Venus Effect
Το νεοσύστατο alternative rock κουιντέτο από την πρωτεύουσα ήταν η πρώτη μπάντα που ανέβηκε στη σκηνή του Terra Republic. Φτάνοντας στον συναυλιακό χώρο λίγο μετά τις 5:45 το απόγευμα, ο ήλιος ακόμα έκαιγε, σαν να ήθελε να θυμίσει ότι το Rockwave, όπως φυσικά και κάθε open air festival, είναι φτιαγμένο για τους ανθεκτικούς. Δυστυχώς, η πρώτη μπάντα που ήθελα να δω, οι Venus Effect, είχαν ήδη φτάσει στο τέλος του set τους. Δεν τους γνώριζα πριν λάβουν μέρος στο διαγωνισμό του Rockwave, όμως ήταν από τις μπάντες που ξεχώρισα, για την τρομερή νεανική τους αύρα, τα φοβερά rock n' roll γυναικεία φωνητικά και την τεχνικότητα με την οποία παίζουν όλα τους τα όργανα. Άκουσα μόνο δυο κομμάτια από μακριά, καθώς πλησίαζα στον χώρο, αλλά ακόμα κι από εκείνη την απόσταση φαινόταν ότι έχουν κάτι ξεχωριστό. Στα βίντεο που βγήκαν αργότερα, επιβεβαιώθηκε: έπαιζαν με πάθος, έδεναν ωραία μεταξύ τους και είναι το είδος της νέας μπάντας που σύντομα θα συζητάμε πολύ πιο σοβαρά. Είχα ξεχωρίσει το "Cold Nectar", το οποίο έχει έντονα vibes από Khirki, μια μπάντα για την οποία έχω εκφράσει την αγάπη μου εκτενώς και ποικιλοτρόπως. Ίσως το πιο όμορφο και εκλεπτισμένο αφιέρωμα που έχω δει για την μπύρα. Θείο δώρο για τον απογευματινό ήλιο, ευτυχώς έρεε αφθονη στο χώρο ακόμα και αν δεν άκουσα το τραγούδι.
Longshots
Δυστυχώς λόγω ενός τεχνικού ζητήματος με τα barcode στην είσοδο, για το οποίο φυσικά δεν φαίνεται να φέρει ευθύνη η διοργάνωση αλλά η πλατφόρμα των εισιτηρίων, δεν κατάφερα να δω από κοντά ένα μέρος του σετ των Longshots. Είχε αρχίσει να δημιουργείται ουρά, όμως ευτυχώς, η διοργάνωση κινητοποιήθηκε γρήγορα και το θέμα λύθηκε προτού κλιμακωθεί. Έτσι, με την μισή εμπειρία από τα μετόπισθεν, και την υπόλοιπη από κοντά, μπορώ να πω πως, ενώ το όνομα τους υποδηλώνει ρίσκο, εκείνοι πατούσαν πολύ γερά και με βεβαιότητα στη μεγάλη σκηνή, παρά τον καύσωνα και τον περιορισμένο ακόμα κόσμο. Ομολογώ πως ούτε αυτά τα παιδιά γνώριζα πριν την ανακοίνωση της διοργάνωσης, όμως με το που έβαλα να ακούσω το Hard Reset, τον πρώτο και μοναδικό πλήρη δίσκο τους που κυκλοφόρησε μέσα στο 2020, ένα πράγμα έγινε αμέσως αντιληπτό, η ενέργειά τους και η αμετανόητή τους αφοσίωση στην ψυχή του hard rock. Από την άλλη, το Between Two Fronts, το νέο πόνημα τους που κυκλοφόρησε μόλις λίγους μήνες πριν, δείχνει μια πολύ εντονη στιβαρότητα, και συνθετικά αλλά και στα επιμέρους στοιχεία, μέσα από ένα πιο μοντέρνο πρίσμα. Αυτήν ακριβώς την στιβαρότητα έλαβα έχοντας μπροστά μου τους Longshots επί σκηνής. Highlight της εμφάνισής τους θα χαρακτήριζα το καταπληκτικό "The Well" μέσα από το νέο τους EP και φυσικά το κλείσιμο του set τους με μια εκρηκτική εκτέλεση του “War Pigs” των Black Sabbath, και το κοινό έδειξε να εκτιμά τη σύμπνοια του συγκροτήματος και το σεβασμό στις ρίζες του ήχου που αγαπάμε, δηλαδή της jazz.
Iotunn
7 ακριβώς. Οι Iotunn έκαναν την εμφάνισή τους, κι ένα επικό, διαστημικό intro έδωσε τον τόνο: αυτό θα ήταν ένα ταξίδι μακριά από τη γη, έστω και αν το Terra Republic έβραζε κάτω από τον ήλιο.
