Να τους λοιδορήσουμε για όλες αυτές τις γλυκανάλατες μπαλάντες, ναι. Αλλά να τους χειροκροτήσουμε κιόλας, κάθε που βγάζουν αλήθεια και μαστοριά...

Δεν πραγματοποιούν κάποια υπέρβαση, προσφέρουν όμως έναν ακόμα ψηλοτάβανο δίσκο, με ματιά που λείπει χαρακτηριστικά από τα όσα συνήθως προβάλλει ο μουσικός Τύπος στις μέρες μας...

Σε ένα ενδιαφέρον πείραμα, παντρεύουν τον Burzum μινιμαλισμό και τη Thorns μηχανικότητα, με γαμήλιο βωμό το ιριδίζον πρίσμα της σύγκλισης black metal και post-rock...

Το πρώτο πλήρες άλμπουμ τους ισορροπεί οριακά ανάμεσα στο vintage και στη σύγχρονη ματιά, όμως αποδεικνύεται μία από τις πιο εθιστικές indie κυκλοφορίες της χρονιάς...

Για μία ακόμα φορά, o Μίδας του σύγχρονου hip hop δεν σου αφήνει περιθώρια πλήξης, καθώς βγάζει έναν δίσκο που βρίθει από προσωπικότητα, ευρηματικότητα και περιεχόμενο...

Είναι ένα άλμπουμ γεμάτο από ετερόκλητες ιδέες, αρκετές για να αποφέρουν άλλους 2 δίσκους, οι οποίες όμως πιέζονται ασφυκτικά για να χωρέσουν μέσα σε 7 τραγούδια και σε 35 λεπτά...

Χρυσοποίκιλτο, επικό ατσάλι στα καλύτερά του, καψαλισμένο μέσα στις φλόγες των Manowar, που έρχεται να  επαναπροσδιορίζει τον πήχη του είδους στήνοντας ανεπανάληπτες γέφυρες με τη high fantasy παράδοση...

Με τη βοήθεια του Blanck Mass των Fuck Buttons εισάγουν επιτυχώς ηλεκτρονικά στοιχεία στον ήχο τους, φτάνοντας στο πιο ισορροπημένο άλμπουμ της καριέρας τους...

12 καλοαναθρεμμένα, φροντισμένα και μεγαλόψυχα τραγούδια με στίχους νατουραλιστικής ανησυχίας, γυναικείας υπερηφάνειας και ανιδιοτελούς αγάπης, αναζητούν σχέσεις ουσίας με τους ακροατές...

Αναμοχλεύουν τη γαλανομάτα soul σε ιστορίες για εξωγήινες αποικίες και τέρατα του διαστήματος, επί της ουσίας όμως δεν προσφέρουν παρά ζυγισμένες αναπαραγωγές αυθεντικών ήχων...

Μπορεί οι Pavement να μην επανενώνονται, αλλά ο κάποτε ηγέτης τους συνεχίζει να κυκλοφορεί αξιομνημόνευτους και αυθεντικά ενδιαφέροντες indie rock δίσκους...

Βγάζουν ένα άλμπουμ χωρισμού κάνοντάς τα όλα πιο μεγάλα, πιο γεμάτα και πιο δυνατά, καταλήγουν όμως άλλη μία μπάντα που νοσταλγεί μια εποχή την οποία δεν έζησε...

Έξι χρόνια μετά την τελευταία τους παρουσία, οι Νορβηγοί επιστρέφουν με ραχοκοκκαλιά Celtic Frost, μυαλό και σκιά Voivod και πολλαπλές thrash ανταύγειες...

Η Αυστραλή τραγουδοποιός χάνει την ηχητική φρεσκάδα του πρώτου της άλμπουμ, στιχουργικά όμως παραμένει μία από τις πιο πολύτιμες φωνές της γενιάς της...

Ο πάλαι ποτέ ηγέτης των Supergrass εμπνέεται από τον Frank Ocean και το καλιφορνέζικο χασίσι, κάπου μας τα μπερδεύει, αλλά μπορεί να βρίσκεται και καθ' οδόν προς την αναγέννησή του...

Παρά τις οικτρές κριτικές που πήρε και τα εμφανή προβλήματα τα οποία έχει στη ροή, η παρέα του Robb Flynn δεν βγαίνει χαμένη με τη φετινή αυτή δουλειά...

Στην πιο εσωστρεφή της προσπάθεια ως τώρα, η Αμερικανίδα τραγουδοποιός αντανακλά τα όσα βίωσε ζώντας ένα διάστημα στην Αθήνα, είτε πίνοντας μονάχη στο Galaxy, είτε χορεύοντας ανέμελη στη Rebound...

Η Αμερικανίδα τραγουδοποιός κάνει αρκετά πράγματα σωστά, εν τέλει όμως απλά διαφημίζει ήξεις αφήξεις τις ευαισθησίες της πάνω σε μια τραγουδοποιία υπέρ το δέον συνταγογραφημένη...

Μπορούν οι αριθμοί και οι εξισώσεις να αποκτήσουν συναισθηματική νοημοσύνη; Παίζοντας ροκ με ασυνήθιστα ρυθμικά μοτίβα, αυτοί οι Ελβετοί και ο υψηλός Αμερικανός προσκεκλημένος τους δίνουν μια απάντηση καταφατική...

Πάει να καβαλήσει ένα κομμάτι του mainstream έξω από τα νερά της, δεν της πάνε όμως τα τακούνια της Shania Twain και καταλήγει μια ζαχαρομπουμπού με μόνη έγνοια το να μην ξεβολευτεί...