Το βράδυ της Πέμπτης θα ήθελα να βρισκόμουν σε τρεις συναυλίες. Στο Baumstrasse όπου έπαιζαν τα ριζά (οι οποίοι κυκλοφόρησαν έναν πολύ ωραίο δίσκο στο τέλος του 2019 και που δε συζητήθηκε όσο του οφείλεται), στο Bios και τους Kolida Bado και σε αυτό της παρθενικής εμφάνισης των Εκτός των Τειχών στο Under Athens στη Στοά Παλλάδος. Το τελευταίο ήταν το κοντινότερο, άρα κι εφικτό μετά το πέρας της βάρδιας της πρωινής εργασίας, οπότε βρέθηκα μαζί με περίπου 120 ακόμη στο υπόγειο της Ιπποκράτους. Και η αλήθεια είναι πως συνάντησα κάτι διαφορετικό από αυτό που ανέμενα, όμως ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Από ένα μισάωρο, μοιράστηκαν τα δύο support acts των Jack Heart και Βασίλη Ντοκάκη, κι από το “Edelweiss” του πρώτου μέχρι το τελευταίο κομμάτι του δεύτερου, ας σημειωθεί το εξής. Είναι απολύτως φυσικό και δεν υπάρχει καμία σκοπιμότητα σε αυτό που ο Jack Heart επεσήμανε για χώρους σαν το Under Athens, χώροι που πράγματι μπορούν να διαφυλλάξουν το να γίνονται τέτοιου τύπου live. Δυστυχώς διαπιστώνεται μια επαναλαμβανόμενη παραφωνία, ένας κανόνας σε αυτά που ακολουθούν αυτή τη συνθήκη ανάλογων χώρων. Aπό τα μισά της εμφάνισης του Jack Heart και στο σύνολο αυτής του Ντοκάκη, ήταν αδύνατο να ακουστούν τα κομμάτια τους. Ειδικά σε ένα τέτοιο venue, η δέσμευση της σιωπής και της αναβολής του όποιου socializing είναι απαραίτητες συνιστώσες για να μπορεί πρακτικά να φτάσει στο σύνολο του κοινού, το οτιδήποτε (πέραν των δύο πρώτων «σειρών»). Αν αυτό το ζήτημα εξακολουθεί να σέρνεται από τα χρόνια των lives στο Vinyl Microstore, μέχρι και σήμερα, δεν ξέρω σε τι θα οφελήσει μια περαιτέρω τοποθέτηση, λίγο έως πολύ, οι φάτσες είναι κοινές…
22.52 έγραφε το ρολόι, όταν η βαβούρα έκοψε κι οι Άξιος Ζαφειράκος (μπάσο), Παναγιώτης Ζιάβρας (ξυλόφωνο), Δημήτρης Βεντουράκης (πλήκτρα), Ιάκωβος Παυλόπουλος (κρουστά), Χρήστος Βίγκος (τύμπανα), Λευτέρης Βολάνης (κιθάρα, φωνή) και Δημήτρης Παγίδας (κιθάρα, σαξόφωνο), βρέθηκαν στη σκηνή για να προβάλλουν το αδιάσπαστο σύνολο του Εκτός των Τειχών φιλμ. Θα έπαιζαν για μία ώρα, με τα δύο τυπικά encores των Morricone και Μαγνητικών πεδίων να συνοψίζουν πως o αλάνθαστoς και σβέλτος ατμοσφαιρικός indie/70s τρόπος της μπάντας φανέρωσε περισσότερα από τη χαμηλότονη cinematic διγλωσσία που λέγαμε για τα του δίσκου. Σωστά ο Βολάνης προσέθεσε στους ρόλους του Παυλόπουλου, αυτόν της ψυχής, διότι με τα σπασίματα και την ετοιμότητα του, συμπαρέσυρε και τους υπόλοιπους, εντός και μπροστά από τη σκηνή. Κι ενώ θα μπορούσα να παραθέσω εντυπώσεις από τα δείγματα του καθενός ξεχωριστά, ας καταλήξω στο ότι σύσσωμοι εξυπηρέτησαν όχι μόνο ένα προσκλητήριο για τον περίγυρο που είχε προαποφασίσει την αποδοχή, αλλά ανέτρεψαν και τα δεδομένα για όσους αμέριμνους πόνταραν σε μια laid back μελαγχολική soft rock Πέμπτη.
Είχα αστειευτεί με το 10άρι του Ζώη Χαλκιόπουλου στην εδώ κριτική του, παρότι συμμερίζομαι τέτοιες καταθέσεις περισσότερο ως συναισθηματικά statements από τη μεριά των γραφιάδων. Έπρεπε να είχα δώσει περισσότερη σημασία στο σημείο που έγραφε πως «εδώ η δουλειά δεν θα σου αποκαλυφθεί από την πρώτη ακρόαση αφού τα layers είναι αμέτρητα, καθώς και τα elements. Κάθε φορά θα ανακαλύπτεις και κάτι άλλο.» Χάρη στο live των Εκτός των Τειχών, επέστρεψα στο δίσκο που σε ένα δικαιότερο κόσμο θα έπρεπε να πουλήσει 15-20 κόπιες — δεν πρόκειται για νούμερο παροξυστικής υπερβολής - από τον πάγκο της Veego μετά το πέρας της συναυλίας. Επέστρεψα για να διαπιστώσω αν ο κόσμος της σκηνικής τους παρουσίας, υπάρχει κι εντός αυτού, αν η δυναμική της μπάντας είναι τελείως ξέχωρη στη «ζωντανή» της εξωστρεφή prog υπόσταση, μιας κι οι Εκτός των Τειχών αποδείχτηκαν εκρηκτικότεροι αυτού που είχα προϋπολογίσει κι οι συμπληρωματικές στρώσεις που διαπίστωνε ο Ζώης ήταν εκεί. Καταλήγω στο απλοϊκό πως χάρη στο live, είδαμε τις καλυμμένες δυνατότητες/υπόνοιες του LP, οπότε στην επόμενη ευκαιρία που θα πέσετε μπροστά τους, μπείτε στον κόπο να αφουγκραστείτε τα στοπ καρέ που φτιάχνουν. Δε θα χάσετε, σας το λέω υπεύθυνα.