Οι Δανοί Iotunn συνδυάζουν επικό progressive metal με έντονα μελωδικά death στοιχεία και sci-fi θεματολογία. Το ντεμπούτο τους Access All Worlds (2021) ξεχώρισε για τη φαντασμαγορική ατμόσφαιρα και τις εντυπωσιακές κιθάρες. Αν οι Opeth έπαιρναν από το χέρι τους Enslaved και αγκάλιαζαν σφιχτά τους Borknagar. Με το Kinship (2024) να συνεχίζει το κοσμικό ταξίδι με ακόμα πιο πλούσιες και πλουραλιστικές progressive συνθέσεις, δυνατές μελωδίες και ατμόσφαιρα, καθιστώντας τους μια από τις πιο φιλόδοξες σύγχρονες prog μπάντες. Δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω τον μπασίστα τους, που φορούσε ζιβάγκο, σαν να αψηφούσε το μεσογειακό καλοκαίρι για να τιμήσει τους Emperor ή κάποιον γνωστό του ΔΑΠίτη. Αν και θα έπρεπε να υπάρχει συνταγματική απαγόρευση να παίζεις black στη ζέστη, εδώ θα είχε καταρριφθεί. Η κιθάρα στην αρχή ήταν λίγο χαμηλά στη μίξη, όμως μέχρι το μέσο του πρώτου κομματιού όλα είχαν ισορροπήσει. Τα κομμάτια τους, ειδικά το “The Tower of Cosmic Nihility”, "Mistland" και φυσικά το εκπληκτικό “Kinship Elegiac”, με έκαναν να νιώσω ότι οι Iotunn αξίζουν να τους δεις σε κλειστό venue, σε μια σκοτεινή αίθουσα που να ταιριάζει στη επική και παγωμένη τους αύρα. Παίξανε μόλις 6 κομμάτια, όμως με τις διάρκειες τους να κυμαίνουν από 7-14 λεπτά έκαστο συμπλήρωσαν αισίως την μία ώρα σε ένα πολύ απολαυστικό σετ. Η έλλειψη του Jon Aldara στα φωνητικά έγινε αντιληπτή ΜΟΝΟ σε οπτικό επίπεδο. Λίγες μέρες πριν είχε δηλώσει πως θα κάνει ένα διάλειμμα από τις ζωντανές εμφανίσεις για το 2025, με σχέδιο επιστροφής από την επόμενη χρονιά. Η χαρακτηριστική φωνή των Barren Earth και Hamferd αντικαταστάθηκε από τον Morten Bryld (Heidra), o οποίος ήταν κάτι παραπάνω από διεκπεραιωτικός. Πραγματικά μου έκανε φοβερή εντύπωση το οτι βρέθηκε μια τόσο καλή λύση σε τόσο σύντομο διάστημα, τόσο σε επίπεδο καθαρών αλλά και στα βαθιά γρυλίσματα.
Setlist: Twilight • Mistland • Kinship Elegiac • The Tower of Cosmic Nihility • Earth to Sky • The Anguished Etherial
The Halo Effect
Η ώρα είχε πάει 8:30, ο ήλιος έπεφτε, ένα γλυκό αεράκι άρχισε επιτέλους να μας χτυπά και το κοινό είχε μαζευτεί πλέον πυκνό. Οι The Halo Effect είναι ένα μελωδικό death metal supergroup από τη Σουηδία, που σχηματίστηκε το 2019 από πρώην μέλη των In Flames των χρυσών 90s (Niklas Engelin, Jesper Strömblad, Peter Iwers, Daniel Svensson) με τον Mikael Stanne (Dark Tranquillity και ως guest τραγουδιστής στους In Flames στο Lunar Strain) στα φωνητικά. Στόχος τους με τους δύο δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ως τώρα, (Days of the Lost και March of the Unheard) ήταν να αναβιώσουν τον κλασικό ήχο του Gothenburg όπως όλοι κάποτε αγαπήσαμε, γεφυρώνοντας τη μελωδικότητα των 90s με μια σύγχρονη σκοπιά. Ξεκίνησαν δυνατά με το “Detonate” και φάνηκε αμέσως πως όσα χρόνια και αν πέρασουν, ο Stanne δεν χάνει τίποτα από τη σκηνική του παρουσία, την κρυστάλλινη, χαρακτηριστική βρετανική (αν και Σουηδός) προφορά και τη γεμάτη αυτοπεποίθηση φωνή του.
