Υπάρχει μια αλήθεια για τα 80s που κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί: μαζί με το new wave, το post-punk και τις φανταστικές αναλαμπές δημιουργικότητας, αυτή η δεκαετία μας φόρτωσε και μερικά από τα πιο ανυπόφορα μουσικά σκουπίδια που γράφτηκαν ποτέ. Ναι, ακόμη και τότε που το MTV έφτιαχνε καριέρες, και τα μαλλιά στέκονταν με λακ πιο σκληρά κι από μπετό, και τα συνθεσάιζερ ακουγόντουσαν σαν παιδικό Casiotone, με μπαταρίες που ξεφούσκωναν.
Εννοείται ότι δεν λείπουν ήδη λίστες με τα «χειρότερα τραγούδια» της δεκαετίας, αλλά συνήθως βλέπεις εκεί αρκετές αδικίες. Για παράδειγμα, το "Careless Whisper" των Wham! μπορεί να σου προκαλεί αλλεργία με το σαξόφωνο, αλλά ο George Michael το έγραψε στα 19 του και τραγουδάει σαν μικρός Θεός. Οπότε ας είμαστε σοβαροί: δεν το πετάμε στα σκουπίδια.
Αντίθετα, υπάρχουν κομμάτια που όχι απλώς γέρασαν άσχημα, αλλά ήταν άσχημα εξαρχής. Τραγούδια που ακούγονται σαν κακόγουστο αστείο, σαν karaoke βραδιά που ξέφυγε. Για κάποια από αυτά θα μιλήσουμε σήμερα. Ίσως και για κάποια άλλα, μια άλλη μέρα. Και εννοείται ότι δεν θα τα πιάσουμε σε καμία καμία συγκεκριμένη σειρά, όλα τους είναι εξίσου χάλια, και ένοχα.
Τhe Beach Boys – Kokomo (1988)
Ναι, οι Beach Boys υπήρξαν θεοί της αρμονίας, αλλά εδώ μιλάμε για το τραγούδι που μοιάζει σαν να τους κλείδωσαν σε κάποιο Club Méditerranée και τους ανάγκασαν να γράψουν ένα jingle για φθηνή μαργαρίτα που έχει προσφορά το ξενοδοχειακό συγκρότημα. Το ότι έφτασε στο Νο.1 είναι απλώς η απόδειξη ότι οι λίστες επιτυχιών μπορούν να λειτουργήσουν και ως χωματερή. Και επίσης, αν το ακούσεις κολλημένος σε κάποιο νησί, δεν θα σου φέρει κανένα «summer vibe»· αντίθετα θα σε κάνει να φτιάξεις χειροποίητη σχεδία για να φύγεις κωπηλατώντας με τα ίδια σου τα αυτιά.
Lionel Richie – Say You, Say Me (1986)
Nαι, οι Commodores είχαν ψυχή, groove, funk, κι έπειτα ο Lionel αποφάσισε να τραβήξει σόλο καριέρα και να μας χαρίσει αυτό το γλυκανάλατο νανούρισμα. «I had a dream / Ι had an awesome dream», τραγουδάει με τόση σοβαρότητα λες και μας ανακοινώνει τις Δέκα Εντολές. Και ξαφνικά, μπαμ! Μπαίνει το χορευτικό βλαμμένο break, τόσο άβολο και ξενέρωτο, που μοιάζει σαν να σου σκάει να κάνεις γυμναστική μέσα σε εκκλησία. Και, ναι, έγινε Νο. 1, αλλά και η γρίπη εξαπλώνεται μαζικά, δεν σημαίνει ότι τη θέλεις. Όχι φίλε μου Lionel, όχι σε παρακαλώ: "Say you, say cheese".
Starship – We Built This City (1985)
Αν υπήρχε βραβείο για το πιο ξενέρωτο ροκ τραγούδι όλων των εποχών, θα το έπαιρνε με διαφορά. Το Rolling Stone το έχει βγάλει «χειρότερο τραγούδι της ιστορίας». Κρίμα για την Grace...
Michael Jackson & Paul McCartney – The Girl is Mine (1982)
Το Thriller ήταν έτοιμο να καταπιεί τον κόσμο, κι όμως η πρώτη γεύση που μας έδωσαν ήταν αυτό το… soft σαχλοτράγουδο. Σαν να σου λένε: «Ξέχνα το Billie Jean, το Beat It ή το Thriller, πρώτα θα ακούσεις δύο υπερήρωες της μουσικής να τσακώνονται για ένα κορίτσι σαν έφηβοι στο λύκειο». Ναι, ο McCartney είναι θρύλος, ναι ο Michael ήταν στο peak του, αλλά εδώ το αποτέλεσμα θυμίζει τηλεμάρκετινγκ για aftershave. Το κορίτσι μπορεί να είναι δικό τους, αλλά το τραγούδι… κανενός.
