Ξεκινήσαμε πριν αρκετά χρόνια την πορεία μας και με αργά και σταθερά βήματα εδραιώσαμε παρέα μια από τις πιο επιδραστικές μουσικές στήλες ever. Και το κάναμε παρέα γιατί τα περισσότερα που γράφονται εδώ είναι ανατροφοδοτήσεις του μουσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος που περιβάλει το χέρι που πατάει τα πλήκτρα. Τα recap των ετών που δραστηριοποιείται το Παρατηρητήριο φτάνουν πλέον τα 4 και πιστεύω ακράδαντα πως κάθε χρονιά τεντώνω την ύπαρξη μου για να παρουσιάσει όλο και κάτι καλύτερο.
Το 2020 είχαμε λίστες των 60 μέταλ και των 20 μη μέταλ.
Το 2021 είχαμε λίστες των 30 ΕP/splits/Demos , των 30 metal και των 30 μη μέταλ.
Το 2022 είχαμε λίστες των 25 ροκ, των 25 μεταλ, των 25 όχι ροκ/όχι μέταλ και τέλος την υπερλίστα των 50 ΕΞΤΡΙΜ ΜΕΤΑΛ.
Το 2023 είπαμε να το γαμήσουμε εντελώς το θέμα και να κάνουμε μια 200αδα με από όλα μέσα. Και επειδή αυτή η λίστα θα φλέρταρε με την βαρεμάρα και το site θέλει τα hits για να καταφέρνει να με πληρώσει, μέσα της θα βρείτε και μουσικά γεγονότα που ΕΓΩ θα θυμάμαι από αυτή την χρονιά. Τα άρθρα θα ανεβαίνουν σε 25αδες για να μην μπουκώσετε στον ινφο και κάψει φλάντζα ο εγκέφαλος. Ας ξεκινήσουμε για να τελειώσουμε.
200. Metallica - 72 Seasons
Θα θυμόμαστε πως το 2023 ήταν μια από τις χρονιές που κυκλοφόρησαν δίσκο οι Metallica. Πιθανότατα κάποιοι από εμάς έχουν 199 καλύτερους λόγους να μνημονεύσουν το Σωτήριο Έτος τούτο. Προφανώς και η θέση αυτή είναι τιμητική, κάτι σαν τον τέως πρωθυπουργό που κάθεται στα έδρανα της βουλής και τρώει ποπ κορν ενώ οι άλλοι τσακώνονται. Οι 72 Σεζόν δεν ενθουσίασαν, με παραγωγάρα μεν αλλά με συνθέσεις ανέμπνευστες που ίσως τις έγραψε AI. Ευτυχώς στο tour που ακολούθησε, οι Metallica απέδειξαν πως το έχουν ακόμα και ο κόσμος που τους είδε ζωντανά δεν έκλαψε τα πολλά λεφτά που τους έδωσε απλόχερα.
199. SHAKIRA || BZRP Music Sessions #53
Νταξ. Δεν περιμένεις σε τόσο massive celebrity state τέτοιο ξεκατίνιασμα σαν το Σακιρα - Πικέ. Ευχαριστούμε την Shakira που μας πρόσφερε μια από τις πιο άβολες και ταυτόχρονα ειλικρινείς στιγμές της χρονιάς. Το συμπαθητικό τραγουδάκι (η βασική μελωδία είναι κλεμμένη από το "Harder Better Faster Stronger" των Daft Punk) που προήλθε μέσα από την συνεργασία της με τον Bizarrap, περιλαμβάνει εξιλεωτική στιχουργία για την χωρισμένη καλλιτέχνιδα, όπου και περνάει πριονοκορδέλα τον τέως σύζυγο της, τέως κεντρικό αμυντικό της Barcelona, Ζεράρ Πικέ. Η τέχνη είναι το καλύτερο όχημα για να συνθλίψεις τον αντίπαλο σου, το κομμάτι πήγε φέτες: Σε ελεύθερη μετάφραση: «Ζεράρ περνάω και μόνη μου καλά, τα καταφέρνω μια χαρά, δεν σε έχω ανάγκη ευτυχώς, μου είσαι πλέον περιττός.»
