Οι Nation of Language δεν αντλούν μόνο τα μουσικά τους ερεθίσματα από το post-punk των τελών της δεκαετίας του ’70 και των αρχών του ’80, αλλά λειτουργούν και με ένα παρόμοιο πρόγραμμα κυκλοφοριών, που τους κρατά συνεχώς στο προσκήνιο. Από το ντεμπούτο τους Introduction, Presence το 2020, το synthpop τρίο με έδρα το Μπρούκλιν ακολουθεί μια πειθαρχημένη ροή: νέο άλμπουμ κάθε ένα με δύο χρόνια, πάντα συνοδευόμενο από περιοδεία. Μια «παλιομοδίτικη» εργασιακή ηθική που τους διασφαλίζει συνεχή ορατότητα, ενώ ταυτόχρονα μειώνει την πίεση της κάθε κυκλοφορίας.
Σε αντίθεση με πολλές indie μπάντες που εμφανίζονται ξανά δισκογραφικά μόνο έπειτα από μεγάλα διαλείμματα, οι Nation of Language επιλέγουν τον δρόμο της συνέπειας. Όπως έλεγε και ο Morrissey, «έξι μήνες είναι πολύς καιρός» – πόσο μάλλον τέσσερα χρόνια, που συχνά αφήνουν ελάχιστα περιθώρια εξέλιξης. Έτσι, συνειδητά ή μη, το συγκρότημα προτείνει έναν άλλο ρυθμό: ανάπτυξη μέσα από τη σταθερότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται το τέταρτο άλμπουμ τους, Dance Called Memory. Ο ήχος παραμένει πιστός στις μέχρι τώρα φόρμες τους: vintage synthesizers που πάλλονται, σταθερά ηλεκτρονικά beats και η χαρακτηριστική ερμηνεία του Ian Richard Devaney, φορτισμένη με reverb και με αναφορές που θυμίζουν τον Andy McCluskey των OMD. Τα τραγούδια του εξακολουθούν να ισορροπούν ανάμεσα στη μελαγχολία και την pop αμεσότητα, δείχνοντας πως η συνέπεια μπορεί να είναι και μια μορφή εξέλιξης.
Η νέα αυτοπεποίθηση των Nation of Language μπορεί να τους οδηγεί σε λιγότερα "instant bangers" και περισσότερες εσωστρεφείς στιγμές, αλλά αυτή η μετατόπιση δεν στερεί δύναμη από το Dance Called Memory. Αντιθέτως, κομμάτια όπως το "Can’t Face Another One" και το "Under the Water" βρίσκουν τον παλμό τους μέσα από την ομορφιά και τους απαλά παλλόμενους ρυθμούς, ενώ η kraftwerk-ική percussive ενέργεια του "In Another Life" και η ζωηρή γραμμή μπάσου του MacKay στο "Inept Apollo" δίνουν άφθονες αφορμές για χορό — με το τελευταίο να ξεχωρίζει ίσως ως η πιο ολοκληρωμένη στιγμή του συγκροτήματος μέχρι σήμερα.
Η κιθαριστική γραφή του Ian Richard Devaney ανοίγει νέες κατευθύνσεις: το "I’m Not Ready for the Change" γέρνει προς shoegaze διαθέσεις, ενώ το "Can You Reach Me?" θυμίζει μια παραλλαγή του Lindsey Buckingham στα χρόνια του Tusk. Ίσως να υπάρχει ειρωνεία στο γεγονός ότι μια μπάντα τόσο βαθιά ριζωμένη σε ό,τι άλλοτε ονομαζόταν “futurism” προχωρά σήμερα με τον πιο «παλιομοδίτικο» τρόπο: δουλεύοντας σκληρά, μένοντας πιστή στον εαυτό της και γράφοντας καλή μουσική. Σε κάθε περίπτωση, η σταθερή πρόοδος των Nation of Language δεν είναι κάτι που πρέπει να θεωρείται δεδομένο.
