30.The Lucid Furs - Damn! That Was Easy
Όλοι θυμόμαστε τους Blues Pills και το πόσο τους αγαπήσαμε (βασικά αγαπήσατε, εγώ ήμουν ψύχραιμος) με εκείνο το περίφημο, ομώνυμο ντεμπούτο. Μεγάλο κρίμα που πήγαν άπατοι με τους επόμενους δύο δίσκους τους. Αυτό το κενό θα μπορούσαν άνετα να καλύψουν οι The Lucid Furs, που και την φωνή διαθέτουν (Karen O'Connor), κυρίως όμως τις γκρουβάτες κομματάρες που απαιτούνται για έναν κορυφαίο blues rock δίσκο, όπως είναι αυτός. Μην δώσετε απολύτως καμία σημασία στο απαράδεκτο εξώφυλλο, είναι άκρως παραπλανητικό. Εμπιστευτείτε με και δεν θα χάσετε.
Χαρντκοράρα από το Μασατσούσετς που θα σε κάνει να νιώσεις πάλι 18 χρονώ, γιατί η Becca Cadalzo έχει αυτή την γκρινιάρικη, bubblegum punk φωνούλα που ερωτεύεσαι (μισείς) με το πρώτο τραγούδι. Η τύπισσα παίζει ρόλους μέσα στα τραγούδια, δυναμικές ερμηνείες που προσθέτουν πόντους στην ήδη έξυπνα στρωμένη αλλά απλοϊκή μουσική. Ναι, δεν ξεφεύγει από τα στεγανά του hardcore/punk αλλά ροκάρει. Ξέρω ότι τα μόλις 21 λεπτά του δίσκου θα μπορούσαν να τον βάλουν στην προηγούμενη λίστα με τα EP αλλά νιώθω ότι το υλικό φτάνει και περισσεύει για το είδος που εκπροσωπεί. Ξεκίνα από το Pink Rose.
Ρίχνουμε τις ταχύτητες στα τάρταρα, καλό θα είναι να μην ακούσετε αυτό το album οδηγώντας στην Εθνική Οδό μετά την Λαμία, μιλάμε για το απόλυτα υπνωτιστικό άκουσμα. Είναι ο folk δίσκος που βάζω και ακούω ενώ χαϊδεύω την γάτα μπροστά στο τζάκι, είναι ένας ρομαντικός περίπατος μέσα στο δάσος, είναι η παρέα καληνυχτάκηδων γύρω από την πιρόγα να ψήνουν λουκάνικα, είναι το πρωινό κατούρημα στο χιόνι μετά από τσίπουρα. Ανακουφιστικός δίσκος, ένα στοργικό χάδι, τα παραμύθια της γιαγιάς, ένα ντεπόν αναβράζον μέσα σε ένα ποτήρι κρύο νερό.
27.Hiatus Kaiyote - Mood Valiant
Συνεχίζουμε χαλαρά, με ένα σχήμα που έχει λάβει αναγνώριση γιατί το αξίζει αφού διαθέτει όραμα. Samples, jazz, soul, r’n’b, hip hop και πάνω από όλα μια ακόμα μαγευτική φωνούλα όπως είναι αυτή της Nai Palm. Το καλύτερό τους album κυκλοφορούν φέτος οι Αυστραλοί, αφού φαίνεται ότι πέτυχαν στην μίξη όλων αυτών των στοιχείων, χωρίς το αποτέλεσμα να αφορά αποκλειστικά και μόνο ψαγμεντέν χιπστεράδες. Εγώ αυτό το λέω art nouveau pop και μ’ αρέσει. Ξεκινήστε από το Stone or Lavender.
Έλαμψαν φέτος οι Dead Poet Society, με το ντεμπούτο τους να είναι ο δίσκος που με έκανε να νιώσω πιο νέος από ό,τι ήδη νιώθω. Το κολεγιακό alt pop rock που παίζουν κάνουν τους Muse του 2021 να ντρέπονται και εγώ αισθάνομαι σαν να άκουσα πρώτη φορά το Showbiz. Η φωνή του Jack UnderKofler, μου φέρνει στο μυαλό τον Jeff Buckley και το γεγονός ότι τα παλικαράκια είναι απόφοιτοι του Berklee, σημαίνει ότι τα παιξίματα είναι άξια αναφοράς. Ελπίζω για το καλό της μουσικής να μην ακολουθήσουν τον δρόμο των Dream Theater (ξεχειλώνουμε μια μανιέρα μέχρι να μην υπάρξει αύριο) όμως ελπίζω στο επόμενό τους βήμα να πειραματιστούν ακόμα περισσότερο από το να παραμείνουν απλά ένα σχήμα για teenagers.