198. Sleep Token - Take me Back to Eden
Εάν υπάρχει ένας metal δίσκος του 2023 που θεωρούμε πως καθόρισε μια breakthrough καταστασιόν, όπου μια σχετικά άγνωστη μπάντα εξελίσσεται σε super star element, τότε αυτός είναι το Take me Back to Eden των μασκοφόρων Βρετανών. Η pop metal που υπηρετούν είναι ατμοσφαιρική και μελωδική, υπάρχει μια κάποια ποιότητα εδώ μέσα (djent περάσματα, synthwave κλιμακώσεις και soulful φωνητικές μελωδίες τα σπάνε όντως), όμως αυτά που γράφονται για δαύτους είναι αρκετά υπερβολικά. Βρίσκονται εδώ γιατί θα αλλάξω γνώμη σε λίγους μήνες και θα αρχίζω να τους αποκαλώ καινούργιους Ghost και κάτι τέτοια φαιδρά, απλά και μόνο για να πονάω τους χατζημεταλλάδες.
197. Rolling Stones - Hackney Diamonds
Βγάζουν οι Stones album, η χρονιά έχει πάρει τικ αυτόματα. Το μεγαλύτερο «εν ζωή» rock act ηχογράφησε με τον Dr.Frankenstein, ολογράφως παραγωγό A.Watt, τον τελευταίο (όρκο δεν παίρνω) δίσκο τους και το αποτέλεσμα είναι τόσο καλό που σε κάνει να απορείς με την τεχνολογία. Οι συνθέσεις είναι πιασάρικες και τις βρίσκω μια χαρούλα για το σημείο που βρισκόμαστε, δηλαδή με το ένα πόδι μέσα και με το ένα πόδι έξω, το που δεν το λέω εγώ, το υποδεικνύει η φύση και το προσδόκιμο ζωής. Τα γκεστιλίκια από McCartney, Elton John και Lady Gaga ήταν αχρείαστα, αρκούν οι κιθάρες των Richards, Wood και η φωνή του Jagger για να γίνει η δουλειά.
196. Jan Van Angelopoulos - Fotis Siotas - Folks Nowadays
Η ελληνική folk μουσική πάντα ήταν ένα thing to mix για τους ντόπιους contemporary artists όμως το αποτέλεσμα στις περισσότερες των φορών ήταν αρκετά μέτριο. Ο Γιαν Βαν έχει αποδείξει πως είναι πρωτομάστορας και ό,τι ακουμπάει έχει πλέον μια στάμπα ποιότητας σαν αυτή που βάζουν στα κωλομέρια των κλγδ, για να μην μπλεχτούν με τις «δευτεράτζες». Ο Jan διπλαρώνει τον Φώτη Σιώτα στο βιολί και στο Folks Nowadays παίζουν με σύγχρονο τρόπο, βουκολική jazz για new age τσοπάνηδες σαν του λόγου μου. Τρελή δισκάρα, έπρεπε να είναι πιο ψηλά αλλά την άκουσα μόνο τελευταία εβδομάδα.
195. Body Void - Atrocity Machine
Το πήγαμε χαλαρά μέχρι τώρα, οπότε είναι η κατάλληλη στιγμή να προσθέσουμε λίγο αρρώστια στην φασούλα μας. Οι Body Void αμολούν μια καταστροφική ηχητική πανούκλα που απλώνεται με αργό ρυθμό πάνω στον κόσμο που οι ίδιοι δημιουργούν (και τελικά καταστρέφουν). Υπέροχα «βασανιστικός» δίσκος, με ινταστριαλιζέ ντρόουν attitude που αν καταφέρει και σε βάλει στα κοφτερά γρανάζια του, θα σε συνθλίψει. Το Atrocity Machine τα έχει όλα. Αν είχε πιο όμορφο εξώφυλλο και καμιά τσαχπινιά παραπάνω (ναι είναι τόσο μονότονο όσο η μίζερη ζωή μας) θα μιλάγαμε για έναν από τους δίσκους χρονιάς, άνετα.
