24 και 25 Ιουνίου με καύσωνα και αμφιβολία καμιά ότι αυτοί οι δύο φοβεροί σκωτσέζοι θα γέμιζαν για δύο συνεχόμενες βραδιές το Gazarte Ground Stage. Με τις μπάντες που προγραμματίζουν δύο εμφανίσεις στην ίδια πόλη και το ίδιο venue, πάντα υπάρχει το δίλημμα, αν δεν υπάρχει δυνατότητα να είσαι παρών και στις δύο, σε ποια να παρευρεθείς: Την πρώτη που έχουν όρεξη και θα κάνουν χαμό ή τη δεύτερη που αποτελεί το κλείσιμο και πάντα επιφυλάσσει μια έκπληξη. Ευτυχώς καμιά φορά εξωτερικοί παράγοντες έρχονται να ρυθμίσουν το πρόγραμμα σου και βρίσκεσαι εκεί που είναι γραφτό.
Τετάρτη 25 Ιουνίου, δεύτερη μέρα για τους Jesus and Mary Chain, πρώτη για μένα στο Gazarte Ground Floor , τέταρτη που τους συναντώ, σχεδόν μία κάθε δεκαετία – από αυτές που είναι ενεργοί- και θα πω από την αρχή «Μα τι μπάντα είναι αυτή!» κι αν νομίζεις ότι κάτι έχασες από τα live της μπάντας πριν από 40 χρόνια, τις δυο μέρες στο Gazarte το βρήκες.
21:30. Deaf Radio στη σκηνή και κλασικό alternative rock για το ξεκίνημα, πολύ όρεξη στο ήδη κατάμεστο Gazarte Ground Stage, γεγονός για το οποίο τα μέλη της μπάντας ευχαρίστησαν το κοινό. Στα σκαριά το νέο τους άλμπουμ και από αυτό ακούσαμε το "Big Mistakes", ιδιαίτερες στιγμές το "Model Society" και το υπέροχο "Backseats". Μια τετραμελής μπάντα άρτια που κινείται με άνεση πάνω σε κλασικές ροκ γραμμές αγγίζοντας το stoner rock, συνδυάζει fuzz κιθάρες, δυνατά τύμπανα , ψυχεδελικά riffs, ατμοσφαιρικές μελωδίες, 3 μικρόφωνα και κερδίζει το κοινό με την ενέργεια, τον δυναμισμό και την καλή διάθεση των μελών, έκλεισε με μια αφιέρωση στην Παλαιστίνη και όλους τους κατατρεγμένους και αδικημένους ανθρώπους που παλεύουν καθημερινά, μια έκκληση για ενότητα, αγάπη και αλληλεγγύη που πέτυχε το τέλειο ζέσταμα για να υποδεχτούμε τους αγαπημένους JAMC.
10:30. The Jesus and Mary Chain στη σκηνή με ένα εντυπωσιακό ξεκίνημα. Τα δύο αδέρφια που τίποτα δεν έχουν χάσει μέσα στα 40 χρόνια, εντάξει ίσως κάτι σε σωματική ρώμη -αν σκεφτείς ότι λίγο πριν την μέση της συναυλίας ο William Reid χρειάστηκε μια καρέκλα λόγω πόνου στην πλάτη, που «έγραφε» ωστόσο τέλεια μπροστά από τα Jesus ηχεία, αλλά η rock 'n' roll φύση τους δεν τους αφήνει να αναβάλουν ούτε μια συναυλία.
Παραδοσιακοί indie ρυθμοί, που μας ταξίδεψαν πίσω στα 90’s σε καταλήψεις και ροκ μπαρ, πλεγμένα άλλοτε με punk rock, ψυχεδέλεια και σκοτεινό ρομαντισμό, ίσως έλλειψε κάπως η αναρχία και τα απρόσμενα ξεσπάσματα. Ένα set με τέλειο συντονισμό, οργανωμένο σε κάθε λεπτό του με δυνατές κιθάρες και θολά φωνητικά πίσω από πυκνά ηχητικά κύματα, οι Jesus and Mary Chain λίγο περισσότερο “γυαλισμένοι” από το παρελθόν, αλλά πάντα ακριβείς σε αυτό που θέλουν να κάνουν.
Μέσα σε φώτα χρωματιστά και τον απαραίτητο καπνό, 1 ώρα 45 λεπτά στη σκηνή και λίγα περισσότερα από 20 κομμάτια ήταν αρκετά για να φουσκώσουν τη νοσταλγία μας και να υποκλιθούμε βέβαια μπροστά σε μια μπάντα που γιορτάζοντας τα 40 της χρόνια αποδεικνύει ότι τίποτα δεν έχει χάσει από την μαγική συνταγή. Κι αν μεγαλώνει, μεγαλώνει όμορφα και εκτός από ξεχωριστούς δίσκους, ξέρει να παραδίδει εντυπωσιακά live, που τίποτα δεν έχουν να ζηλέψουν από τα αλλοτινά, κι ακόμα μπορούν να διδάσκουν πώς μπορούν να γίνονται με απλότητα και συνέπεια τα πράγματα.
