14. Spiritualized, Fucked Up Inside (Dedicated Records, 1993)
Live album με επτά κομμάτια που αρχικά διανεμόταν μόνο μέσω mail order. Ηχογραφήθηκε στο Hollywood Palladium του Λος Άντζελες και περιλαμβάνει τόσο κομμάτια των Spacemen 3 (“Walking With Jesus”, “Shine A Light”), όσο και καινούριες -τότε- συνθέσεις του Pierce (“Medication”, "Take Good Care of It", “Angel Sign”). Το τζαμάρισμα με τα πνευστά να παίζουν αντιστιτικά στα sequencers στο "I Want You" προδιαθέτουν για την περιπετειώδη εξέλιξη της μπάντας.
13. Spiritualized, Everything Was Beautiful (Bella Union, 2022)
Το περιεχόμενο του Everything Was Beautiful, ένατου album της μπάντας, προήλθε από τις ίδιες demo ηχογραφήσεις με το προηγούμενό τους album, το And Nothing Hurt. Συνολικά, και οι δύο τίτλοι σχηματίζουν το απόσπασμα "Everything Was Beautiful and Nothing Hurt", που προέρχεται από το βιβλίο Σφαγείο Νο 5 του Kurt Vonnegut (1969), το δυστοπικό μυθιστόρημα που εμπνεύστηκε ο συγγραφέας από τους βομβαρδισμούς της Δρέσδης στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Jason Pierce έπαιξε δεκαέξι διαφορετικά όργανα σ’ αυτό το alums. Αν και προέκυψε από την ίδια ηχητική μήτρα με το And Nothing Hurt, το Everything Was Beautiful δεν φτάνει σε αξία το τελευταίο – με εξαίρεση τα τρία singles "Always Together with You”, "Crazy" και "The Mainline Song". Μαζί τους φυσικά το “Let It Bleed (for Igg)”, φόρος τιμής του Jason Pierce στο Funhouse των Stooges.
12. Spiritualized, Amazing Grace (Dedicated Records, 2003)
Το πέμπτο album της μπάντας είναι ίσως το πιο απλό τους συνθετικά και το πιο ακατέργαστο συνθετικά, κομμένο και ραμμένο λες για να ικανοποιήσει τα γκαράζ ροκ ενδιαφέροντά του Jason Pearce. Εδώ οι Spiritualized μεταμορφώνονται σε ένα αρχετυπικό heavy garage-rock trio από τα τέλη των 60ς, καταθέτοντας έντεκα κομμάτια που τα περισσότερα σεργιανίζουν στα καθαριστικά αιχμηρά μονοπάτια του "Come Together" και του "Electricity" (από το Ladies and Gentleman We Are Floating In Space), χωρίς όμως να τα φτάνουν ούτε σε ποιότητα ούτε στο speed. Όταν όμως αυτό το μοντέλο λειτουργεί ("This Little Life of Mine"), απλώς δεν παίζονται.
Το υπόλοιπο album κυλά αργόσυρτα σε blues και gospel. Συχνά συνδυάζονται με απροσδόκητους τρόπους με ψυχεδέλεια ή με χαοτική jazz σε κομμάτια όπως το "Oh Baby". Κυρίως, το Amazing Grace θα πρέπει να λογίζεται ως ένα άτακτο album ανάμεσα στα άλλα επιτεύγματα του Pierce, που είναι ελεγχόμενο και μελετημένα.
