Είναι ευτύχημα που θα δούμε τον Stickman ή αλλιώς το 1/2 από εκείνο το περίφημο δίδυμο των Gil Scott-Heron και Brian Jackson που όρισε πτυχές του blackamerican ήχου των 70s, ενώ ευαγγελιζόταν παράλληλα τη δύναμη της ενότητας και της κοινότητας. Όπως λέγαμε και προ ημερών, αυτή η εμφάνιση θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρίας να μπαλατζαριστεί κατά κάποιο τρόπο μια από τις μεγαλύτερες εγχώριες συναυλιακές ματαιώσεις. Εκείνη του ακυρωθέντος live του Gil Scott Heron στο Gagarin205, το Μάιο του 2010.
Επομένως, μιας και η ιστορία του ενός δε νοείται χωρίς εκείνη του άλλου, ο πλέον frontman Brian Jackson ερχόμενος από την γαλλική εξοχή, μας λέει δύο-τρια πράγματα για τα πεπραγμένα του, φανερώνοντας ότι τελικά επρόκειτο πάντοτε για μια ξεχωριστή, αυτόφωτη περίπτωση στο jazz funk σύμπαν.
- Περιμένουμε με μεγάλη ανυπομονησία το live σας στην Αθήνα.
Ευχαριστώ, Άγγελε. Κι εγώ το περιμένω με ανυπομονησία. Έχω ακούσει ότι το κοινό της Αθήνας δεν κρατιέται. Όταν το νιώθει, συμμετέχει. Έτσι μου αρέσει. Όταν η ενέργεια ρέει και από τις δύο πλευρές, η μουσική γίνεται ακόμη καλύτερη.
- Σας είχα ακούσει κάπου να λέτε πως τελικά δεν ήσασταν παιδί της πόλης. Μου είχε κάνει φοβερή εντύπωση, γιατί θεωρώ το μεγαλύτερο κομμάτι της δισκογραφίας σας ως απολύτως αστικό. Τώρα που σας βρίσκουμε; Εξακολουθείτε να ζείτε στη Γαλλία; Πως είναι η καθημερινότητα εκεί;
Είναι αλήθεια. Ίσως να προτιμούσα να είχα μεγαλώσει σε ένα πιο φυσικό, ήσυχο περιβάλλον, αλλά ό,τι ξέρω για τη ζωή το έμαθα ζώντας στη Νέα Υόρκη. Η δουλειά μου αντικατοπτρίζει τα μέρη όπου έχω ζήσει, οπότε φυσικά ακούγεται σαν την πόλη μου. Στην πραγματικότητα, γνωρίζω και αγαπώ τη Νέα Υόρκη κι ακόμη κι αν προτιμώ πιο ήρεμα, φυσικά τοπία, θα είμαι πάντα παιδί του Μπρούκλιν, επομένως είμαι απόλυτα ΟΚ με αυτό. Ναι, ζω ακόμη στη νοτιοδυτική Γαλλία. Είναι ήσυχα εδώ. Βουνά, ποτάμια, ζωή χωρίς βιασύνη, εξαιρετικά προϊόντα. Αλλά κι οι άνθρωποι είναι γεμάτοι ζωή!
