Ας καταστρατηγηθεί ο κανόνας που λέει πως όσο πιο κοντά βρισκόμαστε σε μια εκδήλωση, τότε είναι που πρέπει να κοινοποιούνται οι λεπτομέρειες αυτής. Διότι καλύτερα είναι να αποφασιστεί μια εκ των προτέρων δεσμευτική επιλογή, παρά να αφήνουμε τις πολλαπλές δυνατότητες να αιωρούνται. Πιστέψτε με, ούτε προτρέχω, ούτε βιάζομαι, ούτε παίζω κάποιο ρόλο γραφείου τύπου, όμως όπως λέει κι η σοφή ρήση «κάλλιο γαϊδουρόδενε παρά γαϊδουρογύρευε». Για αυτό, σας λέω από τώρα, πως την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου του 2025, ο Brian Jackson θα βρεθεί στη σκηνή του Gazarte Ground Stage. Κι αυτή η εμφάνιση θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρίας να μπαλατζαριστεί κατά κάποιο τρόπο μια από τις μεγαλύτερες εγχώριες συναυλιακές ματαιώσεις. Εκείνη του ακυρωθέντος live του Gil Scott Heron στο Gagarin205, το Μάιο του 2010.
Η προπώληση είχε ξεκινήσει γύρω στον Απρίλιο, ο Heron είχε κυκλοφορήσει δύο μήνες νωρίτερα το συγκλονιστικά συγκινητικό I’m New Here, όμως εξαιτίας προβλημάτων υγείας του Gil (κι ενδεχομένως λόγω της χαμηλής προπώλησης), η συναυλία δεν έγινε ποτέ. Στις 27 Μαΐου της επόμενης χρονιάς, o γιος του πρώτου μαύρου ποδοσφαιριστή που έπαιξε στην Celtic της Γλασκώβης, έφυγε από τη ζωή, και στο σημείωμα του δισκογραφικού κύκνειου άσματος του, προέτρεπε για το εξής: «Υπάρχει μια σωστή διαδικασία για να αξιοποιήσεις οποιαδήποτε επένδυση. Η μουσική για παράδειγμα. Η αγορά μουσικής είναι επένδυση. Για να αποκομίσεις το μέγιστο, πρέπει να ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΥΠΟ ΑΡΙΣΤΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ. Όχι στο αυτοκίνητο ή σε φορητό player με ακουστικά. Πάρε τη μουσική στο σπίτι. Απαλλάξου από κάθε διάσπαση (ακόμα κι από εκείνη ή εκείνον). Κλείσε το κινητό σου. Κλείσε οτιδήποτε χτυπά, βουίζει, τρίζει ή σφυρίζει. Βολέψου άνετα. Βάλε το βινύλιό σου. ΑΚΟΥΣΕ το από την αρχή μέχρι το τέλος. Σκέψου τι πήρες. Σκέψου ποιος θα εκτιμούσε αυτή την επένδυση. Αποφάσισε αν υπάρχει κάποιος με τον οποίο να τη μοιραστείς. Ξαναβάλε το. Απόλαυσέ το.»
Έχουν αξία τα σημειώματα και τα ένθετα των δίσκων. Στο Bridges των GSH και Brian Jackson, ο Heron μιλά για τις αιτίες και τους στόχους κάθε κομματιού ξεχωριστά, στο Midnight Band ο Jackson αποκαλύπτεται με το παρατσούκλι Stickman, στο From South Africa To South Carolina επεξηγείται με κάθε λεπτομέρεια o συμβολισμός των σκίτσων στο εξώφυλλο και στην gatefold όψη. Στο Winter In America για λογαριασμό της Strata East, το τηλέφωνο (202) 462-7994 αποτελούσε το προσκλητήριο για εκείνους που ήθελα να προσεγγίσουν το δίδυμο για κάποια live συνεργασία. Ένα δίδυμο που ευαγγελιζόταν τη δύναμη της ενότητας, της κοινότητας, δυο αδέρφια από άλλες οικογένειες, που η ιστορία του ενός δε νοείται χωρίς του άλλου, ακόμα κι αν στο φινάλε χώρισαν με θυμό τα τσανάκια τους. Επ’ αυτού ο Jackson είχε πει στον Guardian «Σκέφτηκα να κάνω μήνυση στον Gil, αλλά έπρεπε να αποφασίσω αν θα τάιζα τα παιδιά μου ή τα παιδιά ενός δικηγόρου. Διάλεξα τα δικά μου».
Ήταν πιτσιρίκι το 1971, σχεδόν 19 χρονών, όταν καθόταν μπροστά στο πιάνο του για να συνοδεύσει τον Heron στο Pieces Of A Man. Μπόμπιρας υπό τις οδηγίες του Bob Thiele, σε ένα studio μαζί με τους Hubert Laws, Ron Carter, Johnny Pate και Bernard Purdie. Ξεψάρωσε γρήγορα για αυτό κι έφερε και το φιλαράκι του από το σχολείο, τον Burt Jones, να συμμετάσχει στην άνωθεν παρέα. Winter In America, From South Africa to South Carolina, The First Minute Of A New Day, It’s Your World, Bridges, Secrets και 1980, με τη συμπόρευση να τελειώνει το 1979, όταν το όνομα του Jackson θα έλειπε εν αγνοία του από τη Brouhaha Music. Με αυτό τον τρόπο θα αποχαιρετούσε τα συνθετικά δικαιώματα και ο ρόλος του θα έπαυε από τη συνέχεια του συμβολαίου του Heron και τις μετέπειτα κυκλοφορίες του στην Arista. Κάπως έτσι, πέρα από μερικές σκόρπιες μουσικές εμπλοκές, ένα σόλο άλμπουμ το 2000, τη συμμετοχή του στο project Evolutionary Minded το 2013 και τη σποραδική παρουσία στην μπάντα του Roy Ayers, ο Jackson πορεύτηκε κατά κύριο λόγο χάρη στην πρωινή δουλειά του στο δήμο της Νέας Υόρκης από το 1983 μέχρι και τη σύνταξη το 2017.
Κι όμως, τα χεράκια των Ali Shaheed Muhammad και Adrian Younge για τη σειρά "Jazz Is Dead", αλλά και αυτά των Masters At Work, κοινώς εκείνα των Kenny Dope και Louie Vega, για λογαριασμό της BBE, σπρώχνουν και πάλι τον Brian Jackson κάτω από τους προβολείς, αυτή τη φορά ως πρώτη μούρη, ως jazz funk frontman που έρχεται πια από την γαλλική εξοχή, κι όχι από τα πεζοδρόμια του Brooklyn. Αναγκαίος, Now More Than Ever, όπως και τιτλοφορείται το επικείμενο lp του για την BBE, όπου επισκέπτεται εκ νέου τα πεπραγμένα του με τον Heron, μαζί με τους Black Thought, Rahsaan Patterson, Josh Milan, Moodymann, Omar και J. Ivy. Αν μη τι άλλο, ακούγοντας κανείς τα λίγα μέχρι σήμερα δείγματα αυτού, θα διαπιστώσει πως το groove του, ένα από τα βασικά κεφάλαια του αφροαμερικάνικου ήχου των 70ies, παραμένει ζωντάνο απέναντι στο χρόνο. Τόσο ζωντανό που κάτι μου λέει πως η επικείμενη εμφάνιση του δε θα αποδειχθεί ένα εικονικό παρακολούθημα της ανεκπλήρωτης επίσκεψης του GSH, αλλά μια τελείως ξεχωριστή υπόθεση.