11. Spiritualized, Songs In A&E (Sanctuary, 2008)
Στο διάστημα μεταξύ της κυκλοφορίας του Amazing Grace (2003) και του έκτου album της μπάντας το 2008, ο Jason Pierce παραλίγο να περάσει στην άλλη πλευρά, καθώς αντιμετώπισε ταυτόχρονα πολλά προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης πνευμονίας που του προκάλεσε μόνιμη αναπνευστική ανεπάρκεια. Ο τίτλος του album προέρχεται εξάλλου από τον χρόνο που πέρασε στην πτέρυγα Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών. Έτσι, τα τραγούδια εδώ μοιάζουν με εικόνες από το επέκεινα και συνιστούν στιχουργικά διαλογισμούς γύρω από το θέμα της θνητότητας. Εύλογα Το Songs In A&E αποπνέει την ατμοσφαιρικότητα των gospel πιο έντονα από οποιοδήποτε άλλο album των Spiritualized. Πολλά από αυτά τα τραγούδια γράφτηκαν σε ακουστική κιθάρα και ακούγονται λιτά και εμφατικά απέριττα, όπως το ρεφρέν του "Soul On Fire", μια από τις πιο γλυκές μελωδίες που έχει γράψει ο Pierce ή το στολισμένο με διακριτικά κρουστά μαρίμπα "Baby I'm Just A Fool”. Εξίσου τρυφερό ακούγεται και το ντουέτο του με την Rachel Korine, σύντροφο του κινηματογραφιστή Harmony Korine (Kids, Gummo), στην country μπαλάντα “Close", που θυμίζει τα αντίστοιχα ντουέτα του Gram Parsons με την Emmylou Harris. Τα θανατερά blues "Death Take Your Fiddle" και "Sitting on Fire" ακούγονται σαν να ηχογραφήθηκαν στο παραλίγο νεκροκρέβατο του Jason στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν. Ίσως γι’ αυτό δήλωσε λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου: «(αυτό το album) είναι δουλειά του Διαβόλου με λίγη καθοδήγηση από εμένα».
10. Spiritualized, Sweet Heart Sweet Light (Double Six, 2012)
Ενώ οι ιστορίες για την υγεία του Pierce κυριάρχησαν στην κυκλοφορία του Songs In A&E , ήταν το Sweet Heart Sweet Light που εικονογράφησε πραγματικά την περιπέτειά του. Το εξώφυλλό του — "Huh?" ζωγραφισμένο σε ένα πράσινο οκτάγωνο— ήταν μια αναφορά στην αμφιταλαντευόμενη αντίληψη του Pierce υπό την επήρεια φαρμακευτικής αγωγής καθώς υποβαλλόταν σε πειραματική χημειοθεραπεία για ηπατική νόσο. Κατά ειρωνικό τρόπο, το άλμπουμ φαίνεται να αυτοπροσδιορίζεται σε αντίθεση με τη θολή εμπειρία του Pierce, καθώς περιλαμβάνει πιο παραδοσιακή σύνθεση τραγουδιών από πολλές προηγούμενες προσπάθειες του Spiritualized.
Το "Hey Jane" μεταβαίνει από ένα ζωηρό pop τραγούδι της δεκαετίας του '60 σε ένα προωθητικό outro που χρησιμοποιεί τη χορωδία για να φτάσει στην συναισθηματική κορύφωση. Το Sweet Heart Sweet Light ηχεί απογυμνωμένο με έναν παρόμοιο τρόπο με το Amazing Grace, αλλά το αποτέλεσμα εδώ είναι πιο ουσιαστικό. Το μονολιθικό "Headin' For the Top Now", θορυβώδες, βαρύ και σκοτεινό, μια συγκλονιστική και αδυσώπητη κατάθεση ψυχής αντάξια -στον κατάλογο των Spiritualized- ενός "Out of Sight" ή ενός "Lay Back in the Sun", ακούγεται σαν το τέλειο soundtrack για να πηδήξεις από πολύ ψηλά. Το ίδιο επιβαρυμένα ψυχολογικά ακούγονται και κομμάτια όπως τα "Freedom" και "I Am What I Am (Pierce, Dr. John)”, προσπάθειες του Pierce να συνδυάσει την free jazz με ψυχεδελικά soul mantra, ενώ εξίσου βαρύθυμα κλείνουν το album το "Life Is a Problem" και κυρίως το ελεγειακό "So Long You Pretty Thing".
