Όπως σας είχα προϊδεάσει, βαριέμαι να κάνω τα ίδια και τα ίδια, οπότε φέτος θα σας προσφέρω 4 Παρατηρητήρια με λίστες, για maximum απόλαυση. Δεν τελειώνω γρήγορα (μαζί σας). Έτσι θα έχετε μια ολόκληρη εβδομάδα από Δευτέρα σε Δευτέρα να τσεκάρετε απολύτως ΚΑΝΕΝΑ νέο δίσκο. Σας ξέρω μωρέ, δεν σας ξέρω;;; Με την πρώτη ευκαιρία θα βάλετε κάποιο γνωστό, χιλιοακουσμένο τραγουδάκι να παίζει αφού συστηματικά αποφεύγετε τον πόνο της γνωριμίας με το άγνωστο.
Αφοριστικές φανφάρες του τύπου «δεν βγαίνει πλέον καλή μουσική» δεν γίνονται δεκτές. Όσοι με αποφεύγετε με τέτοιες φτηνές δικαιολογίες, είστε γμμν κλγδα που ηδονίζονται να αγνοούν επιδεικτικά χιλιάδες συμπολίτες τους που τυχαίνει να είναι καλλιτέχνες. Ελπίζω οι νεότεροι που δεν έχουν γευτεί το γλυκό ποτό της νοσταλγίας, να βρουν κάποιο ενδιαφέρον. Βέβαια όσοι πολυαγαπημένοι επενδύσουν ελάχιστο έως πολύ χρόνο σε κάποιες επιλογές που θα εντοπίσουν σε αυτή και στις επόμενες λίστες, η πόρτα της Σωτηρίας θα είναι ορθάνοικτη μπροστά τους.
Στην πρώτη λίστα θα έρθετε αντιμέτωποι με ένα ευρύ φάσμα ειδών, που προφανώς και δεν αναλύθηκε εις βάθος ώστε να επιλεχθούν τα «καλύτερα». Είναι δίσκοι με ποιοτική μουσική που έπεσαν πάνω μου, μέσα με από την επικοινωνία με άλλους μουσικόφιλους. Ναι αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις νέα μουσική, γνωρίζοντας νέους ανθρώπους. Αυτές τις 25 κυκλοφορίες τις εκτίμησα δεόντως και αποτελούν τις καλύτερες επιλογές από ό,τι πρόλαβα να ελέγξω για εσάς, μέσα σε αυτές τις σχεδόν 330 μέρες.
Jazz, Hip-Hop, Pop, Electronic είναι οι βασικές κατηγορίες που εξετάζονται σε αυτό το κείμενο και η κιθάρα δεν είναι το βασικό όργανο σε καμία από αυτές. Έστω και έναν δίσκο από τους παρακάτω να λατρέψετε, είναι ένα τεράστιο κέρδος για εσάς, μεγάλη χαρά για εμένα που προσπαθώ να φιλτράρω όλη αυτή την πληροφορία, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Την επόμενη Δευτέρα θα έχουμε την ΡΟΚ ΛΙΣΤΑ της χρονιάς.
25. Moritz Fasbender – 13 Rabbits
Το όνομα του νέου album της Γερμανίδας πιανίστριας, Friederike Bernhardt, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάποιου είδους προσβολή για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Λογικά δεν συμβαίνει αυτό και απλά η καλλιτέχνιδα καταθέτει την αγάπη της για το γνωστό κατοικίδιο. Ενώ δραστηριοποιείται μέσα από διάφορα ψευδώνυμα, η φήμη της ήδη έχει απλωθεί στην Κεντρική Ευρώπη, μιας και η ηλεκτροακουστική μουσική που φτιάχνει με ένα πιάνο και διάφορους άλλους ηλεκτρονικούς ήχους, συνεχώς βελτιώνεται. Σε αυτόν τον δίσκο, το στυλ της επιτυγχάνει να αποκτήσει και ψυχή, κατακρημνίζοντας την ψυχρή, τεκτονική κομψότητα που είχε στις προηγούμενες δουλειές της. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι θα ακούσετε κάποια άναρχο improvisation, τα πάντα είναι τοποθετημένα αυστηρά στον χώρο της κάθε σύνθεσης, απλά διατηρούν μια ενιαία ατμόσφαιρα, που αργά ή γρήγορα σε λυγίζει.
24. Yīn Yīn - The Age of Aquarius
Όχι γλυκοί μου φασαίοι, δεν έπαθα κάποιο εγκεφαλικό. Δεν είναι αυτό, το γνωστό The Age of Aquarius album που όλοι λατρέψατε (not) και ουσιαστικά ήταν τα ευχάριστα διαλλείματα σας ανάμεσα στα Karakolia και το Ti Kako. Αυτός είναι ένας υπέροχος χορευτικός ηλεκτρονικός δίσκος που βασίζεται στην Ασία μεν (για κάποιες μελωδίες) όμως ο πυρήνας του είναι το groove της Δύσης. Οι Ολλανδοί Yīn Yīn ξέρουν όλα τα κόλπα για να κουνήσουν τις κωλάρες μας και πραγματικά σε κάθε τραγούδι εδώ μέσα, βγάζουν λαγούς από τα καπέλα τους. Ο ήχος είναι φουλ οργανικός, παρά τα ηλεκτρονικά beats που γεμίζουν τα πάντα και το κέφι ξεχειλίζει. Το "Kali Yuga" που κλείνει τον δίσκο είναι μια asian kraut kavla.