25.Liquids - Life is pain Idiot
Μόνο 27 τραγούδια φτάνουν για έναν από τους καλύτερους φετινούς punk δίσκους. Οι Liquids από την Ιντιάνα, έχουν τον τρόπο τους. Λίγο rock’n’roll, λίγο brit pop, λίγο garage, λίγο surf και το punk τους είναι ένας λόγος να ζήσεις λίγο πιο ευχάριστα την ζωή σου όσο και αν αυτή σε πονάει καθημερινά. Προφανώς και η ζωή πάνω σε αυτόν τον πλανήτη έχει γίνει λίγο καλύτερη για όσους γλεντάνε με Black Flag, Misfits και Dead Kennedys. Όμως η ζωή προχωράει και οι νέες σειρούλες πρέπει να εντοπίσουν τους νέους ήρωες που θα τους βελτιώσουν την ματιά. Οι Liquids κάνουν αυτό ακριβώς.
24.Matt Sweeney & Bonnie Prince Billy – Superwolves
Θυμάστε λίγο παραπάνω που λέγαμε για τους “άσημους” Ιταλούς Werner και τα τζάκια, τα χιόνια και τα βουνά. Ακριβώς στο ίδιο ύφος, πιο ψηλά στην λίστα έχουμε το βαρύ πυροβολικό της folk μελαγχολίας που όλοι αγαπάμε να χανόμαστε μέσα του όταν πιάνουν τα κρύα. Ο Matt Sweeney και ο Bonnie Prince Billy συνεργάζονται ξανά, μετά το απόλυτο έπος Superwolf του 2005 και πάλι καταφέρνουν να θριαμβεύσουν. Δεν χωρούν πολλά λόγια για τις καριέρες του ντουέτου, οι τύποι είναι παντού τα έσχατα 20+ χρόνια και χωρίς πολλά πολλά τερτίπια ξέρουν ακριβώς τι κάνουν. Ξεκινήστε από την τελευταία σύνθεση του δίσκου, Not Fooling και θα με θυμηθείτε.
23.Simon Stålenhag - Music for Satanic Children
Είχα γράψει σε ένα Παρατηρητήριο μέσα στην χρονιά “…η μουσική για τα σατανικά παιδιά είναι από τους καλύτερους ambient δίσκους που έχω τσεκάρει τα τελευταία χρόνια. Ο Simon Stålenhag δημιουργεί έναν χώρο που λειτουργεί εντελώς φυσικά, και ενώ αρχικά φαίνεται φιλόξενος και λιτός, μετά από λίγο σε κλείνει μέσα του και σε καταβροχθίζει. Ναι ρε μλκ, θα μπορούσε να είναι το soundtrack σε ένα αρρωστημένο νουάρ θρίλερ. Αυτό είναι το ζητούμενο εδώ.” Θα συμφωνήσω με τον εαυτό μου σε μεγάλο βαθμό γιατί εκτός του ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου η άποψή μου για τον δίσκο από τότε, παρατηρώ ότι μεγάλο πλήθος συνανθρώπων μας τον έχει τιμήσει με το σχεδόν 8ευρώ τους, στο Bandcamp (ναι δεν έχει κυκλοφορήσει σε φυσική μορφή και πονάμε για αυτό).
