Ο βρετανός παραγωγός επιστρέφει με ένα άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα που ζητάει απεγνωσμένα μια ισάξια μεγάλη εικόνα για να αναδειχθεί όπως του αρμόζει.

Στο ντεμπούτο της Κολομβιανής, η electro σωματικότητα και η πολιτική ηχηρότητα είναι μια γροθιά, αλλά όχι τόσο σφιχτή ώστε να αποφευχθεί η ηχητική κοινοτοπία.

Στο τρίτο μέρος της άτυπης τριλογίας του, ο sir Paul McCartney απλώνει μελωδικές ιδέες και δεν επιτρέπει στις φυσικές ρυτίδες του να φανούν στα ολόφρεσκα τραγούδια.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο μουσικός δομεί έναν ήχο που ξεγλιστράει σε μια αέναη κίνηση γύρω από συγχωνευμένους μουσικούς χρόνους.

Η δεύτερη δουλειά του supergroup, μας βοηθάει να  ανακαλύψουμε και πάλι τα μέλη αυτού του "heavy metal Avengers ensemble".

Ο Nick Cave μπαίνει μόνος του στο Alexandra Palace και αφήνει τον ποιητικό λόγο να κυριαρχήσει και τις λιτές μελωδίες του πιάνου να ακολουθήσουν.

Στη νέα τους δουλειά, οι 2 by bukowski καταπιάνονται με αποχρώσεις του doom και του drone ήχου, πετυχαίνοντας ένα άψογα δομημένο και εκτελεσμένο υψηλών προδιαγραφών αποτέλεσμα.

Στην τρίτη τους δουλειά, οι Αυστραλοί προσπαθούν να συνοψίσουν τη βιοποικιλότητα της pop μουσικής ιστορίας που μας έφερε ως εδώ -και μπορεί να μας πάει ως τα αστέρια.

Πηγαίνοντας πίσω στον 14ο αιώνα αλλά και στο 2004, οπότε και ηχογραφήθηκε αυτό το έργο, οι Ισλανδοί παραδίδουν το δίσκο της δικής τους αποκάλυψης.

Στον δεύτερο δίσκο της έκπληξη για το 2020, η Taylor Swift αντί να επαναπροσδιορίσει τον ποπ εαυτό της, τον επαναλαμβάνει. Και μάλιστα, πριν αυτός προλάβει να μας λείψει.

Στο δεύτερο ep του, ο μουσικός μπλέκει στοιχεία που καταλήγουν σε μια γοητευτική nu-retro pop.

Η Τάνια Γιαννούλη συναντά τον Ανδρέα Πολυζωγόπουλο και τον Κυριάκο Ταπάκη, σε ένα δίσκο που παράγει έναν διαρκή κυματισμό συναισθημάτων, λυρικότητας, ηρεμίας και έντασης.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο μουσικός προσφέρει απρόβλεπτες ανατριχίλες τσέπης που κάνουν τον ακροατή να προσμένει για το επόμενο. Ό,τι κι αν είναι αυτό.

Η Maria-Christina Harper συναντά τον Γιάγκο Χαιρέτη και μαζί η άρπα το λαούτο  και η Κρήτη τη Βρετανία.

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο...στην ακρόαση ενός δίσκου επίπεδου, φλύαρου και εξοντωτικά υπολογισμένου.

Στη δεύτερη δουλειά του, ο Βαγγέλης Ορφανίδης χτίζει έναν πολυσυλλεκτικό και προσεγμένο στη λεπτομέρειά του ήχο.

Τα στιγμιότυπα από τις εμφανίσεις του μουσικού στο Funkhaus του Βερολίνου κλείνουν το μάτι σε όποιον τον έχει δει live και αφήνουν το πιάνο να επικρατήσει πανηγυρικά του ηλεκτρισμού. 

Ένας δίσκος μετράει τ' άστρα, σε μια τρυφερή διαδρομή διαφυγής από το περιοριστικό τώρα. 

Το 1/2 των Dead Can Dance τραγουδάει τα ρεμπέτικα.  Πόσο πιστός μένει στο ιδίωμα και πώς ακούγεται σε αυτά η αγγλική γλώσσα;

Τα αντισυμβατικά 90s το ρίχνουν στο συμβατικό thrash metal. Και δεν τα πάνε άσχημα.