Η ηδονή που νιώθει ο μουσικόφιλος στο τέλος της χρονιάς με την κατάρτιση λιστών μπορεί να συγκριθεί μόνο με λίγα πράγματα στην ζωή. Και δεν είναι κάποια ευδαιμονία που κοστίζει ή διαρκεί λίγο, είναι η χαρά της επανεξέτασης των πραγμάτων που σε έκαναν χαρούμενο μέσα στις προηγούμενες 365 μέρες. Ακόμα και αν πήγαν όλα σκατά στο γραφείο, στην προσωπική ζωή, στην υγεία σου, τις μέρες που έζησες για να ακούσεις μουσική κανένας δεν μπορεί να στις πάρει πίσω.
Και η μικρή νίκη πως έφτασες μέχρι εδώ για να κοιτάξεις πίσω και να τα βάλεις όλα σε μια σειρά στο μυαλό σου ή σε μια κόλλα χαρτί, δεν είναι λίγο πράγμα. Κανείς δεν σου έχει υπογράψει πως θα είσαι του χρόνου στην ίδια θέση… «χφτου χφτου, κουνήσου από την θέση ρε γμμν Επίτροπε, μας πέθανες πριν την ώρα μας»… Ναι αλλά έχω δίκιο ρε μλκες.
Αυτή η δημιουργική χαρά φαίνεται ότι βρήκε μεγάλη ανταπόκριση, αν κρίνω από τα στατιστικά επισκεψιμότητας της πρώτης λίστας για τα 25 ΟΧΙ ΡΟΚ ΟΧΙ ΜΕΤΑΛ άλμπουμ του 2022. Ψοφάτε για λίστες ρε κλγδ, τελικά. Και προφανώς έχουμε δρόμο ακόμα, μιας και σήμερα θα αναφερθούμε στις 25 ΡΟΚ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ του 2022, με αυτό να σημαίνει ότι η χαρά του indie rock, του folk rock, του psych rock, του post punk, του prog rock, του noise rock, του post, του kraut κτλ.
Υπάρχουν τόσα μα τόσα είδη rock που θα βρείτε παρακάτω, που ειλικρινά θα δυσκολευτώ να πιστέψω ότι δεν βρήκατε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ να σας κινήσει το ενδιαφέρον. Θα πρέπει να είστε πολύ επιλεκτικοί και δύσκολοι άνθρωποι, αν είστε 0 στα 25 ευστοχία στην συνδιαλλαγή σας με την παρακάτω λίστα. Δεν κρίνω προφανώς αλλά δείτε το, μην το αφήσετε έτσι. Πάμε να δούμε τι έχουμε για εσάς.
25. Ghost – Impera
Όχι γλυκά κλγδα. Δεν είναι η λίστα ανάποδα. Εδώ θα βρείτε να κάθεται το album των αγαπημένων μου Ghost, αφού δεν βρήκα άλλο τόσο καλό δίσκο μελωδικού hard rock να βάλω. Ίσως υπάρχει εκεί έξω, εγώ δεν άκουσα καλύτερο μα την Παναγία. Van Halen, Journey, Toto, ELO και άλλοι τόσοι bigger than life rock ήρωες μαζεύτηκαν να συνδράμουν τον Tobias Forge στην έμπνευση του, για να γράψει κάποια από τα μεγαλύτερα rock hits του 2022. Εντάξει, κάποιοι θα τα πείτε metal, κάποιοι άλλοι pop, εγώ τα λέω rock για να είμαστε όλοι χαρούμενοι. Η πατέντα έπιασε όμως ταβάνι, ελπίζω στο επόμενο να αλλάξει η φασούλα γιατί το πολύ το AOR το βαριέται και ο Papa Emeritus.
24. Verbal Delirium – Conundrum
Είναι περίεργο το συναίσθημα όταν σε μια χρονιά, ο καλύτερος δίσκος prog rock που ακούς, ανήκει σε ελληνική μπάντα. Το είχα ξαναπάθει με εκείνον τον δεύτερο εκπληκτικό δίσκο των Mother Turtle, πίσω στο 2016. Οι Verbal Delerium στο Conundrum κάνουν αυτό που δεν κάνουν τόσες και τόσες μπάντες που προσπαθούν να ακουστούν σύγχρονες. Δεν μας σπάνε τις μπάλες με τον όγκο και τις οκτάχορδες και τις alt φωνούλες και τα νιανουρίσματα, ναι μλκες Leprous σε εσάς αναφέρομαι. Οι φίλοι εδώ και καιρό έχουν κάνει βουτιά στον λυρισμό και στις βρετανικές ρίζες του ήχου και η μπουκάλα οξυγόνου δεν τελειώνει ποτέ. Ο Jargon έκανε κίνηση ματ με το solo album και αφού έβγαλε εκεί την ατμόσφαιρα-παύλα-σκοτεινιά, σε αυτόν τον δίσκο ξεσάλωσε. Two Big Thumbs Up!!!