22.Jan Van Angelopoulos – Streams
Πριν πούμε μπράβο στον Jan Van για τον δίσκο που έβγαλε (αν και δεν χρειάζονται μπράβο και μόνο η παρουσία του εδώ επιβεβαιώνει τον θαυμασμό μας), μπράβο πρέπει να πούμε στην εταιρεία Teranga Beat, η οποία πέρσι έβαλε στην ίδια λίστα το Ορμένιον της Εβρίτικης Ζυγιάς. Δύσκολο στις μέρες μας, μια ανεξάρτητη εταιρεία να έχει σερί τόσο καλό γούστο. Ο Jan Van είναι drummer και όπως συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο, οι τύποι που παίζουν τα τύμπανα βρίσκονται σε καλλιτεχνικό οίστρο. Οπότε εδώ θα βρείτε καταπληκτική jazz που ακουμπά σε διάφορα πραγματάκια (ethnic, afro, Cuban, fusion, impro, psych) χωρίς να χάνει το κίτρινο χρώμα της. Ναι, είναι το κίτρινο album της χρονιάς. Ξεκινήστε από το Fingering χαχα…μα τι λέω, όλοι από εκεί ξεκινάμε, μπορεί και όχι…
21.Stick in the Wheel - Tonebeds for Poetry
Σε προηγούμενο Παρατηρητήριο σας είχα προειδοποιήσει “…ξεπέρασαν τον εαυτό τους, και οι 13 συνθέσεις που θα βρείτε εδώ μέσα είναι ένα μοναδικό blend raw ηλεκτρονικής, rock και folk μουσικής, που τολμώ να πω ότι δεν έχω ματαξανακούσει παρόμοιο. Δύο λέξεις φτάνουν για την περιγραφή: Medieval Kraftwerk. Πάει για ψηλά αυτό μάγκες…”. Και όντως πήγε ψηλά, αφού τέτοιες μίξεις εγώ τις στηρίζω για το καλό του αθλήματος, μόνο έτσι κάνουμε δουλειά. Εάν σκεφτείς μάλιστα ότι αυτό το διαμάντι γράφτηκε σε κάποιο σπιτάκι στο Λονδίνο, ε δεν θέλω και πολύ να σηκωθώ να χειροκροτήσω.
Αν και ό,τι γράψω για το Alkisah είναι εκ προοιμίου πεζό μπροστά στα υπέροχα λόγια του Αντώνη Καλαμούτσου στην κριτική που έκανε στο Rocking.gr (το κείμενο που με έφερε σε επαφή μαζί του), θα προσπαθήσω να δώσω και εγώ με το στυλ μου ένα hint για τον δίσκο. Οι Senyawa δημιουργούν έναν δίσκο που θα μπορούσε να είναι από μόνος του ένα έκθεμα σε μια συλλογή σύγχρονης τέχνης που έχει concept μια post-apocalyptic ζωή. Ο industrial χαρακτήρας δεν έχει σαν σκοπό να σου φέρει εικόνες μιας ακμαίας βιομηχανικής εποχής αλλά κυρίως να σου υπενθυμίσει ότι όλα αυτά γύρω μας είναι ουσιαστικά άχρηστα παλιοσίδερα. Distorted experimental industrial noise το είδος που θα ακούσετε εδώ και ο κάθε ακροατής θα το βιώσει διαφορετικά, όλες οι αντιδράσεις είναι καλοδεχούμενες (ναι ακόμα και αυτές της πλήρους απέχθειας).
19.Hedvig Mollestad – Tempest Revisited
To περσινό Ekhidna ήταν ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, το γιατί δεν μπήκε στις αντίστοιχες λίστες της Επιτροπής είναι ένα θέμα προς διερεύνηση, ίσως δεν είχαν δοθεί αρκετές ακροάσεις, ίσως απλά ξεχάστηκε μέσα στον ορυμαγδό των κυκλοφοριών, ίσως απλά έδωσα σχετικά μικρή λίστα για την μη μέταλ φασούλα (μόνο 20) και δεν χώρεσε, δεν θυμάμαι ρε μάγκες ειλικρινά. Όμως το φετινό album της Hedvig είναι εδώ για να με εξιλεώσει και γιατί προφανώς το αξίζει και με το παραπάνω. Rock + jazz πιασμένα α λα μπρατσέτα βολτάρουν σε μια ατμοσφαιρική δίνη που έχει και κατηφόρες και ανηφόρες, που σημαίνει ότι και θα σε διασκεδάσει (ναι το rhythm section γκρουβάρει αρκετά) και θα σε κάνει να σηκώσεις τα μανίκια (τα σαξόφωνα με το παίξιμο της Νορβηγίδας στρώνουν το free jazz / experimental rock χαλί).