194. Travis Scott - CIRCUS MAXIMUS
Αν λογίζομαι στους music people αυτού το μάταιου κόσμου, κανονικά εδώ θα έβρισκες τον φετινό δίσκο του Travis Scott με τίτλο Utopia. Όμως η ταινία που ντύνουν τα τραγούδια του δίσκου, λειτουργεί πολύ καλύτερα από τις συνθέσεις μόνες τους. Τα 75 λεπτά που διαρκεί το Circus Maximus περνάνε πολύ γρήγορα γιατί είναι πολύ καλή η σύνδεση εικόνας και ήχου, ενώ το συναισθηματικό rollercoaster που προκαλείται έχει ένταση και “ποικιλία” εμπειριών, αν και η διαδρομή είναι κομματάκι κοινότυπη. Όμως ο χώρος του hip hop έχει ανάγκη από «καλλιτέχνες» και ούχι από λαϊκούς διασκεδαστές (έχει υπερβολικά πολλούς) και λίγο εντεχνίλα κάνει καλό σε όλους. Thumbs Up από μένα!!!
-193. Ryan Gosling - I'm Just Ken
H Barbie ήταν η ταινία της χρονιάς, από άποψη hype, γιατί νομίζω στο τέλος της μέρας μάλλον θα μείνει στην ιστορία σαν μια απογοητευτική προσπάθεια. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα για τους συντελεστές που το πάλεψαν και κυρίως για τον Ryan Gosling, ο οποίος έδωσε ρέστα στον ρόλο του Ken. Και αν κρατάω μια σκηνή από όλη αυτή την ρηχή σαχλαμαρίτσα είναι το τραγούδι που παίζει «ξύλο» με τους κολλητούς του για απολύτως κανένα λόγο, ενώ από πίσω ο Slash παίζει σόλο και τα σύνθια οδηγούν τα πόδια και τα χέρια στον πιο cringe male χορό που υπήρξε ever στην μεγάλη οθόνη.
192. Gary Rossington (1951-2023)
Οι Lynyrd Skynyrd ήταν γκαντεμόσαυροι. Με το που απογειώθηκαν οι καριέρες τους, ένα αεροπορικό δυστύχημα στέρησε την ζωή στους Ronnie Van Zant και Steve Gaines και διέλυσε την μπάντα. Επανήλθαν 10 χρόνια αργότερα με τον Johnny Van Zant (μικρό αδερφό του Ronnie) για μια ακόμα προσπάθεια. Τους είδαμε και ζωντανά το 2012. Και ακούσαμε το "Free Bird" στην λήξη αυτής της συναυλίας. Και ο Gary ήταν μέχρι πρόσφατα ο τελευταίος επιζών. Και στα 71 του, έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο, έχοντας παίξει κιθάρα σε κάποιες από τις σημαντικότερες συνθέσεις της rock μουσικής. Well Done, Gary.
191. Las Vegas Sphere U2 Concert
Στο νέο της ύπαρξης αυτού του χώρου συναυλιών στο Las Vegas, ήμουν αρκετά σκεπτικός. Μετά τα πρώτα βίντεο που έσκασαν, άρχισα να αναθεωρώ. Όταν οι U2 έπαιξαν το πρώτο live στην σφαίρα του Las Vega και το ίντερνετ κατακλύστηκε από την almost-VR εμπειρία, ήταν θέμα χρόνου να κολλήσω και να αρχίζω να ξεψαχνίζω στιγμές από βιντεοσκοπήσεις κινητών συσκευών. Υπερθέαμα, πλεηστέσιο VR ξέρωγω, o Bono και η παρέα του δεν ακούγονταν (ίσως φταίει η ποιότητα της ηχογράφησης του κινητού) αλλά και στο mute η δουλειά έγινε. Σίγουρα μια από τις μπάντες που θα ήθελα να δω να παίζουν εκεί μέσα, θα ήταν οι Tool.
