Η ILIA (γνωστή μέχρι πρότινος ως IOTA PHI) επιστρέφει με έναν ήχο που ζητά κάτι περισσότερο από το να εντυπωσιάσει, αλλά σαν να θέλει να ακούσεις τον εσωτερικό σου παλμό. Η παραγωγή του Μιχάλη Δέλτα στο track κινείται μινιμαλιστικά, σχεδόν τελετουργικά, σαν να έχει χτιστεί από την ανάσα και όχι από τις νότες. Synths σαν νέον που στάζει στην άσφαλτο, μικρά ρυθμικά μοτίβα που θυμίζουν μια καρδιά σε ανηφόρα, και φωνές να σκίζουν το σκοτάδι σαν μυστικά μηνύματα από ένα μέρος που χάσαμε.
Οι στίχοι γίνονται καθρέφτης. Ένας άνθρωπος μπροστά σε μια οθόνη, μια πόλη που γυαλίζει περισσότερο απ’ όσο ζει, κι όλοι γύρω δηλώνουν χαρούμενοι λες και το πιστεύουν. Κι ανάμεσα σε όλη αυτή τη θολούρα, μια φράση που επανέρχεται σαν αίτημα από το βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης:
«Κράτα με μόνο (για μια στιγμή) / τόσο μας μένει σε αυτήν τη γη»... Σαν να ζητά η ψυχή μια μικρή παράταση φωτός.
Κι ύστερα το βίντεο: μια μικρή ομάδα ανθρώπων, μια "άτυπη" οικογένεια που ζει στο περιθώριο. Προστατεύει λίγη τρυφερότητα από τον κόσμο που τη στεγνώνει. Τρέχει, γελά, σκοντάφτει, πετά, άνθρωποι που δεν φοβούνται να φανούν ατελείς. Κι ένα παιδί ανάμεσά τους. Ένα παιδί που απλώς υπάρχει, κι αυτή η ύπαρξη αρκεί για να θυμίσει πως όλα μπορούν να ξαναγεννηθούν.
Με το νέοι της τραγούδι "Ελάφια", η ILIA χρησιμοποιεί την pop ως εργαλείο ενδοσκόπησης: μια μουσική που δεν είναι διαφυγή, αλλά επιστροφή. Στο σώμα, στη μνήμη, στη συχνότητα που κάποτε ήταν δική μας και τώρα την ακούμε σαν να μας καλεί από μακριά. Κι όταν το τραγούδι τελειώνει, μένει μια περίεργη αίσθηση: ότι κάπου, πίσω από τις οθόνες και τις επιφάνειες, μέσα σε δάση πραγματικά ή φανταστικά, υπάρχει ακόμη κάτι άγριο, ζωντανό και τρυφερό που περιμένει να το αναγνωρίσουμε.
Το "Ελάφια" είναι μια υπενθύμιση. Ότι ακόμη και στις πιο θαμπές μέρες, μια φωνή μπορεί να ακουστεί σαν ψίθυρος στο αυτί και να σου πει: «Είσαι εδώ. Κράτα λίγο ακόμη».