18.Dramachine – Συγκινησιακή Πανούκλα
Είχα γράψει σε κάποιο Παρατηρητήριο: “…η Συγκινησιακή Πανούκλα είναι το ελληνόφωνο synth-pop / post punk ντεμπούτο που έλειπε αυτή την περίοδο από την ελληνική σκηνή, αφού γεμίζει με λέξεις και ήχους τη δραματική ψυχοσύνθεση μιας «γερασμένης» νεολαίας που έχει μείνει κολλημένη σε μια αναβαλλόμενη εκκρεμότητα, περιμένοντας συνεχώς να τελειώσει κάτι (η κρίση, η πανδημία, η θητεία, η τετραετία). Δεν έχει μείνει τίποτα. Οι Dramamachine είναι μια περίπτωση που θέλει προσοχή γιατί περιλαμβάνει σε ίση ποσότητα την καλώς εννοούμενη ερασιτεχνία και την δημιουργική εμπειρία.” Συμφωνώ απόλυτα με τα γραφόμενα και επισημαίνω ότι εδώ θα ακούσετε την πιο cult κυκλοφορίας της λίστας αυτής.
17.Dale Kerrigan - noise bitch
Τι γλυκά παιδάκια είναι αυτά;;; Το ντεμπουτάκι τους είναι βγαλμένο από μια emo noise rock μήτρα, ένα grower δισκάκι που ενώ στην αρχή το ακούς με στοργικότητα, σιγά σιγά σου προκαλεί κάτι σαν μετεφηβική αφύπνιση. Δεν θα ήθελα να συνδέσετε τον δίσκο με το sex, αν και αυτό το θεωρώ αρκετά δύσκολο, λόγω της ιδιαίτερης έντασης που διατηρεί στην διάρκεια του. Σε κρατάει σε μια συνεχή διέγερση, χωρίς να σε κουράζει και μάλιστα περιλαμβάνει και έναν κυκλοθυμικό ρυθμό που ενώ νομίζεις ότι αποσυνδέεσαι, χραπ ξανά αγκαλίτσα και προκαταρκτικά. Δυστυχώς, προς το παρόν, υπάρχει μόνο ψηφιακή κυκλοφορία του noise bitch και ελπίζω σε κάποια minimum αναγνώριση, αν και δεν το βλέπω.
16.Ishmael Ensemble - Visions of Light
Πώς θα σου φαινόταν να ακούσεις έναν συνδυασμό trip hop με χαλαρή jazz, ενώ θεϊκές φωνούλες σου χαϊδεύουν την ψυχούλα;;; Εγώ θα πέρναγα όμορφα, εσύ δεν ξέρω, μπορεί να μην είσαι αυτός ο τύπος, μπορεί να την βρίσκεις με πιο αγνά, παρθένα πράγματα. Εδώ οι Ishmael Ensemble από την κοιτίδα πολιτισμού, ονόματι Bristol, δεν ενδιαφέρονται να κερδίσουν την συμπάθεια μιας συγκεκριμένης, περιχαρακωμένης σκηνής, βασικά χτυπάνε 2-3 από αυτές για πλάκα και όσα κλγδ ακολουθήσουν, κέρδος θα είναι. Γνωμούλα μου, όσο εμμένουν στον πειραματισμό αυτό, δεν θα βρουν πουθενά το viral λιμάνι τους, τέτοιες περιπτώσεις είναι καταδικασμένες να αποτυγχάνουν εμπορικά, όμως όσοι ασχοληθούν σοβαρά, θα κερδίσουν ικανοποιητικές ώρες ευδαιμονίας.
Δεν έχω κρύψει την αγάπη μου για τις μουσικές που παλεύουν να συνδυάσουν κόσμους. Και ας τρώνε τα μούτρα τους, δεν πειράζει, η ζωή όπως και η μουσική είναι σαν το ποδήλατο. Αν δεν πέσεις, δεν μαθαίνεις. Έτσι και οι Paykuna, όταν έβγαζαν το 2017 το πολυρυθμικό και δυναμικό και λίγο μπερδεμένο ντεμπούτο Raíces, δεν υπολόγιζαν ότι 4 χρόνια αργότερα θα έριχναν λίγο τις ταχύτητες, θα γέμιζαν την μουσική τους με μελωδίες και τσουπ, πάρτο το αριστουργηματάκι από το πουθενά. Βολιβιανή folk jazz θα βρείτε εδώ υποτίθεται αλλά εγώ θα το πω folk prog jazz γιατί υπάρχουν και τα τρία στοιχεία σχεδόν σε ίση ποσότητα στην υπέροχη μουσική που μας έφτιαξε ο Demian Coca. Καθόλου τυχαίο το Κόκα, ξεκινήστε από το Tunari.
