Η νέα αυτοβιογραφία του Moby εκδίδεται τώρα και στα ελληνικά, από το Οξύ (όλες οι λεπτομέρειες εδώ). Και αποδεικνύεται μια απολαυστική συνέχεια στο Porcelain του 2016, γεμάτη σπαρταριστές αφηγήσεις, αλλά και πικρές ματιές στο αναπόφευκτο κενό που αφήνει η πρόσκαιρη γενναιοδωρία της κοσμικής Νέας Υόρκης...

Με αφορμή την επικείμενη έκδοση της νέας αυτοβιογραφίας του Moby στα ελληνικά από το Οξύ (Κι Έτσι Διαλύθηκαν Όλα, δείτε τις λεπτομέρειες εδώ), επισκεπτόμαστε σήμερα τις «πίσω σελίδες» του αρχείου μας και φτάνουμε στο 1999: έναν χρόνο πριν τον είχαμε απολαύσει ως 3ο όνομα στη 2η ημέρα του Rockwave Festival 1998 (στη Φρεαττύδα, κάτω από Nick Cave & The Bad Seeds και Τρύπες), πλέον η επιτυχία του Play είχε σαρώσει τα πάντα σε διεθνή κλίμακα, μετατρέποντάς τον σε μεγάλο σταρ. Το Avopolis, ένα μικρό ακόμα site στα χρόνια που το ίντερνετ έκανε τα πρώτα του βήματα στην Ελλάδα, αποτίμησε το οριακό άλμπουμ και φιλοξένησε μια μικρή συζήτηση με τον κύριο Richard Melville...

Oι δημιουργοί που (ενωμένοι) αλλάζουν τη μουσική και τον κόσμο μας

Αν τα ονόματα Animal Collective, Panda Bear, Beach House και Toro Y Moi σας λένε κάτι, τότε έχει φροντίσει το αμερικάνικο label γι' αυτό. Ο εμπνευστής του Todd Hyman μας ξεναγεί στον τρόπο με τον οποίον δουλεύει, εδώ και πάνω από 20 χρόνια πια...

Ο θάνατος του 18άχρονου Meredith Hunter στα χέρια των διαβόητων τσοπεράδων Hells Angels, τη στιγμή που οι Rolling Stones έπαιζαν live, έβαλε σημειολογική ταφόπλακα στην αθωότητα και στην αισιοδοξία των swinging Sixties...

Ροκ όπερα, μεγαλειώδες συναυλιακό υπερθέαμα, σινεφίλ βιντεοκλίπ μεγάλου μήκους ή κύκνειο άσμα του progressive rock, λίγο πριν την επικράτηση του punk; Ήταν Φεβρουάριος του 1980, 40 χρόνια πριν δηλαδή, όταν δόθηκαν τα πρώτα live για το θρυλικό The Wall. Και, από όποια οπτική και εάν το παρατηρήσεις, είναι ένα «greater than life» γεγονός...

Ήμαστε κοντά πια στις 4 Μαρτίου, όταν και συμπληρώνεται ένας χρόνος από τον τραγικό θάνατο του Keith Flint, ο οποίος σόκαρε και στεναχώρησε όλα τα παιδιά των 1990s ανά την υφήλιο. Τιμούμε λοιπόν την επέτειο ξανακοιτώντας τον αντίκτυπο που είχε η παρουσία του με τους Prodigy στην Ελλάδα της εποχής, ιδιαίτερα ανάμεσα στο κοινό εκείνο που ως τότε προσδιοριζόταν κυρίως μέσω της ροκ μουσικής...

Ήταν από τους πρώτους που έκαναν το acid σύννεφο να βρέξει άφθονους τους καρπούς του πάνω από την clubbing σκηνή του Λονδίνου, συνδέθηκε άρρηκτα με την εποποιία του Screamadelica των Primal Scream (1991) και βρέθηκε πίσω από ό,τι εξακολουθούμε να θεωρούμε «φρέσκο» και «αλλιώτικο» σε επίπεδο μίξης, παραγωγής και δισκοθεσίας...

Ξεκινώντας το 2011 από ένα ακατάστατο δωμάτιο στα νότια του Τέξας, τα αδέρφια Maggie & Tyler Heath πέτυχαν να γίνουν μία ιδιαίτερα αξιοσημείωτη παρουσία εκεί όπου η αμερικάνικη folk συναντά το ανεξάρτητο ροκ...

Με αφορμή την πρόσφατη δισκογραφική τους επιστροφή με το No Treasure But Hope και την επικείμενη εμφάνισή τους στη Θεσσαλονίκη (Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου, Μέγαρο Μουσικής), ρίχνουμε μια ματιά στη μακροχρόνια συνεργασία τους με τη Γαλλίδα σκηνοθέτρια Claire Denis, τη διοχέτευση του σινεφίλ στοιχείου στον ήχο τους και τη δημιουργική αλληλοτροφοδότηση δύο ξεχωριστών καλλιτεχνικών οντοτήτων...