- Αναφέρετε την ακρόαση του Parisian Thoroughfare ως κομβική ακροάση για εσάς, τα γραπτά του Langston Hughes ως οδηγό για να επιλέξετε το Lincoln University. Ποιες ήταν οι υπόλοιπες αναφορές σας ως παιδί; Τι ακούγατε και διαβάζετε στο σπίτι σας;
Το σπίτι μας ήταν γεμάτο τζαζ. Clifford Brown, Max Roach, Sarah Vaughan. Οι γονείς μου λάτρευαν τη μουσική, και έπαιζαν συνεχώς μουσική, μέρα και νύχτα. Η αλήθεια είναι πως ως παιδί, ζούσα πολύ μέσα στο μυαλό μου, επομένως χρειαζόμουν πράγματα να σκέφτομαι, κι αυτό μάλλον με τράβηξε στη μουσική και τη λογοτεχνία. Με απασχολούσε ιδιαίτερα η έννοια του Black experience. Έχοντας δει την προκατάληψη και το μίσος εναντίον των μαύρων, ήθελα να κατανοήσω, ή τουλάχιστον να δω τι είχαν να πουν όσοι το είχαν βιώσει. Έτσι στράφηκα σε συγγραφείς όπως οι James Baldwin, Ralph Ellison, Langston Hughes, Jean Toomer, Amiri Baraka, Sonia Sanchez, Nikki Giovanni, Jayne Cortez, Iceberg Slim και Claude Brown. Αλλά διάβαζα επίσης ποιήματα των E.E. Cummings, Kerouac, Poe, Shakespeare, Chaucer και Shelley. Άκουγα Bach, Brahms, Mendelssohn, Liszt, Ravel, Chopin, Rachmaninoff. Ζώντας στη Νέα Υόρκη, η μητέρα μου με είχε πάει στο Guggenheim σχεδόν πριν μάθω να περπατώ. Είχα δει όπερες και συναυλίες στη Φιλαρμονική, θεατρικές παραστάσεις, και μου έφερνε βιβλία για άλλες χώρες και θρησκείες. Ακριβώς απέναντι από το διαμέρισμά μας υπήρχε και ένα μουσείο επιστημών! Η μητέρα μου φρόντισε να ξέρω πού να ψάχνω για οτιδήποτε ήθελα να μάθω. Αυτό που ακούτε στη μουσική μου είναι μια σύνθεση όλων αυτών.
- Επομένως, μετά από όλα αυτά, πηγαίνετε στο πανεπιστήμιο και μια μέρα γνωρίζετε ένα λίγο μεγαλύτερο τύπο με το όνομα Gil. Μπορείτε να θυμηθείτε περιληπτικά εκείνη τη γνωριμία;
Ναι, τη θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Ήμουν σε μια αίθουσα για πρόβα στο arts center κι έπαιζα πιάνο μόνος μου. Ήρθε ένας φίλος του και με ρώτησε αν θα ήθελα να παίξω για εκείνον στο talent show του πανεπιστημίου. Αφού είπα ναι, ρώτησα αν θα έπαιζε άλλο τραγούδι. Μου είπε πως θα παρουσίαζε ένα πρωτότυπο κομμάτι γραμμένο από έναν συμφοιτητή του. Αυτός ήταν ο Gil. Μου άρεσε πολύ το τραγούδι του. Σκέφτηκα, «Ας δοκιμάσουμε κάτι δικό μου». Συνδεθήκαμε αμέσως, γράψαμε το πρώτο μας τραγούδι μέσα σε δεκαπέντε λεπτά, και μετά συνεργαστήκαμε για τα επόμενα δέκα χρόνια.
- Κάνατε σπουδαία πράγματα ως δίδυμο. Παρά την απόσταση που υπάρχει πια, ακούω τη θεματική του Winter in America ως ακόμη επίκαιρη. Πάνω σε αυτό πως βλέπετε τα πράγματα με την κατάσταση στις ΗΠΑ;
Σε ευχαριστώ που το λες. Στόχος μας ήταν πάντα να δημιουργούμε μουσική με νόημα και θεραπευτική δύναμη. Αυτοί που διοικούν τις ΗΠΑ, η μεγάλη corporate κοινότητα, δεν θέλει κανέναν να σταθεί εμπόδιο στη δίψα της για χρήμα, εξουσία και έλεγχο. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Αλλά, καθώς αυτό συνέβαινε, δεν αντιδράσαμε αρκετά. Εφησυχάσαμε με τα ψίχουλα και τα φανταχτερά πράγματα που μας αποσπούν. Οπότε να που βρισκόμαστε, και αν κάποτε ήταν δύσκολο να επιστρέψει η δύναμη στον λαό, τώρα είναι πολλαπλάσια πιο δύσκολο. Τα καλά νέα είναι πως ο κόσμος συνεχίζει να παλεύει. Δεν τα παρατάμε. Ο αγώνας θα συνεχιστεί και θα χρειαστούμε καλή τέχνη για να μας ενδυναμώνει.
