Σπάνια έχουμε την τύχη να παρακολουθούμε στην χώρα μας χαμαιλέοντες καλλιτέχνες όπως οι Matmos και μπορώ να ομολογήσω ότι το βράδυ της Τρίτης στο Bios το περιμέναμε με ιδιαίτερη ανυπομονησία (αν δεν μου το θύμιζε βέβαια ο φίλτατος συνεργάτης Τάκης Θανόπουλος θα το ξέχναγα στο τέλος, μέσα στον πανικό μου αυτές τις μέρες να σώσω τον αγαπητό μου υπολογιστή από μία άνανδρη επίθεση ιών).
Η Αθήνα υπήρξε ο πρώτος σταθμός των κ.κ. Andrew Daniel και Martin Schmidt και της παρέας τους στην νέα τους Ευρωπαϊκή περιοδεία, και όταν κατευθύνθηκαν τρέχοντας καταϊδρωμένοι προς το (ακριβούτσικο για τα δεδομένα του, λέει ο "τσίπης" και ελαφρώς αλκοολικός εαυτούλης μου) μπαρ του Bios, μας άφησαν με μία καλή γεύση για το τι μπορεί να κάνουν αυτοί οι ταλαντούχοι και πολυπράγμονες αμερικανοί καλλιτέχνες.
Στο πρώτο μέρος της βραδιάς εν μέσω απίστευτης βαβούρας από τις συνεχόμενες και αρκετά εκνευριστικές συνομιλίες μεγάλου μέρους του "εκλεκτικού" κοινού, οι τρεις συνεργάτες των Matmos, Steve Goodfriend στα drums, Mark Lightcap στην ηλεκτρική κιθάρα και Carl Bronson στο μπάσο άνοιξαν το event παίζοντας ως Dick Slessig. Κάνοντας ρυθμικούς κύκλους πάνω σε ένα κυρίως pop μοτίβο, οι τρεις μουσικοί έδωσαν μάχη να ξεπεράσουν τον ύφαλο του κόσμου γύρω τους και να μεταδώσουν, σε όσους ήταν αρκετά συγκεντρωμένοι, την ομορφιά που μπορεί να περιέχει ένας pop κιθαριστικός δακτυλισμός συνδυασμένος με αυξομειωμένα σε ρυθμό και ένταση drums, δημιουργώντας ένα ηχητικό περιβάλλον αρκετά post-pop, αν είναι έστω και λίγο δόκιμος ο όρος αυτός (που δεν είναι). Αλλά δυστυχώς, ούτε ο laptop δούλευε, ούτε visuals υπήρχαν, ούτε bpm για να κουνηθούμε, ούτε κάποια μουσική "πρωτοπορία", οπότε ίσως μεγάλη μερίδα του κοινού του Bios δεν τον ενδιέφερε καθόλου ένα παραδοσιακό σχήμα κιθάρα-μπάσο-drums, και γι' αυτό προτιμούσε να βρει την ώρα να τα πει σε full DTS surround system. Γκρίνια, ιζ μάι μιντλ νέιμ...
Λίγο αργότερα ο διοπτροφόρος και με χαρακτηριστικά 18χρονου, Andrew Daniel φόρεσε μία εκκεντρική κελεμπία, (kill all hippies, θα έλεγε ο Bobby G) και άρχισε να στρώνει τα πλήκτρα, το cd player, τα dats, τους παραμορφωτές και τα υπόλοιπα μηχανήματά του. Πιο δίπλα ο σαφέστατα μεγαλύτερος σε ηλικία έτερος Matmos, Martin Schmidt. Οι δύο τους μαζί με τον Goodfriend στο βάθος στα drums και τον Lightcap στην κιθάρα και στην τούμπα, και φυσικά με μία σειρά από εξαιρετικά σκηνοθετημένων visuals, σχεδόν, σε όλο το show, δημιουργημένα από τον Schmidt, παρουσίασαν ένα μεγάλο μέρος του υλικού του "The Civil War" του 2003. Ανάσα ανακούφισης... Δεν επέλεξαν να παρουσιάσουν τίποτα από το "Α Chance To Cut Is A Chance To Cure".
Και αν η έναρξη ήταν κάπως νωχελική, με το που μπήκαν τα εμβατήρια του Αμερικανικού Εμφυλίου με τις παράλληλες εικόνες στρατιωτών της εποχής στο "Reconstruction" ή η folk των Αππαλάχιων Όρων και ειδικά η slide κιθάρα του Schmidt, οι Matmos έδειξαν τα δόντια τους ως μουσικοί που μπορεί να είναι στέκονται στο cutting-edge της τεχνολογίας και του ηλεκτρονικού πειραματισμού, όμως ταυτόχρονα και παράλληλα δείχνουν τον ανάλογο μεγάλο σεβασμό στην μουσική παράδοση του παρελθόντος.
Σέβομαι και αποδέχομαι τους Matmos διότι είναι από εκείνους τους σύγχρονους μουσικούς που οδηγούν τις εξελίξεις προς το μέλλον, χωρίς όμως να πειραματίζονται για να πειραματιστούν ως άλλοι γαμημένοι εξυπνάκηδες, κοινώς smart-asses, από αυτούς που έχω βαρεθεί να με κουράζουν πλέον. Οι δύο Matmos με τους συνεργάτες τους, δημιουργούν με σεβασμό σύγχρονη πρωτοποριακή μουσική με κοινό ένα ευρύτατο ακροατήριο για το οποίο κατά βάθος είναι pop και διασκεδαστές.
Όταν μετά το τέλος του σετ των Matmos, ο Andrew Daniel έμεινε μόνος του, φορώντας πλέον ένα t-shirt Black Flag, για να μας αφήσει με το στόμα ανοιχτό ως The Soft Pink Truth, το πόσο γνήσιοι διασκεδαστές είναι έγινε φανερό και στον πιο σφιχτόκωλο. Glitch gay disco και άγιος ο Θεός, με τον Drew να δίνει ρέστα στον χορό και στο πειραγμένο τραγούδι, σαν το full-on-cocaine nerd ανιψούδι της Donna Summer μπροστά από ένα videowall που τώρα πλέον έδειχνε σκηνές από κάποια uber-cult '80s gay ταινία! Θες κάτι άλλο;
Ναι θέλω!
Να μην ξαναγίνει τώρα που καλοκαίριασε συναυλιακό event στο Bios, εκτός και αν μπει εξαερισμός ή γίνουμε σαν την πατρίδα των Matmos, το San Francisco, και απαγορευτεί το κάπνισμα.