23. Horsegirl - Versions of Modern Performance
Συνήθως στις φετινές λίστες θα βρίσκετε το νέο album των Built to Spill γιατί αυτοί είναι το όνομα και γιατί αυτοί ξέρουν τα κατατόπια για να κάνουν έναν καλό indie δίσκο. Όμως εμείς είμαστε εδώ για τα δύσκολα, οπότε επιλέγουμε το ντεμπουτάκι των Horsegirl που ακουμπάει στο alt rock, στο riot grlll και στην shoegaze, με απόλυτα επιτυχημένο τρόπο. Στα 33 λεπτάκια του δίσκου, οι κιθάρες με τις φωνούλες έχουν συνδυαστεί με τέτοιο τρόπο που ενώ τα πάντα θυμίζουν κάποιους μεγάλους ήρωες της σκηνής (My Bloody Valentine, Sonic Youth, Wire, Stereolab κτλ) ταυτόχρονα είναι και τόσο σωστά σαν ήχος, αισθητική που η τηλεμεταφορά το 1995 είναι μονόδρομος. Το κοριτσίστικο τρίο από το Σικάγο είναι το πουλέν μου και στον δεύτερο δίσκο ποντάρω πολλά.
22. Rosalie Cunningham - Two Piece Puzzle
H Ροζαλί από τότε που διέλυσε τους Purson έχει εξελιχθεί σε μεγάλη μου αγάπη. Άφησε πίσω την occult rock μανιέρα και παίζει παιχνίδι σε πιο μεγαλεπήβολα σχέδια. Πχ να φτιάξει κομμάτια που θυμίζουν Queen ή Mott the Hoople ή Hawkwind ή Fairport Convention. Και το πράττει με μεράκι και τα καταφέρνει τέλεια. Όταν λέμε τέλεια, μιλάμε σε σημείο που αν αυτή η μουσική έσκαγε το 1979, η Ροζαλί θα ήταν μόνη της σε μια πλήρως ανδροκρατούμενη σκηνή. Και δεν έχω καλύτερο τρόπο να σε πείσω, από το να σε παρακινήσω να ακούσεις το τραγούδι Duet. Ατελείωτο boogie γλέντι με κάθε πιθανό τρόπο, είτε πρωταγωνιστής είναι οι κιθάρες είτε το πιάνο είτε η φωνάρα της Cunningham. Αν νομίζετε ότι όλο αυτό το pomp rock είναι εύκολο σκεφτείτε πόσο οικτρά απέτυχαν οι Horisont στην τελευταία προσπάθεια τους.
21. Buñuel - Killers Like Us
“Buñuel is the sound of a difficult situation made worse by an unwillingness and an inability to play nice…” γράφουν στην Bandcamp σελίδα τους. Μπορεί να ακούγεται λίγο επιτηδευμένο σαν περιγραφή, αλλά οι τύποι αυτοί είναι μια δυσκολία από μόνοι τους. Δεν γουστάρουν να κάνουν τα πράγματα εύκολα στον ακροατή. Ενώ διαθέτουν το rock’n’roll groove, αρχίζουν τις αρρυθμίες. Ενώ ο τραγουδιάρης μπορεί να πιάσει μια heavy rock μελωδία και να την πάει μέχρι τέλους, αρχίζει να στριγγλίζει σαν τρελός. Κάποιος θα μπορούσε να πει “γιατί μου το χαλάνε στο καλύτερο”, εγώ με κάτι τέτοια την βρίσκω, γιατί με εκπλήσουν οι μη συμβατικές αλληλουχίες από νότες, είτε ακουμπάνε στο prog είτε στο punk (όπως εδώ). Για να σε πάω χαλαρά και να «νιώσεις» την τρελή δισκάρα, ξεκίνα από το Crack Shot. Μιλάμε μετά.
20. Einseinseins – Zwei
Σας αρέσουν οι Rammstein. Σας βλέπω πως ξερογλείφεστε για μπαμ μπουμ, γερμανικά λαδωμένα κορμιά, μεγάλα πουλιά και κιτσαριό. Καλό είναι να προχωράμε όμως. Οι Rammstein σε λίγο καιρό θα έχουν καταλήξει πιο κριντζόγεροι και από αυτούς που ψωνίζουν ακόμα τσόντες στην Ομόνοια. Οπότε εδώ σας έχω το γερμανικό το καλό, το Άλφα Άλφα το πράγμα, το βερολινέζικο ιντελέξουαλ. Πληκτράρες, μελωδιάρες, ρομποτικά φωνητικά, όχι industrial, ας το πούμε post kraut. Στο τρομερό Regit Etarak άσμα θα βρείτε και μια κρυφή Ghost - AOR - Styx πινελιά που απορώ μέχρι σήμερα πως την ταίριαξαν τόσο γλυκά παρέα με το Kraftwerk meets King Gizzard στυλάκι τους. Μεγάλη έκπληξη και από τους πιο fun δίσκους που άκουσα φέτος.
