Ο D’Angelo, ο πρωτοπόρος καλλιτέχνης της R&B που, παρά τη σιωπηλή και απομονωμένη φύση του, καθόρισε το ρεύμα της neo-soul για δεκαετίες, πέθανε σε ηλικία 51 ετών. Σε δήλωση της οικογένειάς του αναφέρεται ότι ο θάνατός του οφείλεται σε καρκίνο.
Σύμφωνα με το TMZ, ο μουσικός «έφυγε» το πρωί της 14ης Οκτωβρίου, ύστερα από μια ιδιωτική μάχη με τον καρκίνο του παγκρέατος.
Σε ανακοίνωση που δόθηκε στο Variety, η οικογένειά του ανέφερε: «Το λαμπερό αστέρι της οικογένειάς μας χαμήλωσε το φως του για εμάς σ’ αυτή τη ζωή… Ύστερα από μια μακρά και γενναία μάχη με τον καρκίνο, με βαριά καρδιά ανακοινώνουμε πως ο Michael D’Angelo Archer, γνωστός στους θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο ως D’Angelo, έφυγε από τη ζωή στις 14 Οκτωβρίου 2025. Είμαστε βαθιά λυπημένοι που μπορεί πια να μας αφήσει μόνο τις γλυκές αναμνήσεις του, αλλά αιώνια ευγνώμονες για την κληρονομιά μιας μουσικής που συγκίνησε βαθιά ψυχές. Ζητούμε σεβασμό στην ιδιωτικότητά μας αυτές τις δύσκολες στιγμές, αλλά προσκαλούμε όλους να ενωθούν μαζί μας στο πένθος και ταυτόχρονα να γιορτάσουν το δώρο του τραγουδιού που άφησε στον κόσμο».
Φίλοι και συνεργάτες του αποχαιρέτησαν τον D’Angelo στα κοινωνικά δίκτυα.
Ο DJ Premier, που είχε συνεργαστεί μαζί του στο “Devil’s Pie”, έγραψε στο Χ (Twitter):
«Τι τεράστια απώλεια… Περάσαμε τόσες υπέροχες στιγμές. Θα μου λείψεις πολύ. Κοιμήσου ήσυχα, D’. Σ’ αγαπώ, Βασιλιά.»
Ο Tyler, the Creator ανάρτησε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του καλλιτέχνη, ενώ ο παραγωγός The Alchemist έγραψε απλά:
«Άνθρωπε… Αναπαύσου εν ειρήνη, D’Angelo 🕊️.»
Ο παραγωγός και τραγουδοποιός Bryan-Michael Cox σημείωσε στο Instagram:
«Σήμερα χάσαμε έναν ΓΙΓΑΝΤΑ. Η τελευταία φορά που δάκρυσα για την απώλεια ενός καλλιτέχνη ήταν για τον Prince… σήμερα ξαναδάκρυσα.»
Η Jill Scott έγραψε:
«Δεν τον γνώρισα ποτέ, αλλά τον αγαπώ, τον σέβομαι και θαυμάζω το χάρισμά του», ενώ η Doja Cat έστειλε «σκέψεις, αγάπη και προσευχές» στους δικούς του ανθρώπους.
Γεννημένος στη Βιρτζίνια, ο D’Angelo υπήρξε τραγουδιστής, συνθέτης, πολυοργανίστας και παραγωγός, που κυκλοφόρησε μουσική σποραδικά — αλλά κάθε του άλμπουμ αναδιαμόρφωνε τον ήχο της R&B. Το ντεμπούτο του, Brown Sugar (1995), έφερε τη neo-soul στο προσκήνιο όταν εκείνος ήταν μόλις 21 ετών. Ο φυσικός ήχος του και οι τζαζ αρμονίες του ήρθαν σε πλήρη αντίθεση με την στιλπνή R&B των ’90s, δημιουργώντας κάτι ταυτόχρονα διαχρονικό και καινοτόμο, όπως έκαναν οι Soulquarians, το συλλογικό των Erykah Badu, J Dilla και Q-Tip.
Ήταν όμως το Voodoo του 2000 που τον καθιέρωσε ως ιδιοφυΐα. Το άλμπουμ πήρε τα soul και gospel στοιχεία του πρώτου δίσκου και τα μετέτρεψε σε υπνωτιστικές, παρατεταμένες συνθέσεις, γεμάτες ζωντανή ενέργεια. Ηχογραφημένο με vintage εξοπλισμό και ελάχιστα overdubs, ανέδειξε την αναντικατάστατη φωνή του D’Angelo, μια φωνή που κυλούσε πάνω από τα τραγούδια με λεπτές αρμονίες και βαθιά πνευματικότητα, σαν ένας γεννημένος performer που χανόταν μέσα στη μαγεία της ίδιας του της μουσικής.
Ύστερα από μια δύσκολη περίοδο προσωπικών δοκιμασιών — που περιλάμβανε και τη μάχη του με τον αλκοολισμό — ο D’Angelo επέστρεψε το 2014 με την αιφνιδιαστική κυκλοφορία του Black Messiah. Το άλμπουμ αρχικά προοριζόταν για το επόμενο έτος, όμως ο D’Angelo επισπεύσε την έκδοσή του ως άμεση απάντηση στο κίνημα Black Lives Matter, το οποίο φούντωνε εκείνη την εποχή μέσα από τις πανεθνικές διαδηλώσεις για τις δολοφονίες μαύρων ανδρών από την αστυνομία.
Μετά την απόφαση ενόρκων να μην ασκηθεί δίωξη στον αστυνομικό που πυροβόλησε θανάσιμα τον Michael Brown, ο D’Angelo είπε στον μάνατζέρ του, Alan Leeds, τα λόγια που θα καθόριζαν την επιστροφή του: «Θέλω να μιλήσω».
Το Black Messiah αποδείχθηκε φαινόμενο. Κάτω από το παιχνίδισμα του ψυχεδελικού funk και της R&B, οι στίχοι του άγγιζαν βαθιά τόσο την προσωπική όσο και την πολιτική ψυχή του δημιουργού του. Κατά τη σιωπηλή του περίοδο, ο D’Angelo είχε μάθει να παίζει κιθάρα, και στο άλμπουμ εμφανίστηκε πλάι σε μια ελίτ μπάντα μουσικών — ανάμεσά τους ο Questlove στα ντραμς, ο Pino Palladino στο μπάσο, ο Isaiah Sharkey στην κιθάρα και ο Roy Hargrove στα πνευστά — όλοι τους συγκεντρωμένοι κάτω από το όνομα The Vanguard.
«Αυτό στο οποίο συμμετέχουμε είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο», είχε πει ο D’Angelo στο GQ το 2014. «Έμαθα από μικρός ότι αυτό που κάναμε στη χορωδία ήταν εξίσου σημαντικό με το κήρυγμα. Ήταν ένα είδος διακονίας από μόνο του. Μπορούσαμε να ταρακουνήσουμε τα πράγματα, καταλαβαίνεις; Η σκηνή είναι ο άμβωνας μας — κι εκεί μπορείς να χρησιμοποιήσεις όλη αυτή την ενέργεια, τη μουσική, τα φώτα, τα χρώματα, τον ήχο. Αλλά, ξέρεις… πρέπει να είσαι προσεκτικός με αυτή τη δύναμη».