9. Spacemen 3, Recurring (Fire, 1991)
Αν και οι Spacemen 3 είχαν ήδη διαλυθεί πριν από την κυκλοφορία του, το Recurring δεν ήταν τόσο ένας «αποχαιρετισμός στα όπλα», όσο ένα βραδυφλεγές καύσιμο για να τεθούν σε τροχιά, από τη μια οι Spectrum που σχημάτισε ο Pete Kember και από την άλλη Spiritualized του Jason Pierce. Το Recurring γεννήθηκε από τη μήτρα του χάους, που υπήρξαν οι τελευταίες μέρες των Spacemen 3, οι οποίοι, είτε από τραγική ειρωνεία είτε ωθούμενοι από την ίδια τους την εντροπική τάση προς την αυτοκαταστροφή, είχαν μόλις γνωρίσει τη μεγαλύτερή τους επιτυχία με το τρίτο τους album, το Playing With Fire του 1989. πρότειναν. Σε αντίθεση με άλλους ψυχεδελικούς εξερευνητές της εποχής, οι Spacemen 3 απέφυγαν τις επιρροές της δεκαετίας του '60, τον ήχο του voxx και του Hammond και τις δωδεκάχορδες κιθάρες α λα Byrds. Αντ' αυτού ξεκίνησαν ένα ηχητικό ταξίδι στις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου με οδηγό τα αναλογικά πλήκτρα, τα sequencers και τον θόρυβο των fuzz pedals. Σ’ αυτή τη φάση, οι Spacemen προσομοίαζαν περισσότερο με γκρουπ όπως οι My Bloody Valentine, με τους οποίους μοιράστηκαν τη σκηνή στην τελευταία τους εμφάνιση στο φεστιβάλ του Reading τον Αύγουστο του 1989. Οι εντάσεις ανάμεσα στους δύο βασικούς συνθέτες της μπάντας ενισχύθηκαν με την κυκλοφορία του single “Hypnotized”, που ήταν γραμμένο από τον Pierce. Ο Kember εξοργίστηκε όταν ανακάλυψε ότι η δική του σύνθεση “Just To See You Smile (Honey Pt 2)”, είχε υποβιβαστεί –όπως το εξέλαβε– σε B-Side ο ίδιος να ενημερωθεί. Το γεγονός ότι το "Hypnotized" ήταν ο πρώτος Spacemen 3 που ανέβηκε στα βρετανικά charts καθώς και ότι ήταν το single της μπάντας με την υψηλότερη θέση στα ανεξάρτητα charts του Ηνωμένου Βασιλείου φυτίλιασε κι άλλο τη διάθεση του Kember. Η διάλυση του γκρουπ ήταν αναπόφευκτη. Ο μεν Kember σχημάτισε τους Spectrum, ο δε Pierce εξέδωσε τον Ιούνιο του 1990 το πρώτο του single με το όνομα Spiritualized: μια minimal-noise διασκευή στο “Any That You Want Me” που συνέθεσε ο Chips Taylor για τους Troggs το 1966, η οποία φέρνει στο ύφος στους πρώιμους Jesus & Mary Chain.
Για έναν δίσκο που δημιουργήθηκε με φόντο τέτοιας εσωτερικής έντασης και παρασκηνιακών μηχανορραφιών, το Recurring είναι ένα άλμπουμ που κρατιέται εξαιρετικά καλά – με δεδομένο ότι ο Kember και ο Pierce επέμεναν να ηχογραφούν τα δικά τους τραγούδια ξεχωριστά με τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, αλλά να αποκλείοντας ο ένας τον άλλον. Εκτός από τη δεκαετία του '60 και τη βασισμένη στο blues μουσική που τους είχε πυροδοτήσει από την αρχή, εδώ οι Spacemen 3 προσεγγίζουν και αγκαλιάζουν επιρροές τόσο ποικίλες όπως ο μινιμαλισμός, η ambient και η trance-electronica.
Φυσικά, οι διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών του βινυλίου είναι εμφανείς. Με απλοϊκούς όρους, η μουσική του Kember στα τραγούδια της πρώτης πλευράς σαφώς και χαρακτηρίζεται από το ολοένα αυξανόμενο ενδιαφέρον του για τα ηλεκτρονικά (“Big City”, “Set Me Free”, κλπ.). Συγχρόνως επιμένει στο μίνιμαλ στις συγχορδίες, σαν να έχει πάρει εντολές από τον Lou Reed: «οποιοδήποτε τραγούδι περιέχει περισσότερες από δύο συγχορδίες είναι τζαζ». Στη δεύτερη όμως πλευρά του δίσκου του δίσκου περνά στο προσκήνιο η μελωδική ευαισθησία του Jason Pierce, σε κομμάτια όπως το "Feel So Sad” και το "Sometimes". Το δε “Hypnotized”, με τη συγκριτικά πλούσια ενορχήστρωσή του, τα πνευστά και τα gospel φωνητικά στο background, είναι το λυσεργικό έπος των Spacemen 3, θα τολμούσα να πω ο κρίκος της αλυσίδας που συνδέει το Psychedelic Sounds Of The 13 Floor Elevators με το “Come Together” των Primal Scream.