19. Nurse of War - Αναστασις Νεκρών
Ένα από τα καλύτερα ελληνικά άλμπουμ φέτος είναι η Ανάστασις Νεκρών των disco punks Nurse of War. Ενώ παίζουν τρελή pop rock δύσκολα θα το βρείτε στις φετινές λίστες. Μάλλον τους παίρνουν στον χαβαλέ λόγω ελληνικού στίχου και τους κατατάσσουν παρέα με το ελληνόφωνο έντεχνο ροκ (LOL). Πιστεύω πως ο δίσκος διαθέτει Α Π Ε Ι Ρ Α καλά ρεφραίν που σου καρφώνονται στο μυαλό χωρίς προσπάθεια. Αρκετά στοιχεία θυμίζουν Ghost (πονηρό κλείσιμο ματιού στον συνθέτη) με τις μελωδίες σε κάποιες lead κιθάρες και φωνητικά να το καταμαρτυρούν. Απίστευτη κομματάρα το σίκουελ του τραγουδιού "Κορίτσι Δακρυγόνο" από το Εις Τόπον Χλοερόν album (2018) , με τίτλο "Αγόρι Κρότου Λάμψης". Hilarious Joke. Άκουσε δεύτερη και τρίτη φορά τα κομμάτια και μετά κλείστε τα μάτια και φαντάσου την Wednesday από την γνωστή σειρά του Netflix να χορεύει στον ρυθμό. Ίσως δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να ακούσεις τον δίσκο.
18. Imarhan - Aboogi
Προφανώς και δεν θα λείπει από την λίστα μου, ο καλύτερος tuareg δίσκος που άκουσα φέτος. Αρκετά πιο ήπια και μελωδικά τα desert blues των Imarhan, με τις κιθαριστικά παιχνιδίσματα να σου γαργαλάνε το αυτάκι όπως η άμμος την κλτρπίδα το καλοκαίρι. Οι μικρές απολαύσεις της ζωής είναι αυτές, πως να τις κάνεις skip; Ας πάμε στα του δίσκου. Συνήθως οι ανατολίτικες μελωδίες των φωνητικών είναι αυτές που μας κάνουν εντύπωση στα τουαρέγκ και αυτό ακριβώς μας κάνουν και στο Aboogi αλλά υπάρχει μια πολύ δυτική αύρα στο εγχείρημα, που διαφοροποιεί την αίσθηση. Και ο ήχος δεν είναι raw, είναι ζεστός λες και το studio είναι υπενδεδυμένο με χαλιά ένα πράγμα, ίσως και να ήταν, οι άνθρωποι φαίνονται επαγγελματίες, δεν έγραψαν τέτοια δισκάρα καβάλα σε καμήλες. Τσεκ ασάπ ρε μλκες, ειδικά οι φίλοι κιθαρίστες θα χαζέψουν (όχι με την τεχνική αλλά με την γλύκα στον ήχο).
17. BÖRN - Drottningar Dauðans
Από την Ισλανδία η επόμενη πρόταση και δεν είναι η Bjork αλλά οι BÖRN με το τρομερό punk’d death rock τους. 9 τραγούδια και 22 λεπτά, θα μπορούσα να το συμπεριλάβω στα EP όμως στο τέλος της ακρόασης νιώθεις πως άκουσες ένα full length album. Και μην σε πειράζει που οι στίχοι είναι στα Ισλανδικά. Η συμφιλίωση με τον θάνατο (φαντάζομαι πως για τον θάνατο μιλάνε αφού Drottningar Dauðans μεταφράζεται σε Queens of Death) είναι ίδια σε όλες τις γλώσσες. Η τραγουδιάρα ερμηνεύει σαν να είναι η τελευταία της φορά και η τρίχα σου σηκώνεται κάγκελο. «Θανατερή τρέλα» θα περιέγραφα την ερμηνευτική της απόδοση αλλά θα αρκεστώ σε ένα λιτό «μπράβο της». Αν και οι κιθάρες είναι αρκετά τυπικές (punk παίζουν τα κορίτσια) προσπαθούν να φτιάξουν αναπάντεχα θέματα που σε παρασύρουν στην παράνοια.
