Jonathan Richman

Αρθρο τoυ Α. Τριανταφυλλίδη

Διαβάζοντας τις συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά καιρούς σε έντυπα και online πηγές δεν σχημάτισα και τις καλύτερες των εντυπώσεων όσον αφορά στη διάθεση του για επικοινωνία. Στις περισσότερες από αυτές ο Jonathan εκνευριζόταν αν η ερώτηση δεν του άρεσε και συνήθως οι περισσότερες ερωτήσεις ήταν γι'αυτόν κενές περιεχομένου ή μη αποδεκτές, δημιουργώντας πάντα αμηχανία στον δημοσιογράφο που αναλάμβανε να τα βγάλει πέρα μαζί του.

Ο Jonathan Richman είναι πράγματι στριφνός, δύσκολος, ένας μόνιμος teenager που τραβάει το δικό του μοναχικό δρόμο, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Είναι ένας εκκεντρικός τροβαδούρος, ένας 70s rock & roll μύθος, είναι ακόμα ο ηθοποιός που κλέβει την παράσταση στο There’s Something About Mary. Ο Jonathan Richman είναι πολλά πράγματα μαζί, οδηγώντας μας στο συμπέρασμα ότι ο εκκεντρικός αυτό δρόμος που έχει διαλέξει, κάθε άλλο παρά απλοικός ή περπατημένος από πολλούς άλλους, είναι. Οσο αντιπαθητικός μοιάζει στην εκτός μουσικής επικοινωνία του, άλλο τόσο συμπαθής είναι όταν επιδέξια διαχειρίζεται surf, garage και κλασικά κιθαριστικά styles με την ίδια ευκολία.

Η αντισυμβατική καριέρα του δεν έχει να επιδείξει μόνο κλασικές garage-rock στιγμές όπως τα "Roadrunner" και "Girl Friend", αλλά μια τεράστια πραγματικά γκάμα μουσικών styles, από folk μπαλλάντες, ως χορευτική μουσική, surf, pop, country, και punk. Είπα punk και θυμήθηκα την πρώτη μου επαφή με τη μουσική του, τις πρωτοpunk 70s απόπειρες των Modern Lovers, απόπειρες που η καλλιτεχνική τους αξία πήρε την πραγματική της διάσταση χρόνια αργότερα και αφού είχε διαλύσει το group αυτό του οποίου διετέλεσε leader.

Αν μπερδευτήκατε με το πλήθος και τη διαφορετικότητα των μουσικών δρόμων που έχει ακολουθήσει, μην ανησυχείτε, δεν είστε οι μόνοι. Ακόμα και ο ίδιος παραδέχεται στο τελευταίο του album ότι είναι μπερδεμένος. "Ι'm so confused" είναι ο τίτλος του album που κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 1998, ενός album-καταστάλλαγμα ή καλύτερα φυσική συνέχεια όσων έχει κάνει στην 24χρονη καριέρα του. Ενός album περισσότερο γυμνού και από το προηγούμενο "Surrender to Jonathan" το οποίο είχε πλούσια παραγωγή με πιανάκια, όργανο, δεύτερα φωνητικά και πολλούς μουσικούς.

Τώρα πλέον αρκούν οι ρομαντικές προθέσεις, η εκφραστική φωνή, τα σποραδικά 80s keyboards του παραγωγού Ric Ocasek, το μπάσο και η μόνιμη συντροφιά τον drummer Tommy Larkins. Οι αραιές και μινιμαλιστικές ενορχηστρώσεις αναδεικνύουν τη βραχνή μελωδική μοναδικότητα, αλλά κυρίως τους catchy στιχουργικούς συνδυασμούς, και όχι μόνο τα δεν υποτιμούν, αλλά αντίθετα απομονώνουν και προβάλλουν την ιδιαίτερη αξία τους. Ο Richman τραγουδάει για τον έρωτα, τις απογοητεύσεις, το σύγχρονο κόσμο, ακόμα και απλά fun κομμάτια (όπως το "The Night Is Still Young" από το τελευταίο album) εμπλουτίζουν το πολυσυλλεκτικό ρεπερτόριό του.

Στις live εμφανίσεις του, τραγουδάει για τα γλυκά μυστικά του έρωτα, τις παλιές αλήθειες, τον αγώνα με τη μοναξιά του, με ακόμα πιο πίσω-στα-βασικά αισθητική. "Τhat's the standard way" επιμένει, αναφερόμενος στην πρόκληση της μοναχικής live εμφάνισης, με μοναδικό σύντροφο ένα drummer.

Στην δεύτερη επίσκεψή του στη χώρα μας τόλμησε να (ξανα) ανέβει στη σκηνή του Ρόδον με μια κιθάρα και και μοναδικό σύμμαχο τον Tommy Larkins, τον μόνιμο drummer του. Εκλεκτικός, με απλοική φωνητική προσέγγιση, εξομολογητικός ή ανεπιτήδευτα εξοργισμένος, μάγεψε για την αυθεντικότητα και την εφηβικότητα της σκηνικής παρουσίας του, είτε τραγουδώντας για τον ποταμό Ιλισσό -σε άπταιστα ελληνικά- είτε παίζοντας όλες τις σημαντικές στιγμές των τελευταίων χρόνων της καριέρας του.

Το επίσης εκλεκτικό κοινό, τον αποθέωσε κυριολεκτικά, αποδοκιμάζοντας όμως κατά τη διάρκεια, και κυρίως κατά την έξοδο τους διοργανωτές. Ο ήχος ήταν κάκιστος και κατά τη γνώμη μας αρκετά ενοχλητικός. Στους ήχους της κιθάρας του Jonathan παρεμβαλλόταν ένα φύσημα από τα ηχεία, για το φωτισμό καλύτερα να μη μιλήσουμε, ενώ ο ίδιος ο Richman βρέθηκε κάποια στιγμή σε πλήρη απελπισία. Τελικά κατάφερε να τα βγάλει πέρα αντιστρέφοντας το αρνητικό κλίμα από την ανοργανωσιά και την τεταμένη ατμόσφαιρα, χρησιμοποιώντας τα αστείρευτα αποθέματα υπομονής και ταλέντου που απέδειξε ότι διαθέτει.