190. Mandy, Indiana - i've seen a way
Φέτος ήταν από τις χρονιές που άκουσα λίγα ηλεκτρονικά που να ξετρελάνουν. Όχι γιατί δεν παράχθηκαν αλλά γιατί εγώ δεν άκουσα. Οπότε καλοδεχούμενες οι προτάσεις, υπάρχουν ανοικτά slots μέχρι να κλείσει η λίστα η 200αρα. Οι Mandy, Indiana μπήκαν αρκετά εύκολα στις top επιλογές μου, αφού ο δίσκος i've seen a way παίρνει έναν πολυφορεμένο synthpunk ήχο και τον προσαρμόζει σε νόιζ/ιντάστριαλ δυστοπικούς ρυθμούς. Θα το περιέγραφα ως σάουντρακ για kinky dune cosplay porn movies και ίσως έχω πέσει μέσα, ίσως όχι. Πάντως μου βγάζει μια αλλόκοτη/εξωγήινη sexy ομορφιά ο ήχος και πρέπει να το καταθέσω.
189. Chthon – Eremite
Άλλη μια χρονιά, ο ελληνικός extreme metal έζησε στιγμές δόξας. Οι Cthon παρέδωσαν στον κόσμο το ντεμπούτο τους, μια πηχτή ομογενοποιημένη μάζα death / black, όπως αυτά τα δύο στοιχεία πρέπει να ακούγονται, άνευ πλαστικοποίησης και λοιπών χρωστικών ουσιών. Προσεγμένη αισθητική, λυσσασμένα φωνητικά, έξυπνες συνθέσεις (ούτε πολύ πιασάρικες, ούτε μπερδεμένες) και αυτά τα γμμνα synths που επιτέλους τα βάζει κάποιος σε αυτήν την μουσικούλα και δεν ακούγονται ξέμπαρκα αλλά ΕΝΤΕΛΩΣ άρρωστα. Guys πρέπει να παίξετε άμεσα κανένα live, είναι κρίμα να μην χαρούμε τον Ερημίτη σε κάποιο υγρό υπόγειο, 20 άτομα με μια μπύρα στο χέρι.
188. Zopp – Dominion
Υπάρχει ένα πρόβλημα σε κάποιους ταλαντούχους μουσικούς. Έχουν όλα τα καλά και νομίζουν πως μπορούν να κάνουν τα πάντα. Το δεύτερο album των Zopp, με τίτλο Dominion, για την μουσική που περιλαμβάνει (prog, psych, folk rock) κανονικά θα ήταν στην πρώτη 20αδα. Μιλάμε για prog έπη, απέραντες κοιλάδες μελωδιών και φοβερή αίσθηση του positive flow, οι Yes θα ήταν περήφανοι. Όμως ο mainman, ο κύριος Ryan W Stevenson θεώρησε καλή ιδέα να δοκιμάσει τις φωνητικές του ικανότητες και τις δικές μας αντοχές. Ευτυχώς συνέβη σε 2 μόνο συνθέσεις. Ελπίζουμε κάποιος από το συγγενικό του περιβάλλον, να βρει το θάρρος να του πει μια κουβέντα.
187. Roger Waters – The Dark Side of the Moon Redux
Ο Roger έχει κερδίσει την δυνατότητα να κάνει ό,τι θέλει με την μουσική που ο ίδιος έχει γράψει. Κανείς δεν θα τον σταματήσει από το να κάνει 1 εκατομμύριο εκδοχές αυτών που ο ίδιος παρέδωσε στην ιστορία της μουσικής. Αλλά κανείς δεν θα σταματήσει τον Επίτροπο να βάλει αυτές τις επαναηχογραφήσεις ιστορικών τραγουδιών στην θέση 187 της λίστας των 200 πραγμάτων που θα θυμάμαι πως συνέβησαν φέτος, κατηγοριοποιώντας εν παραλλήλω την επιλογή στα “bad moments of the year” δίπλα στους θανάτους πολύ σημαντικών καλλιτεχνών. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Όσοι άκουσαν, ξέρουν.