16. Preoccupations – Arrangements
Από το παγωμένο Calgary έρχονται οι Preoccupations να μας παγώσουν την πσυχούλα με το σκοτεινό post punk τους και παρά το γεγονός πως όλες οι μεγαλόσχημες σελίδες και έγκριτοι κριτικοί το έχουν ψιλοθάψει αυτό το δισκάκι, εγώ μάλλον κάθομαι μόνος μου και το απολαμβάνω. Λιγότερο ρυθμικό και κεφάτο από το New Material, με νευρώδεις παρορμήσεις ("Fix Bayonets!") και ατμοσφαιρικά, noisy περάσματα ("Recalibrate"). Ποικιλία μάγκες. Αυτή είναι η μαγεία του Arrangements και απορώ ειλικρινά γιατί δεν θάμπωσε τους μύστες, αφού τραγούδια σαν το "Death of Melody", το "Advisor", το "Ricoshet" δύσκολα βρίσκεις ακόμα και στους πιο hyped post punk δίσκους της τελευταίας 10ετίας. Ίσως ήταν λιγότερο indie από όσο το ήθελαν, ίσως γιατί εκφράζει μια πολύ έντονη στιχουργική κριτική στο ανθρώπινο είδος πολύ κοντά στο μισανθρωπικό black metal που εμείς αγαπάμε. Δεν μπορώ να γνωρίζω γιατί τα παιδιά με τις φράντζες το σνόμπαραν. Εγώ το λάτρεψα.
15. Robox - Robox
Φέτος μια από τις χώρες που μας έδωσαν αρκετά ενδιαφέροντα πράγματα, ήταν μια διαφορά η Ιταλία. Μετά τους Buñuel, οι Robox (ο drummer συμμετέχει και στις 2 μπάντες) μας δίνουν την καλύτερη instrumental rock κυκλοφορία της χρονιάς και όχι δεν είναι ένας κιθαριστικός δίσκος με μπουρμπουλιθροσόλο. Prog rock με ισότιμες δόσεις από punk και noise, μιας και τα 3 όργανα έχουν ακριβώς τον ίδιο χώρο στον ήχο των Robox. Μπάσο, κιθάρα και drums στον απόλυτο οργασμό αλλά στην υπηρεσία της σύνθεσης, ενώ προσφέρουν σεμιναριακά παιξίματα, την ίδια στιγμή ακούγονται σαν να συμμετέχουν σε ένα άφραγο jam. Ναι ρε μαγκάκο, δεν μπορείς να προβλέψεις που θα πάει η φάση. Maximum 4 λεπτάκια το κάθε μέρος από τα εννιά που όλα μαζί, όχι μόνο δεν κουράζουν, ίσως είναι από τις ελάχιστες φορές που στο τέλος ήθελα και άλλο. Αν αυτό είναι ντεμπούτο, δεν φαντάζομαι πόσο μπορούν να το εξελίξουν.
14. The Cult - Under the Midnight Sun
Μουντή παραγωγή, μουντά τραγούδια, μαύρο εξώφυλλο, ο Astbury τραγούδαγε “love…love…love” στο πρώτο κομμάτι, σχεδόν γύρισα την εφημερίδα να δω τι ημερομηνία έχουμε, όταν άκουσα τον νέο δίσκο των The Cult. Για να βρίσκεται εδώ αυτή η κυκλοφορία, μάλλον πήγαν όλα καλά για τους πρώην rockstars. Έχω να συγκινηθώ από τόση μεγάλη αναλογία τραγουδιών σε δίσκο τους από το Beyond Good and Evil του 2001, ενώ θεωρώ πως γενικά είχαν γενικά αξιοπρεπείς δίσκους. Η επιστροφή στην σκοτεινή πλευρά τους υποστηρίζεται από κάποιες εξαιρετικές μελωδίες στις κιθάρες του Billy Duffy (Vendetta X ), στην υποβλητική ατμόσφαιρα ("Knife Through Butterfly Heart") και σε έναν Astbury που η ηλικία τοποθετεί την φωνή του σε μια ξεκάθαρα blues rock κλίμακα ("Give Me Mercy") η οποία του ταιριάζει, η οποία ταιριάζει και στα τραγούδια. Όπως καταλαβαίνετε, όλα ταίριαξαν τέλεια μεταξύ τους και έχουμε μπροστά μας ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των The Cult. Δεν έτυχε, πέτυχε.
13. Black Country, New Road – Ants from Up There
Για μένα αυτός είναι ο folk rock δίσκος της χρονιάς, όπως είχε πει κάποτε ο Λουτσέσκου, δεν θυμάμαι για ποιον δίσκο το είχε πει αλλά δίκιο είχε. Δεν ξέρω αν μιλάει το hype και κάποτε το μετανιώσω οικτρά αλλά η επτάδα μέσα σε έναν χρόνο μας έκανε να ξεχάσουμε το επίσης τρομερό ντεμπούτο. Άκουσμα που δεν είναι για όλες τις ώρες, μίνιμαλ παρά την πολυκοσμία, πολύ αυστηρά οριοθετημένο παρά την «αύρα πειραματισμού». Ο Wood μπορεί να απέδρασε από την κολλεκτίβα αμέσως μετά την κυκλοφορία του δίσκου, όμως κάθε νότα που έχει προσθέσει στο υλικό είτε ως τραγουδιάρης είτε ως κιθαρίστας είναι το λιγότερο συγκλονιστική. Εάν είσαι boomer μην πάρεις αυτόν τον δρόμο, ξεκίνα από αλλού, τα έχουν παίξει άλλοι καλύτερα από αυτά τα παιδάκια (not). Οι υπόλοιποι ξεκινήστε το ταξίδι από το "Good Will Hunting".