23. Okeano - Ocean Highway
Οι πρωτοεμφανιζόμενοι Okeano ήταν μια εντελώς growing περίπτωση. Αρχικά δεν έδωσα δέουσα σημασία, αφού τους κατέταξα στην post φάση και δεν έσκυψα πάνω τους. Εάν ακούσεις το album με την χαλαρή διάθεση που συνήθως συμβαδίζει με αυτά τα ακούσματα έχεις χάσει όλες τις μικρές, τοσοδούλικες λεπτομέρειες που το κάνουν ενδιαφέρον. Ναι ρε μάγκα, πρέπει να φορέσεις ακουστικά και να κάνεις μακροβούτι στον βαθύ ωκεανό να ακροαστείς τις φάλαινες. Η φωνούλα της Christie Rok είναι ξωτική (το ε λείπει επίτηδες) και όλο το drone υπόβαθρο είναι απόλυτα ταιριαστό και παραπέμπει στο υγρό στοιχείο, πάνω στο οποίο βασίζεται το concept της μπάντας. Προφανώς και μιλάμε για μια τέλεια σινεματική μουσική, ίσως αν τα παιδιά ήταν πιο τυχερά, να τους διάλεγε ο Παπακαλιάτης για το Μαέστρο. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά, στο Καπετάνιο, ίσως να τους διαλέξει.
22. Ezra Collective - Where I'm Meant To Be
Ήταν ζήτημα χρόνου να ξεκινήσει το τσουνάμι κυκλοφοριών που συνδυάζουν την jazz με τα πάντα, όχι το ζώο, εννοώ τα υπόλοιπα είδη. Και ποιός καλύτερος χώρος για να γίνει αυτό, από το ειδυλλιακό Λονδίνο, το χωνευτήρι των πολιτισμών του κόσμου. Η Κολεκτίβα του Έζρα παρέα με τους Sampa The Great, Kojey Radical, Emile Sandé, Steve McQueen, Nao φτιάχνουν ένα άριστο κομψοτέχνημα θετικής ενέργειας που κάνει βόλτα σε ολόκληρο τον κόσμο, από afro beat και latin, μέχρι contemporary και spiritual jazz, όλα θα τα βρείτε εδώ. Θα με ρωτήσεις: «από συνοχή πως πάμε μάστορα;» και θα σου απαντήσω πως με τόσο σφιχτό musicianship και νευρικά τεχνικό παίξιμο σε όλα μα όλα τα όργανα, το άλμπουμ σου δίνει την εντύπωση πως είσαι μπροστά στην σκηνή και τους βλέπεις να παίζουν ζωντανά.
21. Ethel Cain - Preacher's Daughter
Γουστάρω φουλ τους pop καλλιτέχνες που την ψάχνουν την δουλειά και δεν κάνουν τους followers μιας τάσης. Η Ethel Cain δεν είναι η average ανερχόμενη pop star. Την βλέπεις και στην φάτσα, το κορίτσι έχει βίδα και το εκμεταλλεύεται. Στο ντεμπουτάκι της, παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε ένα πολύ ενδιαφέρον horror concept που θα σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας, πάντως θα σας ταξιδέψει στην αμερικανική κοινωνία και αυτό δεν θα πάει καλά. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι η Ethel έγραψε τα πάντα (πέρα από μικρές συνεργασίες) μόνη της και για πρώτο full length δίσκο, η ποικιλία των ήχων που προσαρμόζει στο ethereal στυλ της, είναι πρωτόγνωρη. Ενώ μιλάμε για ξεκάθαρα pop δίσκο, θα βρείτε μπόλικη americana και κλασικό rock, χωρίς βέβαια να γίνονται υπερβολές. Tα πάντα για την εξυπηρέτηση του concept.
20. Laurent Bardainne - Hymne au Soleil
Ο Laurent Bardainne είναι φημισμένος σάξο-γλεντζές. Οι συνεργασίες με Pharrell Williams, Cassius, Tony Allen καταμαρτυρούν πως έχει το εκτόπισμα να κάνει πραγματάκια. Η μπάντα του, έχει το όνομα Tigre d'Eau Douce, που στα ελληνέζικα μεταφράζεται σε Τίγρη του Γλυκού Νερού, άρα μην αναμένεις καμιά παράνοια τύπου John Zorn. Ο Γάλλος σε παίρνει αγκαλίτσα με τις μελωδίες του, σε πάει βολτίτσα σε ηλιόλουστες παραλίες και καθόλου τυχαία ο δίσκος δεν τιτλοφορείται Hymne au Soleil (Ύμνος στον Ήλιο). Και όπου βλέπεις «θετικά» να είσαι σίγουρος, γλυκό μου κωλόγιδο, πως αναφέρομαι σε afro beat και soul προσμίξεις, η jazz εδώ είναι απλά για στόλισμα. Δίσκος που τον βάζεις να γυρίζει και σε υποχρεώνει να ξεχαστείς. Βάλσαμο. Τα έχω ξαναγράψει, με περίπου ή ακριβώς ίδια λόγια.