186. Rihanna - Super Bowl LVII Halftime Show
Συνήθως εντυπωσιάζομαι δύσκολα από τα μεγαλοπρεπή show του Super Bowl. Σε ατομικό επίπεδο, επειδή μπορώ να με πω αρκετά δυσκίνητο, μιας και βρίσκομαι αρκετές ώρες μπροστά PC, το να βλέπω μια εγκυμονούσα γυναίκα, με την κοιλιά στο στόμα ξέρωγω επί 14 λεπτά να διασκεδάζει ένα γήπεδο 80χιλιάδων θέσεων χωρίς σημαντικές εκπτώσεις (ναι χόρευε σαν τρελή) ήταν μια αρκετά εντυπωσιακή κατάσταση για εμένα. Και σε επίπεδο συμβολισμού δηλαδή. Όλα τα λεφτά της φασούλας, όταν επιστρέφει στην σκηνή in a full band και παίζει σερί τα "Run This Town", "Umbrella", "Diamonds". Κάτι μου λέει ότι αυτό το τεταρτάκι θα το θυμόμαστε για πολλά πολλά χρόνια.
185. Floor Jansen (Nightwish) - Release Athens
Μια θέση παραπάνω στην δική μου συνείδηση, γιατί το είδα το σκηνικό ιδίοις όμμασι, είναι η αντίστοιχη επίδειξη επαγγελματισμού και συνέπειας από την εγκυμονούσα Floor Jansen στην εμφάνιση των Nightwish στο Release Athens Festival. Το παιδί ήταν έτοιμο να περπατήσει μέσα στην κοιλιά της και η τύπισσα έκανε windmill. Δεν ξέρω τι και πώς, δεν κρίνω προφανώς, εγώ θα το θυμάμαι για πάντα και επειδή είμαι και αγχωτικός τύπος, όσοι ώρα αυτή χτυπιόταν πάνω στην σκηνή, εγώ είχα στην γρήγορη κλήση έναν μαιευτήρα κολλητό, να τον βάλω στο live καβατζωμένο, να την ξεγεννήσει πατ κιουτ να μην γίνει καμιά μλκια. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και γέννησε στην ώρα της, ένα ακόμα κλγδ στην στάνη.
184. Smoulder - Violent Creed of Vengeance
Τον περιμέναμε τον δίσκο των Καναδών όσοι ασχολούμαστε με τον underground κλασικό ήχο. Δεν είναι πολλές οι μπάντες που παίζουν επικά το μεταλ τους και φλερτάρουν με το breakthrough (θα πόνταρα τα λεφτά μου στους Smoulder). Το Violent Creed of Vengeance μας ικανοποίησε πλήρως, κλίνω προς το ντεμπούτο τους αν με ρωτάτε ποιο από τα δύο προτιμώ, όμως κάποιες συνθέσεις εδώ μέσα ("The Talisman and the Blade", "Midnight in the Mirror World") είναι με διαφορά στα καλύτερα heavy metal τραγούδια της χρονιάς. Έχει κάτι χαζοκοιλίτσες γιατί θέλουν να εμπλέξουν και το doom (πχ Dragonslayer's Doom) αλλά τι να λέμε, είναι απόλαυση αυτή η μπάντα.
