Τι χρονιά και αυτή; Πάει πέρασε όμως και για να βρίσκεστε εδώ να διαβάζετε για τους καλύτερους 50 extreme δίσκους του 2022, μάλλον όλα πήγαν καλούτσικα. Ελπίζω να απολαύσατε τα προηγούμενα 3 μέρη του αφιερώματος μας στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Σας βάζω από κάτω τα link να μην ψάχνετε.
25 Καλύτεροι ΟΧΙ ΜΕΤΑΛ ΟΧΙ ΡΟΚ Δίσκοι του 2022
25 Καλύτεροι ΡΟΚ Δίσκοι του 2022
25 Καλύτεροι ΜΕΤΑΛ Δίσκοι του 2022
Όπως βλέπετε, η Σωτηρία δεν είναι ένας αγώνας ταχύτητας αλλά αντοχής γλυκά μου κλγδ. Η ένταση εργασίας που βάζει ο καθένας μας στην πνευματική του διεύρυνση κάποια στιγμή θα αποδώσει καρπούς. Αν όχι πέρσι, φέτος. Αν όχι φέτος, του χρόνου. Με καλή διάθεση, υπομονή και επιμονή θα περάσουμε ένα υπέροχο δύο χιλιάδες είκοσι τρία. Κόντρα στην θετικότητα που αποτύπωσα πριν, παρατηρώ πως όταν γράφεις την χρονολογία με γράμματα νιώθεις μερικές φορές να σε βαραίνουν 2 χιλιετηρίδες ανθρώπινης μαλακίας και αν θέλετε να είμαστε ειλικρινείς με το είδος μας, κάθε χρονιά προσθέτει σερί ηλιθιοτήτων παρά θεωρώ πως βελτιώνει την θέση μας. Enough με τα new year’s resolutions, είναι χαζό εκ μέρους μου να αναμένω οποιαδήποτε βελτίωση από την στιγμή που βλέπω το νέο Stratovarius στις πρώτες θέσεις πολλών λιστών εκεί έξω. Δεν υπάρχουν απαιτήσεις.
Μια γενική αποτίμηση της πορείας του ακραίου ήχου θα μπορούσε να αποτυπωθεί πλήρως από το γνωστό meme με τον Άγιο Παΐσιο που φωνάζει ΣΤΑΜΑΤΑΑΑΑΑΑ. Ρε μλκες τι κάνετε εκεί χάμου; Δεκάδες χιλιάδες κυκλοφορίες που προφανώς και αγγίζουν τα όρια του «αχρείαστη» στο επίπεδο της εξέλιξης του εκάστοτε ήχου. Αντιλαμβάνομαι πως η έκφραση μέσω ακραίων μορφών τέχνης αποτελεί πλέον ένα είδος ψυχοθεραπείας για πολύ πολύ κόσμο. Και αυτό, όχι μόνο το σέβομαι, αλλά το επιθυμώ σαν ενασχόληση για την νεολαία ώστε να μην πέφτει σαν ναρκωτικά. Ίσως βγάλει σχετικό spot και ο Στρατός σε κάποια φάση, δεν κρίνω.
Αυτό που παρατηρώ και επίσης μου αρέσει είναι πως στο κραταιό είδος του black metal, πλέον οι πυρήνες που το διατηρούν μακριά από τις ακροδεξιές, εθνικιστικές και ναζιστικές ιδεολογίες, πληθαίνουν συνεχώς. Και αυτό συμβαίνει όχι ως μια αντιδραστική κίνηση που προκύπτει από την ανάγκη της εποχής αλλά κυρίως μέσω της μουσικής διαμορφώνεται ένα πραγματικό κίνημα. Ας ξεκινήσουμε το έργο μας και αυτή την φορά θέλω να πάρετε μεγάλη ανάσα, πριν βουτήξετε στις 50 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ EXTREME ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ ΤΟΥ 2022.
Σ.Ε.: Θα βάζω σε παρένθεση και κάποια ενδεικτικά είδη γιατί είναι διαστρωματική η λίστα, μασημένη τροφή σας δίνω ρε γμμν.
50. Zeal & Ardor - Zeal & Ardor (Gospel Black Metal)
Το τρίτο και ομώνυμο album της μπάντας του Manuel Gagneux, είναι η πρόταση-πρέσβης που θα ανοίξει την λίστα. Οι Zeal & Ardor ανοίγουν την παλέτα των επιρροών τους και φτιάχνουν ένα metal album που δεν στερείτε δύναμης ούτε στην μουσική ούτε στους στίχους. Οι δούλοι στρέφονται στον Σατανά για βοήθεια και αυτό σημαίνει ότι δεν πάει και πολύ καλά η φάση για τους υπόλοιπους. Τρομερή δουλειά για ακόμη μια φορά και αυτό έχει σχέση με την ενσωμάτωση και άλλων ακραίων μορφών έκφρασης στον ήχο τους (metalcore, industrial), πέρα από τα γνωστά soul, gospel, blues κόλπα που πλέον χειρίζονται καλύτερα από τον καθέναν.
49. Ορυμαγδός - Ορυμαγδός (Crust, Punk)
Ο γλυκός «Ορυμαγδούλης», το αναρχο-crust punk ντουέτο του Φλωροκτόνου με τον Ποζεροθραύστη, μπορεί να είναι πιο γραφικός και από τα Γιάννενα, όμως εφόσον η δουλειά γίνεται, ποιος είμαι εγώ που θα πάω κόντρα στην «ηλεκτρική επίθεση που ξεσπά απ’ τα ηχεία και στις κιθάρες που ουρλιάζουν να σκίζουν το κορμί». Προφανώς και το χιούμορ είναι μια πτυχή της κατάστασης που χτίζουν, όταν όμως πιάνουν τα όργανα τους (μεταφορικά ή όχι) όλα σοβαρεύουν. Γούσταρα φουλ τις έντονες Motörhead και Venom αναφορές, με την απλότητα να είναι η λέξη που κυριαρχεί σε κάθε σύνθεση. Γροθιές υψωμένες στον αέρα, και πάμε όλοι μαζί «Αίμα - Στάχτη -Εκδίκηση, Κοινωνικός Πόλεμος».
48. Fit for an Autopsy - Oh What the Future Holds (Deathcore)
Δεν περιμέναμε να φάμε έκπληξη από τον έκτο δίσκο των FFAA και σε μεγάλο βαθμό δεν φάγαμε, γιατί η μπάντα είναι και συνεπής και κινείται αρκετά, παρά τα στεγανά του ήχου. Αυτό σημαίνει ότι το deathcore τους πλαισιώνεται έντονα με την Gojira «ανοικτομυαλιά» και αυτό μόνο καλό κάνει στις συνθέσεις. Ο καλύτερος δίσκος της δεύτερης και σαλονάτης περιόδου της μπάντας (2017 – 2022) είναι το Oh What the Future Holds και θα δώσω μόνος μου την απάντηση στην ερώτηση που βάζει ο τίτλος: Με τόσο καλούς δίσκους, το μέλλον θα φέρει καλά slots σε μεγάλα φεστιβάλ της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.
47. Absent in Body - Plague God (Experimental Post Sludge Metal)
Τεράστιο disclaimer πριν πάμε στην μουσική: Ο Scott Kelly μέσα στο 2022 ενημέρωσε τους fans του για την πολυετή κακοποίηση (συναισθηματική, οικονομική, λεκτική και σωματική) της συζύγου και των παιδιών του. Όλες οι μπάντες που συμμετείχε δήλωσαν άμεσα τον αποτροπιασμό τους και πήραν χιλιόμετρα απόστασης από τον τεράστιο αυτό μλκα. Πλέον, η μουσική που έχει συγκινήσει τόσες χιλιάδες κόσμου, θα φέρει και αυτό το αποτύπωμα, όπως έγραψαν πολύ σωστά σε ανακοίνωση τους οι υπόλοιποι Neurosis. Το project των Absent In Body περιλαμβάνει και τους Mathieu Vandekerckhove (Syndrome/Amenra), Colin H Van Eeckhout (Amenra/CHVE) και Iggor Cavalera (Ex-Sepultura). Η τετράδα έγραψε και εκτέλεσε έναν ζωντανό εφιάλτη. Όσο ακούω τις συνθέσεις αναρωτιέμαι από που προέρχεται όλη αυτή η έμπνευση. Δυστυχώς η απάντηση σε έναν βαθμό ξέρω από που προκύπτει.
