Συμπυκνωμένα τραγούδια και λόγος καθαρός από μια Αμερικανίδα τραγουδοποιό μόλις 22 Μαΐων, η οποία μοιάζει να έχει πολλά να πει...

Μπορεί η υπαρξιακή αγωνία του σήμερα να θρέφεται από διαφορετικές μουσικές δεξαμενές, όμως οι Δανοί αποδεικνύουν ότι υπάρχει ακόμη η δυνατότητα να φτιαχτούν συναρπαστικοί και επίκαιροι ροκ δίσκοι...

14 δίσκους μετά το ξεκίνημά τους, αυτοί οι αρχετυπικοί 50φεύγα Σκάουζερς με το ευφυές χιούμορ βάζουν τα γυαλιά σε πολλούς 20άρηδες και 30άρηδες του σήμερα που χειροκροτούνται για τις post-punk επιδόσεις τους...

Ατμοσφαιρικό black metal αμερικάνικης σχολής, με αποκρυφιστικούς στόχους, πολύχρωμα πλήκτρα, αύρα θρησκευτικής τελετής και λακωνικά φωνητικά...

Με γοητευτικώς ατελή φωνητικά και χρησιμοποιώντας εύστοχα τη νοτιοκορεατική της αύρα, ξεχωρίζει σε έναν ωκεανό αφόρητα ίδιων bpm...

Με αφετηρία την περίφημη ταινία του Ingmar Bergman, παίρνει την ηλεκτρονική οδό ώστε να ψηλαφήσει κάτι από τα μη λεκτικά της μυστικά γύρω από τον Άνθρωπο, φτάνοντας σε έναν ζουμερό δίσκο...

Χτισμένος πάνω σε «ομιχλώδεις» ατμόσφαιρες και σε «θολές» μελωδίες, είναι δίσκος που εξερευνά τα συντρίμμια τόπων όπου λίγο πριν υπήρχε ζωή, μα τώρα κυριαρχεί η εγκατάλειψη και ο θάνατος...

Ένα παιχνίδι ανάμεσα στη σκοτεινιά και στην αισιοδοξία, με τον E να βρίσκει καταφύγιο στην οικογενειακή γαλήνη για να αντέξει μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει ολοένα και πιο ακατανόητος και απειλητικός...

Μακάρι να 'ταν όλο το mainstream σαν το "Havana". Μακάρι να 'ταν και όλο το ντεμπούτο της 21χρονης Κουβανής σαν κι αυτό. Η οποία, πάντως, δεν αποτυγχάνει στις εντυπώσεις...

Διασκεδαστικός δίσκος, με κομμάτια που εμπνέονται από έναν παράξενο Ρουμάνο λογοτέχνη και περιγράφουν μια αναπάντεχη αλληλουχία συμβάντων, θυμίζοντας περισσότερο θεατρικά μονόπρακτα, παρά τυπικές συνθέσεις...

Αν και ο δίσκος θα κέρδιζε από μια πιο αυστηρή επιλογή κομματιών, τούς αποτυπώνει ως λεοντόκαρδους βετεράνους, με τη φωνή ειδικά του Rob Halford να ακούγεται αληθινά μανιασμένη...

Μεθυστικό κλίμα νυχτερινής, θερινής περισυλλογής κι ένα ντανταϊστικό παιχνίδι λέξεων στους στίχους δίνουν στίγμα σε έναν δίσκο που ανήκει στον θυμικό παράδεισο όπου καταλήγουν ταινίες σαν το Blow-Up του Antonioni...

Ο Γερμανός κιθαρίστας φέρνει ξανά στο προσκήνιο την αγορίστικη μπρουταλιά των ζόρικων, μακρυμάλλικων ημερών του χαρντ ροκ, αξιοποιώντας στο έπακρο τις φωνές των Gary Barden, Graham Bonnet, Robin McAuley & Doogie White...

Το αγέρωχο ροκ τους παραμένει μεστό και λυγερόκορμο, κάπου όμως η μπάντα έχει πια εγκλωβιστεί στην κινούμενη άμμο των δικών της σλόγκαν και των απαράλλαχτων hooks...

Αν και υπάρχουν οι εκλάμψεις που διατηρούν το ενδιαφέρον, ξοδεύει τη μουσική του ευφυΐα τραγουδώντας ανόητους στίχους αυτοβελτίωσης, σαν τρελός ψευδοπροφήτης ενός εξυγιασμένου πλανήτη...

Κρατάει τον πλούσιο ήχο του με τις Digable Planets ρίζες και γεφυρώνει προσωπικά ζητήματα με ρίμες για το τι σημαίνει να είσαι μαύρος σε μια κοινωνία υποτίθεται Δυτική, όπου χρειάστηκε να ορθωθεί ένα κίνημα σαν το Black Lives Matter

Οι αγαπητοί στη χώρα μας Ιρλανδοί επιστρέφουν με έναν κουρασμένο δίσκο, εκφράζοντας τη συντηρητική ιδέα μιας Ευρώπης που έχει μείνει πλέον δίχως ιστορία και μέλλον...

Στον ίσως τελευταίο της δίσκο, θυμάται, αναπολεί, κάνει τους απολογισμούς της. Η αλήθεια πάντως όσων τραγουδάει παραμένει απτή και επαληθευμένη...

39 χρόνια μετά το ξεκίνημά τους, μας θυμίζουν ότι η κιθαριστική μουσική μπορεί ακόμα να έχει φαντασία, παλμό και περιπετειώδη σκέψη...

Για εκείνες τις ηλιόλουστες μέρες που ξυπνάς με όρεξη για «carpe diem» και στο τέλος καταλήγεις να αναζητάς μόνο τα βασικά (ίσως, πράγματι, το σεξ και το φαγητό), ώστε να βγει η μέρα όσο πιο ανώδυνα γίνεται...