Πενήντα χρόνια μετά τη γέννηση των MC5, εκείνης της μπάντας που έκανε την οργή να ακούγεται σαν ηλεκτρική επανάσταση, ο Wayne Kramer βρέθηκε ξανά στη σκηνή, αυτή τη φορά όχι μόνος, αλλά με συμμάχους από το πάνθεον του alternative ήχου: τον Kim Thayil των Soundgarden, τον Brendan Canty των Fugazi, τον Billy Gould των Faith No More, τον Matt Cameron (Soundgarden, Pearl Jam) και τον Marcus Durant των Zen Guerrilla. Μαζί σχημάτισαν τους MC50, μια ζωντανή επανεκκίνηση του μύθου.
Το νέο live άλμπουμ τους, 10 More, που κυκλοφορεί στις 5 Δεκεμβρίου, συλλαμβάνει τη δύναμη εκείνης της περιοδείας του 2018, όταν οι MC5 γιόρταζαν πέντε δεκαετίες από τη δημιουργία του Kick Out the Jams. Οι ηχογραφήσεις, από συναυλίες στο Σιάτλ, στο Σινσινάτι και στο Αμβούργο, αναβιώνουν τον πυρήνα του proto-punk ήχου μέσα από κομμάτια όπως "The American Ruse", "Call Me Animal", "Looking at You" και "Starship", αλλά και μια αναπάντεχη διασκευή στο "I Believe to My Soul" του Ray Charles, μια γέφυρα ανάμεσα στη ψυχή και τη φωτιά.
Ο τίτλος 10 More δεν είναι τυχαίος. Έρχεται σαν συνέχεια του Heavy Lifting, του άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι MC5 το 2024, και λειτουργεί σχεδόν σαν επίλογος μιας ιστορίας που ξεκίνησε το 1968 και τελειώνει τώρα, με σιωπή. Ο Kramer έφυγε από τη ζωή τον Φεβρουάριο του 2024· λίγους μήνες μετά, ακολούθησε και ο ντράμερ Dennis Thompson, αφήνοντας πίσω μια κληρονομιά χωρίς ζωντανά μέλη, αλλά με φλόγα που δεν σβήνει.
Το 10 More είναι ένα άλμπουμ-φόρος τιμής. Είναι η τελευταία κραυγή μιας μπάντας που έμαθε στον κόσμο πως το rock δεν είναι διασκέδαση, αλλά αντίδραση. Και τώρα, μισό αιώνα μετά, οι MC5 παραμένουν αυτό που ήταν πάντα: ο ήχος του ανθρώπου που αρνείται να σιωπήσει.
Όταν το rock παύει να είναι νεανικό, γίνεται κάτι πιο σπάνιο: ιστορία που καίει ακόμα. Οι MC50 δεν υπήρξαν ποτέ “νοσταλγικοί”, υπήρξαν επικίνδυνοι, αληθινοί, πολιτικοί, ηλεκτρικοί. Το 10 More είναι η ηχώ μιας εποχής, και η υπενθύμιση ότι η επανάσταση μπορεί να συνεχίζεται και μέσα απ’ τις ηχογραφήσεις ενός παλιού live. Ο Wayne Kramer έφυγε, μα η κιθάρα του συνεχίζει να μιλάει τη γλώσσα της ανυπακοής· ένα τελευταίο “kick out the jams” που ακούγεται τώρα πιο αναγκαίο από ποτέ.