46. Antigama - Whiteout (Grind)
Σε μια χρονιά που οι Wormrot επανάφεραν το grind στο προσκήνιο μετά από πολλά χρόνια, οφείλουμε να αναζητήσουμε και τους υπόλοιπους που μπορούν να σταθούν δίπλα τους. Οι Πολωνοί κολλητοί του Takafumi Matsubara (Gridlink) με το Whiteout album δηλώνουν πως πρέπει να ακούγεται το σύγχρονο grindcore. Οι Antigama εφαρμόζουν αυξημένες διάρκειες και επιδεικνύουν προσήλωση στην κιθαριστική αποτύπωση της παράνοιας, όπως περίπου πράττουν με επιτυχία τα τελευταία πολλά χρόνια και οι Napalm Death. Με 100 copy-paste breakdowns και τσίτες δεν γίνεται πλέον η δουλειά. Το ξύλο που πέφτει πρέπει να είναι σκεπτόμενο και όπως έχουμε ξαναπει η διαφορά βρίσκεται στην λεπτοδουλειά. Ξεκίνησε την διαδρομή από το «χορευτικό» "Hindrance" για να πιάσεις τι έχει γίνει εδώ.
45. Rotten Tomb - Visions of a Dismal Fate (Death Metal)
Το εκπληκτικό ντεμπούτο των Χιλιανών Rotten Tomb ίσως άξιζε να είναι πιο ψηλά στην λίστα αλλά δυστυχώς το άκουσα τώρα τελευταία και θα ήθελα να είμαι πιο σίγουρος πριν το θέσω σε υψηλότερες θέσεις. Αυτό ίσως το προσφέρει ο χρόνος, αφού είμαι πεπεισμένος πως αν συνεχίσουν με την ίδια ορμή θα δούμε μεγάλους δίσκους από τα χεράκια τους. Τρομερή ολντσκουλντιλα με το drumming του A. Prophaner να κάνει υπερωρίες στα γεμίσματα του, προσφέροντας μεγαλοπρέπεια στις αιμοδιψείς συνθέσεις. Και βέβαια να μην ξεχάσω να αναφερθώ τις διπλοβελονιές των leads κιθαρών που δίνουν πολλά extra points σε έναν τρομερό δίσκο που σφύζει από ζωή (sic).
44. Krause - The Art of Fatigue (Sludge Noise Punk)
Οι εγχώριοι τρελούληδες θορυβοποιοί Krause επέστρεψαν με νέο δίσκο μέσω της Venerate και ευτυχώς δεν ξεπουλήθηκαν, επειδή «εταιρεία» αλλά πρόσθεσαν βάθος στην κεντρική “we don’t give a shit” ιδέα τους. Έτσι στο The Art of Fatigue, δίπλα στις χαλαρές sludge γκρούβες τους ακουμπάνε όλα αυτά που αγαπήσαμε σε αυτούς, λέγε με noise, d-beat, surf, crust, punk και άλλες πολλές αρετές που οφείλονται στην all star σύνθεση τους, αφού τα μέλη βρίσκονται στον πυρήνα της underground extreme σκηνής της χώρας μας. O καλύτερος δίσκος της καριέρας τους, αφού μέσα από το χάος προκύπτουν συγκεκριμένες χιτάρες που θα μείνουν για πάντα (The Stuff of Tired Eyes).
43. Always Wanted War - A Glaze in the Northern Sky (Hardcore)
Οι AWW είναι η κλασική περίπτωση γκρουπ από ασόβαρα άτομα με εξαιρετικές δυνατότητες, που επιθυμούν να παίζουν ελεύθερα. Μπερδεύουν το hardcore με διάφορα πράγματα ώστε να προκύπτει ένα μείγμα που δεν μπορείς να το εντάξεις κάπου με ασφάλεια. Ο τραγουδιάρης κάποιες φορές ακούγεται σαν τον Taneli Jarva (ο τραγουδιστής των Sentenced, όταν αυτοί δεν μυξόκλαιγαν). Το κομμάτι "The Brick" θυμίζει έντονα grunge. Ο τίτλος του νέου τους album, A Glaze in the Northern Sky, παραπέμπει στο γνωστό black metal αριστούργημα των Darkthrone, ενώ το βασικό video clip τους έχει «δανειστεί» πλάνα από glam metal videoclip. Αν όλα αυτά σας μπέρδεψαν, απλά ακούστε τον δίσκο και περάστε καλά. Αυτό ακριβώς κάνουν οι Γερμανοί χαβαλέδες που πάντα ήθελαν τον πόλεμο.
42. Autonoesis - Moon of Foul Magics (Black Death Thrash Metal)
To ακουστικό πρελούδιο Exile που ανοίγει τον δίσκο δεν σε προετοιμάζει για το τι θα επακολουθήσει όσον αφορά την βαρβαρότητα αλλά σίγουρα σου δίνει μια καλή ιδέα για τις ικανότητες των Καναδών όταν θέλουν να γίνουν μελωδικοί. Opeth είναι η μαγική λέξη και ενώ δεν υπάρχει καμία ηχητική αναφορά στους Σουηδούς, παρατηρώ μια κοινή διάθεση για να κάνουν τα εύκολα, δύσκολα και ενδιαφέροντα. Αν δεν το είχαν παρατραβήξει με τις διάρκειες και τα πίσω μπρος, αυτός ο δίσκος πιθανότατα θα ήταν στην πρώτη πεντάδα των extreme επιλογών για το 2022. Προβλέπω πως γρήγορα θα βρίσκονται σε μεγάλη εταιρεία και θα βγάζουν prog metal για άτομα που φοράνε γυαλιά.
41. Descent - Order of Chaos (Blackened Deathcore)
Πιο βίαιο από το μέσο deathcore album και πιο σύγχρονο από το μέσο death/black metal αλμπουμ, το δεύτερο album των Descent τοποθετείται στην μέση όλων αυτών αλλά μακρυά από το φως. Ευτυχώς ο μέγιστος μύστης Kurt Ballou (Converge) ασχολήθηκε με την πάρτη τους και η μίξη / παραγωγή του δίσκου είναι ένα τεράστιο highly pitched highlight. Σε μόλις 30 λεπτά, οι Αυστραλοί καταπιάνονται με πολλά στυλ (Immolation, Darkest Hour, Venom Prison κτλ) και προσπαθούν να βγάλουν άκρη. Μεγαλεπήβολο σχέδιο που ανάλογα με το που στέκεσαι στο φάσμα του ακραίου ήχου ή το λατρεύεις ή το σιχαίνεσαι. Για να το βρίσκεις στην λίστα, θέλω να με φανταστείς να κάθομαι αραχτός χιλιόμετρα μακριά από το φάσμα ώστε να μπορώ να προσπερνώ μικρές ατσαλιές, αφού για μένα σημασία έχει το γενικότερο feeling.
40. Chronoboros - It Happened Near Your Home (Noise Sludge Post Hardcore)
Και πάλι βρίσκω την θαλπωρή μέσα στην εγχώρια σκηνή, με αυτό το υπέροχο δισκάκι που ήρθε να μας γεμίσει με σκοτεινούς, απόκοσμους ήχους. Οι Chronoboros ήταν εδώ και αρκετά χρόνια ένα σημαντικό thing στην ελληνική hardcore σκηνή, αυτή την φορά όμως ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Αυτό που συνέβη κοντά στο σπίτι σου, συντάραξε τόσο πολύ το τρίο, που το οδήγησε να γράψει τα καλύτερα τραγούδια της καριέρας τους. Αφού χειροκροτήσω ακόμα μια φορά την δουλειά που γίνεται στο Ignite Music Studio, να πω ότι το υλικό είναι παιγμένο live και αυτό δίνει ακόμα μεγαλύτερο push στην φάση. Αυτό το γυμνό μπάσο ακόμα το ακούω, ενώ γράφω αυτές τις λέξεις. Ήθελα λίγο παραπάνω λεπτάκια και θα το είχα 20αδα.
39. Cosmic Putrefaction - Crepuscular Dirge for The Blessed Ones (Progressive Death Metal)
Φέτος προέκυψαν χιλιάδες death metal δίσκοι και δύσκολα πλέον μπορείς να ξεχωρίσεις ποιοι ακριβώς θα αποτελέσουν μια αρχή για κάτι καλύτερο. Πολλοί από αυτούς μπορούν να κοκορεύονται πως ανήκουν στο prog death metal και όπου prog βάλτε tech και όπου tech βάλε μεγάλο χασμουρητό. Εγώ τα έχω βαρεθεί αρκετά όλα αυτά και γι’ αυτό σας προτείνω το νέο δισκάκι των Ιταλών Cosmic Putrefaction, οι οποίοι καταφέρνουν και ακούγονται πραγματικά προοδευτικοί χωρίς να βγάζουν μάτια. Αυτό το επιτυγχάνουν με ελάχιστες παρεμβάσεις στο παραδοσιακό brutal death metal που παίζουν. Και αυτές οι μικρές στιγμές μένουν αξέχαστες. Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο και οι Cosmic Putrefaction συνεχώς τον βελτιώνουν.