14.John Grant - Boy from Michigan
Ένας από τους δίσκους που άκουσα περισσότερο μέσα στην χρονιά, το νέο album του John Grant ήταν ό,τι αναζητούσα τις βραδινές ώρες του καλοκαιριού που πέρασε. Η alternative ηλεκτρονική pop, που εξελίσσει με κάθε νέα κυκλοφορία του ο John Grant, είναι τόσο δυνατή κάθε, μα κάθε φορά, που θα μπορούσε ας πούμε να αποτελεί μια σύγχονη κυκλοφορία ενός καλλιτέχνη του διαμετρήματος του David Bowie. Βαριά κουβέντα, εγώ την είπα, όχι εσείς. Εσείς μπορείτε να έχετε την γνώμη σας, αφού ακούσετε τον πολύ όμορφο, αυτόν, δίσκο και θα χαιρόμουν να την μοιραστείτε μαζί μου σε κάποιο ψηφιακό μαδομούνι. Τραγούδια σαν το Dandy Star δεν γράφονται κάθε μέρα μλκες, ξυπνήστε.
13.Mdou Moctar - Afrique Victime
Ο Ricky Gervais μπορεί να κάνει πλάκα στις Χρυσές Σφαίρες για τις diverse enough βραβεύσεις και καλά κάνει, όμως εδώ είναι η λίστα της Επιτροπής και μόνο πλάκα και στραβά μάτια δεν κάνουμε. Μπορεί και όχι. Έκατσα και αναρωτήθηκα αν μπορεί να μπει ένα tuareg (από τα 10αρια που άκουσα) σε μια φετινή λίστα, μιας και το είδος έχει ξεχειλώσει όσο λίγα τα τελευταία χρόνια και δεν διακρίνω μεγάλες διαφορές. Το Afrique Victime μπορεί να μην ακούγεται σαν να έχει ηχογραφηθεί πραγματικά στην έρημο δίπλα στις καμήλες (ΠΑΡΑΓΩΓΑΡΑ ΓΑΡ) όμως είναι ίσως ένα από τα top 10 tuareg albums of all time και ο Mdou Moctar αξίζει 100% της προσοχής που έχει λάβει γιατί δεν παίζει απλά τα δημοτικά τραγούδια του λαού του αλλά φτιάχνει ουσιαστικά μια αγνή κιθαριστική μουσική σχεδόν από την αρχή (αν όχι από το μηδέν).
Πάμε βόλτα μέχρι το Μόναχο, όπου εδράζει η συνεργασία δύο υπέροχων καλλιτεχνών. Ο Ιταλογερμανός Roberto Di Gioia και ο Γερμανός Max Herre συνθέτουν ένα κομψοτέχνημα spiritual jazz που ίσως βρισκόταν στο νούμερο ένα, εάν δεν είχαμε 2021, εάν ήμουν παραπάνω από 61 χρονώ και σίγουρα εάν δεν είχα σχέση με το μέταλ και το ροκ, τόσα χρόνια. Η μαγκιά των δύο καλλιτεχνών βρίσκεται στο ότι προσθέτουν νεωτερισμούς σε ένα άκουσμα που φαντάζει τόσο παλιό, γεγονός που του δίνει μια άλλη αίσθηση. Λίγα spoken words, λίγα μπιμπλίκια εδώ και εκεί, λίγο η παραγωγή που δεν θυμίζει ‘60s και νομίζω αξίζει να δώσετε βάση στο εγχείρημα. Επίσης, βαθιά υπόκλιση στα πνευμόνια αυτού του δίσκου (φλάουτα, σαξόφωνα) που ακούει στο όνομα Tony Lakatos. Έσκισες, παικταρά.