19. Dark Vestige - Psalms of Famine
Οι/ο/η Dark Vestige από την κωμόπολη Lansdowne, της Πενσυλβάνια είναι μια υπέροχη περίπτωση post dungeon synth (μόλις τώρα ανακάλυψα τον όρο) που με λίγα και πενιχρά μέσα προσπαθεί να χτίσει μια υποβλητική ατμόσφαιρα που πιθανώς θα ταίριαζε να ντύσει κάποια παλιά, ασπρόμαυρη ταινία τρόμου του ‘30. Αν θες σώνει και καλά μια χιουμοριστική περιγραφή, ας πούμε ότι είναι πολύ κοντά σε αυτό που θα έκαναν οι Dead Can Dance αν ήταν μπατίρηδες και αυτό το γράφω για καλό. Μέσα από την έλλειψη προκύπτει η αναζήτηση και οι Dark Vestige έψαξαν τρόπους να το κάνουν να ρολάρει όμορφα. Το σχεδόν 11λεπτο "Across the Blasted Heath" είναι η σύνθεση που θα καταλάβεις ακριβώς αυτό που περιγράφω. Και η προσθήκη φωνητικών και οργάνων, πηγαίνουν το αποτέλεσμα σε ένα εντελώς άλλο level που σχεδόν ξεφεύγει από το dungeon.
18. M.Chuzi - Papara
Οι Βέλγοι M.Chuzi στο απίστευτο ντεμπούτο τους παίζουν υπεργκρουβάτη afro jazz με αρκετά space μπιμπλίκια και ethnic καυτερές σάλτσες. Μπορεί να τιτλοφορούν το album Papara, όμως καμία παπαριά δεν έκαναν, με κάθε σύνθεση να ξεχωρίζει για την προσωπικότητα της. Επειδή αναρωτιέστε, ο αστείος τίτλος οφείλεται στην ελληνική ονομασία της “βούτας ψωμιού στο λάδι”. Ακόμα μια φορά ο ελληνικός πολιτισμός δίνει τα φώτα του στην υπόλοιπη Ευρώπη. Οι Βέλγοι πάντως δεν κρέμονται από τα δέντρα, παίζουν φοβερά καλά την up tempo μουσική τους και διασκεδάζουν τον ακροατή καθόλη την διάρκεια, χωρίς να απαιτούνται τρομερά από αυτόν. Ίσως ο πιο easy listening jazz δίσκος αυτής της λίστας. Αν θες να ξεκινήσεις από κάπου το digging, εδώ είσαι.
17. Billy Woods - Aethiopes
Ήμουν ανάμεσα σε αυτό και το Black Star για underground hip-hop και τελικά με κέρδισαν οι «Αιθίοπες», γιατί έχουν καλύτερη παραγωγή και οι μακροσκελείς ρίμες του Woods είναι αρκετά πιο ποιητικές από το δίδυμο Mos Def- Talib Kweli. Δέκα χρόνια μετά το εμβληματικό History Will Absolve Me album, ο ράπερ Billy Woods επανέρχεται στο ίδιο επίπεδο, παίρνοντας λίγο απόσταση από τις πειραματικές συνεργασίες του, με σκοπό να ξανασυνδεθεί με το κοινό του. Και για να συμβεί αυτό επιστρέφει στα δικά του βιώματα, στην ζωή του στην Ζιμπάμπουε, στον θάνατο του πατέρα του, στα πρώτα βήματα που έκανε στην hip-hop σκηνή της Νέας Υόρκης των ‘90s. Δεν είναι ένας ευχάριστος δίσκος, για να τον περιγράψω ίσως καταφύγω στο «hip-hop στα σοκάκια του Silent Hill», ώστε να αποτυπώσω την σήψη που «δημιουργεί» ο ήχος. Μεγάλη υπόκλιση.
16. The Brother Moves On - $/he Who Feeds You...Owns You
Βόλτα μέχρι το Γιοχάνεσμπουργκ, για τους εκπληκτικούς The Brother Moves On, οι οποίοι παίζουν μια μοναδική μίξη από αφρικάνικη μουσική, jazz, psych rock, funk, blues και soul. Μόνο αυτά και λίγα είναι. Έχουν κάποιες διακριτικές κιθάρες στα κομμάτια τους αλλά όλη η ουσία βρίσκεται στα πνευστά, στα πλήκτρα, στα φωνητικά (δεν καταλαβαίνεις γρι αφού είναι στην τοπική διάλεκτο της Νότιας Αφρικής). Ο δίσκος ξεχειλίζει από την μαγεία της αφρικάνικης μουσικής, όμως η μαγκιά εντοπίζεται στο ότι καταφέρνουν να μην έχουν φτιάξει έναν «απλά» ethnic δίσκο. Άκου ας πούμε το Hamba the Reprice, που ξεκινά με μια gospel μελωδία και εξελίσσεται σε ένα απέραντο psych/blues rock όργιο. Ίσως από τα καλύτερα πράγματα που άκουσα φέτος. Και το μοιράζομαι μαζί σας, ώστε να μην είμαι μόνος μου σε αυτή την χαρά.