8. Spiritualized, And Nothing Hurt (Bella Union, 2018)
Η δυαδικότητα του Jason Pierce είναι το θέμα του “I'm Your Man”, δεύτερο κομμάτι στο όγδοο album των Spiritualized άλμπουμ. «I could be faithful, honest and true/Holding my heart for you/Dependable all down the line/Devoted all the time», τραγουδά με εύθραυστο τρέμουλο του. «But if you want wasted, loaded, permanently folded/Doing the best that he can/I'm your man». Ο Jason Pierce σκαρώνει στο And Nothing Hurt μια μουντή ονειροπόληση πλημμυρισμένη με gospel, rock ‘n’ rοll, country και psyche ηχοχρώματα. Μπορεί να έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια από τότε που, ως μέλος των Spacemen 3, ισχυρίστηκε ότι «πήρε ναρκωτικά για να φτιάξει μουσική για να πάρει ναρκωτικά για να φτιάξει μουσική για να….», αλλά αυτή εξακολουθεί να είναι η βασική αντίληψη του Pierce.
Στην ονειροπόληση του And Nothing Hurt κεντρική σημασία έχει Ο Δρόμος. Εκκίνηση με το βελβετικό και μπίτνικο “Here It Comes”, απ΄όπου παίρνει τη σκυτάλη το “Let's Go”, που στην αφήγησή του αγνοεί τους ανοιχτούς αυτοκινητόδρομους για τις επαρχιακές λωρίδες. Οι ηλεκτρακουστικές κιθάρες παίζουν απλές συγχορδίες, στο ύφος ας πούμε των Love, και στην οποία προστίθενται ολοένα και περισσότερα όργανα, παίζοντας το ίδιο μοτίβο ή συμπλέκονται με αυτό –πιάνο, πλήκτρα και χάλκινα, drones εγχόρδων στο βάθος. Το 12μετρο rock'n'roll παίρνει τα πάνω του στο “On the Sunshine: και στο “The Morning After”, ενώ το "Sail on Through" κλείνει το σετ μαγευτικά και ταξιδιάρικα.
7. Spacemen 3, Sound of Confusion (Glass/Fire, 1986)
Δημιουργημένοι στο Ράγκμπι του Γουόργουικσαϊρ, στις αρχές του 1982, οι Spacemen 3 χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια για να κυκλοφορήσουν το πρώτο τους album. Εκείνα τα χρόνια δεν είχαν όμοιό τους στα βρετανικά νησιά, αν και μοιράζονταν αρκετούς κοινούς τόπους στην αντίληψη (αν όχι στον ήχο) με τους πρώιμους Jesus & Mary Chain. Την εποχή που το post-punk μετατρεπόταν σε new pop, οι Spacemen εμπνέονταν από τον μινιμαλισμό των Velvets και των Suicide, τον νιχιλισμό των Stooges, των επαναστατικό θόρυβο των MC 5 και τα ψυχεδελικά τριπάκια των Red Krayola και των 13 Floor Elevators. Και βέβαια έπαιρναν πολλά ναρκωτικά, σε σημείο που χτίστηκε ένας ολόκληρος μύθος γύρω από της σχέσεις της μπάντας με τις ψυχότροπες ουσίες. Αρχικά έφτιαξαν τη φήμη τους με τις χαοτικές ζωντανές του εμφανίσεις, όπου πολλές φορές παρασύρονταν σε 40λεπτες εκτελέσεις του “Suicide” (που θα εμφανιστεί στο μεταγενέστερο album Playing With Fire) και σε μια 20λεπτη διασκευή στο “Roller Coaster” των Elevators.
