Ο Gizmo Varillas, γεννημένος το 1990 στη Σανταντέρ της Ισπανίας, μεγάλωσε μεταξύ Ισπανίας και Ουαλίας, σε ένα περιβάλλον που τον διαμόρφωσε βαθιά — τόσο από πλευράς ήθους όσο και μουσικών επιρροών. Από παιδί είχε επαφή με τη μουσική μέσα από τον γειτονικό του δάσκαλο κιθάρας και μελέτη κλασικής και φλαμένκο κιθάρας, ενώ η εφηβεία του στην Καρντίφ και αργότερα το Λονδίνο τον έφερε σε επαφή με πάρα πολλά είδη: ska, punk, folk, Latin, Afrobeat, ρυθμούς παραδοσιακούς και μοντέρνους. Καταφέρνοντας να ξεχωρίσει με τη ροή, την ευαισθησία και την ειλικρίνεια της μουσικής του μέσα από ένα πάντρεμα πολιτισμών, γλωσσών και μουσικών ειδών.
Καθώς ετοιμάζεται να εμφανιστεί στην Αθήνα με δικό του headline show ο Gizmo Varillas μίλησε στο Avopolis Music Network για κομμάτια που συνθέτουν τη μουσική του ταυτότητα, το τελευταίο του άλμπουμ The World in Colour, αλλά και την ζωντανή του εμφάνιση στην Ελλάδα στις 25 Οκτωβρίου.
- Το ελληνικό κοινό σε γνώρισε καλύτερα μέσα από τη συναυλία σου ως support του Jack Savoretti. Τι ξεχωρίζει περισσότερο από εκείνη την εμπειρία, και πώς προετοιμάζεσαι για την πρώτη σου headline εμφάνιση στην Αθήνα;
Δεν ήταν μόνο η πρώτη φορά που έπαιξα στην Αθήνα πέρυσι, ως support του Jack, αλλά και η πρώτη μου επίσκεψη ποτέ στην Ελλάδα. Ήταν υπέροχο να εξερευνώ την πόλη, να δοκιμάζω ωραίο φαγητό και να γνωρίζω θαυμαστές και υποστηρικτές. Το αποκορύφωμα ήρθε με τη συναυλία στο υπαίθριο θέατρο του Λυκαβηττού, όπου κάτω από το ηλιοβασίλεμα τραγούδησα για 600 άτομα. Η ενέργεια που πήρα από το κοινό ήταν ηλεκτρισμένη, οπότε ανυπομονώ να ξαναγυρίσω και να παίξω το δικό μου headline show.
- Στα τραγούδια σου συνυπάρχουν τα αγγλικά και τα ισπανικά. Πώς αποφασίζεις πότε μια ιστορία “ζητάει” να ειπωθεί στη μία γλώσσα και πότε στην άλλη;
Η επιλογή της γλώσσας στα τραγούδια μου έρχεται πάντα πολύ οργανικά, κατά τη διαδικασία της συγγραφής. Αφήνομαι να χαθώ στη μελωδία και βλέπω τι έρχεται φυσικά — μερικές φορές είναι μια λέξη, μια φράση, και άλλες φορές απλώς ένα συναίσθημα ή μια ανάμνηση συνδεδεμένη με τον χρόνο που πέρασα είτε στην Ισπανία είτε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Και ακολουθώντας αυτό, στρέφομαι στη γλώσσα που οδηγεί σ’ αυτή τη συγκίνηση. Όταν έγραφα το τελευταίο μου άλμπουμ, θρηνούσα τον θάνατο του πατέρα μου, και πολλά από τα τραγούδια που αναφέρονται σε αυτόν τον πόνο, όπως το “Desde el Otro Lado” (“Από την Άλλη Πλευρά”) ή το “Ojos Nuevos” (“Νέα Μάτια”), γράφτηκαν φυσικά στα ισπανικά. Αλλά υπάρχει στην πραγματικότητα ένας στίχος που μου άρεσε πολύ όταν έγραφα το “Ojos Nuevos” — ένα τραγούδι για το να βλέπεις πάλι τον κόσμο με καινούργια μάτια μετά την απώλεια, να αρχίσεις να απολαμβάνεις όλα τα μικρά πράγματα στη ζωή, και να βλέπεις “τον κόσμο με χρώμα” — κάτι που μετά χρησιμοποίησα ως τίτλο και ως αγγλόφωνο στίχο του τραγουδιού και ως τίτλο του άλμπουμ μου.
- Συνδυάζεις indie rock, folk και funk με τις ρίζες σου από τη Λατινική Αμερική. Ποια είναι η πιο απρόσμενη επικάλυψη που έχεις βρει ανάμεσα σ’ αυτά τα στυλ;
Αυτό που με εκπλήσσει είναι πόσο πολύ το groove δένει τα πάντα. Είτε είναι funk, είτε flamenco, είτε ακόμα και ένας folk ρυθμός, όλα μοιράζονται αυτόν τον παλμό που κάνει τον κόσμο να κουνιέται. Μερικές φορές παίζω έναν λάτιν ρυθμό στην κιθάρα και συνειδητοποιώ ότι “κουμπώνει” τέλεια με μια rock μπάσα γραμμή, ή ότι μια folk μελωδία μπορεί να κάθεται όμορφα πάνω σε ένα groove εμπνευσμένο από Afrobeat. Είναι σαν διαφορετικοί κόσμοι να μιλούν την ίδια γλώσσα μέσω του ρυθμού.