15. Rachika Nayar - Heaven Come Crashing
H Rachika Nayar εδρεύει στο Μπρούκλιν και κινείται σε πιο ηλεκτρονικά ambient πράγματα, που περιλαμβάνουν και κιθαριστικό ηλεκτρισμό. Φωνητικά δεν θα βρείτε στο Heaven Come Crashing, όμως η τύπισσα καταφέρνει και δημιουργεί μελοδραματικές συνθέσεις, που σε επηρεάζουν. Οι κιθάρες έχουν μιξαριστεί τόσο που σχεδόν ακούγονται σαν επαναλαμβανόμενα samples ενώ να πούμε ότι παρά τον instrumental χαρακτήρα, η Rachika δεν έχει φτιάξει έναν βαρύ soundtrack-ικό δίσκο. Κάθε κομμάτι στέκεται και μόνο του εκεί έξω. Ακούς την μουσική και νιώθεις σταθερός ενώ ο ήχος συνεχώς κινείται. Σαν να βρίσκεσαι σε μια υπερταχεία καρφωμένος στην θέση σου, ένα πράγμα. Ή στην Κηφισιάς 5 το απόγευμα, μια βροχερή Δευτέρα, we are not the same. Δίσκος έκπληξη που ήμουν σίγουρος ότι δεν θα με πιάσει, τελικά ήταν από τα πιο ωραία πράγματα της χρονιάς στο είδος του.
14. Marina Satti – Yenna
Κακά τα ψέματα μάγκες, βρισκόμαστε στην κλτρπδα του κόσμου, με συνέπεια η pop που φτιάχνουμε να μυρίζει middle east και βλακάνια από χιλιόμετρα. Η Satti η Marina αγκάλιασε αυτή την τάση και τελίκιασε τον όρο, φτιάχνοντας τον καλύτερο multi-culti pop δίσκο που θα μπορούσε να παραχθεί σε αυτόν τον κωλότοπο το 2022. Μπορεί αυτό το πράγμα να σταθεί έξω, να το ακούσει ο υπόλοιπος κόσμος; Από ότι φαίνεται, ναι. Και έχει πλάκα να αναλύσουμε τους λόγους. Ενώ οι περισσότεροι στέκονται στις folk πινελιές που χώνει η Σάττι σε όλον τον δίσκο, εγώ μένω στις τούμπανες βοκαλιζέ downtempo electro pop στιγμές του album ("Πόνος Κρυφός", "Άδειοι Δρόμοι", "Προσευχή", "Άσε με να Φύγω"). Μεγάλη υπόθεση να μπορείς να φτιάξεις έναν σκοτεινό international pop δίσκο που μπορεί να χορευτεί και να τραγουδιστεί, χωρίς να καταλαβαίνεις απολύτως τίποτα από τους στίχους.
13. Say She She - Prism
Η υπέροχη λέξη που περιγράφει αυτόν τον εξαιρετικότατο δίσκο είναι discodelic. Εάν ψάχνεις ένα άκουσμα που ενώνει με ευθεία γραφεί την psych pop των ‘60s και την Motown disco των ‘70s είσαι εδώ, μην πας αλλού. Τρελή βιντατζιά που έχει μελετημένη αισθητική, με τα φωνητικά του τρίο των Say She She να σου γαληνεύουν την ψυχούλα. Οι γκρούβες θα παρακινήσουν την σπονδυλική σου στήλη σε συσπάσεις και όσο χάνεσαι στην ομορφιά αυτής της μουσικής, θα αρχίσεις να αγγίζεσαι. Ναι, τόσο sexy δισκάκι σας πρότεινα ρε μλκες. Για να εκτοξεύσω την περιέργεια σας για το album, θα σας πω πως αυτή η ομορφιά είναι homemade καταστασιόν, ηχογραφημένη σε υπόγεια φίλων μουσικών που βοήθησαν τις κοπελιές. «Άμα έχεις τέτοιους φίλους, τι τους θέλεις τους Επίτροπους» ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι πως πάει η παροιμία.
12. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul - Topical Dancer
O μινιμαλισμός σαν τάση στην dance μουσική είναι ένα indie thing, στις λαϊκές πίστες τα πάντα ακούγονται πλέον υπερφορτωμένα, με σκοπό να κερδίσουν το κέφι παρά το ενδιαφέρον των τρελών καρναβαλιστών. Καλά κάνουν οι άνθρωποι αλλά εγώ βαριέμαι γιατί κατά βάθος είμαι ξενέρωτος. Αντίθετα δεν βαρέθηκα ούτε μισή νότα από το ντεμπούτο των βελγοθρεμμένων Charlotte Adigéry και Bolis Pupul. Electro-pop από το πάνω ράφι, με βελούδινα φωνητικά και πολιτικοποιημένο στίχο. Θα μου πεις, ρε μλκ Επίτροπε, εγώ θα το κουνάω και ταυτόχρονα θα μου λένε για την αποικιοκρατία; Ναι ρε κλγδ, αυτό ακριβώς θα συμβεί. Φαντάσου πως η μουσική είναι τόσο μα τόσο καλή, που και Επικήδειο να μίξαραν, δεν θα σου άφηνε κανένα περιθώριο ο ρυθμός. Για να σε κερδίσω τσέκαρε κατευθείαν το "Ceci n'est pas un cliché". Κομματάρα από τις λίγες, όχι πως οι υπόλοιπες πάνε πίσω.
11. The Weeknd - Dawn FM
Δεν υπάρχει λίστα χωρίς έναν big mass star. Και αν υπάρχει, τότε είναι επιτηδευμένη. Και αν θεωρείσαι μουσικόφιλος αποφεύγοντας αυτό που ελκύει τις μάζες, είσαι άλλος ένας γμμνος ελιτιστής, που θεωρεί τον εαυτό του καλύτερο από τους υπόλοιπους. Είμαι άτυχος που δεν τρελάθηκα με τον νέο δίσκο της Μπεγιονσέ, άρα είμαι εδώ να αναμετρηθώ με τον εαυτό μου και όλους όσους θεωρούν πως το Dawn FM ήταν μάπα. Ο Σαββατοκύριακος είναι τεράστιος γρψρχδας και μπράβο του γιατί έκανε έναν δίσκο για την πάρτη του και όχι για να κόψει χρήμα. 16 κομμάτια που αν ήταν στο ίδιο επίπεδο θα είχαμε το νέο Thriller. Ε, προφανώς δεν το έχουμε, γιατί έχει και φιλεράκια. Και θα με ρωτήσεις: «ρε μλκ Επίτροπε, έχει φιλεράκια και είναι στο νούμερο 11 της λίστας σου;”. Θα σου απαντήσω πως είναι εδώ γιατί ο δίσκος με κόλλησε άγρια, οπότε θα ήμουν ανειλικρινής εάν δεν υπήρχε. Εάν ήταν λίγο καλύτερος θα το βλέπατε και πιο ψηλά.
10. Park Jiha - The Gleam
Η Park Jiha έγινε γνωστή στους πειραματικούς κύκλους με τον δίσκο Communion το 2016, όμως με το φετινό The Gleam θεωρώ πως ακουμπά μια από τις καλλιτεχνικές κορυφές τπου χώρου. Εμπνέεται, συνθέτει και εκτελεί μόνη της ένα 50λεπτο improvisation, που ασχολείται με το φως, σε μια διαδικασία χωρίς πριν και μετά. Θέλει να φτιάξει έναν λαμπερό, αυτόφωτο δίσκο και το πραγματοποιεί με τον πιο minimal δυνατό τρόπο, παίζοντας στο «κενό» τα 4 όργανα που επιθυμεί (piri, saenghwang, yanggeum και μεταλλόφωνο). Το αποτέλεσμα είναι αυτό θα ακούσετε (ή όχι) και όποιος «κερδηθεί» θα είναι κάτι που δεν θα ξεχάσει, θα επιστρέψει σε κάποια φάση της ζωής του, ίσως όχι άμεσα για να λάβει κάτι από αυτό. Ίσως ένα μάθημα ροής της αναπνοής, ίσως να βρει μια ισορροπία ψυχική, ίσως να αποκοιμηθεί, πάντως το σίγουρο είναι πως δεν ακούς αυτόν τον δίσκο για να “διασκεδάσεις”. Είναι μια σύνδεση που γίνεται ή δεν γίνεται. Για να το βλέπεις στο 10 της λίστας ξέρεις που στέκομαι.
9. Miguel Alzerreka - Planetarvm
Συνέχεια της λίστας, πάλι με περίεργα όργανα αλλά με λιγότερο πειραματική διάθεση. Από το Μεξικό μας έρχεται ο Miguel Alzerreka, ένας καταπληκτικός βιμπραφωνίστας και συνθέτης, όπου στο φετινό Planetarvm album του, καταφέρνει και παραδίδει ένα μοναδικό σύνολο συνθέσεων, που δύσκολα βρίσκεις αλλού στον ορυμαγδό της σύγχρονης jazz παραγωγής. Jazz, post, prog σε μια instrumental πανδαισία από ήχους που απορείς πως είναι δυνατόν να ακούγεται τόσο σφιχτή. Το βιμπράφωνο είναι απλά ένα ακόμα στοιχείο της μουσικής, η οποία διαθέτει πλούσια ενορχήστρωση και γενικά χτυπά άπιαστες κορυφές για την αισθητική της. Χωρίς να υπερβάλω, δεν θυμάμαι να έχω ξανακούσει τόσο γλυκές μελωδίες σε δίσκο από την συγκεκριμένη χώρα και δεν μπορώ να ξέρω την αναγνώριση που έχει ο εν λόγω μουσικός στην πατρίδα του. Βέβαια τον τσέκαρα και φοράει μπλουζάκι Napalm Death στην επαγγελματική του φωτογράφιση, για κλγδ, δικό μας παιδί τον κόβω.