Το τελευταίο εμφανίζεται και στο Sound of Confusion, σε μια λιγότερο χορταστική εκτέλεση που όμως κι αυτή προσεγγίζει τα οκτώ λεπτά σε διάρκεια. Μια ακόμα καταπληκτική διασκευή που έκαναν εκείνη την εποχή ήταν στο heavy blues "Mary Anne"των Juicy Lucy, της μπάντας που σχηματίστηκε το 1969 από τις στάχτες των φοβερών και τρομερών Misunderstood. Φυσικά από τις τιμώμενες με διασκευές μπάντες δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι Stooges: ένα 6λπτο “Little Doll”, τσίτα στην παραμόρφωση, με τις κιθάρες να εκτοξεύουν κεραυνούς από το χέρι του Σίβα, του θεού της δημιουργίας και της καταστροφής. Από το πρωτότυπο υλικό, αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει είναι το psyche-anthem "Losing Touch With My Mind" που ανοίγει τον δίσκο, καθώς και το "Hey Man" που αποτελεί μια πρώτη ένδειξη της ισχυρής επιρροής τους (ειδικά του Pierce) από την ευαγγελική/λατρευτική μουσική των gospel.
6. Spiritualized [Electric Mainline], Pure Phase (Dedicated, 1995)
Ο τίτλος του Pure Phase δεν λανθάνει. Το δεύτερό τους album είναι ένα μεταβατικό έργο, που έρχεται σε μια εποχή όπου ο Pierce έπαιζε πραγματικά με το όνομα του γκρουπ, αποδίδοντας αυτό το άλμπουμ στους «Spiritualized Electric Mainline» και ισχυριζόμενος ότι ήταν παλιότερα γνωστοί ως «Spiritualized Lazer Guided Melodies». Είναι επίσης ίσως η στιγμή που ο Pierce γοητεύτηκε τόσο πολύ από τον θόρυβο και την ambience, στριμώχνοντας ένα πιο παραδοσιακό τραγούδι εδώ κι εκεί ανάμεσα σε δέκα λεπτά γεμάτα droning synths και κιθάρες τόσο με εφέ που δεν αντιπροσωπεύουν πλέον τον ήχο ενός οργάνου, αλλά μάλλον αιχμαλωτίζουν την αίσθηση κάποιου φανταστικού ήχου.
Το Pure Phase είναι πάντως υπέροχο, γεμάτο με ηχητικά τοπία που επεκτείνονται ως το χάος και σε μεταφέρουν μαζί τους. Αυτό συμβαίνει με μερικά κομβικά σημεία όπως το opening-track “Medication” ή το "Lay Back In the Sun" -δύο από τα καλύτερα τραγούδια των Spiritualized, ever! Στον αντίποδα, το σύντομο "Born Never Asked" φέρνει στο νου κόσμους μέσα σε δύο λεπτά, ένα πένθιμο βιολί και στρώματα παραμορφωμένου ήχου που εισχωρούν στο "Electric Mainline", το οποίο είναι άλλα σχεδόν οκτώ λεπτά επαναλαμβανόμενων μελωδιών χωρίς…ναρκωτικά. Τα τελευταία δεκαοκτώ λεπτά είναι κυρίως οργανικά και διαστημικά, φαινομενικά ακατέργαστα παρασύρονται στο υπερπέραν, από τις μετεωρικές κενές ταλαντώσεις του "Pure Phase" ως τη μαύρη τρύπα της μάταιης επιστροφής στην πραγματικότητα στο "Feel Like Goin' Home".