- Μπορείτε να μοιραστείτε λίγα πράγματα για τις ηχογραφήσεις του Pieces Of A Man. Καταλαβαίνω πως δεν ήταν και λίγο για ένα νέο τότε μουσικό, να βρεθεί σε ένα στούντιο με όλους αυτούς τους σπουδαίους τύπους.
Ήταν σουρεαλιστικό. Ήμουν μόλις δεκαοχτώ χρονών, καθισμένος στο Rhodes, με τους Ron Carter, Bernard Purdie, Hubert Laws και Burt Jones γύρω μου. Τι πίεση! Προσπάθησα να μη σκέφτομαι τίποτα, να εστιάσω στη μουσική και να κάνω αυτό που ήξερα. Αυτό ήταν το μάθημα. Το να εστιάζω στη μουσική με έχει προστατέψει περισσότερες φορές απ’ όσες μπορώ να θυμηθώ.
- Διάβαζα μια συνέντευξη σας, όπου λέγατε πως στα πρώτα χρόνια αμφισβητούσατε τις δυνατότητές σας ως μουσικός. Μάλιστα περιγράφατε μια περίπτωση που ανοίγοντας ένα live του Herbie Hancock, λέγατε στον Gil Scott Heron πως δεν είχε νόημα γιατί δε θα παίζατε ποτέ σαν κι αυτόν. Αναρωτιόμουν μήπως μετά από το “διαζύγιο” με το Heron αν αυτή η σκέψη εξακολουθούσε να σας απασχολεί; Αν μπήκατε σε μια διαδικασία να υποτιμήσετε τον εαυτό σας;
Αχ! Το περίφημο “σύνδρομο του απατεώνα”. Όταν είσαι νέος μουσικός, συγκρίνεις πάντα τον εαυτό σου με τους ήρωές σου. Έτσι συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι τόσο δεξιοτέχνης όσο ο Herbie, για παράδειγμα. Όλοι σταματάμε κάποιες στιγμές και σκεφτόμαστε: «Περίμενε, το κάνω σωστά;» Μου συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Αλλά έμαθα πως, αν ποτέ νομίσεις ότι δεν χρειάζεται να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου ή ό,τι νομίζεις ότι ξέρεις, τότε σταματάς να εξελίσσεσαι. Δεν είχε ποτέ να κάνει με τον Herbie ή τον Gil. Έπρεπε απλώς να αποδεχθώ τα χαρίσματά μου και τους περιορισμούς μου, και να είμαι ευγνώμων. Στο τέλος, αυτά είναι που με κάνουν αυτό που είμαι.
- Ενώ είναι γνωστό πως έσπασε η σχέση σας με τον Gil, είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που στην εξίσωση μπαίνει το όνομα του Clive Davis. Έχετε ξανασυναντηθεί μέσα στα χρόνια; Έχετε πει κάτι περί αυτού;
Τον κάλεσα μια φορά αφότου τα σπάσαμε με τον Gil, για να δω αν θα ήθελε να ακούσει ένα νέο μου πρότζεκτ. Με παρέπεμψε στον υπεύθυνο A&R, κι εκείνος τελικά το απέρριψε. Δεν ξαναμιλήσαμε έκτοτε.
- 35 χρόνια προγραμματιστής για το City της NY. Τελικά κοιτώντας πίσω, πως κρίνετε αυτή σας την επιλογή, να μείνετε τόσο καιρό εκτός παιχνιδιού με ένα τρόπο, παρότι εξακολουθούσατε να παίζετε μουσική;
Είμαι ευγνώμων που δεν χρειάστηκε ποτέ να ανησυχώ για το φαγητό των παιδιών μου, για γιατρούς ή για απρόοπτα έξοδα. Ειλικρινά, νιώθω τυχερός που είχα ασφάλεια στα βασικά και ταυτόχρονα τη δυνατότητα να δημιουργώ και να παίζω μουσική.