12. Alexisonfire - Otherness
Σαν ψέμα μου φαίνεται που βάζω σε rock λίστα μου τους Alexisonfire. Και αυτήν την αίσθηση την έχω για διάφορους λόγους. Α: Δεν ήταν ποτέ κάποια μεγάλη αγάπη. Β: Δεν είναι rock, είναι post-hardcore. Γ: Αγνοούσα πλήρως ότι είναι ενεργοί. Μετά το μετριούλι Old Crows / Young Cardinals η μπάντα επιστρέφει περίπου 10 χρόνια μετά, να κάνει τι;;; Να τα γμσει όλα ρε μάγκες, απαντάω μόνος μου. Ίσως ο καλύτερος δίσκος τους και ξέρω ότι οι κάφροι οι φίλοι μου με κοιτάνε ήδη λοξά. Ναι την ξέρω την αγάπη σας για το Crisis. Αλλά ταυτόχρονα αντιλαμβάνομαι πως το Otherness είναι μια κυκλοφορία που μπορεί να ακουμπήσει πολύ περισσότερο κόσμο, λόγω του εύρους των στυλ που ενσωματώνει. Είναι η κυκλοφορία που θα ενώσει πολύ κόσμο που βρίσκονται στο μεσοδιάστημα του indie με το hardcore. Ακριβώς όπως έκανε πέρσι το Glow των Turnstile ένα πράγμα. Δεν το λες και λίγο.
11. A.A. Williams - As The Moon Rests
Την Άλφα Άλφα Γουίλιαμς κάποτε την είχα αποκαλέσει «Billie Eilish των μεταλλάδων» και ίσως είχα δίκιο για εκείνη την περίοδο που εξέφρασα την παραπάνω αυθεντία. Πλέον που η Billie έχει γίνει η χαζοχαρούμενη βερσιόν της Taylor Swift (γελάω και μόνο που το γράφω), η A.A. έχει μια αυτόφωτη κατάσταση στο μπερδεμένο κεφάλι μου, που ψάχνει ηλίθιες αντιστοιχίες με την pop κουλτούρα. Και ακόμα καλύτερα η γλυκιά A.A. βγάζει δεύτερη σερί δισκάρα, ακόμα πιο rock ή metal αν θέλετε να πιστεύετε κάποιοι. Post είναι σίγουρα γιατί πως αλλιώς να περιγράψω μια τόσο ποιοτική μουρμούρα. Υπνωτιστικές μελωδίες, doomy gloomy riffs και αυτή η γαμημένη φωνή που θες να είναι το τελευταίο πράγμα που θα ακούσεις πριν κάποια νταλίκα σε παρασύρει ενώ περιμένεις μέσα στην βροχή στην εθνική οδό, ημι-λιπόθυμος από τα ξύδια που έπινες επί ώρες γιατί σε πρόδωσαν όλοι. Καλά πέρασα, δεν έχω παράπονο.
10. Ditz - The Great Regression
Πώς θα ήταν το βρετανικό indie των Interpol αν είχε Deftones κιθάρες; Σε ακριβώς αυτή την τρελή ερώτηση απαντούν οι Ditz, οι οποίοι αντί να χαϊδεύουν προστατευτικά τα όργανα τους προτιμούν να προσθέσουν βάθος και βάρος και δύναμη στις κιθάρες τους. Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι ακουμπάνε άλλα επίπεδα πρόσφυσης όταν ανεβάζουν ταχύτητες, ενώ παραμένουν αρκετά “British” όταν το ρίχνουν στην μελαγχολία και την μουρμούρα. Tο The Great Regression είναι ένας μοναδικός δίσκος που ίσως αρχίσει μια μόδα. Τώρα που η πληροφορία διοχετεύεται εύκολα προς κάθε κατεύθυνση, το βρίσκω πολύ πιθανό κάποιο κλγδ να κάνει μια μπάντα και να βαράει γκαραζιές τύπου The Strokes παρέα με tribalιες τύπου Slipknot. Ναι, θα ήταν κάτι ωραίο. Μπορεί και όχι. Μέχρι να συμβεί αυτή η ομορφιά ας χαθείτε μέσα στον κόσμο του Instinct με την κλιμακούμενη ένταση, η οποία περιγράφει ακριβώς ό,τι έχω γράψει παραπάνω σε μόλις τρεισήμισι λεπτάκια.