8. Combo Chimbita – IRE
Θα κλέψω λίγο γιατί αυτός είμαι. Κανονικά αυτός ο δίσκος μπαίνει στο rock πεδίο, που θα σκάσει την επόμενη Δευτέρα. Όμως επειδή είναι μια ξεκάθαρα latin κατάσταση που απλά έχει και χορευτικές και πειραματικές προεκτάσεις, το βάζω εδώ λόγω του κοινού που θα προσελκύσει. Η φωνάρα της Carolina Oliveros και οι κιθάρες του Nino Lento Es Fuego, βάζουν φωτιά σε ένα τρελό όργιο που θα το έλεγα psych latin αλλά και πάλι δεν είμαι σίγουρος. Ναι, οι Πορτορικανοί έχουν στο μυαλό τους αυτό που έκαναν κάποτε οι Mars Volta, όμως έχουν μια ξεκάθαρη folk χροιά στην μουσική τους, που δεν την αποχωρίζονται για να ακουστούν «προηγμένοι». Γι’ αυτό και ενώ ζουν στην Νέα Υόρκη, ταξίδεψαν πίσω στο Πουέρτο Ρίκο για να γράψουν το άλμπουμ. Δεν μπορείς να μην ακολουθήσεις τον ρυθμό, όσο και αν μισείς την ρέγκε και την Caribbean μουσική, οι τύποι το κάνουν εντελώς ενδιαφέρον, σαν να έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή με κάτι εντελώς καινούργιο. Ξεκίνα με το "Indiferencia" και θα βρεις μόνος σου γιατί οι Combo Chimbita είναι διαφορετικοί.
7. Kibrom Birhane - Here And There
Ethio-jazz λοιπόν. Και η μοίρα μας φέρνει μπροστά στο πρώτο solo αλμπουμ του κιμπορντίστα Kibrom Birhane. Και πώς πρέπει να αισθανθούμε εμείς τώρα; Να πούμε πως αυτά τα έχουν κάνει άλλοι πιο πριν από αυτούς; Να στραβώσουμε το στόμα μπροστά στο retro του εγχειρήματος; Να γελάσουμε με τον αστείο ορισμό “tuareg jazz”; Μπορούμε να κάνουμε πολλά και διάφορα εάν δεν θέλουμε να εισβάλουμε στον κόσμο του Here and There. Και κανείς δεν φέρει αντίρρηση. Όμως εάν ακούσεις την γαμημένη μπασογραμμή του Weleta και δεν σταματήσεις ό,τι στον μπούτσο κάνεις, εκείνη την στιγμή, είσαι ένα άνιωθο πλάσμα που κάλλιστα θα σε πάταγα μια φιλική αγκωνιά στο στέρνο και θα σου έλεγα «ξύπνα ρε μλκ, ο γιόκας τον βροντάει με Αιθίοπες τζατζίστες και εσύ ακόμα ακούς Miles Davis». Πνευστά (3 τρομπέτες) στο πρώτο πλάνο και τα γλυκά πλήκτρα του Kibrom να βοηθούν στα τσαλιμάκια, όλες οι συνθέσεις σε χτυπάνε στα σπλάχνα, μην είσαι άσπλαχνος, αγκάλιασε το (embrace it που λένε και στο χωριό μου).
6. Ak'chamel - A Mournful Kingdom of Sand
Όλοι (αν όχι όλοι, οι περισσότεροι) έχουν την εντύπωση πως οι κανιβαλιστικές φυλές είναι τίποτα άξεστοι και άμουσοι άνθρωποι, που δεν έχουν σχέση με τον πολιτισμό. Και βέβαια έχουν σχέση με τον πολιτισμό, απλά είναι ένα κομματάκι πιο εριστικοί. Ωραίος πρόλογος, ε; Ένα κομμάτι από αυτόν τον δίσκο λέγεται "Amazonian Tribes Mimicking The Sound of Chainsaws With Their Mouths". Ίσως δεν σου έχω εξάψει ακόμα το ενδιαφέρον και θες μια μουσικολογική ανάλυση. Το ντουέτο λέει ότι παίζει psych rock. Εγώ λέω ότι παίζουν dark folk. Επίσης λέω ότι όσο παίζει ο δίσκος είναι πιο πιθανό να κατέβει ο διάολας και να μου πάρει την ψυχούλα σε αντιδιαστολή με τους 1000+ ανχόουλι μπλακ μέταλ που έχω στην κατοχή μου. Και αυτό το νιώθω γιατί υπάρχει μια άστατη αυθεντικότητα στην μουσική, που ενώ καταλαβαίνεις ότι έχει μπει δυτικό χέρι στην φάση, τα πάντα ακούγονται σαν να ηχογραφήθηκαν μπροστά από μια φωτιά, ενώ σφάζαν κάποιον κακομοίρη για να τον πετάξουν μετά μέσα στο ηφαίστειο, ώστε να συνεχίζει να κοιμάται το κακό πνεύμα της Γης.
