceans" σε ένα σύμπλεγμα-σύμπραξη πνευστών-κρουστών, η ψυχεδελική έκρηξη στο "Beyond the Sun".
14 «ευχαριστώ» μαζεμένα στο τέλος μετά το θριαμβευτικό "Reaching Out", με την εντυπωσιακή εναλλαγή κιθάρας-τυμπάνων, για να δώσει όλες τις λέξεις που μας έλειψαν μεταξύ των κομματιών και μια έκρηξη συναισθήματος εκτός από το κοινό και από την ίδια την Beth Gibbons με χειρονομίες που μαρτυρούσαν αγνή χαρά και αμηχανία, και μια ντροπαλότητα/εσωστρέφεια γοητευτική.
Η συγκλονιστική Beth Gibbons ήρθε στο τέλος ενός εντυπωσιακού φεστιβαλικού καλοκαιριού να υπογραμμίσει με τις αψεγάδιαστες, ακριβείς ερμηνείες της ότι ζούμε μέσα στα τραγούδια.
*Το κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του Σπύρου που ανάμεσα σε Dead Kennedys και Ramones άκουγε κάποτε Portishead.