5. Spiritualized, Lazer Guided Melodies (Dedicated, 1992)
Από πολλές απόψεις, το Lazer Guided Melodies ήταν η συνέχεια και η τελειοποίηση του έργου που είχε δημιουργήσει ο Pierce προς το τέλος των Spacemen 3, κάτι που είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι σε αυτό το σημείο οι Spiritualized εξακολουθούσε να αποτελούνταν από μουσικούς που είχαν συμμετάσχει στην προηγούμενη μπάντα του. Το Lazer Guided Melodies αποτελείται από τέσσερις διαφορετικές σουίτες. Κάθε μια ολοκληρώνεται με ένα ψυχότροπο 60ς pop κομμάτι, από τα οποία ιδιαίτερα τα "I Want You" και "Run" είναι φανταστικά. Σε αυτό το σημείο της καριέρας του, ο Pierce αφήνει διακριτικά να φανούν αναλαμπές από στοιχεία που θα γίνονταν καθοριστικά στον ήχο των Spiritualized, αλλά εδώ απαντούν σε μια πιο εκκολαπτόμενη μορφή. Οι μπαλάντες με γκόσπελ απόχρωση είναι μεν άκρως συναισθηματικές, όχι όμως ακόμα καθαρτήριες. Κομμάτια όπως το "Shine a Light" και το “Sway” θυμίζουν λιγάκι τον τρόπο που χειρίστηκαν οι Stones την παράδοση του blues στο Exile on Main Street. Μέσα στη γενική θολούρα του, το Lazer Guided Melodies είναι ένα πανέμορφο album από την αρχή μέχρι το τέλος, το οποίο προοικονομεί τα μελλοντικά επιτεύγματα του Jason Pierce.
4. Spiritualized, Let It Come Down (Arista, 2001)
Αντιμέτωπος με το ανθρωπίνως αδύνατο καθήκον να ακολουθήσει ένα δημιούργημα αντάξιο του Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space, ο Jason Pierce έκανε ό,τι κάνουν πολλά συγκροτήματα μετά το καθοριστικό τους album: στόχευσε σε κάτι ακόμα πιο σύνθετο και μεγαλοπρεπές, σε κάτι που δεν φαινόταν δυνατό. Από πολλές απόψεις, λειτούργησε. Χρησιμοποιώντας περίπου 120 μουσικούς, ο Pierce δημιούργησε ένα ορχηστρικό album, όπου όλα ήταν οργανωμένα στην εντέλεια. Δεν υπάρχουν εδώ παρά σχεδόν απομεινάρια από τη φασαρία των free jazz/psyche out αυτοσχεδιασμών των προηγούμενων εγγραφών των Spiritualized. εξόδων. Αντ 'αυτού, αυτό το ηχητικό υλικό είναι δομημένο πάνω σε σπεκτορικά πρότυπα Wall Of Sound, η πολυμελής ορχήστρα (έγχορδα, τρομπόνια, κόρνα, τούμπα) εμβαπτίζεται στη συμφωνική soundtrack-soul του Isaac Hayes και η gospel χορωδία περνά πια στο προσκήνιο. Με την εξαίρεση του “On Fire” που ανοίγει τον δίσκο και μοιάζει με ρέπλικα του “Electricity”, το υπόλοιπο album έχει σαφώς, έστω και συγκαλυμμένη, στιχουργική και μουσική ενιαία κατεύθυνση (concept). Τα "The Twelve Steps" και "The Straight And Narrow" αναφέροινται με ιδιαίτερα παραστατικό τρόπο στον εθισμό του Pierce και περιγράφουν τα βήματα της απεξάρτησης. Όμως ο δρόμος αυτός είναι δύσβατος και διαρκώς ανηφορικός και προσηλώνει ένα είδος αυτοκαταστροφής, όμοιος με τον μύθο του Σίσυφου, μια διαδρομή που περιγράφεται στο συγκλονιστικό soulful "Out of Sight", το πιο αγαπημένο μου ίσως κομμάτι από τη δισκογραφία του. Η μυσταγωγική εμπειρία της ακρόασης του Let It Come Down ολοκληρώνεται με τις gospel φωνές της εξιλέωσης στο "Lord Can You Hear Me?" - χωρίς όμως ο ικέτης να παίρνει απάντηση.