5. Binker and Moses - Feeding the Machine
Αυξάνουμε λίγο την δυσκολία και συνεπώς τον πόνο και την απόλαυση. Για τον Moses Boyd έχω γράψει τα καλύτερα. Στο 7 της λίστας του 2020 ανέβηκε το προσωπικό του album Dark Matter. Φέτος συνεργάζεται ξανά, μετά από 5 χρόνια, με τον βιρτουόζο σαξοφωνίστα Binker Golding και το αποτέλεσμα είναι συγκλονιστικό τουλάχιστον. Σκοτεινή jazz με ρυθμό που μπορεί σε κάποιους να θυμίσει μια μίξη underground hip-hop και John Zorn. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως χάνεται η μπάλα, γλυκέ μου ακροατή. Δεν είναι ο σκοπός τους να ακουστούν μπερδεμένοι αλλά σίγουρα θέλουν να μοιάζουν πειραματικοί. Και σε μεγάλο βαθμό, για αυτό ευθύνονται οι ηλεκτρονικές λούπες και τα μπιμπλίκια που προσθέτει το τρίτο μέλος της συνεργασίας, ο Max Luthert. Σύγχρονη jazz, παιγμένη μεν στα όρια, αλλά με το μυαλό στο ενιαίο feeling. Καθόλου τυχαία στα tags του Bandcamp υπάρχει η λέξη ambient. Τεράστια δισκάρα και συνεχίζω να θεωρώ πως εδώ και κάποια χρόνια βρισκόμαστε μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου εξέλιξη της jazz.
4. Sudan Archives - Natural Brown Prom Queen
Το Natural Brown Prom Queen των Sudan Archives έλαβε εννιαράκι στο Pitchfork και κατέκτησε την δεύτερη θέση της λίστας του 2022. Για κάποιους όλο αυτό αυτόματα σημαίνει ότι είναι μια ακόμη μετριάτζα-παύλα-χιπστεριά. Όμως αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση του Natural Brown Prom Queen. O δίσκος σπέρνει (για να δώσουμε μια μέταλ χροιά στο ανάγνωσμα, δεν ξεχνάμε τις ρίζες μας) σε κάθε βήμα του, η R'n'B που θέλουμε και μας αξίζει, με τρελούς (αφρικάνικους) ρυθμούς, με soul φωνητικά απλωμένα σε κάθε γωνία του album, μια Brittney Parks να έχει ξεκάθαρο όραμα για το τι θέλει να φτιάξει και οι συνεργάτες της να δίνουν πόνο στα όργανα/κονσόλες τους (ειδικά η δουλειά στα κρουστά είναι εργόχειρο). Σηκώθηκα και χειροκρότησα πολλές φορές στο πρώτο άκουσμα, λάτρεψα τα πάντα στην συνέχεια. Όλα τα στοιχεία στο τέρμα, μια θεότρελη πανδαισία ήχων που είτε θέλει να σοκάρει (NBPQ), είτε θέλει να γίνει ιντελέξουαλ (Loyal), είτε θέλει να γίνει hip-hop (OMG BRITT), είτε να εξερευνήσει (FLUE), να μιξάρει το βιολί της (TDLY) γενικά δεν υπάρχει κάποια συνταγή, αυτό το album είναι ένα από τα δείγματα του πως θα εξελιχθεί η φάση στην pop τα επόμενα χρόνια #not.
3. Black Flower – Magma
Νιώθεις ότι η μουσική το 2022 έχει μείνει στάσιμη; Πώς δεν μπορείς να εντοπίσεις μια ενδιαφέρουσα πρόταση που να σε συνεπάρει; Πώς δεν υπάρχουν μουσικοί να ανακατέψουν με μαεστρία, σαν τον Παπακαλιάτη, τα διάφορα είδη; Πάρε την απόφαση και τράβα μια βουτιά στο μάγμα, χαχα, όχι βρε δεν εννοώ το παχύρευστο πράγμα που βγαίνει από τα ηφαίστεια, πανάθεμα σε. Το Magma των Βέλγων Black Flower εννοώ. Εντελώς παραπλανητική η ταμπέλα ethio jazz, ο Fela Kuti και ο Mulatu Astatke είναι μια από τις πολλές πολλές επιρροές. Ανατολίτικοι, ψυχεδελικοί ρυθμοί, jazz παιξίματα, πλήκτρα από κάποιο kraut πλανήτη, post rock δομές συγκροτούν συνθέσεις που δεν κολλάνε πουθενά, δεν κάνουν κοιλιά, σαν μαγικό χαλί σε διπλώνουν και σε κάνουν βόλτα σε διάφορες περιοχές, μέχρι και Μουντιάλ σε πάνε αν το ζητήσεις, χωρίς να χρειαστεί να έχεις σακούλες με λεφτά στο σπίτι σου. To φλάουτο του Nathan Daems είναι το όργανο που οδηγεί τις εξελίξεις, όμως όπως και οι ίδιοι γράφουν στην σελίδα τους, πρόκειται για μια jazz λερναία ύδρα που συνεχώς ξεπετάγονται όργανα που κάνουν τα δικά τους για να μην βαρεθείς ποτέ εσύ κλγδ.