9. Julian Taylor - Beyond the Reservoir
Είσαι έγχρωμος μουσικός στο Τορόντο του Καναδά και παίζεις country. Λογικά καλά θα πάει αυτό. Και όντως δεν πηγαίνει τόσο καλά όσο αξίζει στον Julian Taylor. Η κρυστάλλινη φωνή του έχει μια πηγαία σταθερότητα, ελάχιστη έως μηδενική «βλαχιά» με συνέπεια η εντοπιότητα των τραγουδιών του να μην εφαρμόζει σε καμιά γεωγραφική περιοχή των USA. Θα μπορούσε ο τύπος να μένει στα Σεπόλια και να τραγουδάει για καουμπόηδες ένα πράγμα. Η αμερικάνα του Beyond the Reservoir είναι εκλεπτυσμένη, όχι τόσο λαϊκή όσο την αναμένεις και αυτό μ ’αρέσει από την στιγμή που τα τραγούδια έχουν τόσο εύμορφες μελωδίες. Άκου το "I Am A Tree", για παράδειγμα με την ιρλανδική φολκ πινελιά. Ο Julian έχει επιρροές από όλο το φάσμα της δυτικής folk και κάνει την προσπάθεια του να τις ελέγξει. Φέτος τα κατάφερε σε απίστευτο βαθμό αφού όλα τα τραγούδια του δίσκου σε μεταφέρουν στα απέραντα βοσκοτόπια του Άρκανσω.
8. Wailin Storms – The Silver Snake Unfolds
Πόσο βαριέμαι το heavy/post rock πλέον ρε μλκες δεν φαντάζεστε. Όσο μου αρέσει η ατμοσφαιρική μουσική, με την σκοτεινιά της, με τα φαζαριστά ριφ και τις μακρόπνοες ερμηνείες άλλο τόσο βαριέμαι πλέον τα μακροσκελή χτισίματα, τις elegant προσθέσεις ήχων για να φτάσεις σε κάποια «κλιμάκωση» και μετά ένα prog όργιο, με έχεις χάσει ήδη 5 λεπτά πριν, κάπου κοιμήθηκα. Έ, οι Wailin Storms τα έχουν όλα αυτά αλλά έλα που είναι μάστορες και με κάποιον τρελό τρόπο, δεν βαρέθηκα. Ερμηνευτικά παρουσιάζονται περισσότερο “drama queens” από αυτό που περιμένεις (άρα θεατρικοί), οι κιθάρες είναι περισσότερο heavy rock από την μέση post rock μπάντα (άρα όχι φλώροι), οι δομές είναι άλλοτε μπερδεμένες και άλλοτε άμεσες προσφέροντας πολλές φορές το ανεπάντεχο που συναντάς σε noise ή experimental rock κυκλοφορίες (άρα όχι βαρετοί). Δίσκος – Κεφαλοκλείδωμα.
7. L.S. Dunes - Past Lives
Ε, να βάλω και ένα supergroup ρε παιδιά, μην τα αφήσω τα παιδιά έτσι. Η αλήθεια είναι ότι όλες οι «επιτυχημένες» μπάντες των μελών που συγκροτούν τους L.S. Dunes, πλέον πνέουν τα «καλλιτεχνικά λοίσθια», οπότε οι απαιτήσεις μου ήταν χαμηλές. Οι κιθαρίστες Frank Iero (My Chemical Romance) και Travis Stever (Coheed and Cambria) βρίσκουν την φωνάρα των Anthony Green (Circa Survive) και κάνουν αυτό που θα έπρεπε να συμβεί στον ήχο αυτό το 2015. Μαζί τους ο μπασίστας (Tim Payne) και ο drummer (Tucker Rule) των Thursday. Γράφουν ρεφραινάρες, προσθέτουν δύναμη στην pop/emo/core μουσικούλα και κυρίως αφήνουν πίσω τους τις πομπώδεις παραγωγές, τα prog και τις τσαχπινιές. Αγνή μουσική για άτομα που πλέον δεν είναι πιτσιρικάδες αλλά νιώθουν σαν πιτσιρικάδες. Ο δίσκος που σε κάνει να βγάλεις το skateboard από το πατάρι και να το γυαλίσεις, ο δίσκος που θα σε επαναφέρει 10 χρόνια πίσω, πριν «σοβαρευτείς».