- Έχεις αντλήσει έμπνευση όχι μόνο από τη Λατινική Αμερική αλλά και, όπως έχεις πει, από την Αφρική. Πώς υφαίνεις αυτές τις επιρροές στο έργο σου ενώ παραμένεις ριζωμένος στην ευρωπαϊκή σου ταυτότητα;
Δεν βλέπω τον εαυτό μου ριζωμένο σε μία μόνο ταυτότητα. Η ψυχή μου πάντα αισθανόταν πολύ κοσμοπολίτικη. Το να μεγαλώνω ανάμεσα σε πολιτισμούς με έκανε να κοιτάω προς τα έξω, περίεργος για διαφορετικούς ήχους και παραδόσεις. Όταν ερωτεύομαι τη μουσική, αφιερώνω χρόνο να μάθω πώς να τη παίζω, και με το πέρασμα του χρόνου απλώς γίνεται κομμάτι μου. Έτσι, αφρικάνικοι ρυθμοί, Latin grooves ή folk μελωδίες βρίσκουν το δρόμο τους στα τραγούδια μου, ζουν μέσα από μένα. Δημιουργώ τη δική μου εκδοχή τους, και όταν αυτά τα στοιχεία ενώνονται, νιώθει ειλικρινές προς το ποιος είμαι, γιατί συνδέομαι μαζί τους σε βαθύτερο επίπεδο.
- Το Μπράιτον, όπου ζεις, συνδυάζει θαλάσσιο τοπίο με πλούσια πολιτισμική ποικιλία. Πώς διαμορφώνει αυτή η διπλή πραγματικότητα — η φύση παράλληλα με τον αστικό πολυπολιτισμό — τη μουσική σου;
Το να ζεις σ’ ένα μέρος πολυπολιτισμικό, με ζωντανή σκηνή τέχνης και μουσικής, είναι εξαιρετικά σημαντικό για μένα, καθώς πάντα αγωνιζόμουν να προσδιορίσω από πού είμαι ενώ μεγάλωνα στην Ισπανία και στο Ηνωμένο Βασίλειο και συχνά ένιωθα ως “ξένος”.
Αλλά πάντα ήμουν κοντά στη θάλασσα. Είναι πιθανώς ένας από τους ισχυρότερους πυλώνες της ταυτότητάς μου — στο τραγούδι “Hijo del Mar” αποκαλώ τον εαυτό μου γιο της θάλασσας. Η θάλασσα ήταν πάντα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου και της ταυτότητάς μου. Πέρασα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας στις παραλίες της βόρειας Ισπανίας και τα εφηβικά μου χρόνια στην ακτή της Ουαλίας. Όταν ζω κοντά στο νερό, πάντα με ηρεμεί και ένιωθα πολύ συνδεδεμένος με αυτό. Μετά από μια δεκαετία στο Λονδίνο, ένιωθα έντονη ανάγκη να είμαι πιο κοντά στη φύση και στην παραλία. Καθώς έγραφα το άλμπουμ μου, περνούσα αργά βράδια στην παραλία του Μπράιτον με τη γυναίκα μου και τα σκυλιά μας, καθισμένοι στη σιωπή, και με τη φύση γύρω μου. Από αυτές τις μαγικές στιγμές έγραψα τραγούδια όπως το “Desde el Otro Lado”, ένα τραγούδι αφοσιωμένο στον πατέρα μου που όχι μόνο έφυγε και πέρασε στην άλλη πλευρά του κόσμου, αλλά και που ζούσε από την άλλη πλευρά της θάλασσας στην Ισπανία ενώ εγώ ζούσα στο Ηνωμένο Βασίλειο.
- Το τελευταίο σου άλμπουμ The World in Colour κυκλοφόρησε σε μια περίοδο κοινωνικής και πολιτικής ανασφάλειας. Πόσο συνειδητά αποφάσισες να τοποθετήσεις μια τόσο φωτεινή οπτική ενάντια σε αυτό το φόντο;
Το The World in Colour είναι ένα πολύ προσωπικό άλμπουμ για μένα. Το έγραψα κατά τη διάρκεια μερικών ετών που ήταν βαθιά μεταμορφωτικά. Κάθε τραγούδι αποτελεί κεφάλαιο από το ταξίδι μου — από την αγάπη, την απώλεια, τη φύση και την αυτοανακάλυψη. Το γράψιμο ήταν μορφή θεραπείας, ένας τρόπος να μετατρέψω τις δυσκολίες σε φως, και να βρω ελπίδα στις σκιές. Δεν είναι μόνο ένα άλμπουμ· είναι μια υπενθύμιση ότι ακόμη και σε δύσκολες στιγμές, ο κόσμος κρατά πάρα πολλά χρώματα αν επιλέξουμε να τα βλέπουμε. Μέσω του άλμπουμ θέλω να ενθαρρύνω όλους να κάνουν το ίδιο.