183. Artificial Joy - 100% Pure Joy
Αλλάζουμε εντελώς στυλ, όμως παραμένουμε να εξυμνούμε την συμμετοχή των γυναικών σε όλα τα παρακλάδια της rock. Οι Artificial Joy έχουν στις τάξεις τους την Sky για την οποία δεν μπορώ εύκολα να καταγράψω το τι ακριβώς προσφέρει στους Artificial Joy. Βασικά η τύπισσα είναι η μπάντα και η φωνή της απλώνεται παντού. Όχι ότι υποτιμώ το hardcore/punk που παίζουν οι τυπάδες αλλά τα πάντα απογειώνονται όταν μπαίνουν τα psychotic paranoid japcore bubble gum φωνητικά της Αμερικανο-Ασιάτισσας. Το 100% Pure Joy είναι το ντεμπούτο τους και αντιλαμβάνεστε τι θα γίνει αν αποφασίσουν να το πάνε ένα τσακ πιο επαγγελματικά.
182. Mansion - Second Death
Σκοτεινοί καιροί-σκοτεινή μουσική. Και τι πιο όμορφο από ευγενικές επικλήσεις στην άλλη πλευρά, μέσα από ασπρόμαυρες φωτογραφίες που ζωντανεύουν και αρχίζουν και σου απαριθμούν τις αμαρτίες σου και το πόσο ρεμάλι είσαι. Κρίνουν οι Mansion στο Second Death, θα κρίνω και εγώ λοιπούν. Αργοί ρυθμοί, ψιθυριστά φωνητικά, μια τέλεια μίξη occult rock και doom metal που ψυχαγωγεί αφάνταστα τις αισθήσεις αν προστεθεί το cult friendly concept της μπάντας. Θα καείς που θα καείς στην κόλαση ρε καημένε, ας το κάνεις με στυλ.
181. Drain - Living Proof
Όταν κυκλοφόρησε το California Cursed των Drain πριν 3 χρόνια περίπου, σηκώσαμε το φρύδι μέχρι να δακρύσουμε, αφού είχαμε χρόνια να ακούσουμε τόσο δυνατή κροσοβερίλα. Ο επόμενος δίσκος των Καλιφορνέζων, με τίτλο Living Proof είναι ένα σταθερό βήμα προς την επιτυχία και οι 10 συνθέσεις που σκάνε σαν χαστούκια στον καλοξυρισμένο σβέρκο, τσούζουν τόσο όσο ώστε να θες ξανά και ξανά να τα ακούς. Χορευτικοί ρυθμοί, αυξημένη χαρντκορίλα και το μόνο που δεν με τρέλανε είναι το πόσο μπροστά είναι τα φωνητικά στην μίξη. Θα ήθελα οι κιθάρες και το rhythm section να είναι πρωταγωνιστές, αφού μιλάμε για party music all along.
180. Οι Black Sabbath γίνονται παράσταση μπαλέτου
Δεν είναι πρώτη φορά που ο σύγχρονος χορός συνδυάζεται με την jazz μουσική, όμως θεωρώ πως η τιμή που έκανε το Birmingham Royal Ballet στους Black Sabbath, ήταν μια από τις μεγάλες στιγμές της χρονιάς. Χορεύτριες και χορευτές αυτοσχεδίασαν και εκτέλεσαν τις χορογραφίες που ετοιμάστηκαν για αυτ@ από χορογράφους που ίσως δεν είχαν τρομερή επαφή με τον ήχο. Το ακόμα καλύτερο είναι που εκατοντάδες χατζημεταλλάδες ίσως πήγαν για πρώτη φορά και παρακολούθησαν μια παράσταση μπαλέτου και πιθανότατα αναθεώρησαν την macho υπόσταση της αισθητικής που υιοθέτησε κάποτε αυτή η γενιά καλλιτεχνών (το σχόλιο δεν αφορά τους black sabbath εννοείται).