Παραμένουμε στο Μόναχο. H Marja Burchard είναι η κόρη του Christian Burchard, ο οποίος είναι ο ιδρυτής των Embryo που δυστυχώς μας άφησε χρόνους το 2018. Όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία για την μουσική, ίσα ίσα. Η Marja που ήταν μέλος της μπάντας βρήκε τον χώρο και σίγουρα την έμπνευση λόγω της στενάχωρης κατάστασης και είπε να το πάρει πάνω της. Ο γνωστός παραγωγός Madlib, μεγάλος fan του γκρουπ ψήθηκε και πήρε την θέση του executive producer (λογικά έκοψε, έραψε και στρογγύλεψε τις ιδέες της Marja) και το Auf Auf είναι ένα από τα καλύτερα kraut themed jazz rock άλμπουμ των τελευταίων πολλών ετών. Δαιδαλώδες και ατμοσφαιρικό σε ίσες δόσεις, ένα περιπετειώδες άκουσμα που ίσως δεν είναι για όλες τις ώρες και όλους τους ακροατές, εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.
Κάπου προς τα τέλη Νοεμβρίου, στέλνω σχεδόν κάθε χρόνο σε φίλους που εκτιμώ το μουσικό τους γούστο (και μου ταιριάζει, προφανώς) για προτάσεις που ίσως δεν έπεσα πάνω τους. Πολλές φορές αυτές οι προτάσεις βρίσκουν τον δρόμο για τις λίστες μου, γιατί όπως επαναλαμβάνω συχνά, ο καθένας μας έχει το δικό του πλέγμα και φάσμα ακροάσεων. Φέτος ήταν η σειρά του Άρη Καραμπεάζη να δώσει δίσκο φάπα στον Επίτροπο, με το Ira, το οποίο εάν το άκουγα έναν μήνα ακόμα ίσως να ήταν καρφωτό πεντάδα. Ηλεκτρονική σκοτεινή εξπεριμενταλιά που την λες και σαουντρακική, εύπεπτη post rock ινταστριαλιά αλλά στο τέλος τέλος την αποκαλείς “η μουσική που θα έγραφαν το 2021 οι Goblin αν ήταν βερολινέζοι”. Τεράστιο ναι από μένα.
09.Lingua Ignota - Sinner Get Ready
Συνεχίζουμε με ακούσματα ευχάριστχαχαχαχα. Η Lingua Ignota, μια αυθεντικά καμένη ψυχή, από αυτές που φέρουν σημάδια που ποτέ δεν θα φύγουν, γράφει μουσική που την καθορίζει ως άνθρωπο περισσότερο, παρά ως καλλιτέχνη (επαγγελματίας καλλιτέχνης, αυτή η μάστιγα). Το Sinner Get Ready είναι το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας της γιατί είναι, πάνω από όλα, το πιο μουσικό αυτής. Δεν μένει μόνο στην ερμηνεία της αλλά με κέρδισε γιατί προσπάθησε να βελτιώσει και τον κρίσιμο παράγοντα μελωδία και background ήχος. Η τελετουργία της (σωστής) ακρόασης των δίσκων της Ignota απαιτεί να έχεις τους στίχους παραμάσχαλα, μάγκα. Αλλιώς μην έρθεις καν εδώ και ζητάς τις ανατριχίλες που σου τάζω. Προχωράμε.
08.Ill Considered - Liminal Space
Αυτοσχεδιασμό πλασάρουν οι Ill Considered στην καριέρα τους. Η μουσική του Liminal Space είναι η πρώτη τους “κανονική” κυκλοφορία και είναι τόσο ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ σφιχτή που δεν μπορείς ούτε ένα μιλισεκοντ ανέπαφης εκτέλεσης μεταξύ των οργάνων. Όλα εφάπτονται τέλεια, ειλικρινά απορώ αν οι τύποι υπάρχουν ή είναι ρομπότ. Και αυτό πιθανότατα συμβαίνει γιατί οι τύποι πριν λίγο καιρό και για περίπου μια δεκαετία έπαιζαν στα τυφλά την μουσική που αγαπούν. Το Λονδίνο είναι η κοιτίδα της σύγχρονης jazz και οι Ill Considered είναι οι νέοι πρίγκηπες της φάσης, αφού προβλέπω ότι εάν συνεχίσουν με αυτό τον ρυθμό στην σύνθεση, θα ξεχάσουμε γρήγορα ό,τι έχει προηγηθεί τα τελευταία χρόνια.