Παρά τα χρόνια του, είχε το βλέμμα και την ενέργεια εικοσάρη. Κι έδειχνε να το απολαμβάνει: σε κάθε κενό ανάμεσα στα τραγούδια, σχολίαζε πόσο όμορφη ήταν η βραδιά, σα να ζούσε ο ίδιος την έκπληξη ότι ο ελληνικός καιρός του φάνηκε ιδανικός. Δυστυχώς από όσο καταλαβαίνω δεν θα δεήσω ποτέ να δω τον Jesper ζωντανά, όμως με Patrick Jensen από The Haunted δεν έχασε ποτέ κανείς. Το σετ είχε πολλές κορυφώσεις, με αγαπημένες τα "A Truth Worth Lying For", "March Of The Unheard", "What We Become", "Days Of The Lost", "Become Surrender" και φυσικά το εκπληκτικό "Shadowminds", το πρώτο single που κυκλοφόρησαν το 2021, το οποίο ακόμα μου ακούγεται όσο μεγαλειώδες όσο την πρώτη φορά.
Ένα φάουλ δίνω μόνο. Μην μου κάνεις τόσο μεγάλο πρόλογο πως θα παίξεις Gothenburg Death Metal για να παίξεις το "Cruel Perception". Που δεν λέω, τραγουδάρα είναι, αλλά ρε συ τι false advertisement είναι αυτό; Το προσπερνάω όμως. Συνολικά οι The Halo Effect μου έδωσαν ένα αίσθημα επιστροφής. Όχι επιστροφής στο παρελθόν με την κακή έννοια, αλλά σαν να ξαναβρίσκεις ένα παλιό φίλo. Έπαιξαν με φλόγα, ακρίβεια και χαρακτήρα. Το set τους, που κράτησε λίγο πάνω από μια ωρίτσα και αποτελούμενο από 14 κομμάτια ήταν υπερπλήρες και ίσως το πιο “safe” της βραδιάς, αλλά φοβερά συναισθηματικά φορτισμένο με πολλές δόσεις από member berries.
Setlist:
Detonate • Days of the Lost • The Needless End • What We Become • Between Directions • Feel What I Believe • March of the Unheard • Conditional • Gateways • A Truth Worth Lying For • In Broken Trust • Cruel Perception • Become Surrender • Shadowminds
Opeth
Η ώρα είναι 10, η νύχτα έχει αγκαλιάσει πλήρως τα πάντα γύρω και μερικές χιλιάδες κόσμου περιμένουν καρτερικά να βγει στη σκηνή μια από τις σημαντικότερες μπάντες στον ακραίο και μη ήχο. O Michael Akerfeldt και η παρέα του ανεβαίνουν στη σκηνή μέσα σε μυστικιστική ατμόσφαιρα, με ομίχλη, πένθιμο φως και ένα ελαφρύ αεράκι που επέτρεψε μερικές ανάσες μετά το παρανάλωμα του καλοκαιρινού ήλιου της υπόλοιπης μέρας. Οι Opeth, μετρούν πλέον πάνω από 35 χρόνια ύπαρξης, με 30 από αυτά και δισκογραφικής πορείας. Από το Orchid, στο οποίο είδαμε μια από τις πρώτες ελεύθερες χρήσεις της εναλλαγής μεταξύ καθαρών και growling φωνητικών, οι οποίες έμελε να ορίσουν ενα ολόκληρο είδος, μέχρι τις πιο progressive rock εκφάνσεις τους στα Heritage (που o Akerfeldt με στεναχώρια είπε πως ο κόσμος θεωρεί "shitty"), Pale Communion, Sorceress και In Cauda Venenum. Η δυναστεία τους στον ευρύτερο χώρο του prog Death Metal συνεχίστηκε με τα εκπληκτικά Morningrise και My Arms, Your Hearse, Deliverance και κορυφώθηκε κατά γενική ομολογία (την οποία προσυπογράφω) στα Still Life και Blackwater Park. Δύο από τα πιο μεγαλειώδη άλμπουμ στον ακραίο ήχο, με το δεύτερο να βρίσκεται κοντά στην κορυφή πολλών ακροατών παγκοσμίως.
Το 2024 κυκλοφόρησε το Last Will and Testament, ένα concept άλμπουμ στο οποίο ένιωθες την αναζωπύρωση της παλιάς death metal σπίθας τους. Αυτή η σπίθα μοιάζει να έχει περάσει και στις ζωντανές εμφανίσεις τους. Τα σετ πλέον κινούνται κυρίως γύρω από τις ακραίες συνθέσεις τους, τις οποίες εκτελούν όχι απλά με χειρουργική ακρίβεια, αλλά και με ένα new-found πάθος. Από το εναρκτήριο "§1" μέσα από τον νέο δίσκο και τα αδιανόητα "Master's Apprentices" και "The Leper Affinity" έγινε πολύ σαφές αυτό. Ο ήχος τους, πλούσιος, βαρύς και πεντακάθαρος σαν τα νερά της Χαλδιδικής και η φωνή του Akerfeldt μοιάζει πιο βαθιά από ποτέ στα growls και κρυστάλλινη στα καθαρά. Ο κόσμος τραγουδούσε, χτυπιόταν με τα υπερφυσικά riffs του Åkesson και γελούσε με το αξεπέραστο χιούμορ του Akerfeldt: κράζοντας τον νέο ντράμερ ότι μπερδεύεται με το sample του Ian Andersen των Jethro Tull (της αγαπημένης μπάντας του Πρωθυπουργού μας ντε), μιλώντας για μια πρώην του που έφερε στη Θεσσαλονίκη, προσπαθώντας να πει "Μιχάλης Ακερφελντόπουλος" και πως πριν λίγο κυνηγούσε ακρίδες στο λιβάδι. Νομίζω πως είναι ο πιο άμεσος, χαρισματικός και αβίαστα αστείος frontman που έχω συναντήσει ποτέ.