3. Spacemen 3, Playing With Fire (Fire, 1989)
Στο Playing The Bass With Three Left Hands , τα υπέροχα απομνημονεύματά του για την εποχή του ως μέλος των Spacemen 3 και των Spiritualized , ο μπασίστας Will Carruthers θυμάται την πρώτη του συνέντευξη και φωτογράφιση για ένα μουσικό περιοδικό. Ήταν, όπως αποδείχθηκε, ενδεικτικό της γενικής συμπεριφοράς του συγκροτήματος. Η συνέντευξη έλαβε χώρα στο υπνοδωμάτιο του διαμερίσματός του στο Ράγκμπι. Παρόντες ήταν επίσης οι συν-συνωμότες του στους Spacemen 3, Peter Kember (γνωστός και ως Sonic Boom) και Jason Pierce . «Ο Pete έκανε όλη τη συζήτηση, ενώ εγώ και ο Jason καθόμασταν εκεί και δεν λέγαμε τίποτα», γράφει ο Carruthers. «Ο Pete χειριζόταν τον Τύπο αρκετά καλά. Μίλησε για τα ναρκωτικά και ήμασταν καλά με αυτό. Όταν ο φωτογράφος τράβηξε τις φωτογραφίες, με πέθαναν εντελώς από το χασίς και το κρασί. Σε όλη τη διάρκεια της φωτογράφισης, ο κάμεραμαν έλεγε: "Απλά προσπαθήστε να ανοίξετε τα μάτια σας λίγο περισσότερο." Υποθέτω ότι φανήκαμε λίγο πετρωμένοι».
Η φωτογραφία τελικά εμφανίστηκε στο οπισθόφυλλο του Playing With Fire, του τρίτου album του συγκροτήματος και πρώτου στο οποίο συμμετείχε ο Carruthers. Αποτέλεσε ένα δημιουργικό αποκορύφωμα για την μπάντα: Αν οι πρώτες τους ηχογραφήσεις αναπολούσαν κυρίως τους MC5, τους Stooges, τους 13th Floor Elevators και τους Cramps, μέχρι να ηχογραφήσουν το Playing With Fire, οι Spacemen 3 αντλούσαν πια από μια πιο ευρεία διερευνητική δεξαμενή επιρροών, συμπεριλαμβανομένων των John Cage, Steve Reich, Suicide, John Coltrane και Velvet Underground. Oι κιθάρες στο “Honey” επεξεργάζονται για να μοιάζουν με συνθεσάιζερ, οι μελωδίες της soul πυρακτώνουν το “Come Down Softly To My Soul”, το μινιμαλιστικό του “How Does it Feel?” και το 11λεπτο “Suicide” είναι ζόρικες ασκήσεις πάνω στο ύφος «δύο-νότες-ως-την-αιωνιότητα» των Velvets. Το “Lord Can You Hear Me?”, που αναφέρθηκε και πιο πάνω, τελευταίο κομμάτι στο Playing With Fire, ουσιαστικά θέτει ένα πρότυπο για το μέλλον των Spiritualized. Ομοίως, ο “Sonic Boom” Kember συνέχισε να εξερευνά ψυχεδελικά drones και μεγαλύτερα, πειραματικά κομμάτια με τα σχήματα των Spectrum και των EAR .
Φυσικά, το tour de force του album είναι το ανεπανάληπτο, εξάλεπτο “Revolution” – το οποίο έχουν διασκευάσει τόσο οι Mudhoney όσο και οι Last Drive. Με στίχους βγαλμένους από τα κιτάπια του Guy Debord και των Situationist και από την επαναστατική ρητορική των MC5, που και αυτή χρωστούσε πολλά με τη σειρά της στην αφροαμερικανική εκκλησιαστική αγκιτάτσια, οι Spacemen 3 χτίζουν εδώ το rock ‘r’ roll της εξέγερσης πάνω σε επαναλαμβανόμενα μινιμαλιστικά riff πνιγμένα στο feedback, που παραπέμπουν κατευθείαν στους Stooges του “1969” και του “Down In The Street”:
“Well, I'm sick, I'm so sick
Of a lot of people trying to tell me
What I can't or can't do
With my life
And I'm tired, I'm so tired
Of a lot of people in a lot of high places
Who don't want you and me
To enjoy ourselves
Well I'm through with people
Who can't get up their ass
To help themselves change this governmentAnd better society
So hold on a second, I smell burnin'
And I see a change comin' round the bend
And I suggest to you that it takes
Just five seconds, just five seconds of decision
To realize that the time is right
To start thinkin' about a little revolution...”