38. Spiter - Bathe the Babe in Bats' Blood (Black Thrash Metal)
Δεν έχω μεγάλες απαιτήσεις από το κοινό του Avopolis να νιώσουν με Spiter. Με αυτό το όνομα δίσκου και αυτό το εξώφυλλο θεωρώ πως μεγάλο κομμάτι των μεταλλάδων θα επιδείξει αποστροφή. Το πιθανότερο είναι να καταδικαστώ ως ένας γραφικός κυριούλης που νιώθει οικεία την αισθητική των ‘90s soft porn horror/splatter b-movies. Ίσως να είναι και αλήθεια, αυτό που έχει σημασία για μένα, είναι να αντιληφθείς πως αυτός είναι ο καλύτερος black thrash metal δίσκος του 2022 και σε καμιά περίπτωση μην επιλέξεις τους Midnight για αυτή την τόσο τιμητική θέση. Ριφ οδοστρωτήρες με δόντια αντί για ερπύστριες περνάνε από πάνω σου και λούζουν με φρέσκο αίμα την νύχτα. Τι πιο γραφικό από αυτό;
37. Vile Species - Against the Values of Civilization (Grindcore)
21 λεπτά κομμένα σε 15 tracks, οπότε καταλαβαίνεις πως παίζουν το grind τους, οι γλυκοί Vile Species. Με πολύ «ζωντανά πάνκικο» ήχο, που δεν ακούγεται πλαστικός όπως πολλές αντίστοιχες κυκλοφορίες, το grindcore εδώ παίζεται ευθυτενώς χωρίς πολλές τζιριτζάτζουλες. Ούτε ατμοσφαιρικά περάσματα, ούτε ήρεμα λιμάνια, ούτε καν μια στάση για αναπνοή. Τα λεπτά περνούν βασανιστικά για όλα τα μέλη του group, η τσίτα δεν χαλαρώνει ποτέ, ο Σωτήρης στο μικρόφωνο είναι ένα νεύρο σε πλήρη διέγερση και όταν φτάνεις στα μισά περίπου (λέγε με κομμάταρα: Crisis for the Poor) ήδη θέλεις να βαρέσεις κάποιον από την ένταση. Γι’ αυτό υπάρχουν τα live ρε μάγκες. Στα συν και η εξωφυλλάρα από τον Lethargos
36. Tzompantli – Tlazcaltiliztli (Death Doom Metal)
Όταν είχα πρωτοτσεκάρει αυτούς εδώ τους βάρβαρους, δεν είχα ενθουσιαστεί. Ίσως φταίει και η windows 98 αισθητική του εξωφύλλου πλας ότι κυκλοφορεί μέσω της 20 Buck Spin, που με έχει ξενερώσει αρκετά τελευταία με τις παρόμοιες επιλογές της. Μου άρεσε βέβαια το concept που ήταν αφιερωμένο στους αυτόχθονες κατοίκους της Αμερικής που σφαγιάστηκαν από τους Ευρωπαίους εισβολείς όμως έβρισκα λίγο βαρετή την μουσική. Λίγες ακροάσεις αργότερα, αντιλαμβάνομαι πως η φάση εδώ είναι σαν οι Morbid Angel εποχής Domination να πάθαιναν Sepultura εποχής Roots. Ο ήχος είναι χορευτικός, μεγαλοπρεπής, θα μπορούσε κάλλιστα να παίζει soundtrack σε ταινίες που πετάνε Ισπανούς κονκουισταντορς σε κρατήρες ενεργών ηφαιστείων.
35. Asunojokei – Island (Shoegaze Black Metal)
Αν και δεν είμαι από τους γιους που την βροντάνε με γιαπωνέζικα μίκι μάο και την rock/pop μουσική τους, υπάρχουν κάποιες πολύ βασικές εξαιρέσεις που απολαμβάνω στον μέγιστο βαθμό. Μια από αυτές από εδώ και πέρα θα είναι και οι Asunojokei οι οποίοι προσθέτουν j-pop στον blackgaze ήχο τους, με το δεύτερο αλμπουμ τους Island να χαρακτηρίζεται ως ένας απόλυτα πιασάρικος δίσκος. Ίσως και να μην ταίριαζε στην extreme λίστα, αφού μπορούν να τον ακολουθήσουν εύκολα και ακροατές που δεν αντέχουν τα πολλά πολλά. Το ροζ μαυρομεταλλικό στοιχείο που θα βρείτε εδώ μπορεί να μην δαγκώνει όμως προσθέτει έξυπνα μια σκοτεινή υφή σε ένα εντελώς μελωδικά καρτουνίστικο άκουσμα που δύσκολα δεν θα σε πιάσει, με τις άπειρες ιδέες του.
34. The Nest - Her True Nature (Ambient Black Metal)
Κάποτε υπήρχε μια μπάντα που λεγόταν Wolvennest. Μάλλον τα μέλη σταμάτησαν να είναι λύκοι και πλέον ονομάζονται σκέτο The Nest. Συνεχίζουν να παίζουν σκοτεινή μουσική, κάλεσαν και ένα κάρο guest και είπαν να το τερματίσουν. Το Her True Nature είναι η κλασική περίπτωση που μπαίνουν τα μηχανήματα ξηρού πάγου στο τέρμα, οι τραγουδιάρηδες ψέλνουν σαν δαιμονισμένοι, κάποιοι ξύνουν όργανα, άλλοι βαράνε ένα ταμπούρλο κάθε 5 λεπτά. Το ερώτημα είναι ένα. Είναι καλό όλο αυτό; Είναι πολύ σπέσιαλ πρόταση για άτομα που αρέσκονται στον soft extreme ήχο και θέλουν λίγη βαβούρα για να σπάει τα μακροσκελή avant garde θέματα. Μου άρεσε περισσότερο από το Drif των Heilung με λίγα λόγια.
33. Tvivler – Kilogram (Noise Hardcore Punk)
To nois’d hardcore των Tvivler μπορεί να μην είναι το extreme που έχετε όλοι στο μυαλό σας αλλά σίγουρα είναι ο rock ήχος που απαιτεί την υπομονή του ακροατή για να ανιχνευθεί η ομορφιά που κρύβεται πίσω από τις νευρικές μελωδίες και τις ασύμμετρες, σχεδόν πειραματικές δομές. Επίσης οι Δανοί τραγουδάνε στην γλώσσα τους και αυτό μπορεί να είναι αρκετά άβολο (δεν καταλαβαίνουμε Χριστούλη) εκτός από τις περιπτώσεις που ο εκπληκτικός τραγουδιάρης αποφασίζει να κάνει growls (δεν θα καταλαβαίναμε Χριστούλη έτσι και αλλιώς). Αν με ρωτάτε, ο μπασίστας είναι η κεντρική μορφή όλου του άλμπουμ, με το παλικαράκι να σκάβει με το όργανο του σε κάθε γαμημένο κομμάτι. Μπράβο ρε μάγκα, το πήρες πάνω σου και τα πήγες περίφημα. Grab a cookie!
32. Blood Tyrant - Codex Cruor (Black Metal)
Φοράμε μπουκάλα οξυγόνου και κάνουμε μακροβούτι στο underground. Τι σημαίνει αυτό για το 2022; Πως δεν υπάρχει ούτε Bandcamp, ούτε Spotify, ούτε Apple, ούτε τίποτα. CDάκια κομμένα στο χέρι και ένα link στο Youtube. Το black metal των Ολλανδών είναι αντίστοιχα πρωτόγονο και παρά την περιορισμένη χρήση synths, όλα τα υπόλοιπα θυμίζουν παλιά καλή Νορβηγία. Δύο παιδάκια ντυμένα με κόκκινα φουστανάκια βγαίνουν βόλτα με το ποδήλατο έξω στους χιονισμένους δρόμους και καθώς το μονοπάτι τελειώνει στην είσοδο του πυκνού δάσους, ένα τεράστιο τέρας από κόκκαλα και πύον τα καταβροχθίζει και φτύνει τις ψυχές τους. Εάν αυτή η σεκάνς σας προκάλεσε κάποια άβολη σκέψη, που να ακούσετε και το Wraiths of the Scarlet Tombs.