Ψυχεδελικές μου αγάπες, εδώ είμαι για εσάς. Αντί να αναλώνεστε σε neo psych χιπστερομαλακίτσες, πάρτε εδώ γλυκιά krautιά και συνδεθείτε με την άλλη διάσταση. Εάν το περσινό Shadow Forms των Μεξικανών ήταν η έκπληξη της χρονιάς, το φετινό PostHuman είναι η αποκάλυψη η ίδια. Η space rock λογική του δίσκου σε συνδυασμό με τους μηχανικούς ρυθμούς και την χρήση πνευστών, σε τηλεμεταφέρουν σε άλλους πλανήτες όπου οι άνθρωποι δεν τρώνε, δεν πίνουν, δεν κάνουν σεξ, μόνο επιπλέουν σαν βάρκες στον απύθμενο ωκεανό από χαπάκια LSD. Κάπως έτσι ρε μάγκες τα φαντάστηκα, εσείς μπορεί να φτιάξετε άλλες εικόνες, μην με κρίνετε.
Ένας ακόμα jazz δίσκος θα μου πεις. Μας τέντωσες στην jazz ρε μλκ Επίτροπε, θα μου πεις. Και θα έχετε όλοι δίκιο αλλά ρε μλκες εδώ είναι η φάση της καλής μουσικής το 2021, τι θέλετε να βρείτε δλδ, post punk και trap…; Γέρος άνθρωπος είμαι. Λοιπόν, οι Jaubi έφτιαξαν τον jazz δίσκο της χρονιάς για μένα γιατί είναι το τέλειο μίγμα αυτής με την ανατολίτικη μουσική που εξίσου αγαπώ, επειδή ζω και εργάζομαι στην Δυτική Επαρχία της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αυτοί οι ήχοι μού είναι γνώριμοι. Βέβαια οι Jaubi δεν παίζουν ντιριντάχτα jazz, παίζουν τόσο σοβαρά που οποιαδήποτε κριτική επί της εντοπιότητάς τους είναι χυδαία και την κατακρίνω. Άσε που άνοιξα το gatefold και είχε την επεξήγηση του Nafs at Peace σε σχέση με την μουσουλμανική θρησκεία και απογειώθηκε η εκτίμηση που τους είχα.
05.Perturbator - Lustful Sacraments
Ένας από τους πρωτεργάτες του retrowave κινήματος, o γλυκός Παριζιάνος Perturbator αντιλήφθηκε ως γάτα που είναι, προς τα που κινείται όλη αυτή η copy paste φάση με την αναβίωση του synthwave και έκανε την κρίσιμη κίνηση. Σκοτείνιασε και άλλο τον ήχο, πρόσθεσε industrial, post-punk και η στροφή προς το coldwave, ήταν το check mate του. Ίσως λιγότερο χορευτικός και περισσότερο εγκεφαλικός σε σχέση με το παρελθόν, προσωπικά λάτρεψα κάθε σύνθεση του δίσκου. Τον χλευάζουν ότι φτιάχνει ηλεκτρονική μουσική για μεταλλάδες. Είναι η αλήθεια και δεν το βλέπω ως κάτι αρνητικό όσο αυξάνει το fan base του με αλμπουμάρες σαν το Lustful Sacraments. Δεν το παίζει ψαγμεντέν, αβάντ γκαρντ, εξπεριμένταλ ο τυπάκος και όσο οι λαϊκές ηλεκτρονικές δημιουργίες του, δεν βρωμάνε pc homework, εγώ θα είμαι μαζί του.
Οι black midi δεν είναι μια απλή post punk υπόθεση που απλά τα παιδιά τυχαίνει να είναι βλαμμένα και παίζουν σαν σπαστικά και έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις για χαβαλέ. Εάν το δούμε ψυχρά, είναι μια νέα εκδοχή του prog rock με την λέξη prog να μην εσωκλείει τίποτα από αυτά που δυστυχώς χαρακτηρίζουν το είδος όπως το ξέρουμε. Το Cavalcade είναι ακόμα καλύτερο από το Schlagenheim και στα δικά μου αυτιά ακούγεται ακόμα πιο ακραία προοδευτικό. Γιατί αυτό, θα με ρωτήσετε; Γιατί προσπαθεί να πείσει τον ακροατή, ότι “δεν είναι και τοοοοοοοόσο δύσκολο, μωρέ να με ακούσεις…έλα προσπάθησε λίγο γλυκέ ακροατούλη. Να, έχω και κάτι λεπτάκια που δεν προσπαθώ να πιέσω τα εγκεφαλικά σου κύτταρα μέχρι να ανατιναχθούν, πχ στο Marlene Dietrich…” Συνήθως οι μετριοπαθείς προοδευτικοί κάνουν πολύ μπερδεψοδουλειά για το τίποτα. Οι ακραία προοδευτικοί όπως οι black midi, απλά κάνουν ό,τι τους έρθει στην γκλάβα.