- Το άλμπουμ μιλάει για έναν “κόσμο με χρώμα”. Αν το πάρουμε ως κοινωνική κριτική, ποιο “χρώμα” νομίζεις ότι λείπει σήμερα από τον κόσμο — και στοχεύεις να το ξαναφέρεις μέσω της μουσικής σου;
Δεν νομίζω ότι στον κόσμο λείπουν τα χρώματα καθαυτά. Νομίζω πως εμείς, ως άνθρωποι, δεν μπορούμε μερικές φορές να δούμε ολόκληρο το φάσμα. Είναι ιδιαίτερα δύσκολο στο τρέχον κοινωνικοπολιτικό κλίμα, όταν ο κόσμος δείχνει τόσο χαοτικός και διαιρεμένος, είναι εύκολο να πιστέψεις ότι αυτό που βλέπεις στα νέα είναι όλο και ό,τι υπάρχει. Αλλά υπάρχει πολύ περισσότερα πέρα από αυτό. Είναι σημαντικό να μην εστιάζουμε μόνο στο σκοτάδι ή να πέφτουμε σε έναν ασπρόμαυρο τρόπο σκέψης. Πρέπει να θυμόμαστε ότι υπάρχει και καλό στον κόσμο και είναι σημαντικό να βλέπουμε και τα δύο — να μπορούμε να επιδιώκουμε το καλό και την θετική αλλαγή. Νομίζω η μουσική έχει τη δύναμη να επιτρέπει στους ανθρώπους να βλέπουν το φως, να ξαναφέρνουν το χρώμα, έστω και μόνο για τη διάρκεια ενός τραγουδιού. Μας υπενθυμίζει την ομορφιά που είναι πανταχού παρούσα.
- Μπορεί η αισιοδοξία στη μουσική να είναι ριζοσπαστική πράξη; Και πώς καταφέρνεις να μην ξεπέσει σε αφέλεια;
Ναι, νομίζω ότι η αισιοδοξία είναι ριζοσπαστική πράξη· είναι μια μορφή αντίστασης. Την χρειαζόμαστε ώστε να φτιάξουμε έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο για όλους. Και δεν πρόκειται για αγνό αγνό αγνοώντας την πραγματικότητα. Η αισιοδοξία μου είναι ριζωμένη στη δική μου βιωμένη εμπειρία, στις δυσκολίες μου, στις απογοητεύσεις και στις στιγμές αμφιβολίας. Αυτό είναι που την κρατά από το να γίνει αφέλεια. Είναι ελπίδα που έχει δοκιμαστεί και επιβιώσει.
- Σήμερα, με την τεχνολογία να δίνει σε όλους (και με τα τραγούδια που παράγονται από AI) τη δυνατότητα να δημιουργούν, τι πιστεύεις ότι ξεχωρίζει έναν καλλιτέχνη από έναν “δημιουργό περιεχομένου”;
Η τεχνολογία δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ανθρώπινη εμπειρία που δίνει τη μουσική την ψυχή της. Οι καλλιτέχνες είναι αυτοί που θα δημιουργούν μουσική που είναι αληθινή γι’ αυτούς και όχι απλώς για να ταιριάξουν στο αλγόριθμο. Νομίζω οι άνθρωποι ένστικτα καταλαβαίνουν όταν η μουσική προέρχεται από έναν γνήσιο τόπο. Είναι επίσης ευκαιρία να συνδεθούμε περισσότερο με ανθρώπους, να δημιουργήσουμε κοινότητα και να πούμε ιστορίες που εμπνέουν. Δεν είναι ποτέ μόνο για τη μουσική, αλλά για πολύ περισσότερα. Για μένα, είναι ευκαιρία να εμβαθύνω στον οργανικό ήχο μου και να δείξω στους θαυμαστές μου πώς φτιάχνω — αυτό που έκανα για πολλά χρόνια.
- Τι να περιμένουμε από τη ζωντανή σου εμφάνιση στην Αθήνα αυτόν τον Οκτώβριο;
Θα εμφανιστώ με τρίο — με τον ντράμερ μου, Davide Pasqulini, και τον μπασίστα Samer Al-Sharawi. Μπορείτε να περιμένετε να ακούσετε τραγούδια από όλα μου τα άλμπουμ, διασκευασμένα για μπάντα. Χορευτικά groove, τραγούδια που τραγουδά το κοινό, ηλεκτρικά ξεσπάσματα και ακουστικές, πιο οικείες στιγμές, ιστορίες από τα τραγούδια και από τη ζωή μου. Πάνω απ’ όλα, θέλω οι άνθρωποι να φύγουν με την καρδιά τους λίγο πιο φωτεινή απ’ ό,τι όταν ήρθαν. Επίσης, θα έχει στη σκηνή εκείνο το βράδυ ο Έλληνας παραγωγός και τραγουδοποιός Monsieur Minimal, οπότε θα είναι πολύ διασκεδαστικά.
Φωτ.: Adrian Coleasa