2. Danger Mouse / Black Thought - Cheat Codes
Πρέπει να είσαι τρελό κλγδ αν νομίζεις ότι την χρυσή εποχή του hip hop (σε πωλήσεις, σε κυκλοφορίες, σε streams, σε αμοιβές, σε οτιδήποτε) δεν υπάρχουν κάποιοι αναγνωρισμένοι καλλιτέχνες που βγάζουν το φίδι από την τρύπα, όσον αφορά την ποιότητα του είδους. Ε αυτός ο μλκας για ένα μεγάλο κομμάτι του ήχου, είναι ο Danger Mouse. Παραγωγός με @@ και όχι @@ παραγωγός, μιας και έχει κάνει πολλά πολλά πράγματα έξω από την ασφάλεια του hip hop χώρου, επιστρέφει φέτος για να μας σκάσει στα μούτρα έναν από τους καλύτερους δίσκους του ιδιώματος. Kendrick Lamar hools πονάτε, αλλά εντάξει το φετινό ήταν ψιλομαλακίτσα. Προφανώς και γουστάρω που σαν time machine επαναφέρει την Motown στον ήχο. Από το να ακούω τα ίδια beats, θέλω φανκιές και σοουλιές να πηγαίνουν την φάση λίγο παρακάτω, να βρίσκω ενδιαφέρον πέρα από τον στίχο, να πιέζω τον εγκέφαλο μου να δεχτεί ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, να μην αράζω πάνω σε μια γνώριμη λούπα και άγιος ο θεός. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα προσφέρει ο μάγκας και ποιος είναι ο καλύτερος ράπερ για να τον βοηθήσει να τα υλοποιήσει; Ο Black Thought είναι αυτή η ουδέτερη φωνή, η αξιοσέβαστη φυσιογνωμία για να σμπαραλιάσει ΟΛΟΚΛΗΡΟ τον ανταγωνισμό. Οι μόνοι που μπορούν να μπουν δίπλα στο όνομα στην μαρκίζα, είναι αυτοί που έφυγαν (MF Doom) και αυτοί που σηκώνουν το όχημα από τις υπόλοιπες ρόδες (A$AP Rocky, Run the Jewels). Δεν πιάνεται ο γμμνος, έχει τους κωδικούς (sic) και κάνει ό,τι θέλει.
1. Makaya McCraven - In These Times
Ένα τεράστιο έργο που πήρε πάνω από 7 έτη για να διαμορφωθεί. Ο Makaya McCraven παρέα με πάρα πολλούς συνεργάτες (τα βασικά ονόματα είναι Jeff Parker, Junius Paul, Brandee Younger, Joel Ross και Marquis Hill) διαμορφώνουν ένα μουσικό αριστούργημα, 11 συνθέσεων. Ορχηστρική jazz μουσική, που δεν κλείνει την πόρτα σε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑ είδος, έχοντας έναν ορίζοντα 360 μοιρών, που ο ίδιος ο συνθέτης θέλει να την ορίσει ως μια post folk κατάσταση, κατανοώντας πως η jazz είναι ουσιαστικά μια μορφή παραδοσιακής τέχνης μιας περιοχής του κόσμου, όχι οριοθετημένης από πολιτικά σύνορα αλλά από μια μουσικολογική ταυτότητα. Ούτε εγώ δεν κατάλαβα τι έγραψα, ρε μάγκες. Το ζητούμενο είναι πως ο Makaya, malaka δεν είναι, μιλάμε για έναν μοναδικό drummer περκασιονίστα, που συνθέτει με γνώμονα όχι μονάχα τον ρυθμό αλλά και την ευρύτερη μελωδία. Μέσα από τις επαναλήψεις μικρών μελωδιών, δημιουργεί περίεργους, ελλειπτικούς χώρους που αναπνέουν ανάμεσα τους τζαζιστικά ή ορχηστρικά περάσματα. Πάλι δεν κατάλαβα τι έγραψα. Ίσως πρέπει να ακούσεις και μόνος σου ρε μάγκα και βγάλε συμπέρασμα γιατί αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος που άκουσα. Θα το περιέγραφα «αν οι Moody Blues ήταν τζαζίστες και βρίσκονταν στην ακμή τους, τόσο καλό δίσκο δεν θα μπορούσαν να γράψουν».