31. Crossed – Morir (Hardcore Screamo)
Αν θυμάστε, που είμαι σίγουρος πως θυμάστε, πέρσι είχαμε πάθει την πλάκα μας με τους Tenue και το EP Territorios. Από την ίδια χώρα, την όμορφη Ισπανία, φέτος έχουμε τους Crossed, οι οποίοι κυκλοφορούν το ultra-υπεργαμιστερό Morir album, με τον screamo ήχο τους να κινείται παράλληλα με τους προαναφερθέντες συντοπίτες. Αυτοί είναι λίγο πιο «καλλιτέχνες», με αρκετό πειραματισμό στο πως αποτυπώνουν τον κιθαριστικό ήχο, λιγότερες in your face ριφάρες, περισσότερη ατμόσφαιρα και πιο δουλεμένο ήχο. Προφανώς και η ισπανική γλώσσα δεν είναι απολύτως κανένα issue για την ακρόαση, ίσα ίσα προσθέτει πόντους στην «αρρώστια» του ακούσματος, η οποία γίνεται μη ιάσιμη εάν προσθέσεις το επίσης αξιολογότατο εικαστικό μέρος της κυκλοφορίας. Αν είχε μεγαλύτερη διάρκεια (και τα επιπλέον λεπτά ήταν αντίστοιχης ποιότητας με τα 18 που βρίσκουμε εδώ) θα το βλέπατε πολύ πιο ψηλά.
30. Véhémence – Ordalies (Medieval Black Metal)
Πέρσι το μεσαιωνικό black metal των Mystras είχε κερδίσει στον απόλυτο βαθμό το ενδιαφέρον μου και δίκαια κατ’ εμέ στρογγυλοκάθισε στην πρώτη θέση της μέταλ λίστας που παρέδωσα. Οι Véhémence μπορεί τυπικά να κατηγοριοποιούνται στο ίδιο στυλ, όμως ηχητικά τα δυο σχήματα χωρίζονται από μια άβυσσο. Στο Ordalies θα βρείτε μια πιο τουριστική εκδοχή του όρου «μεσαιωνικό bm» χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι κακό. Καλός ήχος που μου φέρνει στο μυαλό παραγωγές black metal των early ‘00s, μακροσκελείς συνθέσεις με προσθήκες από synths, χορωδίες, φλάουτα και διάφορα μεσαιωνικά όργανα, κακιασμένα φωνητικά εις την Γαλλικήν και μια βροχή από μπλαστμπίτια. Το album βέβαια δεν βρίσκεται εδώ για όλα αυτά αλλά κυρίως για τις πολύ έξυπνες μελωδίες στις κιθάρες που αναβλύζουν το φολκλόρ που απαιτούμε από αυτές τις κυκλοφορίες. Προσοχή στην κομματάρα “La Divine Sorcellerie”.
29. Wake - Thought Form Descent (Death Black Post Grindcore)
Οι Wake ξεκίνησαν σαν μια τυπική grind μπάντα, η οποία με κάθε επόμενη κυκλοφορία πρόσθετε καινούργια στοιχεία στον ήχο της. Πλέον την βρίσκουμε ομότιτλη του όρου “extreme metal” αφού στο Thought Form Descent δύσκολα μπορείς να αποκλείσεις κάποια πτυχή αυτής της μορφής έκφρασης. Το Devouring Ruin album του 2020 βρισκόταν στην θέση 5 της ετήσιας λίστας. Το Thought Form Descent το θέτουμε αρκετά πιο χαμηλά στο σχετικό ranking γιατί δεν νιώθουμε πλέον την ίδια έκπληξη, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει σημαντική ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις δυο κυκλοφορίες. Ο ήχος είναι αρκετά πιο soft, με το γκρουπ να δίνει προσοχή στις post επιρροές της, όμως όταν η κατάσταση αγριεύει, οι Wake όχι μόνο δείχνουν τα δόντια τους αλλά δαγκώνουν και άσχημα.
28. foxtails – fawn (Folk Screamo)
Στα αγγλικά η λέξη fawn μεταφράζεται ως ελαφάκι αλλά ως ιδιωματισμός αναφέρεται σε αυτούς που φέρονται δουλοπρεπώς. Οι foxtails αναλύουν στην Bandcamp σελίδα τους, μέσα από αναρτημένο επιστημονικό κείμενο, πως από μικρά παιδιά μέσα στην οικογένεια μαθαίνουμε να παρατάμε τους αγώνες που πρέπει ο καθένας μας να δίνει. Η μουσική πρόταση τους, όσο ερασιτεχνικά και αν έχει ηχογραφηθεί, είναι ένας πολύ δυναμικός αγώνας κόντρα σε όλες αυτές τις καταστάσεις που επιθυμούν να αφαιρέσουν την διαφορετικότητα από τους ανθρώπους. Ένα βραχνό βιολί να παίζει άτακτες νότες ανάμεσα σε ξεχαρβαλωμένα ριφ, ενώ η φωνή τραγουδάει «shame on my name, just for the look on my face, how sweet could that taste to put me in my place?». Ανατρίχιασα ρε γμμν.
27. Cirkeln - A Song to Sorrow (Epic Black Metal)
Πραγματικά γελάω με τις λίστες που περιλαμβάνουν τον νέο δίσκο των Darkthrone ως μια από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Για μένα όλη αυτή η στροφή στο επικ μέταλ είναι μεν καλοδεχούμενη ως μια ανάγκη για αλλαγή, αλλά ταυτόχρονα δεν με πείθει σε καμιά περίπτωση. Τα προηγούμενα χρόνια είχαμε πολλές και καλύτερες κυκλοφορίες στον χώρο του epic black metal, με τους Σουηδούς Cirkeln να αποτελούν μια σταθερή επιλογή, αφού χειρίζονται τέλεια την διάσταση του epicness χωρίς να χρησιμοποιούν χιλιοπαιγμένες catchy ιδέες. Επίσης κάνουν και κάτι άλλο. Ακουμπάνε τον επικό χαρακτήρα τους πάνω στην βόρειο-ευρωπαϊκή folk μουσική για να είναι ακόμα πιο πειστικοί. Ξεκίνησε το ταξίδι στην Βαλχάλα από το υπέροχο "Vandraren" και ξαναμιλάμε.
26. Lifesick – Misanthropy (Deathcore)
Συνήθως το deathcore είναι ένα αμάγαλμα από brutal death ρυθμολογία και hardcore breakdowns, ενώ σε κάποια φάση πέρασε και από πάνω του η σουηδική μελωδία. Η πιο σπάνια έκφανση του είναι μια μπάντα να παίξει σουηδικό death metal το μη μελωδικό το καλό (δλδ Entombed, Dismember, Unleashed κτλ) και ταυτόχρονα να μπουστάρει κλωτσομπουνίδια μέσω χορευτικών αλλαγών. Οι Δανοί (τυχαίο; δεν νομίζω) κυκλοφορούν τον καλύτερο δίσκο στο είδος και μου φέρνουν στο μυαλό εποχές των πρώτων δίσκων των Cataract που το ξύλο ήταν πολύ και άφθονο και έφτανε για όλους. Μάλιστα οι τύποι, ξέρουν και βαράνε ατμοσφαιρικές ανάσες ανάμεσα στα ξύλα, κάτι που εκτίμησα δεόντως. Κυκλοφορία που τσεκαρίστηκε λόγω του απίστευτου εξώφυλλου και ένιωσα τυχερός που έπεσα πάνω της.
25. Predatory Light - Death and the Twilight Hours (Death Doom Black Metal)
Η εικαστική αποτύπωση του σκελετού καβάλα στο άλογο πάνω από μια φλεγόμενη πόλη, είναι μια πολύ εύστοχη επιλογή, αφού η old-school μουσική των Predatory Light έχει την ταχύτητα (black), τους νεκρικούς ρυθμούς (doom) και τις δυναμικές εναλλαγές (death) ώστε να ενσωματώνει όλες τις grim εκφάνσεις του metal. 4 συνθέσεις που έχουν τον ατελείωτο, με λούπες στα απολύτως catchy θέματα, που έχουν σκοπό να σε υπνωτίσουν. Δεν θα κοιμηθείς αλλά σίγουρα θα ξεχαστείς και θα νομίζεις ότι ακούς ένα 39λεπτο κομμάτι μονορούφι. Δίσκος που αν είναι πάτημα για κάτι καλύτερο (πχ prog αρρυθμίες, περίτεχνες ενορχηστρώσεις), τότε το τρίτο αλμπουμ θα είναι ένα κανονικό αριστούργημα.