6. Long Knife - Curb Stomp Earth
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα αυτή την παρουσίαση. Πήγαινε κατευθείαν στο τραγούδι "Scum" και τσέκαρε τα horror giallo πλήκτρα κάπου στην μέση του κομματιού. Μετά τσέκαρε το σαξόφωνο που πετάγεται ξαφνικά κάπου ανάμεσα στις κλωτσοπατινάδες του τραγουδιού Survival. Αμέσως μετά επέστρεψε στην surf rock ανεμελιά του "Uncle Phil" και για τέλος γλέντα με την death’n’roll μανία του "If You Want Blood". Και η λίστα των αναφορών σε κομματάρες δεν τελειώνει, αφού κάθε μα κάθε σύνθεση έχει εκείνο το κάτι που θέλεις για να σπάσεις το κεφάλι σου ή του δίπλα. Η hardcore punk πρόταση των Long Knife είναι η πιο «ακραία» επιλογή της rock λίστας, όμως εάν σας αρέσουν οι λίγο πιο εριστικοί The Offspring ή πιο γλεντζέδες Entombed, κάπου στην μέση θα φανταστείς τον εαυτό σου να ακονίζει αγκώνες και γόνατα για να συμμετάσχει σε κάποιο ονειρεμένο mosh pit.
5. Naxatras - IV
Αντιγράφω ό,τι ανέλυσα σε παλιότερο Παρατηρητήριο. Δεν αλλάζω ούτε κόμμα. «Εάν υπάρχει ένας δίσκος που δεν περίμενα να με συναρπάσει το 2022, αυτός είναι με διαφορά το 4 των Naxatras. Θεώρησα ότι η πρωτοτυπία τους θα ακολουθήσει την διαδρομή που παίρνει η ονοματοδοσία των δίσκων τους και μπορώ να πω ότι μου βούλωσαν το στόμα. Το IV είναι ένας υπέροχος prog/space rock δίσκος που ευτυχώς δεν κάνει ίδιο με αυτά που είδαμε από το group μέχρι και το 3. Οι Naxatras του IV είναι η σύγχρονη εκδοχή μιας δίκαιης μίξης Eloy και Hawkwind, με αυτό να σημαίνει ότι θα βρεις ισόποσες δόσεις από μελωδικές, παραδεισένιες κιθάρες και spacy, εξωγήινα πληκτράκια. Και επειδή αυτά ποτέ δεν είναι αρκετά, θα πάρεις και κάποια funky περάσματα (Radiant Stars), μα και αυθεντικές βόρειο-ευρωπαϊκές ‘70s prog/folk μαγκιές (Horizon). Στο βασικό κιθαριστικό θέμα του "The Battle of Crystal Fields", τον βρόντηξα. Βαθιά υπόκλιση.»
4. Hedvig Mollesttad, Trondheim Jazz Orchestra - Maternity Beat
Είσαι η σημαντικότερη κιθαρίστρια της Νορβηγίας και παρατηρείς πως ανά τον κόσμο η jazz είναι η νούμερο ένα καλλιτεχνική τάση. Ήδη έχεις βγάλεις κάποιους από τους καλύτερους jazz rock δίσκους της Ευρώπης (πχ το προπέρσινο Ekhidna) και όχι άδικα, κάθε κυκλοφορία σου γίνεται αντικείμενο εξέτασης από τους μουσικόφιλους που έλκονται από τις σπάνιες ικανότητες σου. Λες να το τελικιάσεις το 2022, παρέα με την αγαπημένη σου, 12μελή jazz ορχήστρα από το παγωμένο Trondheim. Και επειδή είσαι ωραία τύπισσα, δεν μας σπας τις μπάλες με το υπερτεχνικό παίξιμο σου. Το ξέρουμε πως μπορείς να μας αφήσεις αποσβολωμένους αν το πάρεις πάνω σου αλλά αντ’ αυτού αφήνεις την μουσική να έχει την ποικιλομορφία που απαιτείται για να ακούγεται ολοκληρωμένη και όμορφη. Και στο τέλος, στο "Maternity Suite", επιλέγεις να βγεις μπροστά και να επαναφέρεις το φως πάνω σου, ως η τελευταία πράξη μιας κινηματογραφικής περιπέτειας. Θρίαμβος. Είσαι υπέροχη κυρία Hedvig Mollesttad και υπόσχομαι να σε ακολουθώ για πάντα, ακόμα και τότε που θα σε εγκαταλείψει η Έμπνευση. Έχουμε πολύ καιρό μέχρι τότε. Σε ευχαριστώ.
3. Straw Man Army – SOS
Contemporary anarcho punk γράφει ο υπέρτιτλος. Μαλακίες Τούμπανα λέγω. Προφανώς και η βασική ύλη είναι το punk όμως όλα τα υπόλοιπα είναι τόσα πολλά που χάνεται η μπάλα. Ο Jimi Hendrix ας πούμε. Η bosanova κάπου αλλού. Κάποιο jazz πέρασμα. Τα avant garde spoken words κάπου αλλού. To proto metal riffage. Είναι δύσκολη η ακριβής περιγραφή αυτού που κάνουν οι Straw Man Army και γι’ αυτό τον λόγο είναι μοναδικοί. Ίσως να είναι και ο πραγματικός δίσκος της χρονιάς εάν αφαιρεθούν παράγοντες όπως η παραγωγή ή η επιδραστικότητα. Βέβαια κανείς δεν μου αφαιρεί το δικαίωμα σε λίγο καιρό από σήμερα που γράφω αυτές τις λέξεις, να αναφέρω το SOS album ως την σανίδα σωτηρίας του punk από την ανεξέλεγκτη υπερπροσφορά μετριότητας από τους μεγάλους «ανεξάρτητους» παίκτες της σκηνής.