179. Beef Αλκίνοου – Μπέου
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης σε συναυλία του στην Τεχνόπολη, αποκάλεσε τον Μπέο «ανεκδιήγητο δήμαρχο» επειδή ο δεύτερος μοίραζε ψωμί και νερά πάνω σε μπουλντόζες, τις μέρες των καταστροφών από την κακοκαιρία Daniel «για σκοπούς προεκλογικού show». Ο Μπεος απαντά, στα μεσημεριανάδικα, αποκαλώντας τον Ιωαννίδη «φλώρο» και «νούμερο». Απολύτως κανένας δεν εγκάλεσε τον δήμαρχο για τις εκφράσεις του, ούτε διέκοψε την επικοινωνία. Ο Μπέος επανεκλέχθηκε δήμαρχος Βόλου από την πρώτη κιόλας Κυριακή. Ο Ιωαννίδης συνεχίζει τις sold out εμφανίσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα. Δεκάδες οικογένειες μένουν εκτοπισμένες από τα σπίτια τους, σε παραπήγματα, φιλοξενούμενοι σε συγγενείς και φίλους ή σε ξενοδοχεία, μετά τις πρόσφατες καταστροφές στην Θεσσαλία.
178. Hammerhedd - Nonetheless
Τα αδέρφια Ismert μεγάλωσαν και στο δεύτερο full length τους, με τίτλο Nonetheless, θα προσπαθήσουν να ξεφύγουν από τα στενά όρια του underground. Η γκρουβάτη προγκ thrassy μουσική τους είναι σχιζοφρενική σε κάποια σημεία, απολύτως πιασάρικη σε άλλα, ενώ ο τραγουδιάρης αδερφός μου θυμίζει μια βερμουδάτη εκδοχή του Chuck. Όταν το μεταλ βρίσκεται στα χέρια νέων ανθρώπων που ψάχνονται και δημιουργούν με απόλυτη αφέλεια, όλα θα πάνε καλά. Η άγνοια κινδύνου, θα κάνει τον Σφυροκέφαλο να σας δαγκώσει στην γάμπα, μάγκες. Δεν προσπερνάτε εδώ.
177. Home Front - Games of Power
Μακάρι να ήταν όλα τα ντεμπούτα έτσι. Οι Home Front παίζουν την μουσική τους, λες και είναι βετεράνοι της post punk, ξέρουν όλα τα κόλπα, έχουν την παραγωγή και ακόμα περισσότερο έχουν την ορμή μιας νέας προσπάθειας. Αυτό που γούσταρα περισσότερο από όλα, είναι πως το rock’n’roll τους είναι αυθόρμητο, τα σύνθια έχουν όλες τις Cure trademark μελωδίες και ενώ έχουν όλα τα μέλη πρόσφατο punk/hardcore παρελθόν, δεν προσπαθούν να κάτσουν με την νεολαία. Στο Games of Power album παίζουν ώριμα και στρατηγικά, την μουσική που αρέσει αυτή την εποχή σε πολύ κόσμο και πιστεύω πως πολύ σύντομα θα τους δούμε σε ακόμα μεγαλύτερη εταιρεία, να προσπαθούν να βγάλουν γούστα με κανένα extra πειραματισμό.
176. Brìghde Chaimbeul - Carry Them with Us
Για να σας δω όλους εσάς τους τιμητές του φολκλορ και των βουνίσιων ήχων. Πόσο pipeline αντέχετε ρε βλαχόμουτρα;;; Η Brìghde Chaimbeul παίζει την πίπιζα όπως παίζει η Κετιμέ το σαντούρι, απλά η Σκωτσέζα είναι απείρως λιγότερο cringe. Το άλλο το ωραίο που κάνει η τύπισσα στο Carry Them with Us album και μου αρέσει είναι πως φτιάχνει με το όργανο της και τις συνθέσεις της, μια ιδιότυπη μορφή ambient, drone, ambient μουσικής. Πολύ μακριά από την περιγραφή «μουσική για να βλέπεις το Braveheart», με εντελώς μινιμαλιστική προσέγγιση ώστε να μπορείς να την ακούς είτε μαστουρωμένος είτε τρώγοντας γιαούρτι, ήταν από τις καλύτερες φετινές εμπειρίες το να σου σπάει τις μπάλες αυτός ο μονότονος ήχος από γκάιντα.