24. KEN mode – NULL (Noise Hardcore)
Οι KEN mode ήταν πάντα μια σταθερά στον extreme noise rock χώρο και κάθε δίσκος τους ήταν από πολύ καλός (Success) έως θεσπέσιος (Entrench), ενώ κάθε φορά μπορούσαμε να απολαύσουμε τόνους από αργόσυρτα ινταστριαλιζέ riff, εξπεριμενταλιές και τις απεγνωσμένες κραυγές του Jesse Matthewson. Στο NULL όλα μαυρίζουν και γίνονται αβάσταχτα, με το πιο σκοτεινό δίσκο της καριέρας τους να σκάει κλωτσιά στην μάπα μας. "The Tie", "Lost Grip" και "Unresponsive" είναι οι επιλογές που μπορούν εύκολα να περιγράψουν την δυσκολία που θα συναντήσεις εδώ. Εάν αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου και συνθλιβείς κάτω από τις αλλεπάλληλες, ψυχρές επιθέσεις του θορύβου, σου υπόσχομαι ότι θα επαναλάβεις πολλές φορές την ακρόαση.
23. Glemsel – Forfader (Atmospheric Black Metal)
Σε μια ομάδα όπου συχνάζω, και όπου ανεβαίνουν πολλοί και καλοί καινούργιοι δίσκοι, έγραψα πριν λίγο καιρό πως αυτοί εδώ οι Δανοί καταφέρνουν το ακατόρθωτο, να παίζουν ατμοσφαιρικά χωρίς να πατάνε φρένο στο γκάζι. Αν αυτό σας θυμίζει cascadian black metal σίγουρα έχετε ένα βασικό point, έλα που όμως δεν μοιάζει πολύ σαν ηχητικό αποτέλεσμα. Δηλαδή δεν ακούω πουθενά post κλίμακες, το βαγόνι δεν στρίβει πουθενά, ούτε ανεβαίνει, ούτε κατεβαίνει. Μόνο ευθεία πάει σαν μια «ατέρμονη αλληλουχία από αλυσοπρίονα». Έχει κάτι εισαγωγές - εξαγωγές με ημιακουστικά μέρη για κάποιες ανάσες αλλά η ατμομηχανή είναι γερό σκαρί, δεν χαμπαριάζει, άπαξ και ξεκινήσει σε πάει τραίνο μέχρι να πιάσει σταθμό.
22. Candy - Heaven Is Here (Deathcore)
Κάποτε η Relapse θα γέμιζε με άνεση καμιά δεκαριά από τις θέσεις μια τέτοιας λίστας. Πλέον έχει απωλέσει αρκετό από το momentum που είχε κάποτε και έχουν μπει και άλλοι παίκτες στον χάρτη του extreme χώρου. Φέτος οι Candy κάνουν για πρώτη φορά πλασάρισμα μέσω της εταιρείας και τα σπάνε όλα. Το βρωμύλικο deathcore τους, με τον εντελώς fucked up, noisy ήχο παραμένει εξαιρετικά ψυχαγωγικό και φέτος ακόμα περισσότερο, περιλαμβάνει μια πιο thrashy, κροσοβεράδικη αντίληψη της σύνθεσης. Αυτό έχει σαν συνέπεια ο όλεθρος να είναι πιο ρυθμικός, φαίνεται ότι ξεπουλήθηκαν (sic), αυτό που με ενδιαφέρει είναι ότι όλα τα ενοχλητικά χαρακτηριστικά παρέμειναν και απλά προστέθηκε κέφι. Άρα λίστα. Απλά πράγματα.
21. YRRE - Luhlae x The Witch (Post Black Metal)
Οι άνθρωποι αυτοί που φτιάξανε τον δίσκο, δεν τους ανατέθηκε να ντύσουν ηχητικά την ταινία The VVitch’, (Robert Eggers, 2015). Από ό,τι φαίνεται, απλά τους άρεσε τόσο που τους πρόσφερε έμπνευση ώστε να επιχειρήσουν να προσθέσουν μουσική σε βλάσφημες σεκάνς. Το αποτέλεσμα είναι τουλάχιστον εφιαλτικό και όσοι από εσάς έχουν δει το φιλμ είναι απολύτως βέβαια ότι θα νιώσουν την έλξη από το ασπρόμαυρο κλγδ που κοσμεί το εξώφυλλο του δίσκου. Αν και η μουσική είναι τόσο post όσο black, συνολικά θα απαιτηθεί αρκετή υπομονή από τον indie ακροατή για να παραμείνει στο μαντρί με τις απόκοσμες κραυγές των δαιμόνων. Επίσης, αφού σάουντρακ άρα και ανχόουλι ambient έχει εδώ μέσα και γενικά οι καλλιτέχνες χτίζουν ολημερίς ατμόσφαιρα, ο μαύρος τράγος το βράδυ τους την καταστρέφει, συγνώμη για το spoiler. Να πάρετε και ποπ κορν, μην την βγάλετε ξεροσφύρι.
20. Chaotian - Effigies of Obsolescence (Death Metal)
Βλέπεις το εξώφυλλο. Πρώτη σκέψη: Ένας ακόμα death metal δίσκος. Πατάς το play, ακούς τις μπασογραμμές, το Σ Φ Ι Χ Τ Ο musicianship και την απέραντη τεχνική κατάρτιση. Δεύτερη σκέψη: Καλό ταξίδι φίλε μου, θα σε θυμόμαστε για πάντα, ήσουν καλό παιδί αν και λίγο μλκας. Κάθε τραγούδι έχει σημεία να θυμάσαι και σχεδόν πάντα αφορούν κάποια τρελή ιδέα στις κιθάρες. Επίσης κάπου εδώ να πούμε πως αυτός ο αδιανόητα ώριμος δίσκος είναι ντεμπούτο της μπάντας και πως είναι γμμν Δανοί. Ναι πάλι Δανοί. Κάτι παίζει εκεί πάνω.
19. Moeror - All That We Seem (Black Metal)
Όταν είχα ακούσει το The Ghosts of Amour Propre, το προ διετίας ντεμπούτο των ντόπιων Moeror, μέσα σε λίγες ακροάσεις αντιλήφθηκα πως είχαμε να κάνουμε με μια περίπτωση που δεν είναι πυροτέχνημα. Το έξυπνο black metal τους είχε όλα αυτά τα πρωτοκλασάτα στοιχεία του ήχου, που με έκαναν να περιμένω το επόμενο βήμα. Το All That We Seem είναι ακόμα καλύτερο και για ελάχιστες λεπτομέρειες στην ηχογράφηση έμεινε 1-2 βήματα μακριά από τις καλύτερες κυκλοφορίες του black metal. Απίστευτη αίσθηση της σύνθεσης, με μικρά και θαυματουργά περάσματα ανάμεσα σε ξυσίματα και κραυγές, με κάθε όργανο να έχει τον χώρο του, με κάτι πληκτράκια από το πουθενά να σε μαχαιρώνουν και σταματήστε με να μιλάω για αυτόν τον δίσκο, δεν στερεύουν τα λόγια μου για το τι μπορούν να κάνουν.
18. Slowbleed - The Blazing Sun, A Fiery Dawn (Metalcore)
Για να δείτε στην extreme λίστα, έναν αυθεντικά metalcore δίσκο, τότε αυτός πάει να πει ότι έχει μαξάρει σε επιθετικότητα. Η μελωδία θα υπάρχει μεν αλλά θα είναι εκεί για να υποστηρίζει το κτήνος που τρέφεται από τις σάρκες σου. Θα το χαϊδεύει στοργικά ενώ τα δόντια του μασουλάνε άγαρμπα τα μαλακά μόρια του κορμιού σου. Τέτοιες όμορφες εικόνες γεννάει η δισκάρα των Slowbleed, η οποία έπεσε κατά πάνω μας με φόρα και επανάφερε αρκετό ενδιαφέρον μας στον χιλιο-ταλαιπωρημένο ήχο αυτό. Και προφανώς δεν πράττει απολύτως τίποτα καινούργιο ή νεωτεριστικό, απλά μας κερδίζει σε κάθε βήμα με την προσοχή που έχουν δείξει οι μπανταίοι σε κάθε γμμν νότα εκεί μέσα. Ξεκίνα από το τέλος, το απίστευτο "Graves (Pours on Earth)" θα σε πείσει.