Μελωδικοί και ταυτόχρονα εκρηκτικοί The Jesus and Mary Chain που μας έσυραν και μας παρέσυραν σε εκείνο τον κόσμο τον μόνο δικό τους, τον σκοτεινό, ρομαντικό, με τις παραμορφώσεις και τις μεταφορικές αγκαλιές, την ωμή αλήθεια, τις υπνωτιστικές μελωδίες και εκεί που άλλοτε συναντούσαμε την Hope Sandoval των Mazzy Star μας έφεραν τη δεύτερη μέρα και ακούμπησαν την αγγελική φωνή της δικής μας Lia Hide που τόσο όμορφα συντονίστηκε στον ρυθμό τους στα "Just Like Honey" και "Sometimes Always" - για να διαφοροποιηθούν και σε κάτι από την πρώτη ημέρα, όπως ανέφερε χαριτολογώντας ο Jim Reid, για να δικαιώσει και κάπως τους φανατικούς που βρίσκονταν εκεί και τις δύο μέρες.
Με σακάκι και μεταλλικό νερό, λίγα λόγια και καλά, ο Jim Reid στάθηκε ως frontman χωρίς να χάνει την ισορροπία ούτε στιγμή, με μια φωνή πιο σίγουρη που έλεγες δεν μπορεί να μην βάρυνε ούτε πιθαμή μέσα στα χρόνια όλα αυτά. Ξεκάθαρα λύγισε γοητευτικά στα "Nine Million Rainy Days" και το μαγευτικό "Darklands" που άνοιξε το encore. Δίπλα του ο William Reid με την γκρίζα αφάνα και τις κρυστάλλινες κιθαριστικές γραμμές πρόσθετε τον γνώριμο θόρυβο που περιμέναμε μπροστά σε ένα συγκινητικό και συγκινημένο κοινό.
Setlist σφιχτό, καλοστημένο που διαπερνούσε όλη τη δισκογραφία τους και τα αγαπημένα των απανταχού fan, δεν έλειψε σε κανέναν τίποτα, ακομπλεξάριστα τραγούδησαν κάθε hit τους. "Jamcod" φαντασμαγορικό άνοιξε την αυλαία και "April Skies" τόσο αιφνιδιαστικά γρήγορα το πρώτο αγαπημένο, "Happy When It Rains" ξεσήκωσε το κοινό, "Cracking Up" που προσωπικά θα ήθελα λίγο πιο δυνατό, "Head On" και "In A Hole" για να μην ξεχνάμε την punk rock πλευρά των JAMC, αν και πιο πρόσφατο "All Things Pass" που διατηρεί τον θόρυβο και τον δυναμισμό "I Hate Rock 'n' Roll" για το “μάλλον κλείσιμο” όπως μας ανακοίνωσε ο Jim Reid και βέβαια προμήνυε την επιστροφή τους στη σκηνή για τo -για μια ζωή- συγκινητικό "Darklands", το θορυβώδες "Taste Of Cindy" που διδάσκει το "wall of noise" και το αξεπέραστο.
.
Αυτό που συνέβη την Τρίτη το βράδυ στο Gazarte Ground Stage -που σημειωτέον αποτελεί ένα συναυλιακό χώρο όαση με φανταστικές μπύρες και τέλειο κλιματισμό- είναι ότι τα πράγματα δεν ξέφυγαν ούτε στιγμή και κάθε κομμάτι ακολούθησε την αυθεντική παρτιτούρα. Δεν λύγισε, δεν τσαλακώθηκε, δεν λοξοδρόμησε ούτε λεπτό. Υπάρχουν κάποιοι που πάντα ενοχλούνται με αυτό, προσωπικά το απολαμβάνω. Στο συγκεκριμένο live αυτό ήταν σχεδόν καθησυχαστικό, γιατί η πλειοψηφία του κοινού ήταν η ίδια με άλλοτε και ναι, οι περισσότεροι από εμάς είχαμε έρθει να ακούσουμε τους οικείους μας JAMC που τώρα πια βρίσκονται πολύ μακριά από το αλκοόλ, τους αδερφικούς τσακωμούς και την απουσία ελέγχου, αλλά σώζουν την μαγεία με την μουσική.
Μια βραδιά σαν reunion Λυκείου μετά από είκοσι χρόνια στο Γκάζι, συναντήσαμε γνωστούς και φίλους παλιούς, σε μια Αθήνα-καμίνι τραγουδήσαμε όλους τους στίχους των JAMC και ναι, μάλλον ήμασταν εκεί όσοι έχουμε όλους τους δίσκους τους.