- Τι κρατάτε από τις συνεργασίες σας με Will Downing, Gwen Guthrie, Phyllis Hyman, Roy Ayers, Kool and the Gang; Πως ήταν αυτή η περίοδος για εσάς;
Ο καθένας φέρνει τον εαυτό του σε αυτό που κάνει. Πρέπει να είναι 100% ο εαυτός σου, γιατί αυτή η δουλειά απαιτεί απόλυτη αυθεντικότητα. Αν μπορείς να το βγάλεις αυτό και να το ρίξεις στη μουσική, συνήθως το αποτέλεσμα είναι συναρπαστικό.
- Παρότι το κύριο κομμάτι της δισκογραφίας σας είναι συνυφασμένο με τους δίσκους σας με τον Gil Scott Heron, θα λέγαμε πως οι δύο στιγμές που ορίζουν την παρούσα φάση σας στέκονται αφενός στην Jazz Is Dead υπόθεση αλλά και στις BBE κυκλοφορίες σας; Μπορείτε να μοιραστείτε μερικές σκέψεις σας για αυτούς τους δύο πυλώνες συνεργασίας;
Περνάω υπέροχα συνεργαζόμενος με καλλιτέχνες που θαύμαζα αλλά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία να δουλέψω μαζί τους. Kenny Dope, Louie Vega, Adrian και Ali Shaheed, Moodymann, J. Ivy, Rahsaan Patterson, Black Thought, Josh Milan, Lisa Fischer και πολλοί άλλοι υπέροχοι μουσικοί και ηχολήπτες που έκαναν αυτά τα πρότζεκτ τόσο ξεχωριστά…πρόκειται για φοβερή παρέα!
- Παρακολουθείτε νέους μουσικούς; Έχετε εντοπίσει περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια που σας έχουν κάνει εντύπωση ή και που θα θέλατε να συμπράξατε;
Όλοι όσοι ανέφερα ήταν στην bucket list μου. Φυσικά υπάρχουν κι άλλοι. Μείνετε συντονισμένοι!
- Τι έχετε σκοπό να παίξετε στην Αθήνα; Είναι η πρώτη φορά που θα έρθετε στην Ελλάδα;
Ναι, πρώτη φορά και καθυστερημένη! Θα ακούσετε τα κλασικά, όπως The Bottle και Winter in America, αλλά και νέα κομμάτια από τα άλμπουμ This Is Brian Jackson και Now More Than Ever. Να φορέσετε άνετα παπούτσια! Έχει τύχει ο κόσμος να σηκωθεί όρθιος από τα πρώτα λεπτά και να μη ξανακαθίσει όλη νύχτα!
- Πότε αναμένεται ο νέας σας δίσκος και ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Αρχές του επόμενου έτους από τη BBE. Ονομάζεται Now More Than Ever και την παραγωγή υπογράφουν οι Masters At Work. Κυκλοφόρησαν ήδη αρκετά singles: It’s Your World με τους Raheem DeVaughn και J. Ivy, Is That Jazz με τον Rahsaan Patterson, The Revolution Will Not Be Televised με τον Black Thought, The Bottle με τον Omar, και Racetrack in France με τους Josh Milan, Moodymann και J. Ivy. Επίσης, Winter in America με τους Rich Medina και Josh Milan. Δύο EPs με remixes έχουν ήδη κυκλοφορήσει, και το πλήρες άλμπου, με δεκαεννέα κομμάτια σε τριπλό βινύλιο, έρχεται του χρόνου. Κρατήστε τα αυτιά σας ανοιχτά. Μόλις ξαναβρίσκω τη φόρμα μου!
ΙΝΦΟ: Ο Brian Jackson εμφανίζεται την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου στο Gazarte Ground Stage.