17. White Ward - False Light (Post Black Metal)
(disclaimer: Οι Ουκρανοί White Ward στο παρελθόν είχαν κατηγορηθεί για τις παρέες τους, για συμμετοχές μελών σε ακροδεξιές μπάντες κτλ, όμως με μια καλή ανακοίνωση τους αρνήθηκαν κάθε σχέση με όλα αυτά, μάλιστα είπαν αρκετά ξεκάθαρα το που στέκονται απέναντι στον φασισμό, τον ρατσισμό, στην ομοφοβία κτλ. Βέβαια μετά τον πόλεμο, ακολούθησαν μια πιο επιθετική ρητορική σε σχέση με άλλες ουκρανικές μπάντες και αυτό τους χρεώνεται. Το τι ακριβώς ισχύει με την πάρτη τους, ένας Θεός ξέρει, εγώ σίγουρα όχι.) Απολαυστικός δίσκος. Και για να είναι ένα ηχητικό σύνολο πρέπει να έχει διάρκεια, ποιότητα, εξαιρετικό ήχο, ενδιαφέρουσες συνθέσεις. Όλα αυτά τα έχουν οι White Ward στο τρίτο τους album, που μπορεί να μην πιάνει επίπεδα Love Exchange Failure αλλά είναι μισό πέλμα πίσω. Με αρκετές guest παρουσίες στα καθαρά φωνητικά και προσθήκη τρομπέτας, οι Ουκρανοί έκαναν μεγάλη προσπάθεια να διαφοροποιηθούν από το παρελθόν τους και αυτό πρέπει να τους το πιστώσουμε, αφού θα μπορούσαν κάλλιστα να κάτσουν πάνω στο hype του προηγούμενου θριάμβου. Η πρώτη ("Leviathan") και η ομώνυμη του δίσκου σύνθεση τραβούν λόγω διάρκειας και ποικιλίας επιρροών τα φώτα πάνω τους και ευτυχώς για όλους μας, λειτουργούν τα πάντα τέλεια εκεί μέσα. Μπαντάρα ρε μλκες, τι άλλο να ζητήσεις;
16. Chat Pile - God's Country (Experimental Sludge Noise Hardcore)
Καβάλα στο hype και η Επιτροπή, τι είμαστε εμείς, τίποτα ανώμαλοι να μην την βρίσκουμε με εξπεριμενταλ σλατζο νόϊζο χαρντκορίλες;;; Oh, the irony. Κλασική περίπτωση δίσκου που όλοι γουστάρουν να ακούν εκτός από αυτούς που ακούν τα επί μέρους συστατικά που έχουν οι Chat Pile. Πιο πειραματικοί από την μέση μαστουρωμένη sludge μπάντα, πιο «τεμπέληδες» σε σχέση με την μέση αεικίνητη hardcore μπάντα, πιο καθαροί σε σχέση με την μέση noise rock μπάντα, οι Chat Pile στέκονται στα δικά μου μάτια σαν μια ακραία noise post punk περίπτωση που αφορά κυρίως τον indie κόσμο που θέλει να ακούσει και κάτι πιο βαρύ. Και αυτό που κάνουν οι Αμερικανοί είναι να εκφράζονται με τον ολότελα δικό τους τρόπο για τα θέματα που τους αφορούν, χωρίς να σκέφτονται και πολύ το σε ποιους αρέσουν.
15. Ήλιος Θανάτου - Μαρμαρωμένη Απόγνωση (Black Crust Punk)
Άνθρωποι που έχουν το Written in Waters των Ved Buens Ende στο προσκέφαλο τους όταν κοιμούνται, εγώ τους εμπιστεύομαι. Άκουσε το instrumental «Επιθανάτια Διαίσθηση» και προσπάθησε να σκεφτείς ποια ήταν η τελευταία φορά που άκουσες καλύτερες κιθάρες στο black metal. Το Στην Απεραντοσύνη του Φόβου album ήταν πιο άμεσο, η Μαρμαρωμένη Απόγνωση όμως είναι ο δίσκος που σε καθηλώνει με την αρτιστική προσέγγιση σε κάθε γμμνη νότα. Συνήθως οι κραστάδες δεν δίνουν σημασία σε τέτοια, από πανκ ξέρουν οι άνθρωποι, όμως φαίνεται πως το intelligent bm τους έχει μεταφέρει σε άλλο συνθετικό επίπεδο. To κλείσιμο του «Νεκρώσιμος Ακολουθία» με τον στίχο “Χέρια βαμμένα με αίμα, Αίμα βαμμένο με αίμα, Χέρια θαμμένα στο χώμα, Χώμα βαμμένο με αίμα” και τον Αλέξη να βγάζει το λαρύγγι του στο μικρόφωνο, ήταν από τα εγχώρια highlight της σκηνής για φέτος.
14. Misþyrming - Með hamri (Black Metal)
Υπάρχει μια ενοχλητική λέξη που ταιριάζει με την μουσική των Misþyrming και συνήθως συνδέεται με κάποια ιστορία εκδίκησης που δεν πάει καλά. Η λέξη «βιτριολικό» θα μπορούσε να είναι το λεκτικό αποτύπωμα του Með hamri album και αυτό ίσως έχει σχέση με την ύπουλη επιθετικότητα που διαχέει πολλά από τα τραγούδια. Πιάσε την ομώνυμη σύνθεση για παράδειγμα. Διαθέτει μια υπέροχη βόρειο-ευρωπαϊκή μελωδία στις κιθάρες (δεν ξέρω καν από ποιο μέρος κρατάει η σκούφια της, απλά μου βγάζει μια ψυχρή ομορφιά) που γύρω της χορεύουν διαβόλοι και τριβόλοι, drums και φωνητικά δηλαδή. Είναι να απορείς πως καταφέρνουν με απλές (για να μην τις πω βασικές και παρεξηγηθώ) στιχομυθίες των τεσσάρων οργάνων να ακούγονται ταυτόχρονα τόσο διαφορετικοί και βίαιοι οι Ισλανδοί. Που να ξεκινήσουν να βάζουν και κανένα σαξόφωνο, καμιά τρομπέτα και τίποτα σκρατσάκια, χαμός θα γίνει.
13. Inclination - Unaltered Perspective (Hardcore)
Η επαναφορά των σημαντικότερων hardcore κυκλοφοριών της χρονιάς στον πυρήνα της αντίδρασης ίσως έχει σχέση με την σταδιακή υποχώρηση του metalcore, που είχε πιο προσωπικά concept. Το 2022 είναι μια από τις εκείνες τις χρονιές που αργότερα αυτοί που αναλύουν την πορεία του rock/μέταλ θα την εντάσσουν στις πολιτικοποιημένες χρονιές, γεγονός που είχε να συμβεί από τα mid ‘90s. Οι Inclination παίζουν οργισμένο hardcore με κάποιες groovy metal αναφορές, αρκετά κοντά στο ύφος των Earth Crisis και των επίσης αγαπημένων Knocked Loose. Οι παικταράδες κάνουν την δουλειά τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και με αρτιότατο ήχο, αυτό που μας ξετρέλανε (πέρα από τα κοφτερά riff) είναι στίχοι σαν αυτό: “The possibilities of progression exist as long as you maintain a pulse, The ability to learn a lesson persists as long as your mind can function”. Pure Sotiria το λέω εγώ αυτό.
12. Scarcity – Aveilut (Experimental Drone Black Metal)
Ο δίσκος αυτός γεννήθηκε μέσα στην απώλεια. Με έμπνευση που αντλήθηκε από τον θάνατο που απλώθηκε μέσα στην πανδημία, οι γλυκούληδες σκτψχ Brendon Randall-Myers και Doug Moore (επίσης στους Pyrrhon) χτίζουν μια άκαμπτη ακολουθία ήχων που προσπαθούν να μιμηθούν την απώλεια της ψυχής. Τα φωνητικά πάβλα ατελείωτες κραυγές του Moore προσθέτουν μια εντελώς άρρωστη οπτική στο εγχείρημα, που ενώ θα μπορούσε να είναι μια ακόμα drone κυκλοφορία, εν τέλει κατηγοριοποιείται με ευκολία στο bm απλά χωρίς τις “rock” ευκολίες του. Δεν θα βρεις απολύτως καμία μελωδία, όλα είναι θανατερός θόρυβος που πιθανότατα θα σε συνοδεύουν στο αστρικό σου ταξίδι όταν με το καλό τα κακαρώσεις, σύμφωνα πάντα με το συνθετικό δίδυμο. Δεν κρίνω, ο καθένας έχει τις μέρες του. Για μένα ήταν η καλύτερη προθέρμανση πριν επιτέλους σκάσει κάποτε ο νέος δίσκος Sun of Nothing (κλείσιμο ματάκι).