03.Λάμδα – ΤΡИА
Οι Λάμδα δεν είναι η νέα μετάλλαξη του Covid αλλά σίγουρα είναι μια μετάλλαξη του ελληνόφωνου ροκ που πασχίζει να μην ακούγεται cringe ή βαρύγδουπο. Και κακά τα ψέματα, μάγκες, όλοι οι ελληνικοί στίχοι στο ροκ ακούγονται περισσότερο μελοδραματικοί από τους αγγλικούς, όχι γιατί είναι πραγματικά περισσότερο mellow αλλά διότι οι περισσότεροι εγχώριοι ακροατές δεν ξέρουν καλά αγγλικά. Στο ΤΡИА, οι Λάμδα κάνουν αυτό που ποτέ δεν φανταζόμασταν, κάνουν cool τον ελληνικό στίχο, τον ντύνουν με όμορφες μελωδίες, με λίγο post, με λίγο alt, με λίγο jazz, γενικά κρατάνε τα πάντα minimal στις υπηρεσίες του τραγουδιού. Και έχουν γράψει τραγουδάρες, γαμώ τα κέρατά μου τα τράγια.
02.Little Simz – Sometimes I Might Be Introvert
Θα έμπαινε στην λίστα και μόνο αν είχε το κομμάτι Introvert στο tracklisting. Επειδή έχει αυτό και άλλα 18 (με τα ιντερλούδια) με τα περισσότερα στο ίδιο επίπεδο, άντε λίγο πιο κάτω, το βρίσκετε στην θέση δύο και λογικά θα το πετύχετε σε όλες τις λίστες που σέβονται τον εαυτό τους. Γιατί η Μικρή Σιμζ είναι μια τεράστια καλλιτέχνης, που μπορεί και χειρίζεται κάμποσα είδη μουσικής σαν να τα γνώριζε από πάντα και πιθανότατα τα γνώριζε από πάντα και αυτό την καθιστά μια νέα μουσική super hero της εποχής μας. Τώρα το να αναλύω τα flow και τα beats και κάτι τέτοια, θα ήταν γελοίο γιατί η μουσική της Βρετανίδας είναι κάτι πολύ παραπάνω από το hip hop που υπάρχει εκεί έξω. Ας το πούμε post hip hop. Ας το πούμε απλά η καλύτερη μουσική του 2021 που θα μιλάμε για αυτήν πολλά πολλά χρόνια αργότερα.
Καλά τι να γράψουμε εδώ ρε παιδιά, ο δίσκος είναι με διαφορά ό,τι καλύτερο έπαιξε στον χώρο του rock για φέτος, μίλια μακριά από τον δεύτερο. Και η λέξη “καλύτερο” καλύπτει πολλά διαφορετικά πραγματάκια, γεγονός που συνέδεσε το Glow On με ακροατές διαφορετικών ειδών μουσικούλας. Προφανώς και ΔΕΝ πρόκειται να είναι ο δίσκος που θα αποτελέσει ένα Black Album, ένα Appetite for Destruction, ένα The Black Parade, ένα American Idiot, ένα Nevermind. Και αυτό γιατί το ενδιαφέρον για τον rock ήχο αυτή την περίοδο βρίσκεται στα τάρταρα όσον αφορά την νεολαία. Όμως στο μέλλον, όσοι είστε εδώ, στην χρονιά 2021 και θέλετε να λέτε ότι το ζήσατε, οφείλετε στον εαυτό σας να έχετε ακούσει τον Σωτήριο Δίσκο των Turnstile. Ίσως, λέω ίσως, με το ενδιαφέρον σας μόλις να πυροδοτήσατε έναν πύραυλο προς την απόλυτη επιτυχία. Μπορεί και όχι. Θα δείξει.