2. Fontaines D.C. - Skinty Fia
ΠΑΝΤΟΥ, αυτός ο δίσκος αναφέρεται ως ο φετινός καλύτερος δίσκος της rock μουσικής και το ερώτημα μάγκες δεν είναι αν αυτό είναι η απόλυτη πραγματικότητα αλλά κυρίως για το αν η μουσική του Skinty Fia ανταποκρίνεται σε μια τόσο συμπαγή κρίση από την ολότητα των media. Η απάντηση είναι προφανώς και ναι. Δεν ζούμε την απόλυτη πλάνη του hype, τα τραγούδια μιλάνε από μόνα τους. Αρκούν λίγα λεπτά του δίσκου για να νιώσεις την τρίχα σου να σηκώνεται. H φωνή και η άρθρωση του Grian Chatten θα σε στοιχειώσουν για πάντα, γλυκέ ακροατή και μέσα σε μόλις 10 τραγουδάκια θα βρεις την νέα αγαπημένη σου μπάντα. Και αν επιμένεις να αναγνωρίζεις την ροκ του σήμερα με αναφορές σε άλλες δεκαετίες, τότε θα σου δώσω εγώ κάποιες να έχεις να πορεύεσαι. Το Skinty Fia είναι ό,τι ήταν για το 1995 το The Bends των Radiohead, είναι ό,τι ήταν για το 1998 το Deserter's Songs των Mercury Rev, ότι ήταν για το Turn on the Bright Lights των Interpol για το 2002. Μπορώ να συνεχίσω αλλά δεν θα το κάνω, γιατί δεν έχει σημασία. Ήδη έχεις πατήσει play και έχεις καταλάβει τι ακριβώς εννοώ.
1. Mammock – Rust
Σε αυτόν τον δίσκο, στο εσώφυλλο της κυκλοφορίας, θα βρείτε στην thank list την Επιτροπή Σωτηρίας. Και αυτό σημαίνει πως με κάποιο τρόπο βοηθήσαμε τους Mammock, ίσως όχι συνθετικά γιατί από μουσική δεν ξέρουμε απολύτως τίποτα. Ίσως τους βοηθήσαμε στο πρώτο μετέωρο βήμα προβολής, τότε που είχε κυκλοφορήσει εκείνο το αδιανόητο ντεμπούτο, το Itch, ένα από τα album που λιώσαμε στην καραντίνα. Έτσι δημιουργήθηκε μια σχέση και κάναμε και έναν Θάλαμο Επικοινωνίας με την μπάντα. Για να συμβούν όλα αυτά, ο μοναδικός παράγοντας που είχε σημασία για εμάς, ήταν να μας αρέσει η μουσική. Όσο περισσότερο μας αρέσει η μουσική, τόσο περισσότερα κάνουμε σαν Επιτροπή για να μην μείνει κάτι ξεχασμένο. Και σήμερα που το Rust είναι το καλύτερο rock album της χρονιάς, προφανώς και δεν μας ενοχλεί κάποιος να πει ότι «τα παίρνουμε». Λογικό και επόμενο. Όμως ας σκεφτεί πως λίγο πιο πριν στο κείμενο, την επόμενη Δευτέρα, την προηγούμενη Δευτέρα, εδώ και 4-5 χρόνια θα βρείτε πάνω από 32.399.387 προτάσεις μας. Οι Mammock απλά τυχαίνει να μας αρέσουν αδιανόητα πολύ. Θεωρούμε τον Αράπη έναν από τους σημαντικότερους κιθαρίστες της χώρας μας και την μουσική πρόταση του Rust, ένα από σημαντικότερα μουσικά εγχειρήματα της rock μουσικής στην εγχώρια σκηνή. Το αν σας ψήνει ή όχι είναι δικό σας θέμα, εμείς το μόνο που έχουμε να διαχειριστούμε είναι η αγάπη μας για αυτή την μουσική, για μια «ερασιτεχνική» μπάντα με τον τόσο μοναδικό ήχο, που απλά παίζει ελεύθερα ό,τι επιθυμεί. Το μόνο που ξέρω είναι ότι με αυτό που κάνει και με τον τρόπο που το κάνει σίγουρα δεν θα αρέσει σε πολλούς. Δεν με νοιάζει καν τι θα πείτε. Εδώ είμαστε για την μουσική, όχι για την διπλωματία.
Την επόμενη Δευτέρα έχουμε τα 25 ΜΕΤΑΛ άλμπουμ της χρονιάς.