Θα άφηνε πάρα πολλούς stand-up κωμικούς άνεργους σίγουρα αν έκανε αυτή τη στροφή στην καριέρα του. Δεν ξέρω αν ήθελα περισσότερο να μην τελειώσει το σετ λόγω των κομματιών ή λόγω των ενδιάμεσων rants. Τα “Haxprocess” και "Ιn My Time of Need" έφεραν μερικές ανάσες, με την μπάντα να αποδεικνύει πως οι σιωπές και οι ήρεμες στιγμές τους είναι ΣΧΕΔΟΝ εξίσου δυνατές με τα πιο επιθετικά μέρη. Ιδιαίτερα το “In My Time of Need”, με το κοινό να συνοδεύει κάθε στροφή. Στο “Night and the Silent Waters”, οι παλιότεροι fans χτυπήθηκαν από νοσταλγία: η doomy αισθητική και οι black αναφορές του κομματιού έδεσαν τέλεια με τη σκοτεινή νύχτα που είχε πια καλύψει το Terra Republic. Το “Heir Apparent”, ίσως το πιο brutal σημείο της βραδιάς: με ένα από τα πιο βαριά riffs που έχουν γραφτεί ποτέ.
Κάπου εδώ να καταγγείλω όμως, πως κάπως μου έσπασαν την ρουτίνα. Οι Opeth ήταν υπεύθυνοι για το αγαπημένο μου συναυλιακό transition μεταξύ κομματιών (από "Cusp Of Eternity" σε "Heir Apparent"), δεν κατάλαβα ποτέ γιατί το έχουν εγκαταλείψει πλέον. Ήταν πραγματικά οργασμικό. Μιας και άνοιξε το κουτί παραπόνων, ας πω και οτι το να περνάς από "You Suffer", στο "Faith" του George Michael, το λες και downgrade. Παράπονα τέλος. Το "Ghost of Perdition" που ακολουθεί, το θεωρητκά τελευταίο της βραδιάς, είναι σίγουρα το αγαπημένο κομμάτι του κοινού, κρίνοντας από την ανταπόκριση αλλά και από τις πολλές δεκάδες μπλούζες Ghost Reveries στο κοινό.
Και ποιος μπορεί να τους αδικήσει άλλωστε; Το encore ήρθε με δραματική καθυστέρηση, σαν να ήθελαν να μας βασανίσουν λίγο ακόμα, και το “Sorceress” έκανε όσους είχαν στραφεί προς την έξοδο να επιστρέψουν τρέχοντας, σχεδόν χορεύοντας στον αλλόκοτο ρυθμό του. Το βράδυ ολοκληρώθηκε με το “Deliverance”, μια από τις πιο σκληρές και δραματικές συνθέσεις τους με τα pits να ανοίγουν με μοναδικό σκοπό την εξωτερίκευση αυτής της έντασης. Το outro του, με το εμμονικό, εφιαλτικό riff να επαναλαμβάνεται μέχρι την απόλυτη λύτρωση, έφερε το κοινό και την μπάντα σε απόλυτη αρμονία. Ο Akerfeldt έκλεισε τα μάτια του και παραδόθηκε, και μαζί του παραδοθήκαμε κι εμείς. Εκεί, κάτω από το σκοτάδι, μέσα στον ιδρώτα και τη συγκίνηση, το μόνο που υπήρχε ήταν η μουσική, η μαγεία των βασιλιάδων του progressive death metal.
Setlist: §1 • Master's Apprentices • The Leper Affinity • §7 • Häxprocess • In My Time of Need • The Night and the Silent Water • §3 • Heir Apparent • Ghost of Perdition • Sorceress • Deliverance
Η πρώτη metal ημέρα του Rockwave στο Terra Republic μας χάρισε μια αξέχαστη εμπειρία και εστεύθη με απόλυτη επιτυχία. Από τους ανερχόμενους Venus Effect και Longshots, μέχρι την επική κατάθεση ψυχής των Iotunn και την απόλυτη μελωδική καταιγίδα των The Halo Effect, η μέρα κορυφώθηκε με μια εμφάνιση-ορόσημο των Opeth. Onto the next one!