2. Spiritualized, Ladies and Gentlemen We Are Floating In Space (Dedicated, 1997)
Από πολλές απόψεις το Ladies and Gentlemen We Are Floating In Space συμπυκνώνει το μουσικό όραμα του Jason Pierce με τους Spiritualized. Κάθε ένα στοιχείο από τις προηγούμενες δουλειές τους επανεμφανίζεται σε νέα επεξεργασία: Detroit-punk (“Electricity”), free jazz ("The Individual"), noise-core ("Cop Shoot Cop"), space-rock ("I Think I'm In Love"), shoegaze-pop ("Stay With Me"). Το "Come Together" παίρνει έναν παιάνα της δεκαετίας του '60 για την ειρήνη και τον ανατρέπει, κάνοντάς τον δυσοίωνο και σκοτεινό - η ανάκληση του τίτλου από την χορωδία υπογραμμίζεται επανειλημμένα από παρανοϊκά κόρνα, που τελικά ξεσκίζουν το τραγούδι σε ένα απρόσμενο τέλος
Κυρίες και κύριοι, ο κυβερνήτης σας, Captain Spaceman, σας πληροφορεί ότι οδεύουμε ολοταχώς προς μια θεόρατη μαύρη τρύπα που χάσκει στο τέλος του γαλαξία και ρουφά τα πάντα στο χάος, όμως ο ήχος του χάους δεν ακούστηκε ποτέ πιο συναρπαστικός.
1. Spacemen 3, The Perfect Prescription (Glass/Fire, 1987)
Παρά τις μουσικές τους επιρροές, το Ράγκμπι της Αγγλίας του 1987 δεν ήταν η Νέα Υόρκη στα τέλη της δεκαετίας του '70 ή η Καλιφόρνια του δεύτερου μισού του ‘60. Φτιαγμένη σε μια πόλη στα Μίντλαντς, στο απόγειο του Θατσερισμού, η υπνωτιστική μουσική των Spacemen 3 (συμπληρωμένη από τη χρήση ναρκωτικών) αρνήθηκε την κυρίαρχη και φιλόδοξη ιδεολογία της εποχής, που καθρεπτιζόταν και στο rock του mainstream. Ακόμη και το εξώφυλλο του άλμπουμ, είναι ένας συνειδητός φόρος τιμής στο DIY attitude του αμερικανικού πρωτο-πανκ και της psyche/garage αναβίωσης στη δεκαετία του ’80.
Το The Perfect Prescription ήταν το δεύτερο των Spacemen 3. Οκτώ τραγούδια που ακολουθούν το αφηγηματικό τόξο σ’ ένα tψυχεδελικό trip γεμάτο ναρκωτικά και rock ‘n’ roll θόρυβο. Οι Spacemen 3 μοστράρουν περήφανα τις επιρροές τους. Το "Take Me to the Other Side" ξεκινάει με ένα θολό ρεφρέν που παραπέμπει στους Stooges, ενώ στα riffs και τους στίχους του "Walkin" With Jesus" και του "Ode to Street Hassle" πλανάται το πνεύμα των Velvet Underground. Το “Transparent Radiation” ανατρέχει στο εκκεντρικό psyche rock των Τεξανών Red Krayola του Mayo Thompson, ενώ το gospel και το blues επηρεάζουν ολόκληρο το album – ειδικά σε κομμάτια όπως το “Feel So Good” και το “Things'll Never Be the Same”, μπλουζάτες βελβετικές παραλλαγές των ίδιων δύο συγχορδιών. Χρησιμοποιούσαν άραγε την επανάληψη για να προκαλέσουν υπνηλία, ευφορία ή για να προδιαγράψουν μια ζοφερή διαδρομή στην άγρια πλευρά; Το "Take Me to the Other Side" δίνει ίσως την απάντηση: ο μινιμαλιμός μπορούσε να γίνει μέγιστος με την τοποθέτηση, ας πούμε, οργάνων με αντήχηση ή ανεβασμένης κιθάρας. Ο Pierce ακούγεται σαν να ψιθυρίζει στη μέση ενός τυφώνα. Υπάρχει μια συνωμοτικότητα στην ατμόσφαιρα, το αποτέλεσμα ακούγεται ορμητικό, και βρώμικο, σαν να είναι η άλλη πλευρά του "I'm Waiting for the Man".
Οι Spiritualized έρχονται στην Αθήνα για μια μοναδική συναυλία στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στη σκηνή του εμβληματικού Θεάτρου Λυκαβηττού την Πέμπτη 29 Μαΐου. Περισσότερα εδώ.
