Είναι μια ακόμα μέρα, από εκείνες που η οθόνη μοιάζει πιο ζωντανή από τον ίδιο τον κόσμο. Ο ουρανός έξω από το παράθυρο είχε το χρώμα του αδιάφορου γκρι, αλλά στο feed όλα είναι λαμπερά: influencers πουλάνε ευτυχία, πολιτικοί τσακώνονται για το τίποτα, celebrities λανσάρουν την «αλήθεια» της εβδομάδας. Κι εγώ, όπως όλοι, σκρολάρω. Χωρίς λόγο. Χωρίς τέλος.
Κάπου ανάμεσα σε ένα sponsored post για βιταμίνες και ένα video με μια μαύρη γάτα σε cosplay, σκάει η ειδοποίηση: Lamb of God – Parasocial Christ. Πάτησα play, έτσι όπως πατάς ένα κουμπί για να νιώσεις ότι υπάρχεις έστω για τρία λεπτά. Και τότε έγινε κάτι περίεργο: η κιθάρα μπήκε σαν κάποιος να πατούσε restart στον εγκέφαλο. Η φωνή του Randy Blythe ακούγεται σαν διαταγή: «Ξύπνα!».
Στίχοι για την Οικονομία της Προσοχής, για μάτια κολλημένα στις οθόνες, για έναν κόσμο όπου κάθε scroll είναι ένα νόμισμα που πέφτει στην τσέπη κάποιου tech bro. Κι εγώ ένιωσα λίγο σαν να με έβλεπαν μέσα από την κάμερα. Όχι με creepy τρόπο, αλλά με εκείνη τη σκληρή τρυφερότητα που έχουν μόνο οι μπάντες που ξέρουν ότι η πραγματικότητα έχει γίνει simulation.
«Είσαι προϊόν», φωνάζει ο Blythe. «Και σε πουλάνε σε μια αγορά που δεν σου ανήκει».
Κάπου εκεί σταμάτησα το scrolling. Όχι επειδή κατάλαβα τι παίζει γενικότερα, απλώς, για μια στιγμή, ένιωσα την ειρωνεία να μου μουδιάζει τα δάχτυλα. Διάβαζα την προειδοποίηση ενός τραγουδιού για την κατάχρηση των social… στα social και αν αυτό δεν είναι η πιο σύγχρονη τραγωδία, τότε τι είναι;
Στο τέλος του κομματιού, εκεί όπου ο θόρυβος γίνεται σχεδόν προσευχή, περνάει η τελευταία πρόταση σαν ψίθυρος: “Put down the phone — go live your life”.
Έκλεισα την οθόνη. Κοίταξα τον ουρανό. Ήταν ακόμη γκρι, αλλά τουλάχιστον δεν έκανε refresh κάθε τρία δευτερόλεπτα. Και κάπως έτσι, οι Lamb of God έκαναν το πιο παράξενο θαύμα της μέρας: για πέντε λεπτά, ο κόσμος έξω από το feed έμοιαζε λίγο πιο αληθινός.
