Dusty Springfield

Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Το Νοέμβριο του 1963, η Dusty είχε δηλώσει: "Είναι υπέροχο να είναι κανείς διάσημος, αλλά ανόητο να θεωρεί ότι θα αυτό θα κρατήσει". Τριανταέξι χρόνια μετά η Dusty παραμένει στις καρδιές όχι μόνο όσων τη γνώρισαν από πρώτο χέρι στα 60s, αλλά και σε πολλούς σημερινούς νέους που θαυμάζουν τη μοναδική, αυθεντική, σκοτεινή φωνή της "white negress" (κατά τον Cliff Richards), η οποία ισορροπεί σε οποιοδήποτε μουσικό σχοινί, είτε αυτό έχει να κάνει με πλούσιες και παραφορτωμένες ενορχηστρώσεις, είτε με electro-pop ρυθμούς. Καμία άλλη τραγουδίστρια δεν έχει καταφέρει να πλησιάσει την άνετη μετακίνηση μεταξύ των ρυθμών της soul, του R&B, της jazz, των μπαλλαντών, μετακίνηση που επιτύγχανε, όχι μόνο χάρις στην αγάπη της στα συγκεκριμένα είδη (η σχέση της με τη μαύρη μουσική είναι κατά πολλούς αφύσικα στενή, αλλά δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει αν αναλογιστεί κανείς ότι η βρετανική pop κρατούσε πάντα στενούς τους δεσμούς με το συναίσθημα της αμερικανικής soul), αλλά κυρίως χάρις στο contrast μεγάλης κλίμακας και ευαισθησίας της φωνής της, που της χάρισε μια θέση στον πάνθεον των καλύτερων ερμηνευτριών όλων των εποχών.

Ο θρυλικός περφεξιονισμός που διέκρινε την Dusty Springfield ήταν ένα πραγματικό βασανιστήριο για τους ανθρώπους που δούλευαν μαζί της. Iσως η πιο μεγάλη ειρωνία με την καριέρα της Dusty Springfield ήταν ότι ενώ πρόσφερε στους ακροατές της τα πιο μεθυστικά μουσικά κοκτέιλ, εκείνη πάντα ζητούσε τα αδύνατα, τα ακατόρθωτα από τον εαυτό της. Οπως κατά καιρούς έχουν δηλώσει όλοι σχεδόν οι παραγωγοί, οι συνθέτες και οι μουσικοί με τους οποίους έχει δουλέψει, το μείγμα τελειομανίας και υπερβολικής ανασφάλειας που διακρίνει τη Dusty, είναι κάτι που δεν συναντάται πουθενά αλλού σε τέτοιο τουλάχιστον βαθμό. Ο Jerry Wexler, ο οποίος έκανε την παραγωγή στο album της Springfield "Dusty In Memphis" (όπως και σχεδόν σε όλες τις καλές δουλειές της Aretha Franklin στην Atlantic), την αποκάλεσε το πιο ανασφαλές άτομο με το οποίο είχε ποτέ δουλέψει. Περιττό να πω ότι το album αυτό θεωρείται πλέον ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας αυτής. Η Springfield όμως το δικό της... Οπως έγραψε και ο Rob Hoerburger στο σημείωμα του πρόσφατου Anthology, "για ένα χρόνο από την κυκλοφορία του, η Dusty δεν άντεχε να το ακούσει"! Οταν, δε, ο Neil Tennant και ο Chris Lowe των Pet Shop Boys την πλησίασαν για να τραγουδήσει το "What Have I Done To Deserve This?", το 1987, η απάντησή της ήταν "Μα τι θα θέλατε εσείς από μενα;"

Τα μεγάλα κενά της απουσίας της από την pop σκηνή, ίσως και να οφείλονται στην άρνησή της να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι δουλειές της ήταν όντως τόσο καλές, όσο τις περιέγραφαν οι γύρω της. Ισως βέβαια και να είχαν να κάνουν και με την αλλαγή μουσικών στυλ που επιβάλλει η διατήρηση ενός καλλιτέχνη για πολλές δεκαετίες στην πρώτη γραμμή. Κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να δώσει σαφείς απαντήσεις. Ούτε και η ίδια... Η καλύτερη ίσως φωνή των 60s μπήκε για πολλά χρόνια στο ξεχασμένο ντουλάπι με την επιγραφή "Βετεράνοι", κάτι που προξενούσε έκπληξη αν αναλογιστεί κανείς τα πάσης φύσεως (και δεν εννοώ οικονομικά) κέρδη και την εξαργύρωση της επιτυχίας (της νοσταλγίας των 60s) λιγότερο επιτυχημένων και ταλαντούχων συναδέλφων της εποχής εκείνης. Η συνεργασία της με τους Pet Shop Bοys, πίσω στο 1987 και το "Reputation" του 1990 απλά έκαναν πολλούς να μελαγχολήσουν και να αναρωτηθούν για το ανεξήγητο δισκογραφικό κενό. Με την επιτυχία της πάντως στα 90s πλαισίωσε τον Cliff Richard, την Tina Turner και τον Paul McCartney, στους καλλιτέχνες που είχαν επιτυχίες στα charts και στις 4 δεκαετίες.

H Springfield είχε την τύχη να δεχθεί και αμέτρητα βραβεία σαν τραγουδίστρια. Η "τραγουδίστρια των τραγουδιστριών" όπως συχνά αποκαλείτο, ήταν αδιαμφισβήτητα η αγαπημένη των μουσικών (ακόμα και μεγάλων δεύτερων φωνών όπως οι Doris Troy και Madeleine Bell, αλλά και κάποιων εκ των καλύτερων προ-synthesiser μουσικών) και συνθετών για την μοναδική, αυθεντική και εύστροφη φωνή της. Η ίδια πάντα τους κατέπλησσε με το αποτέλεσμα, και την ίδια μαγεία ασκούσε και στο κοινό της δεκαετίας του 60. Παρά την σειρά όμως των 14 hit singles της δεκαετίας αυτής, το μεγαλύτερο μέρος από την καλή και αθάνατη πλευρά της Springfield βρισκόταν σε μικρά διαμαντάκια μέσα στα album, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα hits της υστερούσαν.

Σε κομμάτια όπως τα "Anyone Who Had a Heart", "I Just Don't Know What To Do with Myself", "All Cried Out", "All I See Is You", "Just One Smile", "You Don't Have To Say You Love Me" και "The Look of Love", κομμάτια με βελούδινες ενορχηστρώσεις και υπέροχα φωνητικά, η Dusty δημιουργούσε (ή υιοθετούσε καλύτερα) ένα είδος ώριμης, σοφιστικέ pop που είχε σαν είδωλά της τον Sinatra και την Peggy Lee, αλλά ήταν γεμάτη με την ενέργεια και ζωντάνια της soul. Το ιδιαίτερο αυτό υβρίδιο, φάνταζε σαν μουσική του τότε παρόντος γεννημένη τότε παρελθόν, προσυλητίζοντας διαφορετικές γενιές και ηλικίες...