11. Καταχνιά - Το Νιαούρισμα της Γάτας (Crust Punk)
Είναι πολύ λογικό όταν αναφέρεσαι στους Καταχνιά, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό να είναι οι στίχοι. Ένα μικρό δείγμα: «Τι είναι ρε μαλάκα οι άνθρωποι, δεν είναι πολλαπλάσια και αφαιρέσεις ρε μαλάκα οι άνθρωποι, έχουν ψυχούλες και μάνες που τους κλαιν ρε οι άνθρωποι». Επειδή δεν χρειάζεται να αναδείξω αυτή την πτυχή της μπάντας, μιλάει άλλωστε από μόνη της, ας μιλήσω για την μουσική. Και ας σας πάρω από το χέρι να πάμε να γνωρίσουμε το τραγούδι Το Νεκρό Νερό. Αν εσείς ακούτε crust punk εγώ ακούω μια όμορφη rock/metal μπαλάντα απλά λίγο εριστική. Και αυτό ακριβώς είναι το όμορφο με τους Καταχνιά. Χειρίζονται εξαιρετικά τις μελωδίες, τις κιθαριστικές μελωδίες για να είμαι ακριβής (πχ στα αρχικά ακόρντα του Έρεβος ακούω maiden) και φτιάχνουν τραγούδια κανονικά που προσεγγίζουν το είδος που εκπροσωπούν αλλά όχι με την απόλυτη έννοια του. Crust για μεταλλάδες θα μπορούσε να πεις κάποιος, εγώ λέω καλή μουσική ελεύθερη από δεσμά των σκηνών.
10. Negative Plane – The Pact (Black Metal)
Αν θες να θεωρείς πως είσαι ένας μέσος black metal ακροατής, σταματάς ό,τι κάνεις (ακόμα και την ανάγνωση αυτού του θεσπέσιου κειμένου) και βάζεις μπροστά να ακούσεις τα αριστουργήματα Et in Saecula Saeculorum (2006) και Stained Glass Revelations (2011) των Αμερικανών Negative Plain. Εάν ενθουσιαστείς με αυτά, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να συνεχίσεις να ενθουσιάζεσαι με το φετινό The Pact, όμως με εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Ενώ στο παρελθόν τα τυπάκια έχτιζαν την απόλυτα μυσταγωγική ατμόσφαιρα για να καλέσεις αρχαία πνεύματα να πιείτε καφέ, στον φετινό δίσκο παίζουν το ορθόδοξο το κιθαριστικό το μπλακ το μέταλ. Κατακόρυφη μείωση ατμόσφαιρας και επέλαση άπειρων riff που μάλλον δουλεύονταν επί μια δεκαετία. Αν δεν θες να μπεις στην διαδικασία να εξερευνήσεις όλον αυτόν τον πλούτο και θες απλά να ελέγξεις αν αξίζει η βουτιά στον κόσμο των πεθαμένων, ξεκίνησε από το 17λεπτο "And So It Came To Pass".
9. Dream Unending - Song Of Salvation (Doom Death Metal)
Από τον τίτλο του album, καταλαβαίνετε όλοι γιατί βρίσκεται αυτό το album στην λίστα μου. Όχι, εντάξει, πλάκα κάνω. Ο πραγματικός λόγος που οι Dream Unending βρίσκονται σε αρκετές φετινές λίστες είναι η απόλυτα αρρωστημένη πρόταση που προσφέρουν στον χώρο του υπέρβαρου βορβωρώδους ούλτρα λόου τέμπο death metal. Σχεδόν δεν θέλω να γράψω τον όρο “doom” γιατί αυτός ο ήχος έχει μέσα και άλλα πράγματα και δεν θέλω να σας μπερδέψω. Η συνεργασία των Derrick Vella (Tomb Mold) και Justin DeTore (Sumerlands) δημιουργεί ένα εντελώς «προοδευτικά ψόφιο» σύνολο συνθέσεων που διακόπτεται έντεχνα από κάποιες lead κιθαριστικές αναλαμπές μελωδίας, που θυμίζουν παλιό καλό βρετανικό doom death των ‘90s. Ακόμα και αν βαριέσαι λίγο με όλα αυτά, σου εγγυώμαι προσωπικά ότι οι διάσπαρτες προσθήκες σε έξτρα φωνούλες, τρομπέτες, synths, ημιακουστικά περάσματα και σολάρες κάνουν το άκουσμα τρομερά ενδιαφέρον παρά την ατονία που το διέπει.
8. Morkera - Entangled Excavations (Black Metal)
Δίσκος που ήρθε από το πουθενά και με καθήλωσε. Αυτό συνέβη για έναν βασικό λόγο. Συνήθως στο black metal το drumming είναι μια τυπική υπόθεση που βασίζει την ύπαρξη του στον δυναμισμό και ελάχιστες φορές στην πολυπλοκότητα, την τεχνική κτλ. Στο self-released Entangled Excavations των Κροατών Morkera αυτό που ακούν τα αυτάκια μου δεν ξέρω αν είναι ένα πολύ καλό ρομπότ ή AI που γράφει τύμπανα, πάντως είναι το ΑΠΟΛΥΤΟ highlight ενός εξαιρετικότατου ρυθμικού black metal δίσκου. Θα μπορούσα να το πω drummer fronted black metal και να μείνει στην ιστορία ως νέο είδος αλλά δεν το κάνω γιατί αρκετά έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας. Για να αναδειχθεί όλη αυτή η τρέλα, καταλαβαίνετε πως οι κιθάρες ακολουθούν επίσης με φρενήρη ρυθμό, ενώ τα φωνητικά είναι σχεδόν ντεθομεταλλάδικα και κινούνται σε αργούς ρυθμούς, δημιουργώντας ένα παράξενο concept Μοναδική περίπτωση δίσκου που ενώ τα πάντα ακούγονται straightforward, από πίσω φαίνεται πως έχει πέσει πολύ μελέτη.
7. Book of Sand - Seven Candles for An Empty Altar (Experimental Black Metal)
Είχαμε τους Liturgy να μας καίνε τον εγκέφαλο, πλέον καλωσορίζουμε τους Book of Sand στην παρέα των μηδενικών ενεργών εγκεφαλικών κυττάρων. Αντικρίζεις το εξώφυλλο και παίρνεις μια ιδέα για την εφιαλτική μουσικούλα που θα ακούσεις εδώ πέρα. Και από τις πρώτες νότες, επιβεβαιώνονται οι φόβοι σου πως αν οι Sun of Nothing (δεύτερη φορά που αναφέρονται στο ίδιο άρθρο, τυχαίο θα είναι) ήταν λιγότερο σλατζοχαρντκοράδες και περισσότερο εξπεριμενταλο-τζαζονοιζοπαίκτες, κάπως έτσι θα ακούγονταν. Ο δίσκος προφανώς και σπέρνει, για τους περισσότερους από εσάς θα είναι skip στα πρώτα 10 λεπτά και δεν σας αδικώ. Αν με ρωτάτε τι παίζουν αυτοί εδώ οι μαλάκες, θα σας απαντούσα «μουσική που συνθέτουν και εκτελούν κυριολεκτικά και μεταφορικά τα φρικιά του the hills have eyes αν αυτοί ήταν τζαζίστες». Δεν θα ήθελα να είναι φίλοι μου, σίγουρα αλλά τι fuck’d up πράγμα πήγαν και έφτιαξαν εδώ ρε σεις;;; Ξεκίνησε από το "Without The Limits Of Power" μπας και καταλάβεις τι εννοώ.