Chris DeBurgh – Lady in Red (1986)
Πολύ πριν ο Ed Sheeran μετατρέψει κάθε γάμο σε playlist για υπνηλία με το "Perfect", ο Chris de Burgh είχε ήδη παραδώσει το απόλυτο soundtrack της γλυκανάλατης αμηχανίας, αυτό εδώ το σιρόπι. Ένα κομμάτι που έλιωνε στα σχολικά πάρτι, κάνοντας κάθε slow dance να μοιάζει με σκηνή κομμένη από σαπουνόπερα. Ναι, ήταν το μεγαλύτερο του χιτ, αλλά ακόμα κι ο ίδιος παραδέχτηκε ότι δεν είναι το καλύτερο που έγραψε ποτέ. Σε αυτό, του βγάζουμε το καπέλο: τουλάχιστον έχει αυτογνωσία. "Lady in Red / Lady in Bed". Άντε καληνύχτα.
Sheena Easton – 9 to 5 (Morning Train) (1981)
Πολύ πριν η Sheena Easton συναντήσει τον Prince και γίνει λίγο πιο τολμηρή, και λίγο πιο sultry, ρε παιδί μου, στα 80s με το "U Got the Look" και το "Sugar Walls", ξεκίνησε την καριέρα της με αυτό το ανυπόφορο οδοιπορικό νοικοκυράς. Ένα χαρωπό τραγουδάκι αφιερωμένο στη ζωή της «παραδοσιακής συζύγου» που περιμένει τον άντρα να γυρίσει απ’ τη δουλειά για να την πάει σινεμά και ταβερνάκι. Δηλαδή, κορίτσι μου, ούτε ένα βιβλίο; Ούτε μια τάξη γιόγκα; Έστω μια bingo βραδιά στη γειτονιά;
Kajagoogoo – Too Shy (1983)
H πιο βαρετή στιγμή στο παλιό, θρυλικό "Μουσικόραμα", η οποία μάλιστα έπαιζε σε συνεχόμενα reruns. Λίγο new wave, λίγο bubblegum, ένα αριστούργημα καρακιτσαρίας που όμως είχε refrain τόσο κολλητικό όσο και τo γκλίτερ στα ρούχα.
Baltimora – Tarzan Boy (1985)
Το «οοοο-οοοο-οοοο» του Tarzan που έγινε ύμνος στα dancefloors. Ένα τραγούδι τόσο χαζοχαρούμενο που δεν ξέρεις αν θες να το χορέψεις ή να κρυφτείς κάτω απ’ το τραπέζι.
Europe – The Final Countdown (1986)
Εμπνευσμένο, λέει, από το "Space Oddity" του Bowie. Ναι… μέχρι εκεί. Από κει και πέρα, έχουμε μια σουηδική μπάντα να βομβαρδίζει τον πλανήτη με συνθεσάιζερ που ακούγονται σαν καραόκε στο διάστημα, τύμπανα-ντουμάνι και κιθάρες για να πετάει το μαλλί στον αέρα. Το riff είχε μείνει κλεισμένο σε συρτάρι για χρόνια. Ε, να το αφήνατε εκεί, παιδιά. Σαν soundtrack για να παρκάρεις διαστημόπλοιο έξω από μπουζούκια.
Paul McCartney & Stevie Wonder – Ebony and Ivory (1982)
Όταν δύο μουσικοί θρύλοι αποφασίζουν να γράψουν ύμνο στη φυλετική αρμονία, περιμένεις κάτι μεγαλειώδες. Αντ’ αυτού, πήραμε ένα γλυκανάλατο κοστουμάκι που κι αυτό φορέθηκε πολύ στο "Μουσικόραμα" σαν μια αξεπέραστην τραυματική εμπειρία. Τρανή απόδειξη ότι ακόμα και οι ιδιοφυΐες έχουν τις κακές τους μέρες, ή μάλλον τις κακές τους μπαλάντες. Δεν είναι τυχαίο ότι το τραγούδι φιγουράρει σε κάθε λίστα με τα «χειρότερα όλων των εποχών». Συμπέρασμα: όταν οι θρύλοι συνεργάζονται, μερικές φορές καλύτερα να κάνουν αυτές τις συναντήσεις για καφέ και κουλουράκι και όχι για στούντιο.