6. Ultha - All That Has Never Been True (Atmospheric Black Metal)
Στην πρώτη επαφή μου με τον δίσκο, τότε στις αρχικές ακροάσεις πριν τις πολλές που ακολούθησαν, τσέκαρα στο bandcamp τους τα tag που είχαν προσθέσει. Κάπου προς το τέλος είχαν βάλει τον όρο “funeral doom metal”. Λίγο χαμογέλασα γιατί οι Γερμανοί μόνο doom δεν παίζουν. Τα παλικαράκια δεν είναι βλαμμένα, ήξεραν τι έγραφαν. Όσο βυθιζόμουν στα απέραντα λιβάδια της θλίψης που οργώνουν με όργανα τους (sic) αντιλαμβανόμουν γιατί κότσαραν αυτό το είδος στον χαρακτηρισμό. Η θρηνητική φύση των ήχων που παράγουν δικαιολογούν πλήρως ο,τιδηποτε «funeral - κάτι» υπάρχει εκεί έξω. Τα γκρίζα χρώματα και τα άψυχα αγάλματα είναι ακριβώς αυτό που πρεσβεύουν οι γεμάτες μιζέρια μελωδίες τους και ενώ τα πάντα στον ήχο τους κινούνται με μια σταθερή ταχύτητα, φαίνονται άψυχα και ακλόνητα. Θα βάλω και εγώ ένα tag. #γκριμεταλ
5. Aeviterne – The Ailing Façade (Death Metal)
Ένας μλκας έξω από ένα τζάμι να προσπαθεί να δει μέσα στο σκοτάδι, ενώ κάτι μαυροφορεμένες σκιές αράζουν σαν σε κρατητήριο. Τι μπορεί να πάει στραβά; Απολύτως τίποτα θα πω εγώ, αφού το κλειστοφοβικό dissonant death metal των Αμερικανών είναι η απόλυτη συμβίωση των Obituary με τους Godflesh σε έναν κατάμαυρο εφιάλτη χωρίς διαφυγή. Κάνε μια βόλτα μέχρι τα "The Reeking Suns" και "The Gaunt Sky" ώστε να πάρεις μια γεύση από ανήλιαγα σύμπαντα και αιώνιο έρεβος και μετά έλα να συζητήσουμε για το αν υπάρχει μέλλον σε αυτή την φασούλα. Με αρκετή διαφορά, ο καλύτερος αμερικανικός death metal δίσκος που άκουσα φέτος, με εντελώς διαφορετικό στυλ από όλα αυτά τα τεκ- ντεθ που παράγονται με το κιλό τον τελευταίο καιρό. Τεράστια υπόκλιση.
4. Voak - Verdrängung (Black Metal)
Γέμισε black metal και αυτή η λίστα και είναι πολύ φυσικό αφού η πλειοψηφία των κυκλοφοριών σχετίζεται με τον έναν ή άλλον τρόπο με τα παιδιά με τα corpsepaint. Η διαφορά με άλλες χρονιές είναι πως μεγάλο μέρος αυτών των δίσκων δεν στέκουν στο άκρο δεξιό άκρο της σκέψης είναι αρκετά πιο θεατρικό από αυτών των βορείων χωρών, με μια dissonant χροιά να υποβόσκει αλλά θεωρώ πως το κόλπο είναι εντελώς αλλού. Ίσως δεν βρίσκεται καν στο black metal. Χωρίς να έχω καταλάβει ούτε μισό στίχο, νιώθω πως ο δίσκος έχει ένα concept, έχει μια συνέχεια στην ροή του, με κάθε επιρροή να έχει τον ρόλο της, καθισμένη απαλά στην θέση που της έχει ορίσει ο συνθέτης. Αν θέλετε να βρείτε μια άλλη αναφορά για να το τσεκάρετε, τότε ας πούμε τους Hail Spirit Noir των Oi Magoi και Mayhem in Blue σε ένα. Επίσης το γεγονός πως έχει βάλει ο Ayloss χεράκι σε ένα solo και στην μίξη, άρα έχει λάβει την αισθητική του έγκριση, μάλλον λέει πολλά.
3. Saidan - Onryō II: Her Spirit Eternal (Black Metal)
Πιο χαμηλά στην λίστα θα βρήκατε τους Asunojokei με την shoegaze j-pop rock εκδοχή του black metal τους. Εδώ λίγο πριν την πρώτη και δεύτερη θέση θα βρείτε τα αγριεμένα πρωτοξάδερφα τους (αν και δεν υπάρχει ούτε συγγένεια ούτε καν εντοπιότητα), τα οποία κυκλοφορούν τον καλύτερο «κανονικό» black metal δίσκο της χρονιάς. Punk, thrash, j-rock, emo rock, post rock και διάφορες άλλες γεύσεις διαφοροποιούν το ευθύ black metal των Αμερικανών από τον σωρό. Και χωρίς ίχνος filler, κάθε τραγουδάκι έχει την δική μελωδική ταυτότητα, με σκοπό να περάσεις καλά, βάλε και άλλο ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Καθόλου τυχαία η αναφορά στο κόκκινο κρασί, αφού το αλμπουμ αυτό (και γενικά οι Saidan) μου φέρνουν στον νου τις εξίσου τολμηρές κινήσεις που έκανε στο παρελθόν μια άλλη τιμιότατη γροτέσκα περίπτωση βρετανικής bm μπάντας που πλέον λοιδορείται από τους ιντελέξουαλ indie μπλακ μέταλερς. Ομιλώ για τους Cradle of Filth προφανώς. Για να γίνω υπερβολικός, επειδή έτσι μου την βάρεσε πρωτοχρονιάτικα, πιθανότατα αυτό είναι το Midian της εποχής μας.
2. Wormrot - Hiss (Grind)
Το να γίνει το grind μόδα, δεν είναι μια καθόλου κακή πιθανότητα. Το κακό θα ήταν να συμβεί με αφορμή κάποιον πολύ μέτριο ως κακό δίσκο και για τους απόλυτα λάθος λόγους. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πλέον τι αρέσει σε αυτά τα μλκσμν που γεννήθηκαν μετά το 2000. Ευτυχώς η καρδιά μας επέστρεψε στην θέση της, όταν μάθαμε από διάφορες έγκυρες πηγές πως οι Wormrot είναι το next big thing του extreme χώρου, γιατί σίγουρα δεν είναι οπότε λογικά θα επανέλθουμε στην πρότερη κατάσταση που όλα αυτά τα underground σχήματα δεν υπήρχε ούτε μισό χιλιοστό πιθανότητας να αγγίξουν μεγαλύτερα κοινά. Το γεγονός ότι οι Σιγκαπουριανοί άνοιξαν ελάχιστα τον ήχο τους, έτσι για να μην παίζουν τα ίδια και τα ίδια, ήταν απόλυτα θεμιτό. Έχωσαν πορωτικά κροσοβεράδικα ριφάκια ή χτύπησαν και καμιά χαρντκορο μπρεηκνταουνίλα για να τσιμπήσει κανένα κλγδ που χάσκει ανάμεσα στα διάφορα -core του κόσμου και γενικά έκαναν τον πιο εύπεπτα καλό grind δίσκο που μπορεί να συμβεί το 2022. Και επειδή πήρα φόρα από τον επίλογο του νούμερο 3, το Hiss είναι για το grind ό,τι ήταν για το metal το Black Album.
1. Ashenspire – Hostile Architecture (Prog Black Metal)
Λογικά θα το περιμένατε, δεν ήταν και κανένα μυστικό πως αυτός ο δίσκος σιγά σιγά ανέβαινε θέσεις, όσο τον αποκωδικοποιούσαμε δηλαδή, δεν είμαστε και τίποτα τζιμάνια, απλοί Επίτροποι είμαστε. Μάλιστα στην αρχή όταν μου τον πρότεινε ένας φίλος καλός, δεν μπορώ να πω ότι είχα ενθουσιαστεί αλλά επέμενε αρκετά να με παρενοχλεί με τον ενθουσιασμό του. Και εκεί ακριβώς εδράζει η φιλοσοφία της Επιτροπής, πως μέσω της επικοινωνίας και της ανταλλαγής απόψεων, ανοίγουν πραγματικοί διάδρομοι στην ακρόαση. Μέσα από τον χαβαλέ μπορείς να βρεις την αγάπη σου για την μουσική και τους ήρωες σου. Μέσα από την υπερβολή και το πάθος μπορείς να δημιουργήσεις ένα δίκτυο ακροατών που παραμένουν ανοικτοί στο ο,τιδήποτε. Πες μου την οπτική σου για να το δω και εγώ. Όπου το ρήμα «δω», βάλε το ρήμα «ακούω». Παρατηρώντας τις λέξεις που χρησιμοποίησαν όλοι αυτοί που μίλησαν για τον δίσκο, σιγά σιγά μπήκα στην οπτική τους και είδα αυτό που βλέπουν. Ένα περίτεχνο αριστούργημα που σίγουρα προσπαθεί να ακουστεί διαφορετικό, χωρίς να είναι αυτός ο σκοπός του. Μια ελεύθερη μορφή έκφρασης που ξεκινά από την μουσική και καταλήγει στο θέατρο. Έχω δημιουργήσει άπειρες εικόνες όσο ακούω αυτές τις στριγκλιές των οργάνων των Ashenspire. Δίσκος που βιώνεται με τον χρόνο, ένα άκουσμα που σε υποχρεώνει να το κάνεις μια αυτοτελή διαδικασία. Ψάξε βρες τον χρόνο, μόνο αυτό δεν μπορώ να σου προσφέρω. Καλή χρονιά να έχετε όλοι σας. 2022 mic drop.
